ΕΔΩ ΛΙΑΖΟΣΟΥΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΥΡΑΚΛΕΣ, ΡΕ ΠΑΡΤΑΛΙ; ΣΤΟ ΣΚΑΦΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΙΣΤΑΝΑ ΠΟΥ ΤΟΥ’ ΚΑΝΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΣΤΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ; 20 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ 101 ΝΕΚΡΟΥΣ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΑΤΕ ΣΤΟ ΜΑΤΙ; ΑΠΑΝΤΑ, ΡΕ

«Πρέπει να ζεις ως φτωχός για να μπορείς να εκτιμάς τον πλούτο» έλεγε κάποιος σοφός, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή, αλλά αυτό ελάχιστη ή καθόλου σημασία έχει εν προκειμένω. Ο,τι εξετάσεις είχα να δώσω στη ζωή μου τις έχω δώσει, οπότε δεν πρόκειται να κοπώ, και άρα δεκάρα δεν δίνω σχετικά. Το πιο πιθανό είναι να το έχει πει κάνας Κινέζος – η Κίνα άλλωστε φημίζεται για την παραγωγή «τσιτάτων».

Ενας ισπανός πάντως, ονόματι Πάμπλο Πικάσο, ζωγράφος αυτός (τράβαγε κάτι γραμμές γύρω από ένα βγαλμένο μάτι διαγώνιες από ένα κομμένο πόδι ή μια κομμένη γλώσσα και άλλα τέτοια φρικώδη), μεγάλη μορφή, έλεγε: «Θέλω να ζήσω σαν φτωχός άνθρωπος με λεφτά», πράγμα το οποίο βρίσκω καταπληκτικό.

Ο πρόεδρος Αλέξης δεν ξέρω τι πιστεύει σχετικά, αλλά έχω την αίσθηση ότι ως γόνος μιας μεσοαστικής οικογένειας βρίσκεται κάπου στη μέση. Και επιπλέον με τις παρέες που κάνει από την ημέρα που ανέλαβε την εξουσία έχει καταρρίψει και τον αστικό μύθο που θέλει τους αριστερούς να ταυτίζονται με τους φτωχούς και να μισούν τους πλούσιους ως ταξικούς εχθρούς. Τα δείπνα στις κατοικίες της οικογένειας Βαρδινογιάννη, του Θεόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπούλου, αλλά και άλλων, ακόμη και την περίοδο που η επανάσταση «αναστέναζε» στις πλατείες, το πιστοποιούν. Λογικό.

Του αρέσουν τα ωραία πράγματα (σε ποιον δεν αρέσουν) και όταν αυτά του προσφέρονται με χάρη, με ευκολία, ως ευγενής άνθρωπος που είναι, σπανίως λέει «όχι». Δεν είναι αγένεια, ας πούμε, να απαντήσει «όχι, ευχαριστώ» σε μια πρόταση να φιλοξενηθεί σε ένα κότερο για μια ολιγοήμερη ανάπαυση από την κοπιώδη διακυβέρνηση της χώρας; Είναι, απαντώ ευθαρσώς, και ευτυχώς συμφωνεί μαζί μου και ο πρόεδρος.

Εξού και το καλοκαίρι, εκεί γύρω στης Παναγίας, Δεκαπενταύγουστο δηλαδή, βρέθηκε να κάνει – και αυτός – ό,τι και οι πλούσιοι τον Αύγουστο: διακοπές με σκάφος. Το υπέροχο Ferretti των 112 ποδών της οικογένειας Περικλή και Κατερίνας Παναγοπούλου ήταν αυτό που είχε την τιμή να φιλοξενήσει φέτος, επί μία και πλέον εβδομάδα, τον Πρωθυπουργό, τη σύζυγό του Μπέττυ και τα δυο παιδάκια τους.

Από μια ευτυχή συγκυρία ή επί σκοπώ, αγνοώ, το σκάφος με τους VIP φιλοξενουμένους του έπλευσε στα ήρεμα γαλαζοπράσινα νερά του Ιονίου, εκεί όπου το πεύκο αγκαλιάζει το νερό. Μακριά από τα βλέμματα διαφόρων αδιάκριτων, οι οποίοι ενδεχομένως θα προκαλούσαν αναστάτωση και θα χαλούσαν τις ειδυλλιακές στιγμές της πρωθυπουργικής οικογένειας. Πάντως, εκτός από τους αδιάκριτους, απέφυγε και τον (κακό) καιρό που επικρατούσε εκείνη την περίοδο στο Αιγαίο – τα μελτέμια είχαν κάνει πολύ δύσκολη τη ζωή των σκαφάτων, που δεμένοι στα υπήνεμα λιμανάκια των Κυκλάδων και των Δωδεκανήσων μακάριζαν όσους είχαν επιλέξει για διακοπές το Ιόνιο, αγνοώντας ασφαλώς ότι μεταξύ των «μακαρίων» βρισκόταν και το πρωθυπουργικό ζεύγος.

Επιπροσθέτως το Ιόνιο «βόλεψε» τον Πρωθυπουργό μας και στη σημειολογία που θέλησε να δώσει στις 21 Αυγούστου με την έξοδο από τα Μνημόνια: από το σκάφος Παναγοπούλου μετέβη, συνοδεία της κυρίας Μπαζιάνα, στην Ιθάκη για να εκφωνήσει το γνωστό πανηγυρικό διάγγελμα, από το οποίο αν θυμάται κανείς έστω και μία λέξη, όχι πρόταση, παρακαλώ να με ενημερώσει. Και σε αυτό επέστρεψε κατόπιν για να συνεχίσει για μερικές, λίγες, ημέρες ακόμη τις διακοπές.

Υποθέτω για ευνόητους λόγους, αντιληπτούς από τον καθένα, τόσο ο ίδιος όσο και οι περί αυτόν ινστρούχτορες, οι εγκαταβιούντες στα υπόγεια του Μεγάρου Μαξίμου, απέφυγαν επιμελώς να μας ενημερώσουν ότι εκείνη την ημέρα υπήρξε μια διπλή σημειολογία. Δεν ήταν μόνο ο τόπος, η Ιθάκη, η μυθική νήσος της καταγωγής του ομηρικού Οδυσσέα, που επελέγη για το διάγγελμα, ήταν και το όνομα του σκάφους στο οποίο επέβαινε ο Πρωθυπουργός: «Odyssey» ονομάζεται.

Και πρόκειται, λένε, για μια όαση κομψότητας αλλά και επιτηδευμένης χλιδής στον άγνωστο στους πολλούς κόσμο της σκαφάτης ολιγαρχίας, η οποία κάθε καλοκαίρι αυτοεπιδεικνύεται στις κοσμικές προβλήτες των Κυκλάδων.

Στην πιθανή απορία των αναγνωστών, πόθεν αυτή η οικειότης μεταξύ της οικογένειας Τσίπρα και της οικογένειας Παναγοπούλου, σπεύδω να διευκρινίσω προς άρσην παρεξηγήσεων ότι πρόκειται για μια σχέση η οποία μετράει δυο – τρία χρόνια και ισχυροποιήθηκε έτι περαιτέρω τον περασμένο Μάιο όταν η κυρία Κατερίνα Ναυπλιώτη – Παναγοπούλου, με πλούσια δράση στο ολυμπιακό κίνημα, ανέλαβε καθήκοντα άμισθης ειδικής συμβούλου στη Γενική Γραμματεία του Πρωθυπουργού για θέματα που αφορούν τον Ελληνισμό της Διασποράς.

Εξελίσσεται δε σε τέτοια που μπορεί, εκτιμώ, να εκτοπίσει άλλες παραδοσιακές σχέσεις του πρωθυπουργικού ζεύγους στον μικρόκοσμο των πλουσίων. Για παράδειγμα, ένα ζεστό Σαββατοκύριακο του καλοκαιριού, ο Πρωθυπουργός συν γυναιξί και τέκνοις έχει την άνεση να εγκαταλείψει την κατοικία στο συγκρότημα του εφοπλιστή Α. Μαρτίνου στο Λαύριο για να επισκεφθεί την κατοικία τού ζεύγους Παναγοπούλου στο Καβούρι για ένα μπάνιο στην πισίνα της βίλας. Είναι αυτά τα μικρά, τα ελάχιστα που δείχνουν το ειλικρινές, το ανυστερόβουλο και το στέρεο μιας σχέσης…

Επιπροσθέτως αναφέρω ότι η εξαιρετικά δραστήρια στα social media κυρία Κατερίνα Ναυπλιώτη – Παναγοπούλου βρίσκεται κατ’ αυτάς στη Νέα Υόρκη, πράγμα που το θεωρώ απολύτως φυσιολογικό εξαιτίας της ιδιότητας που κατέχει στη Γενική Γραμματεία του Πρωθυπουργού, αυτή της ειδικής συμβούλου για θέματα που αφορούν τον Ελληνισμό της Διασποράς…

Οι «φονιάδες των λαών» που έγιναν «στρατηγικοί σύμμαχοι»

Ευκαιρίας δοθείσης, οφείλω να αναφερθώ στην άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε ο Πρωθυπουργός στην παραδοσιακή αμερικανική εφημερίδα «Wall Street Journal». Επειδή αρκετοί είδα να επικεντρώνονται στη δήλωσή του, ότι – το λέω σε ελεύθερη μετάφραση -, και να φύγει ο (συν)εταίρος του στην κυβέρνηση, δεν πρόκειται αυτή να καταρρεύσει -, επιθυμώ να φωτίσω ένα άλλο, πολύ… αριστερό αυτό, απόσπασμα της περί ου ο λόγος συνεντεύξεως:

«Εάν θέλουμε να προστατεύσουμε το εθνικό συμφέρον, να αναβαθμίσουμε τον ρόλο της χώρας και να την κάνουμε μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος (…) αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να σχηματίσουμε συμμαχίες. Και ο καλύτερος στρατηγικός σύμμαχος στην περιοχή είναι οι ΗΠΑ»!!

Ο άνθρωπος έχει κάνει επιστήμη το «παπατζιλίκι». Πόσος καιρός έχει περάσει που για τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ οι Αμερικανοί ήταν «φονιάδες των λαών», ώστε να ξεθωριάσει τόσο το σχετικό σύνθημα;

Κι έπειτα, σε ενάμιση μήνα θα έχουμε – άλλη μία – πορεία στην αμερικανική πρεσβεία για το Πολυτεχνείο. Οταν όλη η πορεία θα φωνάζει «φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι», οι συριζαίοι τι ακριβώς θα φωνάζουν; «Κάτω τα χέρια από τις ΗΠΑ»; Ημαρτον, Παναγία μου…

Να μπει τέλος στο ξεπούλημα μνημείων και μουσείων

Ακόμη δεν κατατέθηκε στη Βουλή τροπολογία για την επιστροφή στο ελληνικό Δημόσιο όσων αρχαιολογικών χώρων, μνημείων και μουσείων είχαν εκχωρηθεί στο Υπερταμείο των δανειστών προς εκμετάλλευση και «αξιοποίηση». Δεν καταλαβαίνω, η κυρία Ζορμπά έχει κάτι άλλο να ασχολείται; Κάτι που την αποσπά; Που την αποπροσανατολίζει; Η τροπολογία έπρεπε ήδη να είχε κατατεθεί και αν νομίζουν ότι θα το ξεχάσουμε ή θα το καταπιεί και αυτό η λήθη, κάνουν μεγάλο λάθος. Μεγάλο.

Επ’ ευκαιρία, να εξάρω την πρωτοβουλία των καθηγητών Κ. Δουζίνα και Αντ. Λιάκου να συγκεντρώσουν υπογραφές (όπως της κ. Ρεπούση ή του κ. Γουργουρή και άλλων 33 πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ) σε κείμενο με το οποίο καταγγέλλεται το λιντσάρισμα του άτυχου Κωστόπουλου στο κέντρο της Αθήνας. Υπογραφές για να αποτραπεί το ξεπούλημα της ιστορικής και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς θα συλλέξουν; Ή μπα, όχι;

Παπαχρήστος Γιώργος
tanea.gr