Θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο έχει προκαλέσει η είδηση του θανάτου του Έλληνα συνθέτη Γιάννη Σπανού, η πορεία του οποίου ήταν εμβληματική. Στα πρώτα του χρόνια στην Ελλάδα, έχοντας επιστρέψει από το Παρίσι όπου έζησε και δούλεψε για χρόνια, συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως ο Σταμάτης Κόκοτας, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Γιάννης Πουλόπουλος, η Βίκυ Μοσχολιού, η Αλέκα Κανελλίδου, η Τάνια Τσανακλίδου, η Αρλέτα κ.ά..

Σε συνέντευξή του στο People τον Ιούλιο του 2017 o σπουδαίος συνθέτης είχε μιλήσει για όλα: για τα παιδικά χρόνια στο Κιάτο, την 15αετή παραμονή του στο Παρίσι, την επιστροφή στην Ελλάδα, τη διαφωνία που είχε πάντα με την Αρλέτα, τα νυχτοπερπατήματα με τον Μητροπάνο, την συναρπαστική μουσική του διαδρομή και τον λόγο που δεν έκανε οικογένεια και παιδιά.

Ο λόγος που τσακωνόμαστε με τη φίλη μου, την Αρλέτα

«Όλα πήραν ένα δρόμο από μόνα τους. Δεν επιδίωξα ποτέ δόξα και προβολή. Έκανα πάντα αυτό που αισθανόμουν και ποτέ μου δεν προκάλεσα. Προσωπικά, έκανα μια ενδοσκόπηση για να καταλάβω ποια είναι τα όριά μου. Ακόμα και σήμερα είμαι πολύ προσεκτικός όταν μιλάω. Δεν θα έλεγα ποτέ για τον εαυτό μου πως είμαι σπουδαίος. Πλάι στον κορυφαίο Γάλλο πιανίστα, συνθέτη και φίλο μου, Michel Legrand, έμαθα τι σημαίνει να είσαι μεγάλος μουσικός και να μη μιλάς καθόλου για αυτό. Αυτός είναι και ο λόγος που τσακωνόμασταν με τη φίλη μου, την Αρλέτα, γιατί επιμένει πως είμαι ανόητος, καθώς θωρεί πως δεν προωθώ τον εαυτό μου και δεν δείχνω ποιος είμαι.

Έβλεπε τους άλλους καλλιτέχνες που ήταν πιο εξωστρεφείς και τα έβαζε με μένα! Πάντα γινόταν έξαλλη που διατηρούσα χαμηλούς τόνους. Με την Αρλέτα υπεραγαπιόμαστε. Τη γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και μαζί με τον Γιώργο Παπαστεφάνου τής δώσαμε το τραγούδι “Μια φορά θυμάμαι”, που κυκλοφόρησε το 1966 και έχει διασκευαστεί σε πολλές χώρες του κόσμου. Είναι ένα αυθόρμητο τραγούδι. Με μια κιθάρα, τη μουσική μου, το στιχάκι του Γιώργου και τη μαγευτική φωνή της Αρλέτας έγινε επιτυχία. Εκεί κρύβεται η πραγματική δύναμη της τέχνης. Στην απλότητα».

Ύστερα από έξι δεκαετίες στο χώρο της μουσικής, εξομολογείται πως έκανε δυνατές φιλίες. «Χωρίς φίλους δεν θα μπορούσα να ζω. Με όσους συνεργάστηκα είμαστε κολλητοί, ποτέ δεν έδωσα τραγούδια κατά παραγγελία. Με τον Δημήτρη Μητροπάνο διασκεδάζαμε μέχρι το πρωί. Πάντα έκανα παρέα με ανθρώπους που μου ταίριαζαν και η παρέα μας δεν περιοριζόταν μόνο στο στούντιο την ώρα της ηχογράφησης. Το ξενύχτι με το ποτό ήταν πάντοτε συνυφασμένα και πιστεύω πως με το συχωρεμένο τον Μητροπάνο είχαμε γυρίσει όλα τα στέκια της Αττικής».

Πριν από δυο χρόνια είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή του ότι ερωτικά ήταν αδύνατο να συνυπάρξει με άλλον άνθρωπο και εξαιτίας της μουσικής βίωσε συνειδητά τη μοναξιά. Αναρωτιέμαι αν η απόφαση να μην κάνει οικογένεια και παιδιά είναι κάτι που εκ των υστέρων μετάνιωσε.

«Δεν το μετανιώνω. Ο μουσικός μου κόσμος ήταν μια απαγορευμένη ζώνη. Ακόμα και οι συνεργάτες μου δεν έμπαιναν μέσα στη μουσική μου. Αν είχα κάποιον άνθρωπο στο σπίτι μου, δεν θα μπορούσα να κάνω μουσική. Αυτό ήταν μια συνειδητή επιλογή» ξεκαθαρίζει. Παρ’ όλα αυτά, παραδέχεται πως κάποια στιγμή αφέθηκε σε ένα μεγάλο έρωτα. «Έτυχε ένας έρωτας να με αποπροσανατολίσει, αλλά για λίγο. Το πάθος μου για τη μουσική δεν με άφηνε να υποδουλωθώ σε τίποτα».

«Το όνειρο του πατέρα μου ήταν να γίνω επιστήμονας»

Μέσα σε ένα καλοκαίρι, ο Γιάννης Σπανός κάνει φροντιστήριο, δίνει εξετάσεις και περνά στην Νομική Σχολή Αθηνών. «Ο πατέρας μου ήθελε να γίνω επιστήμονας. Ήταν το όνειρό του. Μέσα σε τρεις μήνες κατάφερα να περάσω στη Νομική. Μόλις γράφτηκα στην σχολή τους ανακοίνωσα πως επιστρέφω και πάλι στο Παρίσι να συνεχίσω με τις σπουδές μου και παράλληλα να ζήσω το δικό μου όνειρο. Όπως καταλαβαίνεις, δεν πήρα ποτέ το πτυχίο της Νομικής», εξομολογείται. Επιστρέφοντας στο Παρίσι , παίζει σε μπουάτ και γράφει μουσική για γαλλικά τραγούδια. Πέντε χρόνια μετά, θα διακόψει την αναβολή του για να κάνει το στρατιωτικό του στην Ελλάδα. «Στον στρατό προσπαθούσα να περνάω απαρατήρητος και έκανα το κορόιδο γιατί ήξερα πως τους καλλιτέχνες τους θεωρούσαν ψώνια και τους κυνηγούσαν. Όταν, όμως, μπήκα στο γραφείο του διοικητή και με ρώτησε αν είμαι μουσικός, δεν μπορούσα να πω ψέματα. Δεν ήξερε καν τι είναι το πιάνο! Του εξήγησα πως είναι ένα πράγμα μακρόστενο που έχει άσπρα και μαύρα πλήκτρα. ‘’Δηλαδή ακορντεόν;’’ ήταν η επόμενη ερώτησή του. Τελικά, όχι μόνο δεν με έβαλε στην στρατιωτική μπάντα, αλλά μου έκανε μετάθεση στις διαβιβάσεις», περιγράφει στο People.

Ύστερα από δυο χρόνια, απολύεται και επιστρέφει κατευθείαν στη γαλλική πρωτεύουσα, όπου και ξεκινάει η καριέρα του. Συνολικά στο Παρίσι θα ζήσει για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Εκεί θα γνωρίσει σπουδαίους ανθρώπους, όπως την ερμηνεύτρια Ζιλιέτ Γκρεκό, τον ηθοποιό και παραγωγό ταινιών Μισέλ Πικολί, την Εντίθ Πιάφ, ενώ θα κάνει μουσική σε πολλά τραγούδια και θα τιμηθεί με το βραβείο της γαλλικής ακαδημίας Charles Cross. «Το παράξενο και μοιραίο της υπόθεσης ήταν η επιστροφή μου στην Ελλάδα. Κάποια στιγμή, αισθάνθηκα πως ότι ήταν να πάρω, το πήρα. Σιγά σιγά, άρχισε να χαλάει το γαλλικό τραγούδι, καθώς έμπαινε το αμερικάνικο και κάπως έτσι αποφάσισα να γυρίσω. Αυτό που πρέπει να τονίσω ήταν πως όλα αυτά τα χρόνια που ζούσα στο εξωτερικό, πάντα ερχόμουν τα καλοκαίρια καθώς είχα ήδη κάνει τις πρώτες μου συνεργασίες με τον στιχουργό Κώστα Παπαστεφάνου».