Ξεχωριστό επίτευγμα αποτελεί ο Επιτάφιος που ετοιμάζεται φέτος για την περιφορά στην Ουρανούπολη, καθώς θα φτιαχτεί με 75.000 χάντρες, 4000 πέρλες και περίπου 20.000 χρυσάνθεμα-μινιατούρες, το μεγαλύτερο από τα οποία δεν ξεπερνά σε μέγεθος το νύχι του αντίχειρα.
Τέσσερις γυναίκες ξεκίνησαν το όλο εγχείρημα πριν από δέκα χρόνια, σε μια περίοδο που πολλοί τους έλεγαν ότι ένας τέτοιος Επιτάφιος δεν ήταν δυνατόν να φτιαχτεί. Αλλοι περίπου 80 κάτοικοι της Ουρανούπολης, άντρες, γυναίκες και παιδιά, στάθηκαν στο πλάι τους: τοποθετούν τις χάντρες και τα λουλούδια σε καρφιτσάκια, μια πολύ λεπτή και επίπονη εργασία, και στη συνέχεια τα παραδίδουν στις τέσσερις κυρίες, που τα κεντούν σε μοτίβα.
«Τα μοτίβα τα επιλέγουμε από βυζαντινά βιβλία και ευαγγέλια και τα χρώματά τους είναι βυζαντινά: βυσσινί, μπλε, χρυσό και ασημί. Τα περισσότερα από τα σχέδιά μας προέρχονται από το Άγιον Όρος. Ο φετινός Επιτάφιος θα είναι βυσσινί (οι χάντρες), ασημί (οι πέρλες) και λευκός (τα χρυσάνθεμα)» εξηγεί η Μαρία Σαββίδου.
Σκληρή… υπερωριακή απασχόληση
Η «διαδρομή» προς το Πάσχα ξεκινάει περίπου μία εβδομάδα μετά τα Χριστούγεννα, όταν οι κυρίες της ομάδας αρχίζουν να σκέφτονται ποιο θα είναι το σχέδιο του Επιταφίου και το χρώμα του, ενώ εξετάζουν όλα τα εναλλακτικά μοτίβα. Γύρω στον Φεβρουάριο, το σχέδιο έχει πλέον αποφασιστεί και αρχίζει η πραγματική δουλειά. Τα 80 άτομα αρχίζουν να τοποθετούν τα διάφορα μικροτμήματα του Επιταφίου στα καρφιτσάκια.
«Βλέπεις ακόμη και άντρες, που τα δάχτυλά τους δεν είναι λεπτά και καταπονούνται ιδιαίτερα με αυτή τη δουλειά, να ετοιμάζουν τις χάντρες καθισμένοι στο πάτωμα. Μετά τις φέρνουν σε εμάς, που τις διαχωρίζουμε σε χρώματα και αρχίζουμε να τις κεντάμε» περιγράφει η κυρία Μαρία.
«Αυτή την περίοδο, ξεκινάμε να κεντάμε γύρω στις 9 με 10 το πρωί. Κάνουμε ένα διάλειμμα μεταξύ 1.30 και 4 το μεσημέρι και μετά ξαναπιάνουμε το κέντημα μέχρι τις 9 το βράδυ» σημειώνει η Μαρία Σαββίδου.
Την Μεγάλη Εβδομάδα η ολοκλήρωση
Τη Μεγάλη Εβδομάδα έρχεται η σειρά των λουλουδιών. Τα χρυσάνθεμα καταφθάνουν μοσχοβολώντας τη Μεγάλη Δευτέρα. Τα λουλούδια μοιράζονται στα σπίτια, όπου οι 80 εθελοντές τα τοποθετούν σε καρφιτσάκια με μεγάλη προσοχή, γιατί λίγα χιλιοστά διαφορά σε σχέση με το ύψος όπου πρέπει να καρφιτσωθούν, μπορεί να αχρηστεύσουν τα χρυσάνθεμα. «Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι, θα έπρεπε να ξεκινάμε τον Επιτάφιο από το Πάσχα της μίας χρονιάς για να είναι έτοιμος τον επόμενο!» λέει, χαμογελώντας, η κυρία Μαρία.
Μετά την Ακολουθία της Σταυρώσεως, στις 11.30 το βράδυ, αρχίζουν και μπαίνουν οι τελευταίες πινελιές. Η εργασία συνεχίζεται μέχρι τις 3 τα ξημερώματα: τα λουλούδια είναι ευαίσθητα και δεν μπορούν παρά να τοποθετηθούν την τελευταία στιγμή. Τα παλικάρια της Ουρανούπολης μεταφέρουν τα κεντημένα ταμπλό στην εκκλησία, θυμίζοντας εικόνες μιας άλλης εποχής, ενός Πάσχα που ζωντανεύει μέσα από μνήμες ξεχασμένες.
Όταν τελειώσει η εκκλησία, οι συγκεντρωμένοι δεν φεύγουν. Περιμένουν να δουν πώς είναι φέτος ο Επιτάφιος. Τι σχέδιο έχει, τι χρώμα. Και η αντίδραση στη θέα του είναι πάντα η ίδια, ένα συρτό δυνατό επιφώνημα, ένα «Αααα!», όπως το περιγράφει η κυρία Μαρία. Η καλύτερη ανταμοιβή για τους ανθρώπους που δουλεύουν τόσους μήνες. «Ίσως να μην το πιστεύετε, αλλά κάθε φορά που βλέπω τον Επιτάφιο ολοκληρωμένο, συγκινούμαι, βουρκώνω. Νιώθεις αλλιώς το Πάσχα έτσι, νιώθεις Πάσχα!» συμπληρώνει.
Φέτος δίνουμε τον Επιτάφιο σε Ολλανδούς
Αυτή η αυθεντικότητα, ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του Επιταφίου της Ουρανούπολης, προσελκύει ανθρώπους από διάφορες περιοχές, αποδίδοντας στην περιοχή και έσοδα από τον τουρισμό. Πρόπερσι, τη διαδικασία παρακολούθησαν Βρετανοί δημοσιογράφοι.
Φέτος, Ολλανδοί και Βούλγαροι δημοσιογράφοι ή/και εκπρόσωποι τουριστικών γραφείων θα βρεθούν στην Ουρανούπολη, προκειμένου να παρακολουθήσουν και το τελευταίο στάδιο της προετοιμασίας και την περιφορά του Επιταφίου.
Μάλιστα, όπως εξηγεί η διευθύντρια Μάρκετινγκ του Οργανισμού Τουριστικής Ανάπτυξης Προ του Άθω, Μαρία Πάππα, οι Ολλανδοί θα κουβαλήσουν στους ώμους τους τον Επιτάφιο, όπως προβλέπεται. Για να ζήσουν από «πρώτο χέρι» αυτό που λέγεται Ελληνικό Πάσχα…
Ο Άγιος Ραφαήλ είχε κρύψει νωρίτερα σε κρύπτη μία θαυματουργή εικόνα της Παναγίας και ιερά σκεύη για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Μόλις έφθασε με άγριες διαθέσεις ο Τουρκικός στρατός στο προαύλιο της μονής, ο Άγιος Ραφαήλ τους δείχνει τον εγκόλπιο σταυρό που φορούσε ως αρχιμανδρίτης, τον φιλά και τους λέει <>. Οι Τούρκοι με μεγάλη αγριότητα βασάνισαν τους Αγίους με πολλούς τρόπους.. Τον Άγιο Ραφαήλ τραβώντας απ’ τα μαλλιά και τα γένια τον έσερναν κάτω σε ένα κακοτράχαλο μονοπάτι χτυπώντας Τον, μέχρι που έβαψε τις πέτρες με το αίμα Του. Μετά τον έφεραν πίσω στην αυλή του μοναστηριού και τον έδεσαν σε μια καρυδιά ανάποδα (με το κεφάλι προς τα κάτω) και συνέχιζαν να τον χτυπούνε με ραβδιά. Απέναντί Του σε άλλη καρυδιά, έδεσαν και τον Άγιο Νικόλαο και τον βασάνιζαν και εκείνον.
Ο Άγιος Νικόλαος αδύναμος σωματικά όπως ήταν δεν άντεξε για πολύ και παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή Του στα χέρια του Θεού. Τον Άγιο Ραφαήλ τον βασάνιζαν απ’ τη Μεγάλη Πέμπτη μέχρι τη ΛαμπροΤρίτη οπότε τον σκότωσαν δυο Τούρκοι πριονίζοντας Τον απ’ το στόμα (χρησιμοποίησαν ένα μεγάλο πριόνι με δύο λαβές σαν αυτά που χρησιμοποιούσαν παλιά οι ξυλοκόποι για να κόβουν τα δέντρα). Ήταν τότε 9 Απριλίου.
Μαζί με τους Αγίους οι Τούρκοι βασάνισαν και σκότωσαν το 12χρονο κορίτσι του προεστού της Θερμής Βασιλείου, την Ειρήνη. Η οικογένεια του προεστού είχαν πνευματικό τον Άγιο Ραφαήλ και ανέβαιναν συχνά στο μοναστήρι για να εξομολογηθούν και να λειτουργηθούν. Όταν τους συνέλαβαν οι Τούρκοι, είχαν ανεβεί στο μοναστήρι για να κρυφτούν. Άρχισαν να βασανίζουν την μικρή Ειρήνη μπροστά στους γονείς της. Της έκοψαν το ένα χέρι απ’ τον αγκώνα, την πότιζαν καυτό νερό και τελικά την έκαψαν ζωντανή μέσα σε ένα μεγάλο πιθάρι που βρήκαν στο μοναστήρι. Η μητέρα της Αγίας Ειρήνης, Μαρία, προσπαθούσε να της δίνει κουράγιο, κρατώντας στην αγκαλιά της το μικρό της παιδί τον
Ραφαήλ (είχε το όνομα του ηγουμένου)· οι Τούρκοι άρπαξαν το βρέφος, το πέταξαν κάτω και το σκότωσαν τσαλαπατώντας το. Η μητέρα της Αγίας Ειρήνης έπαθε συγκοπή· τον πατέρα της τον αποκεφάλισαν οι Τούρκοι, το ίδιο έκαναν και στο δάσκαλο του χωριού Θεόδωρο.
Μετά τη σφαγή οι Τούρκοι, έκαψαν το μοναστήρι και έφυγαν. Ένας μοναχός ονόματι Σταύρος που γλίτωσε προσωρινά απ’ τη σφαγή, έθαψε τα σώματα των μαρτύρων. Στη συνέχεια θα μαρτυρήσει και αυτός.
Αργότερα οι Τούρκοι κατακτητές έπαιρναν μάρμαρα και κολώνες του κατεστραμμένου μοναστηριού και τα χρησιμοποιούσαν στην κατασκευή του σπιτιού τους. Όλα αυτά έμεναν άγνωστα για αιώνες· μόνο κάθε ΛαμπροΤρίτη (μέρα μαρτυρίου του Αγίου Ραφαήλ) ακολουθώντας αρχαία παράδοση, τελούσαν οι Χριστιανοί την Θεία Λειτουργία σε ένα ετοιμόρροπο εκκλησάκι στις Καρυές της Θερμής χωρίς να γνωρίζουν για ποια αιτία λειτουργούν τη συγκεκριμένη μέρα. Ακόμα οι κάτοικοι των γύρω χωριών είχαν ονομάσει την τοποθεσία <> γιατί πολλοί έβλεπαν ένα μοναχό να θυμιάζει και όταν τον πλησίαζαν χανόταν μέσα σε φως.
http://ahdoni.blogspot.co.uk/2013/05/blog-post.html