Την έγδυσαν, την ξεφτίλισαν και την εκτέλεσαν με τσεκούρι
Οι άγριες δολοφονίες άνευ λόγου και αιτίας, ήταν πάντα το χόμπι των κομμουνιστοσυμμοριτών. Μία από τις χιλιάδες δολοφονίες που διέπραξαν οι αρκουδιάρηδες του ΕΑΜ ΚΚΕ, ήταν αυτή της Ελένης Παπαδάκη. Είχε χαρακτηριστεί ως «αδιαμφισβήτητη διάδοχος της Κοτοπούλη». Γνώρισε την δόξα πολύ νέα, αλλά έχασε τη ζωή της μόλις στα 41 της…
Η Παπαδάκη θεωρήθηκε από την τότε ελίτ των ενταγμένων στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ηθοποιών (μεταξύ τους, ήταν δυστυχώς και μεγάλα ονόματα, όπως αυτό του Μίμη Φωτόπουλου) ως πρόσωπο που εξέφραζε την αντίδραση. Πρόκειται για τη γνωστή δικαιολογία της ΟΠΛΑ για να σκοτώνει πατριώτες. Το ΚΚΕ είχε έτοιμες τις προγραφές των “αντιδραστικών” στην εκτέλεση των οποίων στόχευαν τα Δεκεμβριανά. Το έργο αυτό το ανέλαβε ο Στρατός του Σιάντου η ΟΠΛΑ. Στις 20 Οκτωβρίου 1944 το διοικητικό συμβούλιο του ΣΕΗ που ελεγχόταν από το ΚΚΕ, συνεδρίασε στα γραφεία του, στην οδό Σατωβριάνδου 52α, με θέμα της ημερησίας διάταξης την “Πρόταση διαγραφής Ελλήνων ηθοποιών που πρόδωσαν τον ιερό Εθνικό Ελληνικό αγώνα”. Το προεδρείο του Κόκκινου… Συλλόγου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ) ήταν, ο Αιμίλιος Βεάκης, ο Θεόδωρος Μορίδης, ο Σπύρος Πατρίκιος, ο Χρήστος Τσαγανέας, και ο Πάνος Καραβουσάνος. Οι προδότες ηθοποιοί ήσαν: 1) Βεργή Έλσα 2) Δαδοκαρίδου Έλλη 3) Ζαμάνου Χαρ. 4) Θάνος Διονύσιος 5) Ιακωβίδης Μιχάλης 6) Πόπολα Αγγέλα 7) Κόππολα Αλφρέδος 8) Μοσχούτης Δ. 9) Μπέλλα Σμάρω 10) Παπαδάκη Ελένη 11) Παυλόφσκαγια Νίνα 12) Ραμασόφ Ροβέρτος 13) Φελίτσης Δημήτριος και 14) Αγγελική Κοτσάλη.
“Θάνατος στην ΠΟΥΤΑΝΑ”
Η ΚΕ του ΕΑΜ, έδωσε την πολιτική κάλυψη στην εξόντωση των “αντιδραστικών” με την ανακοίνωση της 21ης Νοεμβρίου 1944, (με αριθμό πρωτοκόλλου 7313) που έβαζε ως καθήκον “Να ξεμπερδέψουμε με μιας με όλους αυτούς”. Σε εφαρμογή της πρόσκλησης του ΚΚΕ/ΕΑΜ συγκροτήθηκαν Λαϊκά Δικαστήρια που καταδίκασαν τους μελλοθάνατους αντιδραστικούς. Μετά από αυτό, οι ΕΑΜίτες ηθοποιοί δημοσίευσαν στις 23 Νοεμβρίου τη λίστα των “προδοτών ηθοποιών” των οποίων η “δίκη” έγινε στις 24 Νοεμβρίου στο λαϊκό δικαστήριο που στήθηκε από το ΕΑΜ ηθοποιών στο θέατρο Διονύσια. Γραμματέας του ΕΑΜ ηθοποιών, ήταν τότε ο Δημήτρης Μυράτ. Πρωταγωνίστησαν ο ετεροθαλής αδελφή του Μυράτ και φανατική κομμουνίστρια Μιράντα Μυράτ, και οι γνωστοί αριστεροί καλλιτέχνες όπως ο Σπύρος Πατρίκιος, ο Δήμος Σταρένιος, ο Λ. Δαρζέντας, η Ολυμπία Παπαδούκα , η Ασπασία Παπαθανασίου η Αλέκα Παΐζη, η Καίτη Ντιριντάουα, ο πολιτοφύλακας Πάνος Καραβουσάνος και ο υποβολέας θεάτρου Δημήτρης Σούλης.
Ακούστηκαν χυδαιότατες εκφράσεις για το πρόσωπό της, όπως «Θάνατος στην π…άνα». Είχαν συμβάλει στην εικόνα της Παπαδάκη ως συνεργάτιδας των Γερμανών ή δωσίλογων, αλλά κυρίως ως ερωμένης του τελευταίου κατοχικού πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη, πολλά δημοσιεύματα. Ειδικά η εφημερίδα «Ελληνικόν Αίμα», που καθοδηγούνταν από αριστερούς κύκλους, έφτασε στο σημείο να γράψει ότι ο Ι.Ράλλης έκανε τέταρτο γάμο, μυστικά, με την Ελένη Παπαδάκη – πράγμα τελείως ψευδές- ή ότι της έκανε δώρο μια πλατινένια ζώνη, αξίας πολλών εκατομμυρίων, ενώ ο λαός λιμοκτονούσε. Η Παπαδάκη είχε καταλάβει ότι το κλίμα ήταν πολύ βαρύ για εκείνη. Στις 21 Δεκεμβρίου 1944 έφυγε από το σπίτι της στα Πατήσια και πήγε στο σπίτι του Δημήτρη Μυράτ. Το ίδιο απόγευμα την αναζήτησαν μέλη της Πολιτοφυλακής Πατησίων και την συνέλαβαν. Οδηγήθηκε στα γραφεία της Λαϊκής Επιτροπής του ΕΑΜ, επί της οδού Πατησίων 314, μαζί με τη φίλη της Αιμιλία Καραβία και τον Δημήτρη Μυράτ. Όλοι πήγαν στη συνέχεια στην Πολιτοφυλακή Πατησίων, στην επιταγμένη βίλα Παπαλεονάρδου, στη διασταύρωση των οδών Πολυλά και Ροστάν. Εκεί, εκδιώχθηκαν ο Μυράτ και η Καραβία.
Ο δήμιος Μακαρωνάς και ο συμμορίτης Καπετάν Ορέστης
Διοικητής της Πολιτοφυλακής Πατησίων ήταν ένας 23χρονος, γνωστός με το ψευδώνυμο «Καπετάν Ορέστης», με ιδιαίτερη αδυναμία στο γυναικείο φύλο. Από έρευνα που έγινε στο σπίτι της Παπαδάκη, δεν βρέθηκε κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο. Ωστόσο, μετά από μια τυπική ανάκριση, γύρω στα μεσάνυχτα η Ελένη Παπαδάκη και η συγκρατούμενή της Νιόβη Χαριτάκη, 20 χρονών και 7 μηνών έγκυος, οδηγήθηκαν από την Πολιτοφυλακη στα διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ. Εκεί, αφού την προπηλάκισαν, της αφαίρεσαν δύο δαχτυλίδια που είχε μαζί της και την έγδυσαν, μετά από εντολή του Καπετάν Ορέστη, οδηγήθηκε στον εκτελεστή -δήμιο Βλάση Μακαρώνα, τέως μπακάλη από τη Νέα Ιωνία. Ο Δημήτρης Μυράτ, σε βιβλίο του θυμήθηκε περιγράφει την ημέρα εκείνη: “Ο Μακαρώνας την παρέλαβε μπροστά στον Ορέστη, ο οποίος είχε διατάξει την εκτέλεση με τσεκούρι, όπως γινόταν με τα άλλα πολυάριθμα θύματα. Την διέταξαν να γδυθεί ενώ εκείνη είχε αντιληφθεί ότι πλησιάζει το τέλος της. Έτρεμε από το κρύο και το φόβο και κλαίγοντας τους παρακαλούσε. Έβγαλε την γούνα της την οποία παρέλαβε ο Ορέστης και όταν την διέταξε να βγάλει και τα υπόλοιπα ρούχα της αναλύθηκε σε δυνατές κραυγές απελπισίας και γόους. Όρμησαν τότε αφιονισμένοι πάνω της και μέσα σ’ ένα κατήφορο από προπηλακισμούς την έσυραν κοντά σε ένα ανοιγμένο λάκκο κι’ εκεί την έγδυσαν με την βία”. Στις 26 Ιανουαρίου 1945, βρέθηκε η σορός της σ’ ένα όρυγμα, μαζί με τις σορούς 3-4 ακόμα γυναικών. Μία σφαίρα στον αυχένα με διέξοδο στην αριστερή μετωπική χώρα είχε δώσει τέλος στο μαρτύριο της… Τα μάτια της ήταν ορθάνοικτα από τρόμο και καθρέφτιζαν όλη τη φρίκη που είχε ζήσει. Όταν μαθεύτηκε ο θάνατος της μεγάλης ηθοποιού, ο καλλιτεχνικός κόσμος βυθίστηκε σε πένθος. Η κηδεία της έγινε δύο μέρες αργότερα. Ο θάνατός της θρηνήθηκε ως εθνική απώλεια.
Η άλλη άποψη…
Σήμερα πολλοί είναι αυτοί που αμφισβητούν το έγκλημα αυτό. Μεταξύ αυτών, είναι και ο γνωστός στιχουργός Μάνος Ελευθερίου, ο οποίος έγραψε ένα μυθιστόρημα με τίτλο “Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές” σχετικά με την αποτρόπαιη δολοφονία της μεγάλης ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη, από τους εκδοροσφαγείς του ΚΚΕ. Ο Ελευθερίου, που μόνο δεξιός δεν είναι, δέχθηκε σφοδρή κριτική από την κυριαρχούσα και τους πάντες τρομοκρατούσα αριστερά, για την “ιεροσυλία” του αυτή. Αναφέρει τα εξής για την δολοφονία της Παπαδάκη, και όχι μόνον… “Την σκότωσαν στο Γαλάτσι, εκεί όπου ήταν η Ούλεν. Οι Ελασίτες εκτελούσαν με τσεκούρι συνήθως. Λέγανε στον κρατούμενο να λύσει τα κορδόνια των παπουτσιών του και μόλις έσκυβε τον χτυπούσαν με τσεκούρι. Έγιναν τότε μαζικές εκτελέσεις από Περιστέρι, Πατήσια, Γαλάτσι μέχρι Καισαριανή, Βύρωνα και Παγκράτι. Οι Άγγλοι και οι υπηρεσίες τους ήταν άθλιοι. Αλλά αυτό δεν μπορεί να καλύψει και τα εγκλήματα που γίνανε από την πλευρά του ΕΛΑΣ. Πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε την αλήθεια. Από το ’43 άρχισαν οι μεμονωμένες εκτελέσεις, αλλά στα Δεκεμβριανά είχαμε μαζικές εκτελέσεις από την πλευρά του ΕΛΑΣ. Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια”. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο Μάνος Ελευθερίου, φροντίζει να αποποιηθούν των εγκληματικών τους ευθυνών οι αριστεροί.
Ο Ελευθερίου αμφισβητεί τα όσα αναφέρει στο βιβλίο του ο Μυράτ, ενώ για τον Βεάκη γράφει: “Αντιγράφω από το αρχείο μου δύο παραγράφους από το αυθεντικό χειρόγραφο άλμπουμ που έφτιαξε ο ίδιος ο Αιμίλιος Βεάκης, όταν τέλειωσαν οι παραστάσεις του έργου… Ταπεινοί και καταφρονεμένοι, που παίχτηκε σε δική του διασκευή στο Εθνικό Θέατρο. Έχει ημερομηνία 20 Μαΐου 1934 (δέκα χρόνια πριν από το συμβάν) και αφιερώνεται στην Ελένη Παπαδάκη: «Στη μεγάλη μου συνάδελφο κι ευγενική φίλη Ελένη Παπαδάκη με την ευγνωμοσύνη μου για την αριστοτεχνική ενσάρκωση του ρόλου της Νατάσας». Και απόσπασμα από την εισαγωγή του, πάλι χειρόγραφο: Μην ξεχάσεις» της λέει «ποτέ σου αυτό το θρίαμβο, γιατί η θύμησή του θα σου φέρνει στο νου, για αιώνιο μάθημα, πως εκείνο που αξίζει θριαμβεύει πάντα στο πείσμα των ανάξιων και των μοχθηρών”.
Σ.Σ. Από τη μεγάλη έρευνα που κάναμε εμείς εδώ στο “Μακελειό” προκύπτει το εξής συμπέρασμα: Η εκτέλεση και δολοφονία της Παπαδάκη είναι ΕΚΛΗΜΑ “ιδιαζόντως ειδεχθές” και επ’ αυτού (όπως τουλάχιστον τα “βλέπουμε” εμείς) δεν χωρούν “σούπα-μούπες”.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΚΕΛΕΙΟ
Υπήρχαν βιβλία τα οποία είχαν αποδείξεις κ ντοκουμέντα για τη προδοσία του ΚΚΕ, τα οποια φρόντισαν να εξαφανίσουν πχ Παπανδρέου στη χαλυβουργικη.. Για να μην φτάσουμε ποτέ να ρωτήσουμε πως αυτή η εγκληματική προδοτικη οργάνωση έχει την αποδοχή όλου του κόσμου και ειναι νόμιμα μεσα στη βουλή..Τέλος πάντων ενα από αυτά τα βιβλία ειναι η βίβλος της εθνοπροδωσιας στο οποίο αναφέρεται με ντοκουμέντα τα οποία εύκολα μπορούν να διασταυροθουν για τ δράση του ΚΚΕ στην Ελλάδα
και η πορωση των αφελων χουντολαγνων συνεχιζεται…
…όχι τώρα εμείς θ΄αφήκουμε τη πάλη των τάξεων ιστορικά αδικαίωτη, ενώ η διεθνής καπιταλιστική μεθοδολογία, σαμποτάρει την πρωτοβουλία της κολχόζνικης ιδιοκτησίας με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας σεχταρισμός που αποπροσανατολίζει τις μάζες και τις αφήνει σε ένα τέλμα ιδεολογικής
σύγχυσης με ανεπανόρθωτες συνέπειες στην ανάπτυξη του κινήματος της εργατικής τάξης και στην αποδέσμευσή της από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά;
…και μετά πάει έπεσε στο γκρεμό και πάει ΄σα πέρα και έπεσε και το καπέλο του και πάει κι η οργάνωση και κάθομαι και λέω τώρα και καλά κρασά… μα που θα πάει καϋμένε να ΄ούμ εγώ θα την φτιάξω την οργάνωση, όχι θα πάμε ΄μείς ν΄αφήσουμε τη πρωτοβουλία και τη τάξη στη διεθνή καπιταλιστική
μεθοδολογία ενάντια στη πρωτοβουλία της κολχόζνικης ιδιοκτησίας…
εμένα πάντως με ξευτελίζουν, με διαπομπεύουν, μου καταστρέφουν το σπίτι μου, δεν αφήνουν δικηγόρο να με υπερασπίσει κ πολλά άλλα δικαιώματα που μου στερούν, ωσαν να είμαι πειραματόζωό τους. Σε αυτό συμμετέχουν αστυνομία, σχολείο που εργάζομαι, γειτονιά, και διάφορα εμπόδια που μου δημιουργούν άγνωστοι που τους πληρώνουν και στις συναλλαγές μου, στο αυτοκίνητό μου, στο σπίτι μου. Αυτή τη κατάσταση τη γνωρίζουν και τα ΜΜΕ και πολύς κόσμος. Συμβαίνει για 15 χρόνια σχεδόν. Τελειωμό δεν έχουν.Ξέχασα και πρόκληση βλάβης στην υγεία μου με διάφορα μέσα εντός του σπιτιού μου. Έτσι δεν συνδέεται μόνο με ένα κόμα ή συγκεκριμένη ιδεολογική τοποθέτηση. Σε αυτό σύμφωνα με την εμπειρία συμμετέχουν άνθρωποι από όλα τα κόμματα. Ακόμα άνθρωποι που δεν γνωρίζω όπως είπα παραπάνω. Όσοι δεν γνωρίζουν δεν θα μπορέσουν καταλάβουν κ να πιστέψουν. Γιατί αυτό το θέμα το κρατούν πολύ καλά όλοι μυστικό αναμεταξύ τους και υπάρχει μεγάλη προπαγάνδα για την τήρηση του ομερτά. Όμως κάποια μέρα ελπίζω ότι κάποιος που θα σταματήσει να νοιώθει κτήνος, ίσως μιλήσει. Σε αυτό ευελπιστώ. Εγώ να μιλήσω, δεν έχει αξία γι’ αυτούς γιατί γνωρίζουν πως να παρουσιάζουν το θέμα σε περίπτωση καταγγελίας μου, ακομα και δικαστές που έχω καταφύγει. Και δεν πρέπει να είμαι μόνο εγώ, αλλά πρέπει να υπάρχουν και άλλα άτομα που χρησιμοποιούν για να βγάζουν πάνω τους όλη τους την κτηνωδία.
δεν υπηρξε κανενας εμφυλιος
οι κομουνιστες επιτεθηκαν και κατεσφαξαν τον ελληνικο λαο για ναρπαξουν την εξουσια οπως κατεσφαξαν και τον ρωσικο λαο και ολους τους λαους που κατεκτησαν. σημερα παλι θελουν να κανουν το ιδιο και το λενε ευθεως.διαβαστε
Βουτηγμένο μέχρι και την τελευταία τρίχα του κεφαλιού του στην συστημική θαλπωρή, την ιδεολογική ανυποληψία, την πολιτική ανεπάρκεια και την ηθική εξαφάνιση, το Καπιταλιστικό Κόμμα Ελλάδος (ΚΚΕ) δεν έχει κανένα πρόβλημα να επαναλαμβάνει σε γραπτούς λόγους και ομιλίες τις όποιες «επαναστατικές» του ονειρώξεις, διανθίζοντας τες με όσο το δυνατόν πιο βαρύγδουπη φρασεολογία, γνωρίζοντας ότι ακριβώς επειδή η ενσωμάτωσή του στο εγχώριο καπιταλιστικό καθεστώς έχει συντελεστεί εδώ και δεκαετίες, γι’ αυτό και είναι ελεύθερο να διαπράττει την οποιαδήποτε λεκτική υπέρβαση.
Η αποτυχημένη πολιτικά πρώην γενική γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας προ ημερών ενώπιον κομματικού ακροατηρίου για την περίοδο 1946-49, υποστήριξε ότι:
«Η ένοπλη ταξική πάλη, ο ένοπλος εμφύλιος, είναι αναπόσπαστο και αναπόφευκτο στοιχείο, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, για την πάλη για την εξουσία», ενώ στην συνέχεια απέρριψε μετά βδελυγμίας «όλη αυτήν την προπαγάνδα που γίνεται και λέει ότι ο ένοπλος εμφύλιος είναι ένας “αδελφοκτόνος πόλεμος”». «Έτσι αναφέρουν τον αγώνα του ΔΣΕ, “ένας πόλεμος που δεν πρέπει να ξαναγίνει γιατί αδελφός σκοτώνει αδελφό”» είπε, διαβεβαιώνοντας ότι «δεν ήταν τέτοιος».
«Ήταν ένοπλη ταξική πάλη και τα στρατόπεδα σε αυτήν την πάλη ήταν καθαρά» σημείωσε. «Από τη μια μεριά ήταν ο λαϊκός στρατός που εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και από την άλλη μεριά ήταν ο εθνικός αστικός στρατός της αστικής τάξης και οι βρετανοί και κυρίως οι αμερικανοί σύμμαχοί τους». Όπως τόνισε μάλιστα, «ήταν μια καθαρή τέτοια διαπάλη και όχι αδελφοκτόνος πόλεμος».
Τελειώνοντας το «επαναστατικό», αλλά πάντοτε άνοστο και ανούσιο, παραμύθι η Παπαρήγα συνόψισε διαπιστώνοντας ότι «αυτά τα περί “ειρηνικού περάσματος” (σ.σ.: στον σοσιαλισμό) αποδείχθηκαν οι απολύτως επιζήμιες αυταπάτες που καλλιέργησαν τον λεγκαλισμό, την αντίληψη της υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας και του αστικού κοινοβουλευτισμού».
Με απλά λόγια, η Παπαρήγα υποστηρίζει τον ένοπλο αγώνα ως απαραίτητο συστατικό για την κατάληψη της εξουσίας, αρνείται τον χαρακτηρισμό «εμφύλιος» (κατά τα’ άλλα, «θίγονται» στο ΚΚΕ όταν χαρακτηρίζεται εκείνη η περίοδος ως «συμμοριτοπόλεμος»), έτσι ώστε να θεωρούνται άξιοι εξόντωσης δίχως οίκτο οι αντιπρόσωποι του ταξικού εχθρού, και φυσικά το τελικό συμπέρασμα είναι ότι ο ένοπλος αγώνας αποτελεί μονόδρομο για τον σοσιαλισμό.
Ανεξαρτήτως του ότι στην πραγματικότητα το ΚΚΕ αποτελεί πιστό μαντρόσκυλο «της αστικής δημοκρατία και του αστικού κοινοβουλευτισμού», ας μην προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι κανείς από τους τόσο επιλεκτικά ευαίσθητους σε θέματα «προστασίας της δημοκρατίας», της «ελεύθερης διακίνησης των ιδεών», της «πολυφωνίας», της «υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» κτλ. δεν κατήγγειλε (ούτε και τώρα) την ξεκάθαρη διατύπωση του ΚΚΕ ότι είναι αποφασισμένο να εξοντώσει όλους όσοι θα αποτελέσουν εμπόδιο στην άνοδο του στην εξουσία.
Γιατί τι άλλο από ομολογία μαζικών εκκαθαρίσεων είναι η ομολογία υπεράσπισης του ένοπλου αγώνα, ο οποίος μάλιστα αποτελεί μονόδρομο; Όλοι αυτοί οι θρασύδειλοι υποκριτές, οι οποίοι «ξεσκονίζουν» κείμενα γραμμένα προ δεκαετιών προκειμένου να αποδώσουν ανυπόστατες κατηγορίες κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, που είναι τώρα να κατηγορήσουν το ΚΚΕ ως «εγκληματική οργάνωση» που επιζητεί «να καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα»;
Κομμούνια γουρούνια, θα γίνετε σαπούνια.
ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΑ ΤΏΡΑ ΞΈΡΟΥΜΕ ΤΟ ΡΌΛΟ ΣΆΣ. ΑΠΛΆ ΤΏΡΑ ΔΕ ΘΑ ΜΕΊΝΕΙ ΣΠΌΡΟΣ.ΑΠΛΆ ΠΕΡΙΜΈΝΟΥΜΕ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΕΚΕΊΝΗ Η ΜΕΓΆΛΗ ΏΡΑ ΤΟΥ ΞΕΚΑΘΆΡΙΣΜΑΤΟΣ.
το μονο της σφλαμα.. ηταν ενα,απλα δεν ηταν κομμουνιστρια,τιποτε αλλο.
Η Ελένη Παπαδάκη είχε κι άλλο ένα σφάλμα: Ήταν ταλαντούχος ηθοποιός. Και το οποιοδήποτε χάρισμα είναι έγκλημα ασυγχώρητο για τους ανάξιους κι αδέξιους μαζάνθρωπους. Διότι θεωρούν πως είναι εκ Φύσεως αδικημένοι και παραβλέπουν πως απλά είναι ακαλλιέργητοι χαρακτήρες. Έτσι αντί να εργαστούν για κάποιαν ανάπτυξη του εαυτού τους, αναπτύσσουν αλυτρωτισμό και φθόνο, κι εκδικούνται βάναυσα τους προικισμένους από την αυτοκαλλιέργια ανθρώπους.
Μηδενιστικά πολιτικά κόμματα όπως εκείνα της φασιστεράς (ΚΚΕ, $ΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡCIA, ΔΗΜ.ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΠΑΣΟΚ κτλ) είναι χώροι πλήρεις ιδεολογικής κοπριάς απ’ όπου ξεφυτρώνουν ανθρωπάκια-εγκληματίες χρήσιμα για την τρομοκράτηση κοινωνιών σε κρίση.
ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑ ΕΜΦΥΛΙΟ???
Αυτό θα το θυμόμαστε στον επόμενο γύρο οταν οι κομμούνες θα εκλιπαρούν 🙂
…όχι τώρα εμείς θ΄αφήκουμε τη πάλη των τάξεων ιστορικά αδικαίωτη, ενώ η διεθνής καπιταλιστική μεθοδολογία, σαμποτάρει την πρωτοβουλία της κολχόζνικης ιδιοκτησίας με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας σεχταρισμός που αποπροσανατολίζει τις μάζες και τις αφήνει σε ένα τέλμα ιδεολογικής
σύγχυσης με ανεπανόρθωτες συνέπειες στην ανάπτυξη του κινήματος της εργατικής τάξης και στην αποδέσμευσή της από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά;
…και μετά πάει έπεσε στο γκρεμό και πάει ΄σα πέρα και έπεσε και το καπέλο του και πάει κι η οργάνωση και κάθομαι και λέω τώρα και καλά κρασά… μα που θα πάει καϋμένε να ΄ούμ εγώ θα την φτιάξω την οργάνωση, όχι θα πάμε ΄μείς ν΄αφήσουμε τη πρωτοβουλία και τη τάξη στη διεθνή καπιταλιστική
μεθοδολογία ενάντια στη πρωτοβουλία της κολχόζνικης ιδιοκτησίας…
Κομμουνιστές οι σύγχρονοι εφιάλτες, και σίγουρα Ανθελληνες. Μόνο τήν τσέπη τους.