ρίσκεται μερικά χιλιόμετρα έξω από το Μέτσοβο και αποτελεί το τελευταίο χωριό του νομού Ιωαννίνων προς τα ανατολικά. Κατά το παρελθόν αποτελούσε μέρος της αρχαίας μακεδονικής Τυμφαίας και μάλιστα θεωρούνταν ως ένα από τα σημαντικότερα περάσματα μεταξύ των δύο μεγάλων γεωγραφικών διαμερισμάτων της Ελλάδας, της Ηπείρου και της Δυτικής Μακεδονίας.
Η Μηλιά, ή αλλιώς Αμέρου κατά την τοπική βλάχικη διάλεκτο, είναι ένα πανέμορφο γραφικό χωριουδάκι, χτισμένο σε μια μικρή ορεινή κοιλάδα στα 1160 μέτρα, στις πλαγιές της βόρειας Πίνδου. Κατά την περίοδο του 1940 θρηνεί αρκετές δεκάδες θύματα. Τρεις ήταν οι φορές που κάηκε από τους κατακτητές. Όταν μάλιστα οι Γερμανοί έβαλαν φωτιά στο χωριό, τοποθέτησαν τα γυναικόπαιδα στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου και επί μια ολόκληρη εβδομάδα το μοναδικό τρόφιμό τους ήταν το λάδι από τα καντήλια της εκκλησίας.
Κατά την επίσκεψή στη Μηλιά θα πρέπει να λάβετε υπ’ όψιν σας πως πέρα από φαγητό δεν υπάρχει ξενοδοχείο ή έστω ένας ξενώνας για διαμονή, οπότε το κοντινό Μέτσοβο ή η διπλανή Κρανιά είναι το ιδανικό μέρος για αυτό.
Θα πρέπει εδώ να προσθέσουμε την Οικοτεχνία Λαϊκής Τέχνης της Μηλιάς που δυστυχώς φθίνει, επειδή η νέες γενιές είναι εξαιρετικά προοδευτικές και έχουν μεγάλη αγάπη στην Μόρφωση, οπότε η Μετανάστευσις υπήρξε δρόμος για πολλούς, τόσους ώστε δεν διατηρηθηκε επαρκής πληθυσμός.
Η εκμετάλλευσις της ξυλείας Οξιάς οδήγησε και σε ένα άλλο αποτέλεσμα. Επειδή η Οξιά διατηρεί περιβάλλον έντονης υγρασίας δεν είναι επιθυμητή γύρω από Χωρια και καοικούμενες περιοχές. Εξ άλλου η φυσική αναδάσωσις της δεν μπορεί να ολοκληρωθεί εφ’ όσον δεν διατηρείται η κατάλληλη Πανίδα. Στην περίπτωση αυτή υποκαθίσταται με Έλατα, Πεύκα και άλλα εύφλεκτα περισσότερο ξηρού περιβάλλοντος δασικά δένδρα, ικανοποιώντας και τον περιοριαμό “υγρασίας” σε Χωριά. Με τον τρόπο αυτό, η Οξιά, προστάτις του δάσους από φωτιά, που χρειάζεται και 45 – 50 χρόνια για να φθάσει σε μέγεθος αξιόλογο για υλοτόμηση, σταδιακά εκλείπει.