«Ντροπή σου» άθλια Ντόρα Μπακογιάννη!

«Ξέρω πολύ καλά ποιος έδωσε την εντολή να εγκαταλείψετε τις αρχές σας. Ντροπή σας». Κόλαφος για την ανεκδιήγητη Ντόρα Μπακογιάννη από τον πρόεδρο της Σερβίας Αλεξάνταρ Βούτσιτς για την εισήγησή της, η οποία εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία, για ένταξη του Κοσσόβου στο Συμβούλιο της Ευρώπης (ΣτΕ). Μια απόφαση, που μόνο σαν πισώπλατη μαχαιριά κατά της Κύπρου μπορεί να λογισθεί, αφού το ίδιο καθεστώς παρατηρητή στο ΣτΕ κατέχει και το ψευδοκράτος.

Ως εκ τούτου, από την στιγμή, που μέσω της εισήγησης της ανεκδιήγητης Ντόρας, άνοιξε η θύρα για ένταξη ενός αποσχισθέντος ψευδοκρατιδίου, αναπόφευκτα ανάλογο δρόμο θα επιχειρήσει να ακολουθήσει και το έτερο ψευδοκρατίδιο με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την Κυπριακή Δημοκρατία. Και για την… πέραν της Μπακογιάννη και του Μητσοτάκη Ελλάδα.

Ο κ. Βούτσιτς (να αγιάσει το στόμα του ανθρώπου) βροντοφώναξε στην αχαρακτήριστη αδελφή του Πρωθυπουργού της Ελλάδας εκείνο που από την πρώτη στιγμή, οι πλείστοι (εξαιρουμένων όσων έχουν τα ίδιο μυαλό μαζί της, άμυαλοι στην πραγματικότητα) νιώσαμε την ανάγκη να κραυγάσουμε. Προχώρησε, όμως, κι ένα βήμα περισσότερο. Αποκάλυψε πως γνωρίζει το τηλεφώνημα το οποίο έγινε στην Μπακογιάννη ώστε αυτή να αλλάξει στάση επί του θέματος, παραιτούμενη από τους όρους τους οποίους και η ίδια έθετε. Μπορεί να μην κατονόμασε ποιος έκανε το τηλεφώνημα αλλά είναι γνωστό ότι την πίεση για την καταστροφική εξέλιξη την ασκούσαν από πολύ καιρό αμερικανοί και νατοϊκοί.

Είναι θλιβερό διότι, σε μια περιοχή που χαρακτηρίζεται σαν μπαρουταποθήκη των Βαλκανίων με εμπλεκόμενους τους Σέρβους και τους Κοσσοβάρους, ήρθε ελληνικό χέρι να ανακατέψει τα κάρβουνα και να τα αναζωπυρώσει, φυσώντας τις στάχτες προς την μια πλευρά. Εκείνην με την οποία υποτίθεται ότι η Αθήνα διατηρούσε μέτωπο συνεργασίας.

Είναι θλιβερό επειδή με αυτή την αναζωπύρωση των καρβούνων, απειλείται σοβαρά πλέον να καεί και η Κύπρος, που διαθέτει το όμαιμον και ομόγλωσσον… Είναι τραγικό επειδή επί μισό αιώνα, η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων αυτού του δύσμοιρου νησιού πασχίζει να ξεχάσει την τραγικότατη εκείνη καραμανλική ρήση «η Κύπρος κείται μακράν…».

Επί μισό αιώνα πασχίζουμε να πείσουμε τον εαυτό μας, ότι ήταν απλώς μια ατυχής φράση ή έστω θλιβερή επιλογή της στιγμής. Ότι δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική στάση των Αθηνών για την όποια ανάλογη κρίσιμη στιγμή ενδεχομένως να βρεθεί η μικρή αλλά λατρεμένη μας πατρίδα. Πάντοτε διαχωρίζαμε και θα συνεχίσουμε να διαχωρίζουμε την Αθήνα, όπου εννοούμε την πολιτική εξουσία, από την Ελλάδα, όπου εννοούμε την ευρεία έννοια του έθνους και τους Έλληνες. Αφού πάντοτε, ένα πέρασμα από τον Τύμβο της Μακεδονίτισσας είναι αρκετό για να ξεκαθαρίσει στο μυαλό και στην ψυχή μας τις διαφορετικές αυτές έννοιες.

Από την στιγμή που έγινε γνωστό το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του ΣτΕ, η οργή εξαιτίας της ντροπιαστικής συμπεριφοράς της Μπακογιάννη κορυφώνεται λόγω της πολλαπλής υποκρισίας που καταγράφεται. Η επίσημη Αθήνα που παίζει κρυφτούλι. Ο Τσίπρας κι ο Παπανδρέου που τήρησαν… αποχή! Η επίσημη Λευκωσία, που –μη έχουσα επιλογή- σιγοψιθυρίζει όπως τον μελλοθάνατο ο οποίος οδηγείται στο ικρίωμα. Η άλλοτε κραυγάζουσα για τους αδελφικούς δεσμούς με την Νέα Δημοκρατία Πινδάρου, που μασάει τα λόγια της με αποτέλεσμα να εκφράζεται με ακατανόητους ήχους. Τόσο μικροί όλοι τους. Τόσο λίγοι!

Κρατάμε τα λόγια της Σερβίδας Μπιλιάνα Πάντιτς προς την ανεκδιήγητη Ντόρα στην ΚΣΣΕ: «Θα μείνετε στην ιστορία ως κάποια που με τον πιο βάναυσο τρόπο παραβίασε όλους τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και τις αρχές πάνω στις οποίες ιδρύθηκε αυτή η οργάνωση. Έχετε αποδείξει ότι σας λείπει η ακεραιότητα, προκαλείτε και είστε υποκρίτρια… Μπορεί να είμαστε μια μικρή χώρα, αλλά σε αντίθεση με εσάς έχουμε ακεραιότητα και ποτέ δεν πρόκειται να παραδοθούμε και να υποκύψουμε». Κρατάμε το τεράστιο «Ντροπή σας» του κ. Βούτσιτς προς την Μπακογιάννη.

Και αφιερώνουμε τους στίχους του τεράστιου Πασσιαρδή –μου τους θύμισε χθες ένας καλός φίλος- προς την άθλια Ντόρα: «Είμαστε Έλληνες/ Δεν είν’ η πρώτη σας φορά που μας πουλήσατε/ Το ’χετε ξανακάνει, χρόνια πριν, σ’ άλλους αιώνες, όταν μας ξεπουλούσατε στους Πέρσες/ Και όμως ζήσαμε. Κι αντέξαμε σκλαβιές και κούρσα, τα φέραμε δεξά με την αναβροχιά και την ακρίδα/ Είμαστε Έλληνες. Δεν καρτερούμε τίποτα/ Τώρα μας ρίξατε στους Τούρκους το αίμα πότισε πλούσιο τη γη κι αλυσοδέσανε βαριά τον Πενταδάχτυλο/ Είμαστε Έλληνες. Δεν καρτερούμε τίποτα, τίποτα απ’ την Αθήνα/ Είμαστε Έλληνες, Έλληνες του πικρού καιρού και της Απελπισίας».