Η “άτεγκτη” Νομοθεσία του Σόλωνα περί… ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ.

«Αν τις Αθηναίος εταιρήση, με έξεστω αυτω των εννέα αρχόντων γενέσθαι, μηδέ ιερωσύνην ιερώσασθαι, μηδέ συνδικήσαι τω δήμω, μηδέ αρχήν αρχέτω μηδεμιάν, μήτε ενδημον, μήτε υπερόριον, μήτε κληρωτήν, μήτε χειροτονητήν, μηδέ επικυρήκειαν αποστελλέσθω, μηδέ γνώμην λεγέτω, μηδέ εις τα δημοτελή ιερά εισίτω, μηδέ εν ταις κοιναίς σταφονοφορίες σταφανούσθω, μηδέ εντός των της αγοράς περιρραντηριων πορευέσθω. Εάν δε ταύτα τις ποιή, καταγνωσθέντως αυτού εταιρείν, θανάτω ζημιούσθω ».

Ο Σόλων ο Αθηναίος, παραμένει ένας από τους «πατέρες» του Δικαίου.

Ο Αθηναίος φιλόσοφος και ποιητής, ένας από τους λεγόμενους Εφτά Σοφούς του αρχαίου κόσμου, αντικατέστησε τους Δρακόντειους Νόμους με το νομοθετικό σώμα που θα γινόταν η βάση της λαμπρής Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Όταν ο Σόλων έχασε την περιουσία του, στράφηκε προς το εμπόριο και ταξίδεψε στην Αίγυπτο και τη Μικρά Ασία. Επωφελούμενος από τα ταξίδια του, μελέτησε ξένους πολιτισμούς και νόμους, καθώς και τον πολιτικοοικονομικό βίο των άλλων χωρών. Τα εφόδια που απέκτησε τα χρησιμοποίησε αποτελεσματικά για την κοινωνική και οικονομική ανόρθωση της πατρίδας του.

Ο Σόλων κλήθηκε κοινή συναινέσει των αντιμαχόμενων πλευρών (ευγενείς-λαός) της Αθήνας να νομοθετήσει, διατηρώντας αυξημένες εξουσίες στη διακυβέρνησή του.

Από εκείνη την στιγμή ο Σόλωνας προχώρησε με προσοχή στο έργο του που θα άλλαζε την Αθήνα. Η νομοθεσία του γράφτηκε σε ξύλινες πλάκες οι οποίες στήθηκαν στο Πρυτανείο.

Όσο για τις προοδευτικές και νομοθετικά τολμηρές διατάξεις του, που θεσπίστηκαν το 592 π.Χ., αντικατοπτρίζουν το μέγεθος της διχαστικής κρίσης που ξέσπασε στην πολιτεία και εκείνες ήρθαν να θεραπεύσουν. Το πνεύμα κατευνασμού που διέπει τη νομοθεσία του βασιζόταν μάλιστα στην αρχή της ανισότητας (και όχι της ισότητας) προσπαθώντας να εξισορροπήσει τις αντίρροπες δυνάμεις των αντικρουόμενων συμφερόντων.

Το κυριότερο από τα νομοθετικά μέτρα που έλαβε ο Σόλων ήταν η περίφημη “Σεισάχθεια” και ορθώς αναδείχθηκε ως ο σπουδαιότερος άνδρας της εποχής του. Μεταξύ αυτών, υπήρξε και ο Νόμος του Σόλωνος για τον Κιναιδισμό (ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΟΜΟΙ, Βιβλίο 5, κεφάλαιο 5, άρθρο 332).

Σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άτομα με αποκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές, παρά φύσει, θα λέγαμε.

Όμως, ειδικά για την αρχαία Ελλάδα, δεν αποτελούσαν τον κανόνα, αλλά την εξαίρεση. Είναι τελείως ανυπόστατες οι περί του αντιθέτου αιτιάσεις. Οι Έλληνες γνώριζαν ότι οι σεξουαλικές προτιμήσεις των ανθρώπων διαφέρουν, η γλώσσα τους όμως δεν έχει ουσιαστικά που να αντιστοιχούν στις σημερινές λέξεις «ομοφυλόφιλος» και «ετεροφυλόφιλος».

Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν δημιουργήσει την τέλεια γλώσσα, ένα όργανο μεγίστης ακριβείας. Εάν δεν ξεχώριζαν στην γλώσσα τους αυτές τις δύο σεξουαλικές επιλογές, οπωσδήποτε θα είχαν σοβαρό λόγο!

Στην εποχή μας με τις λέξεις «ομοφυλόφιλος» και «ετεροφυλόφιλος», κάνουμε μια απλή διαπίστωση του φαινομένου, χωρίς να το αξιολογούμε είτε θετικά, είτε αρνητικά.

Αντιθέτως, στην αρχαία Ελλάδα η γλώσσα είχε πολύ μεγάλη ακρίβεια. Ο Επίκτητος έλεγε το εξής καταπληκτικό, για την μεγάλη σημασία των λέξεων: «Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις». Στην ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο! Στο συγκεκριμένο λοιπόν σημείο η γλώσσα λαμβάνει θέση και μάλιστα ιδιαιτέρως αρνητική…

Αξίζει να σημειώσουμε ακόμη πως η Αιδώς ήταν πολύ σημαντική Θεότητα και όποιος την προκαλούσε δοκίμαζε σκληρότατη τιμωρία από την Νέμεση, που μονίμως την συνόδευε. Η Αιδώς ετυμολογικώς συνδέεται με το Αίσχος, άρα η συγκεκριμένη πράξη έφερνε καταισχύνη στον ενεργούντα.

Πράγματι λοιπόν, δεν συναντούμε τις λέξεις ομοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος στα αρχαία μας κείμενα. Στην αρχαία μας γλώσσα οι ομοφυλόφιλοι αναφέρονται με μια λέξη πολύ σκληρή, την λέξη “ΚΙΝΑΙΔΟΣ”, δηλαδή ο «κινών την αιδώ». Η σημασία αυτής της λέξεως, ήταν καθαρώς υβριστική και σαφέστατα πολύ καταδικαστική για όσους είχαν κάνει αυτή την επιλογή. Ο χαρακτηρισμός “κίναιδος” περιείχε βαρυτάτη προσβολή και μείωσιν του ανθρώπου.

Στη σημερινή νεοελληνική μας γλώσσα, θα μπορούσαμε δόκιμα να μεταφέρουμε την έννοια αυτής της λέξεως, μεταφράζοντας την, ως «ο καταραμένος». Ο ομοφυλόφιλος, δηλαδή, στην αρχαία ελληνική γλώσσα, ήταν ο «καταραμένος» της σημερινής.

Κιναιδεία: εκ του κιναιδεύομαι, που σημαίνει “πάσχω τα του κιναίδου”, η παρά φύσιν ασέλγεια, Αισχίνης 18,29/ σημαίνει επίσης κατά συνεκδοχήν “την διαφθοράν των ηθών”.

Κιναιδεύομαι: Είμαι κίναιδος. Ενεργητικός ομοφυλόφιλος. Στους Αρχαίους, ήταν εκείνος, που έπραττε και παθητικός εκείνος, που έπασχε: “εκείνος μεν πράττειν, ούτος δε πάσχειν” (Αισχίνης: “Κατά Τιμάρχου, 41).

Κίναιδος: εκ του κινώ+αιδώ ή αιδοία, ο καθ΄όλα αισχρός, συνηθέστερος χαρακτηρισμός των παθητικών ομοφυλοφίλων.

Ο ορισμός για τον παθητικό ομοφυλόφιλο είναι «Καταπύγων» και για τον ενεργητικό «Αρσενοκοίτης».

Καταπύγων: εκ του κατά+πυγή, που σημαίνει πρωκτός ή κατάπρωκτος.

Αρσενοκοίτης: ο “ακόλαστος άνθρωπος”.

Τι ακριβώς συνέβαινε στην αρχαία Ελλάδα και τι προέβλεπαν οι νόμοι για όσους προέβαιναν σε ομοφυλοφιλικές σχέσεις;

Αρκετοί αρχαίοι φιλόσοφοι και ρήτορες αναφέρονται επίσης με σαφήνεια στο νομοθετικό (απαγορευτικό) πλαίσιο για την ομοφυλοφιλία, όπως για παράδειγμα ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης και ο Αισχίνης, ο οποίος ήταν αρχαίος ρήτορας και συγκαταλέγεται στον κανόνα των δέκα κορυφαίων αττικών ρητόρων.

Οι αρχαίοι Αθηναίοι όχι μόνο δεν ενθάρρυναν τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις αλλά είχαν λάβει μία σειρά από μέτρα για να προστατεύσουν και να περιφρουρήσουν την αρετή των νεαρών αρρένων από επίδοξους “εραστές”. Οι ξεκάθαρες διατυπώσεις των αρχαίων φιλοσόφων και ρητόρων δεν αφήνει περιθώρια για παρανοήσεις! Οι Αθηναίοι όχι μόνο δεν αποδέχονταν ως φυσιολογικές τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις αλλά αντίθετα είχαν θεσπίσει βαρύτατες κυρώσεις για όσους έρχονταν σε επαφή με ομόφυλους.

Η απόδοση επομένως του χαρακτηρισμού “ομοφυλόφιλοι” συλλήβδην στους αρχαίους Αθηναίους όχι μόνο δε συνάδει με την πραγματικότητα αλλά παραβλέπει επιδεικτικά αναμφισβήτητα ιστορικά ντοκουμέντα!

Πλάτωνος Νόμοι 636:

“Εννοητέον ότι τη θηλεία και τη των αρρένων φύσει εις κοινωνίαν ιούση της γεννήσεως ή περί ταύτα ηδονή κατά φύσιν αποδεδόσθαι δοκεί, αρρένων δε προς άρρενας ή θηλέων προς θηλείας παρά φύσιν.”

Δηλαδή: Είναι κατανοητό ότι η φύσις ωθεί τα θηλυκά να είναι σε επαφή με τα αρσενικά από την γέννησή τους, και η ηδονή σε αυτά είναι φανερό ότι έχει δοθεί σύμφωνα με την φύσιν, ενώ (η επαφή) των αρσενικών με τα αρσενικά και θηλυκών με τα θηλυκά ενάντια στην φύσιν (παρά φύσιν).

Έλεγε επίσης πολύ χαρακτηριστικά: “Οι πολίτες μας δεν πρέπει να είναι κατώτεροι από τα πουλιά και πολλά άλλα είδη ζώων, που γεννιούνται σε αγέλες και ζούν αζευγάρωτα, ώς την ηλικία της τεκνοποιίας, αγνά και αμόλυντα από τον γάμο, αλλά, όταν φτάσουν σ’ εκείνη την ηλικία, ζευγαρώνουν αρσενικό με θηλυκό και θηλυκό με αρσενικό σύμφωνα με τις διαθέσεις τους και για το υπόλοιπο της ζωής τους ζούν με ευλάβεια και είναι νομοταγή, μένοντας πιστά στις συμφωνίες που ήταν η αρχή της σχέσεώς τους. Πρέπει να λοιπόν αυτοί (οι πολίτες) να είναι ακόμη καλλίτεροι από τα θηρία”.

Σωκράτης (Πλάτων: “Γοργίας”, 494, 49 Ε /495 Α):

Ο Σωκράτης πίστευε ότι “ο βίος των κιναίδων είναι βδελυρός, αισχρός και άθλιος!”

και συνέχισε λέγοντας στον Καλλικλή, ότι “δεν είναι ευδαίμων ο δεχόμενος, οποιαδήποτε ηδονήν και δε διακρίνει στας ηδονάς, ποίαι εξ αυτών είναι αγαθαί και ποίαι κακαί” (και μη διορίζεται των ηδονών οποίαι αγαθαί και κακαί).

 

 

 

Αισχίνου, Νόμος Αττικού Δικαίου – Kατά Τιμάρχου 12 :

«Oι διδάσκαλοι να μην ανοίγουν τα σχολεία πριν ανατείλει ο ήλιος και να τα κλείνουν πριν από την δύση του. Nα μην επιτρέπεται σε όσους έχουν μεγαλύτερη ηλικία από τα παιδιά να εισέρχονται στα σχολεία, όταν υπάρχουν μέσα παιδιά, εκτός αν πρόκειται για τον υιό, τον αδελφό ή τον γαμπρό του διδασκάλου. Eαν κάποιος παραβεί αυτή την απαγόρευση και εισέλθει στο σχολείο, θα τιμωρείται με την ποινή του θανάτου.

Επίσης οι επί κεφαλής της παλαίστρας να μην επιτρέπουν, επ ουδενί λόγω, σε κανέναν ενήλικο να κάθεται μαζί με τα παιδιά στις Εορτές του Ερμή. Εάν κάτι τέτοιο συμβεί ο επί κεφαλής της παλαίστρας είναι ένοχος παραβάσεως του νόμου περί διαφθοράς των ελευθέρων παίδων.»

Αισχίνου, Νόμος Αττικού Δικαίου – Kατά Τιμάρχου 13 :

Σε περίπτωση που ο νόμιμος κηδεμόνας ενός νεαρού αγοριού το εξέδιδε έναντι χρημάτων, οποιοσδήποτε Αθηναίος πολίτης μπορούσε να τον καταγγείλει δημοσίως, αξιοποιώντας το θεσμό της «γραφής». Ως ποινή για ένα τέτοιο αδίκημα προβλεπόταν η απαλλαγή του παιδιού από την υποχρέωση να φροντίζει στα γηρατειά του τον κηδεμόνα του, ο οποίος το είχε εκδώσει έναντι χρημάτων.

Αισχίνου, Νόμος Αττικού Δικαίου – Kατά Τιμάρχου 14, 184 :

Ο νόμος, ήταν πολύ πιο σκληρός έναντι των προαγωγών. Όσοι ασκούσαν αυτό το επάγγελμα τιμωρούνταν με θάνατο σε περίπτωση που εξέδιδαν σεξουαλικά τέκνα ελεύθερων πολιτών.

Αισχίνου, Νόμος Αττικού Δικαίου – Kατά Τιμάρχου 15 :

Για περιπτώσεις ασέλγειας, έναντι αγοριών οποιοσδήποτε Αθηναίος πολίτης μπορούσε να υποβάλλει μήνυση δημοσίως έναντι του δράστη και το δικαστήριο, κρίνοντας ανά περίπτωση, επέβαλλε την αρμόζουσα ποινή.

Αισχίνου, Νόμος Σόλωνος – Kατά Τιμάρχου 16 :

«Εάν κάποιος ωθήσει σε ασέλγεια ελεύθερο παίδα, να καταγγέλλεται ενώπιον των θεσμοθετών από εκείνον που έχει την κηδεμονίαν του παιδός αφού προηγουμένως αναγράψει στην μήνυση την ποινή που θεωρεί άξια για τον δράστη. Aν δε ο μηνυθείς καταδικασθεί, να παραδοθεί στους ένδεκα και να θανατωθεί αυθημερόν.»

Αισχίνου, Νόμος Σόλωνος – Kατά Τιμάρχου 139 :

Σε περίπτωση που κάποιος δούλος παρενοχλεί ένα ελεύθερο αγόρι, τότε τιμωρείται με δημόσιο μαστίγωμα με πενήντα βουρδουλιές.

Ας δούμε και την μαρτυρία του Αιλιανού στο έργο του «Ποικίλη Ιστορία» III, 12, όπου λέει χαρακτηριστικά: “Ο Σπαρτιατικός έρωτας δεν είχε σχέση με αισχρότητες εάν ποτέ κάποιος έφηβος επεχείρησε να ασελγήσει εις βάρος άλλου, δεν συνέφερε σε κανέναν από τους δύο να καταντροπιάσουν την Σπάρτη. Σε τέτοια περίπτωση, ή εξωρίσθηκαν ή και κάτι χειρότερο, έχασαν την ζωή τους.”

Αναφερόμενοι εξ αρχής στην “άτεγκτη” νομοθεσία του Σόλωνα, θα αντιληφθούμε πως οι «Νόμοι» αυτού του μεγάλου νομοθέτη, (βιβλίο 5, κεφάλαιο 5, άρθρο 332), είναι απολύτως σαφείς για τις συνέπειες που έχει κάποιος εάν συνάψει σχέση με άλλον άνδρα.

Ο Νόμος του Σόλωνος για τον Κιναιδισμό:

«Αν τις Αθηναίος εταιρήση, με έξεστω αυτω των εννέα αρχόντων γενέσθαι, μηδέ ιερωσύνην ιερώσασθαι, μηδέ συνδικήσαι τω δήμω, μηδέ αρχήν αρχέτω μηδεμιάν, μήτε ενδημον, μήτε υπερόριον, μήτε κληρωτήν, μήτε χειροτονητήν, μηδέ επικυρήκειαν αποστελλέσθω, μηδέ γνώμην λεγέτω, μηδέ εις τα δημοτελή ιερά εισίτω, μηδέ εν ταις κοιναίς σταφονοφορίες σταφανούσθω, μηδέ εντός των της αγοράς περιρραντηριων πορευέσθω. Εάν δε ταύτα τις ποιή, καταγνωσθέντως αυτού εταιρείν, θανάτω ζημιούσθω ».

Με λίγα λόγια: αν κάποιος Αθηναίος συνάψει ομοφυλοφιλική σχέση με άλλον θα έχει τις εξής κυρώσεις:

— Δεν του επιτρέπεται να γίνει μέλος των 9 αρχόντων.

— Δεν του επιτρέπεται να εκλεγεί ιερέας.

— Δεν του επιτρέπεται να είναι συνήγορος του λαού.

— Δεν επιτρέπεται να ασκεί εξουσία εντός ή εκτός της Αθήνας.

— Δεν επιτρέπεται να σταλεί ως κήρυκας πολέμου.

— Δεν επιτρέπεται να εκθέσει γνώμη (ως άμουσος – ανισόρροπος).

— Δεν επιτρέπεται να μπει σε (δημόσιους) Ναούς.

— Δεν επιτρέπεται να στεφανωθεί στις στεφανοφορίες.

— Δεν επιτρέπεται να μπαίνει στον ιερό χώρο της αγοράς.

“Όποιος λοιπόν έχει καταδικαστεί ως ομοφυλόφιλος αλλά ενεργήσει αντίθετα των διατάξεων του νόμου θα τιμωρείται με… Θάνατο.”

Συμπερασματικά, οι αρχαίες κοινωνίες δεν έβλεπαν με καλό μάτι την ομοφυλοφιλία. Την… “ανεχόντουσαν” στα πλαίσια ενός μικρού φυσιολογικού ποσοστού απόκλισης από το φυσιολογικό. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν την πρόβαλαν ως αγαθό και ιδανικό! Απαιτούσαν βέβαια να το δηλώσουν, έτσι ώστε να μην έχουν κανένα δικαίωμα σε δημόσια αξιώματα και εάν το έπρατταν δεν τους ενοχλούσε κανείς… εάν όμως το έκρυβαν, ο πέλεκυς του Νόμου έπεφτε πάνω τους βαρύς…

Οι νόμοι στην αρχαία Ελλάδα ήταν ξεκάθαροι!

Σήμερα, οι νόμοι, μέσω μιας ψευδο-προοδευτικής προπαγάνδας του «καθεστώτος» της… Νέας Τάξης Πραγμάτων,  προωθούν απροκάλυπτα την ομοφυλοφιλία ως “αγαθό” και “ιδανικό” …ακριβώς δηλαδή το αντίθετον της ορθής και σοφής αντίληψης των αρχαίων ημών προγόνων!

Η γενετήσια διαστροφή της ομοφυλοφιλίας πλέον διατυπώνεται με νέα ονόματα. Έτσι, την ονομάζουν “ιδιαιτερότητα”, “διαταραχή σεξουαλικής ταυτότητας”, “σεξουαλική επιλογή” κλπ.

Αλλάζουν δηλαδή οι λέξεις, απλά και μόνον ως προς τη λεκτική ωραιοποίηση μιας διαστροφής, της οποίας μεταβάλλουν το όνομα… αλλά όχι την ουσία! Όταν κάποιος λέει λοιπόν τη λέξη “ομοφυλόφιλος”, το μυαλό όλων, εννοεί τον “πούστην”, διότι κοινώς, αυτή η λέξη τον εκφράζει… και δεν θα πρέπει να “ενοχλεί”, μιας και είναι καθιερωμένη καθώς την αναφέρει το “Αντιλεξικόν” του Θ. Βοσταντζόγλου. (β΄ έκδ. Αθ. 1962, σελ. 282)

ΑΥΤΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΨΕΜΑ ΟΤΙ Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΤΟ… ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ!