Η πρόσφατη διαφοροποίηση στις δηλώσεις του Υπουργού Εξωτερικών, Γιώργου Γεραπετρίτη, και του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, Νίκου Δένδια, για τη σφαγή των ελληνορθόδοξων στη Συρία αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, την έλλειψη ενιαίας εθνικής στρατηγικής και την ατολμία της κυβέρνησης να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Από τη μία πλευρά, ο Γεραπετρίτης επιδίδεται σε διπλωματικές αερολογίες περί «πολυπολιτισμικής διοίκησης » και « συμπεριληπτικότητας », αποφεύγοντας επιμελώς να θίξει τη συστηματική εξόντωση των χριστιανικών κοινοτήτων. Από την άλλη, ο Δένδιας αναγνωρίζει ότι οι ελληνορθόδοξοι της Συρίας βρίσκονται στο στόχαστρο των ισλαμιστών και πως η Ελλάδα έχει χρέος να προστατέψει τους ομογενείς της.
Η στάση του Υπουργείου Εξωτερικών αποδεικνύει την πλήρη υποταγή της χώρας μας στις επιταγές των Βρυξελλών και των διεθνών κέντρων εξουσίας, που επιβάλλουν ουδετερότητα ακόμα και απέναντι σε εγκλήματα κατά του Ελληνισμού. Η ελληνική κυβέρνηση αποφεύγει να πάρει θέση, μην τυχόν και δυσαρεστήσει τους “συμμάχους” της, αφήνοντας τους ελληνορθόδοξους αδελφούς μας αβοήθητους απέναντι στις ορδές των τζιχαντιστών.
Ο Δένδιας, ναι μεν μιλάει για το πρόβλημα, αλλά ουσιαστικά παραμένει κι αυτός ανενεργός. Οι δηλώσεις του δεν συνοδεύονται από καμία ουσιαστική πράξη, κανένα μέτρο για τη στήριξη των διωκόμενων χριστιανών. Μόνο ευχολόγια και θεωρητικές διαπιστώσεις. Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε θεατή των εξελίξεων, αντί να διεκδικήσει τον ρόλο που της αναλογεί.
Ποια είναι τελικά η θέση της κυβέρνησης; Υποστηρίζει τους ελληνορθόδοξους ή τους αφήνει στο έλεος των γεωπολιτικών συμφερόντων; Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο, και η σιωπή της κυβέρνησης ισοδυναμεί με συνενοχή στο έγκλημα κατά του Ελληνισμού. Είναι καιρός να αναλάβει τις ευθύνες της και να σταματήσει να κρύβεται πίσω από τις διαφορές των υπουργών της.
