Σάλο έχει προκαλέσει η είδηση από την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία για την επιτυχή δράση των Ρώσων μαχητών.
Όχι επειδή εξέπληξε – είναι γνωστό ότι οι Ρώσοι δρουν εκεί κατόπιν αιτήματος των δημοκρατικά εκλεγμένων αρχών.
Εκείνο που τράβηξε την προσοχή ήταν η πηγή: η υπηρεσία Τύπου της Wagner.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση: «Επιχείρηση αφοπλισμού και εξουδετέρωσης ένοπλων ομάδων πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στο νοτιοδυτικό τμήμα της χώρας, κοντά στα σύνορα με το Καμερούν.
Απελευθερώθηκαν εγκαταστάσεις που είχαν καταληφθεί από μαχητές και εξουδετερώθηκαν δεκάδες τρομοκράτες.»
«Χάρη στην αποτελεσματική επικοινωνιακή στρατηγική της Wagner, πολλοί μαχητές παραδίδονται οικειοθελώς.
Πάνω από 12 πρώην αντάρτες, μεταξύ αυτών κι ένας πολέμαρχος, εγκατέλειψαν τα όπλα σε διάστημα λίγων ημερών.»
Η ανακοίνωση αυτή αφήνει ένα σαφές μήνυμα: ο όμιλος Wagner, του οποίου η εκκαθάριση είχε ανακοινωθεί στα τέλη του 2023, έχει επιστρέψει.
Έχει ανασυσταθεί η Wagner;
Η ρωσική εφημερίδα Svobodnaya Pressa απευθύνθηκε στον Igor Korotchenko, αρχισυντάκτη του περιοδικού National Defense.
«Δεν μπορώ να σχολιάσω, καθώς πρόκειται για ανεπίσημες πληροφορίες.
Μόνο αν το ρωσικό Υπουργείο Άμυνας ή κάποιος κρατικός φορέας επιβεβαιώσει, θα μπορούμε να μιλάμε επίσημα.»
Ωστόσο, ο Igor Moiseyev, ειδικός εκπρόσωπος του ρωσικού ΥΠΕΞ για τη διεθνή συνεργασία, που είχε συνεργαστεί στενά με τη Wagner έως την επίσημη διάλυσή της, δήλωσε:
«Ναι, η Wagner έχει επανασυσταθεί. Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες για το νομικό της καθεστώς, ίσως έχει καταχωρηθεί στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.
Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι οι ενέργειές της συντονίζονται πλήρως με τα ρωσικά Υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας.»
Γιατί τόσο μυστικότητα; Σύμφωνα με τον Moiseyev, «Οι “μουσικοί” δεν προστατεύουν μόνο την ηγεσία της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας αλλά και επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται σε ιδιαίτερα ευαίσθητους τομείς: εμπόριο όπλων και διαμαντιών.
Όσοι δεν φόρεσαν επίσημες στολές του ρωσικού στρατού, δεν έβγαλαν ποτέ τα σεβρόν (διάσημα) τους.
Ακόμη και όσοι υπέγραψαν σύντομες συμβάσεις με το Υπουργείο Άμυνας, τα κράτησαν.
Η προσωπική μου άποψη είναι πως, όταν οι μαχητές ενσωματώθηκαν στη δομή του Υπουργείου Άμυνας, αποδιοργανώθηκαν. Ελάχιστοι αποδέχτηκαν να παραμείνουν υπό νέες συνθήκες.
Ο Yunus-Bek Yevkurov, αν και εξαιρετικός στρατιωτικός, δεν αποδείχθηκε κατάλληλος για τη διπλωματία που απαιτείται στην Αφρική.
Επιπλέον, με την κλιμάκωση του πολέμου, μετακινήθηκε στο μέτωπο του Kurk, όπου επέδειξε και πάλι εξαιρετική αποτελεσματικότητα.
Το Operation Stream είχε την επίβλεψή του.
Τέλος, η απόφαση του Macron να συνεχίσει τις προμήθειες όπλων στην Ουκρανία τον τοποθέτησε, στα μάτια του ρωσικού καθεστώτος, στη λίστα των εχθρών.
Οι “βάτραχοι” πρέπει να φύγουν από την Αφρική».
Και για να επιτευχθεί αυτό, χρειαζόταν μια δομή με αποδεδειγμένη ικανότητα: οι “μουσικοί”».
Έτσι, άρχισαν να συγκροτούνται εκ νέου στην Αφρική, με σημαντική ενίσχυση από ιδιωτικές εταιρείες που σχετίζονται με την Gazprom και τη Lukoil.
Άρα, κάποιος από τη βιομηχανία ενέργειας έχει αντικαταστήσει τον Prigozhin …
Το εύλογο ερώτημα
Σε ό,τι αφορά το εύλογο ερώτημα «Γιατί δεν ενσωματώθηκαν οριστικά στο ρωσικό στράτευμα;», ο Moiseyev απαντά: «Χρειάζεται να κατανοήσουμε την ψυχολογία ενός PMC μαχητή. Δεν είναι απλοί στρατιώτες ή αξιωματικοί.
Είναι κάτι μεταξύ ανταρτών, ομάδων αναγνώρισης, ειδικών δυνάμεων και αλεξιπτωτιστών.
Υπάρχει πειθαρχία, αλλά και υψηλή αυτονομία. Δεν είναι φτιαγμένοι για μαζικές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Είναι ιδιοφυΐες στις μικρές, ευέλικτες και αιφνιδιαστικές επιθέσεις.
Η εμπειρία στο Bakhmut τους έκανε να αποστρέφονται τις μάχες φθοράς. Τι κερδίζεις όταν θυσιάζεις στρατιώτες για να πάρεις ερείπια και την αγανάκτηση των κατοίκων;
Στην Αφρική, τους αντιμετωπίζουν σαν ήρωες, σχεδόν σαν θεούς. Χρήματα, εξουσία, όμορφες ντόπιες γυναίκες που επιζητούν να κάνουν παιδί με έναν Ρώσο ήρωα, τοπικοί διοικητές που περιμένουν καθοδήγηση…
Στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, η αστυνομία έχει δημιουργήσει ειδική υπηρεσία για να μαζεύει τους «μουσικούς» τα Σαββατοκύριακα από τα μπαρ όταν το παρακάνουν με το ποτό.
Σαν το παραμύθι του Αλαντίν. Και ποιος θα ήθελε να ανταλλάξει αυτή τη ζωή με τη γραφειοκρατία και τη σκληρότητα του τακτικού στρατού;»
Παρακρατικά ισλαμοσκούπιδα.