Καταπέλτης είναι το πόρισμα πραγματογνωμόνων που διόρισε τουρκικό δικαστήριο για τη φονική πυρκαγιά στο πολυτελές ξενοδοχείο Grand Kartal. Εκεί όπου τον Ιανουάριο έχασαν τη ζωή τους 78 άνθρωποι –μεταξύ αυτών 36 παιδιά.
Σύμφωνα με το πόρισμα, το προσωπικό του ξενοδοχείου δεν ενεργοποίησε σκόπιμα τον γενικό συναγερμό πυρκαγιάς, ώστε να μην υπάρξει πανικός και καθυστερήσει η εκκένωση συγκεκριμένων VIP επισκεπτών. Αντί για τον συναγερμό, οι εργαζόμενοι ειδοποίησαν επιλεκτικά φίλους, συγγενείς και γνωστούς των διευθυντών, δίνοντάς τους προτεραιότητα στη διαφυγή, ενώ δεκάδες άλλοι επισκέπτες κοιμούνταν αμέριμνοι στους θαλάμους του θανάτου.
Το πόρισμα, το οποίο επικαλείται η ανεξάρτητη ιστοσελίδα Velev, καταγράφει με στοιχεία από κάμερες ασφαλείας και τηλεφωνικές κλήσεις την προκλητική μεροληψία υπέρ VIP ατόμων, την ώρα που οι υπόλοιποι επισκέπτες δεν είχαν καμία ειδοποίηση για τη φωτιά που ξεκίνησε στη μαγειρική «σκηνή επίδειξης» της κουζίνας –χώρος όπου βρισκόταν παράνομα αποθηκευμένο υγραέριο (LPG), κατά παράβαση των κανονισμών ασφαλείας.
Ακόμη πιο αποκαλυπτικό είναι το γεγονός ότι το προσωπικό δεν έκλεισε τις βαλβίδες του αερίου, όπως προέβλεπαν τα πρωτόκολλα έκτακτης ανάγκης, επιτρέποντας στην πυρκαγιά να επεκταθεί ραγδαία.
Το πόρισμα ρίχνει ευθύνες όχι μόνο στη διοίκηση του ξενοδοχείου, αλλά και σε κρατικούς φορείς που όφειλαν να ελέγξουν και να αποτρέψουν το έγκλημα:
Το τουρκικό Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού,
Η Ειδική Επαρχιακή Διοίκηση Bolu,
Η Πυροσβεστική Υπηρεσία Bolu,
Το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης,
Τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του ξενοδοχείου.
Όλοι αυτοί, σύμφωνα με το πόρισμα, γνώριζαν ή όφειλαν να γνωρίζουν τις παραβιάσεις στους κανόνες ασφαλείας, όμως αδιαφόρησαν. Μάλιστα, το ξενοδοχείο είχε αποσύρει προηγουμένως αίτηση συμμόρφωσης με τον κανονισμό πυρασφάλειας, επειδή δεν πληρούσε τα κριτήρια επιθεώρησης.
Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είχε κηρύξει ημέρα εθνικού πένθους, όμως οι ποινικές ευθύνες παραμένουν ανεξόφλητες, με τις αρχές να έχουν συλλάβει πάνω από 20 άτομα, μεταξύ αυτών κρατικούς υπαλλήλους και προσωπικό του ξενοδοχείου.
Η υπόθεση, πέρα από το τραγικό της φορτίο, φωτίζει μια ολόκληρη αλυσίδα διαπλοκής και συνενοχής μεταξύ κρατικών μηχανισμών και ιδιωτικών συμφερόντων – ένα μοτίβο γνωστό και σε άλλες χώρες, με τίμημα ανθρώπινες ζωές. Το ερώτημα που πλανάται είναι πόσες ακόμη τραγωδίες θα χρειαστούν μέχρι η λογοδοσία να πάψει να είναι ζητούμενο και να γίνει πράξη.
