Είναι μέρες τώρα που ο Ανδρέας Μπαρδάκης μπαίνει στις δημοσιεύσεις μου στον λογαριασμό του Δημήτρη μόνο και μόνο για να σπείρει την αμφιβολία για την έκβαση των προσπαθειών που καταβάλλω μήνες τώρα στην τιτάνια αυτή μάχη με το θηρίο. Και να στείλει στον κόσμο μηνύματα απαισιοδοξίας, αναρωτώμενος π.χ. από πού αντλώ την αισιοδοξία μου ότι θα κερδίσω τις νομικές μάχες αφού “δεν υπάρχει Δικαιοσύνη”. Τα ίδια έκανε και προχθές, όταν με σχόλιό του με εξέθεσε δημόσια με την “υπόσχεση” που “δεν τήρησα” να δημοσιοποιήσω την εισήγηση της επιτροπής για τις μάσκες (ώστε τη δημοσιοποίησα εκ νέου ανεβάζοντας επί τόπου με σειρά σχολίων τις δέκα σελίδες της), συνδέοντας το σχόλιο αυτό με τη θέση του ότι και εγώ πρέπει να επαληθεύομαι σε αυτά που δημοσιεύω, ωσάν να μην έχω δώσει εξετάσεις μήνες τώρα σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και να μην έχω αποδείξει πως ό,τι καταγγέλλω και δημοσιοποιώ είναι μέχρι κεραίας αληθές. Έγραψε μάλιστα ότι αυτός δεν είναι “οπαδός” αλλά “συνεργάτης” (ποτέ δεν υπήρξαμε συνεργάτες στη μάχη αυτή), απευθυνόμενος μεν στην Νίκη Κυπριώτου, η οποία όμως και αυτή είναι μέλος (και μάλιστα από τα “επίλεκτα”) της μεγάλης αυτής οικογένειας που έχουμε δημιουργήσει με τον Δημήτρη, ώστε με τη λέξη “οπαδός” προσέβαλε στο πρόσωπό της όλους συλλήβδην τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που μας παρακολουθούν και μας ακολουθούν, με καμία οπαδική διάθεση.
Φαίνεται πως κάποιοι εξακολουθούν να μην κατανοούν το γεγονός ότι τόσο εγώ όσο και ο Δημήτρης δεν έχουμε “οπαδούς”, γιατί δεν σκοπεύουμε να ασχοληθούμε με την πολιτική, για την οποία έχουμε διακηρύξει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την απέχθειά μας.
Στο τελευταίο σχόλιό μου του έγραψα ότι μετά από αυτή τη συμπεριφορά του, η οποία σήμερα είχε συνέχεια στην τρίτη στη σειρά δημοσίευσή μου για το κατηγορητήριο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, για μένα είναι ανεπιθύμητος στον λογαριασμό του Δημήτρη στο faceboook, αλλά πως το αν θα αποκλειστεί είναι απόφαση που πρέπει να πάρει ο ίδιος ο Δημήτρης, στον οποίο και ανήκει.
Και ο Δημήτρης πήρε την απόφασή του. Γιατί στη μάχη αυτή είμαστε ένα.
Και μπορεί στη δημοσίευση που έκανε ο Ανδρέας Μπαρδάκης μετά τον αποκλεισμό του να κράτησε σχετικά χαρακτήρα…
…δεν έκανε το ίδιο όμως και στο απαράδεκτο σχόλιό του, σε απάντηση συκοφαντικού σχολίου που έκανε διαδικτυακή φίλη του.
Ώστε στο αισχρό αυτό σχόλιο, η απάντησή σου ήταν “τι να σας πω δεν ξέρω”; Και “ο χρόνος θα αποδείξει την αλήθεια για τον καθένα μας”;
Πόσο μας δικαίωσες, αλήθεια.
Και πόσο γρήγορα…
Σε παραδίδω στον κόσμο να σε κρίνει, Ανδρέα. Μία λέξη μόνο:
Ντροπή.
Εις ό,τι αφορά στην “απελευθέρωση από το άγχος” που αισθανόσουν να “εκφράζεσαι ελεύθερα”, θα σου πω ένα πράγμα:
Έχεις μια χαρά λογαριασμό με κοντά 5.000 φίλους και κοντά 9.000 ακόλουθους. Δόξα τω Θεώ μπορείς να κάνεις τη μία μετά την άλλη τις απαισιόδοξες δημοσιεύσεις σου και σχόλια σε αυτόν. Στους λογαριασμούς του Δημήτρη και της Μαριάννας ακολουθούν μόνο οι αισιόδοξοι άνθρωποι. Και δόξα τω Θεώ, αυτή τη φορά για μένα και τον Δημήτρη, ακριβώς επειδή δεν ενδιαφερόμαστε για την πολιτική και τους ανθρώπους που μας ακολουθούν δεν τους βλέπουμε σαν “οπαδούς”, έχουμε την γλυκιά πολυτέλεια να διώχνουμε, όπως είναι δικαίωμά μας άλλωστε, όποιον δεν έχει πίστη σε αυτή τη μάχη, για την οποία εγώ προσωπικά έχω χάσει τη ζωή που είχα, ώστε ναι, δεν σκοπεύω να ανεχθώ σχόλια που μόνο κακό κάνουν. Όπως η απαισιοδοξία και η ηττοπάθειά σου στο παράδειγμα που προανέφερα, με το ερώτημά σου από πού αντλώ την αισιοδοξία μου για την έκβαση των νομικών αγώνων μου “αφού δεν υπάρχει Δικαιοσύνη”.
Η επιτομή της ηττοπάθειας…
Και να μην ακούσω πάλι τα γνωστά ότι πρέπει να μένουμε ενωμένοι. Με το ζόρι δεν γίνεται. Και εκτός αυτού, με τον Δημήτρη δίνουμε μία μάχη παράλληλα και ανεξάρτητα από όλους όσοι έχουν βγει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μπροστά εναντίον των δεινών που έχει επιβάλει η εγκληματική οργάνωση στους Έλληνες. Με ουσία και πράξεις και όχι θεωρίες και πολιτικές κορώνες. Εγώ προσωπικά και η οικογένειά μου έχουμε εκτεθεί όσο κανένας άλλος, και στοχοποιηθήκαμε από όλο κυριολεκτικά το σύστημα στον μέγιστο βαθμό όσο επίσης κανένας άλλος, ώστε τέτοιες συμπεριφορές δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να γίνονται ανεκτές.
Άραγε εσύ, Ανδρέα, γιατί αγωνίζεσαι για τα δικαιώματα των ΑμΕΑ σε ένα κράτος ρατσιστικό και διεφθαρμένο;
Μήπως γιατί λες ότι θέλεις να το νικήσεις και να το αλλάξεις αυτό το κράτος;
Άσε με και εμένα λοιπόν, και τη Δικαιοσύνη να νικήσω και να αλλάξω, και όλο το κράτος.
Γιατί εγώ, Ανδρέα, δεν αγωνίζομαι μόνο για τα ΑμΕΑ.
Αλλά για όλους τους Έλληνες.
Υ.Γ. Παραθέτω το νήμα του τελευταίου διαλόγου μου με τον Ανδρέα Μπαρδλακη. Και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του…
