Με δυσφορία πήγε στο νοσοκομείο της Θήβας.
Τι; Και η δυσφορία = κόβιντ; Όπως τα ΧΑΠ;
Μπορεί.
Επειδή όμως εγώ εξακολουθώ να είμαι …τσαρλατάνος, επιμένω ότι οι δυσφορίες, οι πυρετοί, ο βήχας, τα ΧΑΠ και όλα αυτά τέλος πάντων, δεν είναι …αναγκαία κόβιντ.
Κόβιντ όμως υπάρχει. Για εμάς, τους τσαρλατάνους, είναι μία γρίπη, η οποία μπορεί να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα ή να σκοτώσει υπό προϋποθέσεις, και κατά κύριο λόγο τους μεγάλους ανθρώπους, και κατά κύριο και πάλι λόγο αυτούς που πάσχουν από σοβαρά νοσήματα.
Για τους άλλους, τους σοβαρούς, τους πλασιέ εμβολίων, είναι ένας φοβερός και τρομερός ιός, που για να προστατευτούμε από αυτόν, πρέπει να εμβολιαστούν και οι πέτρες, και μάλιστα με τη μία δόση μετά την άλλη. Το ότι το 42% (και αυτό είναι το ποσοστό που οι ίδιοι μας λένε) στις ΜΕΘ που είναι διασωληνωμένοι είναι και τριπλοεμβολιασμένοι, δεν έχει καμία σημασία. Το ότι δηλαδή οι πιθανότητες να διασωληνωθείς είναι σχεδόν οι μισές για εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, δεν έχει καμία σημασία.
Σημασία έχει το εμβόλιο το ίδιο. Να γίνει. Αυτό έχει σημασία. Το λέμε μήνες τώρα. Το τρίτο πρωτόκολλο. Του μαζικού εμβολιασμούς και της μείωσης πληθυσμού.
Τον άνθρωπο λοιπόν με τη δυσφορία τον πέταξαν στα κόβιντ γιατί ήταν γεμάτη η παθολογική.
Τον πέταξαν επομένως στην κατ’ αυτούς Σπιναλόγκα.
Αλλά ξέρετε κάτι; Ξέρετε τι είπαν στα παιδιά του;
Ότι έχουν καθαρίσει, λέει. Έχουν απολυμάνει.
Απίστευτο;
Κι όμως. Πέρα ως πέρα αληθινό.
Τον πήγαν στα κόβιντ, αλλά εντάξει. Έχουν …σφουγγαρίσει.
Θα ψάχνετε να κρυφτείτε σε λίγο καιρό…
