Είμαι στο γραφείο μου. Χθες αργά το απόγευμα. Έξω έχουν ανοίξει οι ουρανοί. Ο καιρός μου. Έχω ανάψει τα κεριά μου, κλασική μουσική από τα ηχεία, δουλεύω ασταμάτητα.
Ανοίγει η πόρτα από πάνω, κατεβαίνουν ο Έκτορας με την Μαριάννα.
“Πάμε για μάθημα”, μου λέει η Μαριάννα.
Κουνγκ φου.
“Με αυτό τον καιρό;”, εγώ, με απορία.
“Γιατί, από ζάχαρη είμαστε;”, απαντά ο Έκτορας.
-“Καλά, να προσέχετε”, απαντώ εγώ, και συνεχίζω τη δουλειά.
Ούτε που σκέφτηκα μέσα στην παραζάλη της δουλειάς, ότι χθες, εκτός από τη θεομηνία, δεν ήταν καν μέρα κουνγκ φου…
Δεν πέρασαν είκοσι λεπτά και ακούω το αυτοκίνητο.
“Το μετάνιωσαν”, σκέφτηκα ακούγοντας τους κεραυνούς.
Μπαίνει μόνο η Μαριάννα.
“Ο Έκτορας;”, ρωτάω.
“Ανέβηκε από την άλλη είσοδο”, απαντά η Μαριάννα.
“Καλά”, λέω εγώ και συνεχίζω τη δουλειά.
Μετά από τρία λεπτά με φωνάζει η Μαριάννα από πάνω. Να δω κάτι.
Ανεβαίνω, μου τα έλεγε λίγο περίεργα.
Τελικά δεν ήταν τίποτα.
Έφυγα με την απορία και επέστρεψα στο γραφείο μου.
Και εκεί με περίμενε αυτό που βλέπετε…
Τα είχε κανονίσει όλα ο γιος μου. Το σκέφτηκε όταν είδε τη δημοσίευση αυτή στο facebook:
Το είπε στη μητέρα του, έγραψε τα λόγια που ήρθαν στο μυαλό του για τον πατέρα του και πήγαν μαζί χθες το πρωί και παρήγγειλαν την τούρτα για τα τριάντα χρόνια δικηγορίας του μπαμπά…
Αλλά η τούρτα θα ήταν έτοιμη το απόγευμα, όταν άνοιξαν οι ουρανοί.
Οπότε έβαλαν τα ρούχα του κουνγκ φου και έστησαν το θέατρο…
Δεν χρειάζεται να σας πω τι αισθάνθηκα και πώς αντέδρασα όταν είδα την τούρτα στο γραφείο μου…
Εκτοράκο μου…
Αχ, Εκτοράκο μου…
Αχ…
Αγόρι μου…
*Η δημοσίευση αυτή είχε ανέβει στο facebook πριν δύο μέρες. Για τεχνικούς λόγους δεν ανέβηκε εδώ αμέσως.
