Ακούστε τι θα σας πω. Τρία χρόνια παλεύω με το θηρίο. Το παγκόσμιο θηρίο. Έχω στήσει απέναντί του μία τεράστια σκακιέρα. Και το πάω κίνηση στην κίνηση στο ρουά ματ. Είναι μία στρατηγική που πολλές φορές, το έχω πει ξανά, αισθάνομαι ότι δεν την έχω κάνει εγώ.
Ότι περίπου είμαι στον αυτόματο…
Όπως και να ‘χει, το ξέρω ότι για πολλούς φαντάζει απίθανο να κερδίσω αυτή τη μάχη. Την τιτάνια αυτή μάχη. Έχετε στο μυαλό σας ένα πανίσχυρο παγκόσμιο σύστημα που ελέγχει τα πάντα και δεν θα με αφήσει να φτάσω στη νίκη.
Μα αυτά τα “πάντα” είναι που ροκανίζω, αποδυναμώνω και εξαντλώ μέχρι τελικής πτώσης τους, μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, σε όλη αυτή την κολασμένη διαδρομή μου. Και όλα γίνονται στο χρόνο που πρέπει να γίνουν.
Σαν και αυτό στους τίτλους αυτής της δημοσίευσης.
Στη διαδρομή αυτή έσωσα αμέτρητους ανθρώπους από το θηρίο. Αμέσως και εμμέσως. Αυτό και μόνο θα ήταν αρκετό για να σας πω ότι έχω ήδη κερδίσει. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν νεκροί για το θηρίο και εγώ τους κράτησα στη ζωή.
Πόσο εύκολο ήταν αυτό το να κάνει ένας άνθρωπος;
Το έκανα όμως.
Απέναντι στο θηρίο.
Κάποιος άλλος θα έμενε σε αυτό και θα το “εξαργύρωνε”.
Εγώ όμως συνεχίζω. Μέχρι το τέλος.
Μέχρι το “ακατόρθωτο”.
Πόσο εύκολο ήταν να νικήσουν οι Αθηναίοι τους Πέρσες; Πόσο εύκολο ήταν να νικήσουν στον Μαραθώνα; Πόσο εύκολο ήταν να νικήσουν στη Σαλαμίνα;
Ποιος θα έλεγε τότε ότι θα νικούσαν οι Αθηναίοι;
Πιστέψτε με, ελάχιστοι.
Πώς νίκησαν το θηρίο που παρουσιάστηκε μπροστά τους; Με στρατηγική. Και αυταπάρνηση.
Με την αγάπη τους για την πατρίδα.
Και με ένα σύνθημα.
Πάμε. Για το τέλος το δικό τους ή το δικό μας.
Και ήρθε το τέλος.
Το δικό τους.
Δεν μπορώ να σας εγγυηθώ τη νίκη.
Θα σας πω όμως ότι κάνω αυτό που πρέπει για να έρθει.
Και θα έρθει…
