Και έμαθες από εκεί που σε έστειλαν, ότι την ώρα που “ενημέρωναν” την οικογένειά σου οι άθλιοι στη Θεσσαλονίκη, εσύ ήσουν στα …Ιωάννινα.
Με έξι αρνητικά τεστ, με το ζόρι κόβιντ, Κυριάκο…
Και έκλαιγες πριν τη διασωλήνωση. Γιατί ήξερες.
Ότι αυτό που ζούσες εκείνη την ώρα θα ήταν και το τελευταίο σε αυτή εδώ κάτω τη ζωή.
Και τώρα περιμένεις και εσύ, όπως και τόσες άλλες ψυχές, δικαίωση από εμένα.
Και θα την έχεις, Κυριάκο.
Ξέρεις κάτι;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που έζησα χθες το πρωί στον 1ο όροφο του δικαστικού μεγάρου στη Θεσσαλονίκη.
Τη γυναίκα σου, τη Δέσποινα, που βούρκωσε…
Ξέρεις πότε.
Όταν με ρώτησε…
“Νίκο, θα μας αναλάβεις και εμάς;”….
Και ρωτούσε με αγωνία…
Αχ, Κυριάκο…
Εσύ το ξέρεις.
Όλους θα τους αναλάβω.
Όλους θα τους δικαιώσω.
Για τον σκοπό αυτό γεννήθηκα στον κόσμο τούτο…
Υ.Γ. Έσωσα τόσους, εσένα γιατί όχι;;; Να πάρει ο διάολος!!! Ενώ δεν φταίω, γιατί νιώθω σαν να φταίω;;; Τι βάρος μού έβαλες στους ώμους, στην καρδιά και τη ψυχή, Θεέ μου…; Αλλά, ό,τι και να γίνει, μέχρι το τέλος. Μέχρι το τέλος, πανάθεμά τους…
Άξιος