Πολλοί από εσάς που με ακολουθείτε και παρακολουθείτε τη μάχη που δίνω τρία χρόνια τώρα ενάντια στο παγκόσμιο θηρίο, το γνωρίζετε. Σχεδόν σύσσωμη η “εδώ” πλευρά σάς διαβεβαίωνε ότι εγώ θα κατέβω στην πολιτική, πότε με τον έναν και πότε με τον άλλον, ή ότι θα κάνω δικό μου κόμμα, μόνος μου ή με τον Δημήτρη Ποντίκα, ή ακόμα και με τον Στέφανο Χίο. Πολλοί από αυτούς “ενίσχυαν” τη “βεβαιότητα” αυτή με “πληροφορίες” που είχαν, τις οποίες ποτέ βεβαίως δεν προσδιόριζαν, όπως πάντα άλλωστε συμβαίνει με τις κάθε είδους διαβολές.
Αυτή φυσικά ήταν η πιο ήπια μορφή διαβολής, αφού δέχθηκα συγκριτικά με αυτή πολύ χειρότερη βρωμιά και λάσπη, αλλά είναι ταυτόχρονα και η πιο εύκολα πιστευτή από τον κόσμο, αφού αυτός έχει γίνει δεκαετίες τώρα δικαιολογημένα καχύποπτος με τους “αγωνιστές” και τους επίδοξους “σωτήρες”.
Εκτός από τους “επαγγελματίες” του είδους που εμφανίζονται σε κάθε κρίση και που …εύχονται να συμβαίνουν αυτές οι κρίσεις, γιατί για αυτούς είναι “ευκαιρίες” να αναπτύξουν το “αγωνιστικό” τους πνεύμα και να διεκδικήσουν μετά τη ψήφο του κόσμου στις επόμενες εκλογές ή να αποσπάσουν όποιο άλλο “λάφυρο” της “αγωνιστικής” δράσης τους, εμφανίζονται και αυτοί που ακόμα και αν τα κίνητρά τους είναι αγνά, αυτό που ο κόσμος βλέπει ότι προστίθενται στην ατελείωτη αυτή λίστα των ανθρώπων που τελικά κάτι διεκδικούσαν, σε κάτι απέβλεπαν.
Η δεύτερη αυτή κατηγορία είναι των ανθρώπων εκείνων των οποίων η δράση συνδέεται με το αντικείμενο της εκάστοτε κρίσης.
Έτσι και εδώ, είδαμε σχεδόν το σύνολο των πάσης φύσεως υγειονομικών και των επιστημόνων της αντίθετης προς την απάτη εν γένει ιατρικής κοινότητας, και αντέδρασαν σε όλο αυτό με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να βγαίνουν από τις πρώτες μέρες, αργά ή γρήγορα, και να δραστηριοποιούνται πολιτικά, αναζητώντας και την αντίστοιχη πολιτική στέγη ή ιδρύοντας οι ίδιοι στην πορεία κινήματα και κόμματα.
Να το ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι δεν είμαι βεβαίως αντίθετος στο να συμμετάσχει ένας έντιμος και ικανός επιστήμονας στα πολιτικά πράγματα και να διεκδικήσει τη ψήφο του κόσμου. Η Βουλή είναι γεμάτη από γιατρούς και δικηγόρους. Τους είδαμε. Τα ηνία της Δικαιοσύνης και της Υγείας τα κρατάνε ένας γιατρός και ένας δικηγόρος. Τους ξέρετε. Άλλο τώρα αν έχουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία να έχουμε τον γιατρό στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και τον δικηγόρο στο Υγείας.
Όχι απλώς δεν θα έβλαπτε αλλά θα ήταν χρήσιμο να έμπαιναν στη Βουλή έντιμοι και ικανοί επιστήμονες στη Βουλή, με όρεξη να προσφέρουν πραγματικά στους τομείς τους και εν γένει στην πολιτική ζωή της χώρας.
Είναι όμως πραγματικά ελάχιστοι αυτοί που θέλουν να προσφέρουν. Οι περισσότεροι απλά επιχειρούν να εξαργυρώσουν την “αγωνιστική” τους δράση με μία θέση στη Βουλή και τα προνόμια που προσφέρει η θέση αυτή.
Αλλά και στους ελάχιστους που θέλουν να προσφέρουν, ακόμα λιγότεροι, να είναι δύο ή τρεις, υποστήριξαν τη μάχη που δίνω από τον Απρίλιο του 2020. Από όλους δε αυτούς που δεν το έκαναν, κάποιοι πατούσαν σε δύο βάρκες, κάποιοι απλά έκανα πως δεν έβλεπαν και σιώπησαν και κάποιοι συκοφάντησαν τη μάχη αυτή και εμένα τον ίδιο προσωπικά.
Τα είδατε με την Εύη Κιαγιά και τον Θανάση Κολυβά.
Τώρα η μία, που βρήκε πολιτική στέγη στο κόμμα του Βελόπουλου, είναι ήδη υπόδικη και θα κριθεί για τη λάσπη που μου πέταξε από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Ηρακλείου στις 18 Δεκεμβρίου, τον άλλον τον ετοιμάζει ο εισαγγελέας, μαζί με τη γραμματέα του κόμματός του και τον υπεύθυνο του απόδημου Ελληνισμού, να τους στείλει στο αντίστοιχο δικαστήριο των Αθηνών, για τις δικές τους απερίγραπτες ύβρεις και συκοφαντίες σε βάρος μου.
Αυτό όμως που κυριάρχησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από την “εδώ” πλευρά είναι σε γενικές γραμμές αυτό το “μην τον ακούτε, θα κατέβει στην πολιτική”.
Σε αυτό το “μην τον ακούτε” κρύβεται όλη η βρωμιά.
Να πει κανείς ότι δεν μιλούσα για την πολιτική; Ότι δεν είχα διακηρύξει την αντίθεσή μου έως και την απέχθειά μου σε αυτή;
Το είχα κάνει βεβαίως, όχι μία και δύο φορές, αλλά …άπειρες φορές και με κάθε ευκαιρία. Τίποτα αυτοί. Εκεί. Να επιμένουν. Γιατί όπως έχω πει, μπορείς να αποδείξεις με απόλυτο τρόπο μόνο κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν ή κάτι που συμβαίνει σε ενεστώτα χρόνο. Το μέλλον δεν μπορείς να το αποδείξεις, μόνο ότι θα πεθάνουμε όλοι κάποια μέρα. Ούτε πότε. Κάποια μέρα.
Φυσικά, στα νοσοκομεία με το πρωτόκολλο του θανάτου, κάποιες ομάδες στα 84 νοσοκομεία μπορούσαν να …αποδείξουν ακόμα και το χρόνο που θα πέθαινε ένας ασθενής…
Οπότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αποδεικνύεις κάθε μέρα την αξιοπιστία σου και να αφήσεις το χρόνο να σε επιβεβαιώσει.
Όλοι αυτοί λοιπόν οι μικροί άνθρωποι, είτε κρίνοντας το αλλότρια εξ ιδίων είτε συνειδητά, διέσπειραν στον κόσμο που τους διάβαζε, είτε με αναρτήσεις τους στα διάφορα μέσα είτε με σκόρπια σχόλια, την αμφιβολία για την αξιοπιστία μου, προσπαθώντας απεγνωσμένα να την μειώσουν και μαζί με αυτή την προσωπικότητά μου εν γένει, αποδίδοντάς μου ιδιοτελή κίνητρα για τη δράση μου. Εννοείται ότι “έπαιξε” αρκετά και ότι το κάνω για “λεφτά”, αλλά αυτό εντάσσεται στο πεδίο της λάσπης που δέχθηκα (Βλ. π.χ. Κιαγιά).
Τώρα όμως έφτασαν οι εκλογές. Τίποτα δεν αλλάζει μέχρι την άλλη Κυριακή.
Πού είναι ο Νίκος Αντωνιάδης; Πού είναι το κόμμα του; Σε ποιο ψηφοδέλτιο είναι;
Πουθενά;
Μήπως λοιπόν όλοι εσείς που παρακολουθείτε όλους τους “αγωνιστές”, ακόμα και εσείς οι …”ενωσάδηκες” που καταλαμβάνεστε από …ιερή αγανάκτηση όταν αντιδρώ στη λάσπη, αμύνομαι και στέλνω στον εισαγγελέα και από εκεί στους δικαστές, τους λασπολόγους “αγωνιστές” της “εδώ” πλευράς που παρακολουθείτε, μήπως, λέω, θα έπρεπε να αρχίσετε να τους ρωτάτε έναν έναν τι έχουν να πουν τώρα;
Μήπως;
Λέω εγώ τώρα…
