Γιατί εκτός της αστείας πλευράς με τα ψεματάκια της Πρωταπριλιάς, υπάρχει και η μαύρη πλευρά… Σαν σήμερα, σαν ψέματα αλλά δυστυχώς στ’ αλήθεια (…), 1η Απριλίου 1996, έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου… Πέθανε στα χέρια μου χτυπημένος από τον καρκίνο…

Πρωταπριλιά του 1996…

Σαν ψέμα ήταν που έφυγες πριν από 26 χρόνια…

Και δεν πρόλαβα να στο πω όσες φορές θα το ‘θελα.

Γι αυτό θα στο πω ξανά.

Σ’ αγαπώ, μπαμπάκα μου…

Υ.Γ. Ο πατέρας μου ήταν πυρηνικός φυσικός στον “Δημόκριτο”. Πέθανε σε ηλικία 66 ετών χτυπημένος από τον καρκίνο. Λίγο πριν βγει στη σύνταξη. Δεν έζησε να γνωρίσει τον Έκτορα. Και αυτός είναι ο μεγάλος καημός μου. Θα τον λάτρευε. Τον βλέπει όμως. Από πάνω. Και τον καμαρώνει. Όπως βλέπει και αυτά που κάνω. Μαζί με τη μητέρα μου. Την 31η Ιουλίου 2016 πήγε και τον βρήκε στον παράδεισο. Ενώθηκαν ξανά. Μία ένωση που για πρώτη φορά έγινε στο Παρίσι. Στην εκκλησία του Αγίου Στεφάνου. Στο Παρίσι όπου σπούδαζαν και γνωρίστηκαν. Τη δεκαετία του 1950. Όταν η μητέρα μου έκανε το διδακτορικό της στον Πλάτωνα και ο πατέρας μου στην Πυρηνική Φυσική. Αλλά εγώ τράβηξα το δρόμο της Νομικής. Του παππού μου. Του Αρεοπαγίτη. Αλλά και εκεί, στην άλλη πλευρά.

Γιατί μόνο από την πλευρά αυτή θα μπορούσα να κάνω αυτά που κάνω τώρα.

Και το ξέρει.

Πηγή