Οι λέξεις αυτής της δημοσίευσης βγαίνουν μέσα από την καρδιά μου. Είναι οι ευχαριστίες για όλο αυτό τον κόσμο που ήταν δίπλα σε μένα, την Μαριάννα και τον Έκτορα τα τελευταία αυτά 24ωρα της κορύφωσης της μάχης που δίνω για τη μεγάλη μου αγάπη. Την Ελλάδα.
Είναι όλοι αυτοί που βρέθηκαν χθες στο Εφετείο, μέσα και έξω από αυτό. Που μας αγκάλιασαν μεταφορικά και κυριολεκτικά, με την αγάπη τους να ξεχειλίζει. Άνθρωποι με δάκρυα στα μάτια, πολλοί από αυτούς έκαναν ταξίδι από την Κρήτη, την Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα, τη Δράμα και άλλες μεριές της πολύπαθης πατρίδας μας, αφού δεν έμεινε σπιθαμή της που να μην βρεθώ δίπλα σε ανθρώπους που ζήτησαν τη βοήθειά μου για να αντιμετωπίσουν το θηρίο μέσα και έξω από τα δημόσια κολαστήρια.
Είναι όλοι αυτοί που πλημμύρισαν με μηνύματα αγάπης και υποστήριξης τον αριθμό – θρύλο πια, 6971540626, και την ηλεκτρονική διεύθυνση nikant2@yahoo.gr. Έλληνες απανταχού της γης ενώθηκαν με τους ανθρώπους που βρέθηκαν στο Εφετείο για να στηρίξουν αυτή τη δικαστική μάχη που γίνεται για όλη τη χώρα.
Είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που στηρίζουν οικονομικά τον αγώνα αυτό, γιατί χωρίς αυτή τη στήριξη δεν θα μπορούσα ποτέ να φτάσω μέχρι εδώ και ούτε μπορώ χωρίς αυτή να φτάσω μέχρι το τέλος και την πολυπόθητη νίκη απέναντι στο παγκόσμιο θηρίο.
Είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι της εδώ πλευράς που στηρίζουν ανοιχτά την ποινική μάχη. Ο Φαίδων Βόβολης ήταν χθες όλη την ώρα στην αίθουσα του Β΄ Τριμελούς Εφετείου Αθηνών, αθόρυβα, χωρίς ούτε μία στιγμή να εκμεταλλευτεί πολιτικά τη δίκη. Και εγώ αυτά τα μετράω και δεν τα ξεχνάω. Και στη σελίδα του τα μηνύματα συμπαράστασης ήταν συγκινητικά.
Συγκινητικός ήταν και ο Γρηγόρης Πετράκος που δεν ξεχνά τη νομική βοήθεια που είχε από μένα.
Ούτε αυτό το ξεχνώ ποτέ. Γιατί η αναγνώριση από τους ανθρώπους δεν είναι δυστυχώς αυτονόητη. Το αντίθετο θα έλεγα…
Και δεν είναι δυνατόν να μην αναφέρω εδώ και όλους αυτούς τους εκλεκτούς επιστήμονες της εδώ πλευράς, με τον έναν μετά τον άλλον να δηλώνουν το “παρών” στη μάχη των μαχών. Ο Κώστας Πουλάς ή ο Κώστας Αρβανίτης είναι μόνο η αρχή.
Για τον Δημήτρη Ποντίκα, που κοιμήθηκε εδώ μαζί μας το προηγούμενο βράδυ της δίκης, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ευχαριστίες. Με τον Δημήτρη είμαστε ένα σώμα και μία ψυχή πια σε αυτή τη μάχη. Θα ήταν σαν να ευχαριστώ τον εαυτό μου…
Τις επόμενες μέρες θα δείτε πολλά από την εδώ πλευρά.
Οι μίζεροι και οι κακόψυχοι απομονώνονται καθημερινά.
Και αυτό είναι παρήγορο.
Όχι για μένα.
Αλλά για την Ελλάδα του αύριο…
