Μίλησα μαζί του για τη δίκη. Είχα να μιλήσω από τότε. Πάει χρόνος.
Όπως με πάρα πολλούς ανθρώπους από αυτούς που βοήθησα και έσωσα, χάθηκα αμέσως μετά τη σωτηρία τους, γιατί μου ζητούσαν οι επόμενοι τη βοήθειά μου, έτσι και εδώ.
Και αυτά που μου έγραψε δεν μου τα είχε πει τότε.
Τρομακτικά λόγια.
Θα λιώσουν οι τοίχοι του Εφετείου…
Ανυπομονεί, καίγεται να τα πει.
Και θα τα πει…
Όπως και τόσοι άλλοι…
Γιατί τώρα όλοι αυτοί οι άνθρωποι που σώθηκαν με τη βοήθειά μου, δεν θα καταθέσουν μόνο για τη δική τους σωτηρία.
Αλλά και για όλα αυτά που είδαν στα κολαστήρια.
Διαβάστε αυτά…
**********************
“…εγώ θα πω αυτά και αυτούς που πέθαναν δεμένοι στα κρεβάτια άνθρωποι που πέθαναν και φώναζα γιατί τους δένετε; Πέθαναν και φώναζαν τα παιδιά τους… Τραγικά πράγματα είδα… Και ξέρω…
Εκείνες τις μέρες πέθαναν πέντε αβοήθητοι… Διασωλήνωναν και γελούσαν οι γιατροί.. Έκανα ότι κοιμόμουν.. Ο φόβος μου ήταν μεγάλος για τη ζωή μου… Ήταν φυλακή… Ούτε η αστυνομία δεν έμπαινε… Λόγω κοβιντ… Έδιωχναν την αστυνομία…
Τώρα θα μιλήσω γιατί είμαι έξω και δε φοβάμαι… Μέσα ήταν σαν φυλακή… Ήρθε στιγμή που βγήκα στο μπαλκόνι και φώναξα βοήθεια…
Είχα πάρει το σίδερο του ορού και έλεγα στο γιατρό τί θα μου βάλεις στη φλέβα μου;
Ήταν κόλαση… έζησα γιατί αφού δε μπόρεσαν να με βάλουν στη σωλήνα, με πίεσαν να μείνω με το ζόρι 35 μέρες με οξυγόνο, και ευτυχώς όταν έφευγαν το έβγαζα γιατί θα πέθαινα από λοίμωξη από το οξυγόνο, 35 μέρες ήθελαν να πάρω οξυγόνο, θα πέθαινα αν το βράδυ δε το έβγαζα. Με πίεζαν χωρίς να το έχω αν ανάγκη.
Έλεγα ότι μιλάω μαζί σου και αν πεθάνω έχω πει στο δικηγόρο να γίνει νεκροψία… Τι να σου πω τώρα…
Θα τα πω στη δίκη…
Χάρη σε εσένα έζησα… Αυτό θα πω… Ότι αν δεν έλεγα ότι πίσω υπάρχεις εσύ, τώρα θα ήμουν μακαρίτης…
Καλή δύναμη ο θεός μαζί σας… Τώρα πια δε θα μπορέσει κανείς να κλείσει τη φωνή μου, τώρα ζω, είμαι ελεύθερος…
Ήμουν νεκρός, πεθαμένος, ήμουν μελλοθάνατος στο **** η ζωή μου κρίθηκε, σώθηκε γιατί ήσασταν εκεί έξω, αυτό ήταν που με έσωσε, αυτό ήταν το φρένο σε ό,τι σχεδίασαν, γι αυτό βγήκα όρθιος. Αν πεθάνω, είπα στη διευθύντρια, θα το ψάξει ο κύριος Αντωνιάδης, κύριε Νίκο, αυτό με έσωσε…
Αυτό κράτησε το…”
ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ!!! Η ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ-ΙΑΤΡΙΚΗ,ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΣΤΟ “ΜΕΓΑΛΕΙΟ” ΤΗΣ!!!
Δεν μπορώ να σταματήσω τα δάκρυα μου με όλα αυτά που διαβάζω…Νίκο Αντωνιάδη είσαι ΘΗΣΑΥΡΟΣ!!