Είχα λάβει πολλά μηνύματα από διαφόρους, ενώ πολλά ήταν και τα σχετικά σχόλια στο facebook, να βοηθήσω την Χαρά Τρυφερή. Πολλοί αναρωτιόντουσαν πώς εγώ που βρίσκομαι παντού, δεν έχω ασχοληθεί με την περίπτωση αυτή, η οποία έχει όλα αυτά τα στοιχεία που παραπέμπουν στις “στυμμένες λεμονόκουπες”. Στους εμβολιασμένους δηλαδή που όταν καταλήγουν στα νοσοκομείο ζητώντας βοήθεια για τις φριχτές συνέπειες των εμβολίων, αντιμετωπίζονται σαν στυμμένες λεμονόκουπες, διότι πολύ απλά κανένα νοσοκομείο δεν θέλει τις “καυτές πατάτες” στα χέρια του. Για την κίτρινη κάρτα ας μη το συζητήσουμε. Έχει καταντήσει το ανέκδοτο του αιώνα.
Θυμηθείτε, έτσι ενδεικτικά, την περίπτωση του 43χρονου Θεόφιλου στο νοσοκομείο Κορίνθου.
Εγώ χρειάστηκε να απαντήσω μόνο όταν βγήκε εκείνος ο ανεκδιήγητος τύπος που μίλησε για δικηγόρους που δεν είναι αρχ@@τοι και φοβούνται να τα βάλουν με το σύστημα (…), και κατά τα λοιπά απάντησαν αντί εμού άνθρωποι που παρακολουθούν τη νομική δράση μου και εξήγησαν με απλά λόγια πότε και πώς παρεμβαίνω από την αρχή αυτής της ιστορίας.
Πριν λίγη ώρα μίλησα με την ίδια την Χαρά. Σχημάτισα εικόνα. Της είπα τα βασικά. Και της έθεσα μία επίσης βασική προϋπόθεση για να μπορέσω να την βοηθήσω.
Της εξήγησα ότι για μένα προέχει η υγεία της. Και η προστασία του νομικού αγώνα που δίνω. Για το κοινό καλό. Το δικό της και το δικό μου. Και όταν λέω “δικό μου” καλό, εννοώ του νομικού αγώνα.
Όπως σε όλες τις περιπτώσεις στις οποίες κλήθηκα να βοηθήσω.
Θα είναι ένα πολύ σύντομο live, και αυτή τη φορά το εννοώ.
