Ναι, εγώ είμαι…
541 Τ.Ε.Α. – Αφάντου – Ρόδος…
1991…
Απλός τυφεκιοφόρος. Το όπλο το έκοψα από τη φωτογραφία ελέω …Teleperfomance, ικανοί είναι…
Απλός τυφεκιοφόρος, ενώ είχα όλα τα μέσα να κάνω τη θητεία μου στο Πεντάγωνο…
Με τις σκοπιές μου, τις περιπολίες μου, τις ασκήσεις, και μαζί με όλο το θρυλικό τάγμα σβήσαμε τις φωτιές τότε της Ρόδου.
Τότε που είχαμε εκείνο το λοχαγό που μας έριξε στην πλαγιά ενώ του φώναζα ότι ο άνεμος αλλάζει από τη μία στιγμή στην άλλη.
Και έτσι έγινε. Και τους μάζεψα όλους και τρέχαμε να σωθούμε.
Ήταν η πρώτη μήνυση που απείλησα να κάνω. Κατά του λοχαγού.
Έπεσαν πάνω μου ο ταγματάρχης με τον συνταγματάρχη.
Δεν την έκανα.
Αρκεί να μαζευόταν ο λοχαγός.
Μαζεύτηκε.
Και εγώ άλλαξα λόχο.
Το μόνο “μέσο” που ζήτησα από τους γονείς μου να βάλουν ήταν για να ακυρωθεί η μετάθεσή μου στην Προεδρική Φρουρά.
Κάποιον στρατηγό…
Δίπλα στο σπίτι μου, αλλά δεν μπορούσα να αφήσω το τάγμα.
Είχα αρχίσει να οργανώνω το 1ο και το 3ο γραφείο.
Κατέβηκε από τη Ρόδο και ο διοικητής του τάγματος για να με πάρει από την Προεδρική Φρουρά.
Με τη σύμφωνη γνώμη του συνταγματάρχη.
Γιατί τα σπουδαιότερα “μέσα” στη ζωή αυτή είναι αυτά που κερδίζεις εσύ ο ίδιος…
Μία εβδομάδα έμεινα εκεί. Γύρισα στη Ρόδο.
Οργάνωσα τα γραφεία, …απέλυσα τρεις-τέσσερις φαντάρους στο τέλος της θητείας μου όταν είχα μείνει πίσω, το τάγμα ήταν σε άσκηση και ο διοικητής είχε ξεχάσει να υπογράψει τα απολυτήρια.
Το έκανα εγώ…
Και μετά επέστρεψα στην Αθήνα.
Εν τω μεταξύ, ενώ ήμουν ήδη στη Ρόδο μετά το Κέντρο Εκπαίδευσης στην Κόρινθο, ορκίστηκα στο Πανεπιστήμιο.
Λίγο μετά την απόλυσή μου από τον Στρατό έδωσα και τον δικηγορικό όρκο.
Τη συνέχεια την ξέρετε…
Το πρόβλημα με εσάς κύριε Νίκο, είναι πως είστε τόσο διάφανος, έντιμος, που είναι δύσκολο να το πιστέψουν κάποιοι. Ίσως γιατί ποτέ τους δεν αισθάνθηκαν έτσι..