Παραθέτω το κείμενο του Δημήτρη, όπως το δημοσίευσε στον λογαριασμό του στο facebook.
Aπλά υπέροχο…
“ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ”
Αγαπητέ Κώστα, με σεβασμό στην ηλικία σου, σχεδόν 2 χρόνια πριν, δίπλα στο σπίτι σου εκεί στο ποτάμι με τις χήνες, στις 6 Μάρτη 2020 σου είχα πει:
Από σήμερα, όλα όσα ήξερες, όλα όσα ένιωσες, ΠΛΕΟΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟ. Και για αυτό φταίει αυτό που ο ίδιος δημιούργησες, με τα δύο σου χέρια. Διότι το άφησες να γιγαντωθεί. Λύσεις υπάρχουν, αυτοκριτική, αγάπη, κατανόηση, συγχώρεση. Αλλά δεν έχετε μάθει να ακούτε και να σκέπτεστε. Και πάνω από όλα, δε σας αφήνει ο εγωισμός σας να σέβεστε με ταπεινότητα!
Πάμε λοιπόν;
Ένα κουβάρι που λέγεται κορονοιός.
Καλησπέρα και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους τους συνανθρώπους επί Γης.
Η αλογόμυγα επέστρεψε για να… εκνευρίσει ευγενικά κάποιους με την ύπαρξη της.
Το παρακάτω κείμενο θα μας δείξει πως φτάσαμε στο σήμερα και ξεκινάει με μία σύντομη ιστορία για τα 2 τελευταία χρόνια τα οποία στιγμάτισαν όχι μόνο εμάς ως λαό αλλά όλη την ανθρωπότητα.
Αλλά ας εστιάσουμε στον πολύ πονεμένο λαό μας, μιας και πρώτα πρέπει να κοιτάξουμε να στρώσουμε το σπίτι μας, και μετά να κοιτάξουμε και να κρίνουμε αλλού.
Δύο χρόνια σταθμός, σε μία αποβάθρα του τρένου της ζωής, που έδωσαν σε όλους μας από ένα νήμα, και μας είπαν να μην βρούμε την άκρη του γιατί θα κινδυνέψει η ζωή μας. Καλύτερα να κρατήσετε το νήμα και να μείνετε εδώ μέχρι να σας πούμε εμείς…
Και για 1 χρόνο (όλο το 2020), οι περισσότεροι από εμάς, κρατήσαμε την αρχή του νήματος και μείναμε εκεί… φοβισμένοι, προβληματισμένοι και κυρίως αποκαρδιωμένοι…
Υπήρχαν ελάχιστοι όμως που εξαρχής άρχισαν να μαζεύουν το νήμα σε ένα κουβάρι και να απομακρύνονται από την αποβάθρα του «τρένου». Άρχιζαν και έμπαιναν «στα βαθιά»… Έβλεπαν άλλους ανθρώπους εσκεμμένα να ξετυλίγουν τις άκρες όλων των κουβαριών σε μέρη που ήταν μακριά….
Κάπου εδώ ξεκινάει το 2021.
Όσο αμολούσαν το νήμα οι μεν, τόσο το μάζευαν οι δε που έψαχναν να βρουν που καταλήγει. Αυτά που έβλεπαν, προσπάθησαν να τα φωνάξουν στους άλλους που στέκονταν ακόμα στην αποβάθρα με την αρχή του νήματος και περίμεναν απλά τη διαταγή να φύγουν… Να ελευθερωθούν…
Κάποιοι από αυτούς ακούσανε και ξεκίνησαν και οι ίδιοι να μαζεύουν το δικό τους νήμα. Κάποιοι άλλοι παρέμειναν πεισματικά αλλά είχαν ήδη αρχίσει να εκνευρίζονται… Για να κατευνάσουν τους εναπομείναντες στην αποβάθρα, ανάμεσα τους ήταν και οι «κρυφοί»… Αυτοί που το έπαιζαν θύματα μαζί με όλους τους άλλους, αλλά εφεύρισκαν ένα σωρό άδεια επιχειρήματα για να αποτρέψουν τους εναπομείναντες από το να φύγουν από την αποβάθρα και να ακολουθήσουν το νήμα…
Αυτό κράτησε για κάμποσο καιρό, αλλά οι φωνές για να ακολουθήσεις το νήμα πλήθαιναν… πόσο σοβαρή είναι αυτή η κατάσταση πια; Δεν μπορείς να βάλεις φρένο στην περιέργεια του ανθρώπου και στην αναζήτηση του για την αλήθεια;
Οι πρώτοι που ακολούθησαν το νήμα, ήταν και οι πρώτοι που εν τέλει το μάζεψαν όλο και έπιασαν αυτούς που το αμολούσαν. Τους έφεραν στην αποβάθρα μπροστά σε όλους, δείχνοντας πλέον ποιοι ήταν οι υπεύθυνοι… Τέρμα το κουβάρι και δεν έπαθαν και τίποτα.
Τι και αν δείξανε στους πεισματάρηδες όλο το κουβάρι, τι και αν δείξανε τους υπαίτιους; Πολλοί από πείσμα και εγωισμό και μόνο δεν λυγίσανε… Αλλά αρκετοί αρχίσαν και καταλάβαιναν… Και ξεκίνησαν την δική τους αναζήτηση στο τέλος του νήματος… Να πιάσουν και αυτοί τον δικό τους «φταίχτη» που τους κράταγε δέσμιους από μία αναθεματισμένη κλωστή…
Εν τέλει με τον καιρό, οι φωνές πλήθαιναν και άλλο και μαζεύονταν τα κουβάρια στα χέρια των θυμάτων. Οι «κρυφοί» όσο και να προσπαθούσαν, στο τέλος προδίδονταν μόνοι τους και μιλούσαν μόνο μεταξύ τους, μήπως και δείξουν αρκετοί και γυρίσουν πάλι την κοινή γνώμη στην πλευρά τους…
Μάταια…
Πλέον οι άνθρωποι στην αποβάθρα ήταν χωρισμένοι στα δύο…. Σε αυτούς που μάζεψαν όλο το νήμα και βρήκαν όλη την αλήθεια, και σε αυτούς που παρέμειναν εκεί περιμένοντας κάποια αόρατη φωνή να τους πει «ΑΣΤΟ»… Βλέπετε όμως, όλοι είχαν κάτι κοινό… Απλώς το κρατούσαν… Δεν τους είχε δέσει κανένας με αυτό… μόνο στα λόγια, μόνο το πνεύμα τους είχε δεσμευθεί… Από τα λόγια του οδηγού (που και αυτός ήταν δασκαλεμένος να τους παρατήσει εκεί).
Καλεστήκαμε ο κάθε ένας μας να κάνουμε μία επιλογή… Ή να πάρει τη μοίρα του στα χέρια του, ή να αφήσει απλά μία φωνή να την ορίσει.
Αλλά όλοι μας το νήμα το κρατούσαμε… Κανένας δεν μας έδεσε με αυτό… Και να θυμάστε πάντα:
Ένα άψυχο κουβάρι ήταν…
Πως φτάσαμε όμως μέχρι εδώ; Να είμαστε όλοι μας επάνω σε μια αποβάθρα κρατώντας ένα άψυχο κουβάρι; Στη στιγμή που ο κοινωνικός αυτοματισμός, η συλλογική υστερία, η αποθέωση του εγωκεντρισμού, η θεοποίηση συλλογικοτήτων και κομμάτων, η ψηφιοποίηση της πραγματικής ζωής, η αλλοτρίωση αξιών, η νοσταλγία ή η εμμονή στο παρελθόν, η οικειοποίηση των ψυχοσωματικών νοσημάτων, το εσωτερικό κενό ΣΥΝΑΝΤΗΣΑΝ το είδωλο τους σε έναν καθρέπτη και αρνούνται να το αντικρύσουν κατάματα μη και φοβηθούν από τη γύμνια τους;
Αν κοιτούσαμε την παγκόσμια ιστορία και είχαμε στα χέρια μας ένα μαγικό ραβδάκι με το οποίο θα μπορούσαμε να αλλάξουμε ένα σημείο αυτής ώστε να αναδημιουργηθεί η πλάση όλη με δίκαιο και υγιή τρόπο, θα διαλέγαμε κάθε χρονική στιγμή όπου η κάθε κοινωνία εξαρτιόταν άρρηκτα από μια φυσιογνωμία, από έναν άνθρωπο, από μια οικογένεια, από ένα κόμμα ή πολλά συγκοινωνούντα δοχεία, από ένα σύστημα προσωποπαγές και κυνικό.
Οι λεγόμενες και συνέχεια αυτοαποκαλούμενες -από όλους όσους επιθυμούν, λόγω ανασφάλειας ή εσωτερικής ανάγκης αυτοπροσδιορισμού, να ανήκουν σε κάτι διαφορετικό- Δημοκρατίες της Δύσης προέβαλαν τις τελευταίες δεκαετίες έναν ψεύτικο χαρακτήρα φιλελευθερισμού, ανεκτικότητας, σύγχρονης αντίληψης εμποτισμένο με ξύλινα βάραθρα αποενοχοποίησης ιδεολογικών συγκρούσεων του παρελθόντος. Όλος αυτός ο ψεύτικος αέρας ανανέωσης κοινωνικών συμβολαίων και ηθικών συνιστωσών διαπότισε τις ψυχές κάθε ανθρώπου των κοινωνιών αυτών και αποτέλεσε το μεθυστικό μελωδικό κάλεσμα για τους κατοίκους άλλων κοινωνιών που δεν ανήκαν γεωγραφικά στο κλειστό κλαμπ των Δυτικών κοινωνιών.
Όμως, πίσω από τη σκηνή, αν βάλουμε τα μάτια του μυαλού μας σε αυτό το μοντέλο σκέψης, πολλοί δούλευαν υπογείως, που για λόγους συντομίας, θα τους αποκαλούμε ΚΛΩΘΟΫΦΑΝΤΡΕΣ.
Αυτός ο κόσμος που μας έχτισαν και εμείς αγκαλιάσαμε σώμα, ψυχή και πνεύμα έχει πλέον χαθεί. Και για να μας ενοχοποιήσουν οι κλωθοϋφάντρες, μας ποτίζουν ενοχές και φόβους ώστε να παραμείνουμε προσηλωμένοι στα όσα θα πουν τα χείλη τους. Θέλει αρετή και τόλμη η προσωπική ελευθερία. Κάτι που όμως το πετσοκόβουν με κάθε ευκαιρία.
Σήμερα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια επίπλαστη πανδημία που συμβαίνει κάθε 10 χρόνια. Με έναν ιό που δε διαφέρει σε τίποτα από όλες τις υπόλοιπες γρίπες αλλά στο παρελθόν, με εξαίρεση το 2009, δεν αποτέλεσαν την χρυσή ευκαιρία για τις κλωθοϋφάντρες να εξαπολύσουν την επίθεση τους. Η αίσθηση του θριάμβου της Δύσης έχει ενταφιαστεί.
Ο αμερικανικός αιώνας έχει τελειώσει και σήμερα έχουμε το νέο διαμοιρασμό της Γιάλτας, ενός νέου κόσμου, όπου οι κοινωνίες θα είναι ξανά υπόδουλες και οι μεγάλοι παίκτες γαλουχημένοι από την αλαζονική τους πίστη στο μύθο της μοιρολατρικής τους ανωτερότητας.
Τρανά παραδείγματα είναι τα εξής:
-Αγγλία με την εσωστρέφεια της,
-ΗΠΑ με την κρίση ταυτότητας και ενοχής,
-Ευρωπαϊκή Ένωση με τις αντιφάσεις της σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο που δεν υπολογίζει καν τους λαούς της,
-Ρωσία με την επιθυμία να εκδικηθεί όσους δεν την σεβάστηκαν,
-Κίνα που αναζητά δικαίως τη θέση της ως νέα υπερδύναμη.
Χώρες που θα υποπέσουν ΞΑΝΑ ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΛΑΘΗ που ιστορικά ΠΑΝΤΑ επαναλαμβάνονται. Αντίπαλοι των μεγάλων παικτών πλέον είναι:
1. όσοι ανήκουν στην ομάδα των κλωθοϋφάντρων και έχουν στις τάξεις τους τους εργάτες (βλέπε προγραμματιστές) που χτίζουν το μέλλον που προοιωνίζονται, το ψηφιακό μέλλον της κατοχής της πληροφορίας,
2. όσοι ανήκουν στην ομάδα της παλιάς οικονομίας που ωθούν σε αυξήσεις τιμών ώστε να ενεργοποιηθούν άλλα κομμάτια του ντόμινο
3. οι ίδιες οι κοινωνίες που από κομματικές γίνονται κοινωνίες ενεργών πολιτών διαποτισμένες από τις αξίες της άμεσης δημοκρατίας
(Σημείωση συντάκτη) Οι δύο πρώτες ομάδες έχουν στις τάξεις τους και πολλά από τα πιόνια των πολιτικών συστημάτων των μεγάλων παικτών
Για πολλούς, είτε ανήκουν στη ριζοσπαστική αριστερά είτε στη λαϊκιστική δεξιά είτε ευαγγελίζονται πως ανήκουν στο μεσαίο χώρο όσο απομακρυνόμαστε από τη δεκαετία του ’90 και τις δεκαετίες του ’00 και του ’10, τόσο πιο ελαττωματική φαντάζει εκείνη η περίοδος όπου βιώσαμε την υπερτροφοδοτούμενη παγκοσμιοποίηση χωρίς να μετράμε τις τοπικές συνέπειες.
Όπως τη φαινομενικά ανέξοδη είσοδο της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου,
-τη δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος χωρίς τα απαραίτητα εργαλεία για τη διαχείρισή του ως αποτέλεσμα υπερφίαλων πολιτικών της τότε εποχής,
-την αποτυχία ρύθμισης του δανεισμού σε επισφαλή δάνεια ή την σκόπιμη εργαλειοποίηση της φούσκας αυτής προς τα συμφέροντα μερικών επαγγελματικών ομάδων,
την υποστήριξη της ελεύθερης κυκλοφορίας της εργασίας και του κεφαλαίου,
-τους φαινομενικά ατελείωτους πολέμους σε διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές ώστε να αναζωογονηθούν οι βιομηχανίες ορισμένων χωρών και μόνο (βλέπε στρατιωτική βιομηχανία, συμβόλαια έργων υποδομών).
Η ραγδαία κατάρρευση της φιλελεύθερης δημοκρατικής παγκόσμιας τάξης πραγμάτων έχει αφήσει πολλούς από τους πρώην κατοίκους της στη Δύση τραυματισμένους και πολιτικά άστεγους, που περιπλανώνται στο σημερινό κατεστραμμένο τοπίο σε μια κατάσταση σαστισμένου πένθους, ελπίζοντας, με κάποιο τρόπο, ότι οι παλιές βεβαιότητες μπορούν να αποκατασταθούν.
Λυπάμαι, ώρα να ξυπνήσετε από το λήθαργο σας. Τελείωσε το παιχνίδι αυτό. Τα σημερινά προβλήματα είναι το αποτέλεσμα των λαθών εκείνης της εποχής. Και έπονται και άλλα που θα δούμε σύντομα. Απλά με κάποια χρονοκαθυστέρηση από χώρα σε χώρα.
Η κλίμακα της αφέλειας είναι συγκλονιστική τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό ή ατομικό επίπεδο. Η λίστα με τις αποτυχίες της ανθρωπότητας είναι η ακόλουθη:
-η πρόβλεψη ξαφνικής μαζικής μετακίνησης ανθρώπων από την Ανατολική Ευρώπη, από την Ασία, από την Αφρική μετά τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2004 και ο αντίκτυπος που θα μπορούσε να έχει στην εσωτερική πολιτική κάθε χώρας, στο τι θα γεννούσε σε κάθε κοινωνία,
-οι συντομεύσεις και οι πολιτικές διορθώσεις που ενσωματώθηκαν στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα μετά το 2008 (ως φιλί της ζωής για μια Γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση),
-η αποτυχία να σχεδιαστεί ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για τη Ρωσία μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης (με σεβασμό σε αυτή τη μεγάλη ιστορικά και πνευματικά χώρα) ή να προβλεφθεί η αντίδραση της Ρωσίας στην επέκταση του ΝΑΤΟ (όντας δικαιολογημένη διότι δεν την σέβονται).
-το μεγάλο άνοιγμα προς την Κίνα και πώς αυτό επιτάχυνε τις αλλαγές στην παγκόσμια οικονομία.
Ότι βιώνουμε σήμερα, είναι τα απόνερα των ενεργειών απερισκεψίας και λανθασμένων επιλογών που πάρθηκαν από τις δεκαετίες του 1990 και μετά. Δυστυχώς, σήμερα συνεχίζουμε να βγάζουμε τα ματάκια μας μετατοπίζοντας την εσωτερική μας σαπίλα σε άλλα μέτωπα. Άμα θέλεις να δεις τι θα επικρατεί σε μια δεκαετία από σήμερα, φαντάσου το καθετί είτε στον μικρόκοσμο είτε στον μακρόκοσμο ως ένα κομμάτι από ντόμινο και κάνε μια εγκεφαλική προσομοίωση. Συνεχίζουμε να χτίζουμε πήλινα παλάτια ώσπου μια μέρα να ξημερώσει ο τεχνοφεουδαρχισμός.
Μην ψάχνουμε τις αιτίες του νέου κόσμου σε μεμονωμένα άτομα, αυτά τα άτομα είναι η συνέπεια των αποτυχιών του παλαιού κόσμου (ενός κόσμου μόλις 30 έτη μακριά από το σήμερα). Οι αποφάσεις που παίρνονται τώρα συμβάλουν στον ερχομό ενός νέου κόσμου που μόνοι μας αφήσαμε να έρθει είτε με τη συμμετοχή μας είτε με την αποχή μας είτε με τη σιωπή μας είτε με το φόβο μας.
Θεωρούσαμε τους εαυτούς μας τόσο σίγουρους για τον εαυτό μας που σπείραμε τους σπόρους για τις προκλήσεις του σήμερα και του αύριο. Η δυτική κυριαρχία δεν είναι αναπόφευκτη, η παγκοσμιοποιημένη οικονομία είναι εκτός ισορροπίας. Όλα ήταν χτισμένα σε μια ψευδαίσθηση. Κομματική, συλλογική, συντεχνιακή, κοινωνική.
Όλα μια ψευδαίσθηση. Μια συμφωνία συλλογικής συνενοχής και σιωπής.
Σε μια επανάληψη του έργου του 2009, ήρθαμε αντιμέτωποι με την επίπλαστη πανδημία του κοροναϊού. Εμβρόντητοι ανακαλύψαμε ότι οι οικονομίες σε όλο τον κόσμο μπορούν να καταρρεύσουν κατά 20-30-40% μέσα σε μια νύχτα, επειδή (έτσι λέγανε) μια μολυσματική αναπνευστική ασθένεια μεταπήδησε από μια νυχτερίδα σε έναν άνθρωπο κάπου στην Κίνα.
Προσπαθούμε με φερτά υλικά να κρατήσουμε το χτες, να βασιστούμε πάνω σε άτομα που μας έφεραν στο σημερινό μεταίχμιο και να στρουθοκαμηλίζουμε ότι τίποτα δεν άλλαξε.
Ζούμε μια σύγχρονη βασιλεία του Νέρωνα και όλοι οι υπήκοοι χορεύουν λυσσαλέα στους δρόμους αλαλάζοντας άναρθρες κραυγές. Αγαπητοί μου, ή θα θεραπεύσουμε τις κοινωνίες και θα τις επαναφέρουμε στο σωστό δρόμο ή θα συνεχίσουμε να είμαστε μία ανθρωπότητα σε παρακμή.
Ο χρόνος τελειώνει.
Η μόνη ελπίδα βρίσκεται σε όσες κοινωνίες ξυπνάνε, σε όσους ανθρώπους πετάνε τις κομματικές ταυτότητες και δρουν πλέον ως ενεργοί πολίτες. Αυτό συμβαίνει πρώτη φορά ιστορικά σε τέτοιο βαθμό και έκταση. Ώστε το αύριο να είναι ένας καμβάς από ψηφιοποίηση (με μέτρο), αρκετή οικονομία και άπλετο σεβασμό, αγάπη και ανθρωπισμό. Από ΜΕΤΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΦΕΟΥΔΑΡΧΙΣΜΟΣ, ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ.
Ποντίκας Δημήτρης
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΞΑΝΘΙΑ ΟΥΤΕ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΜΟΡΦΩΤΗ, ΑΛΛΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΣΥΜΠΑΘΕΣΤΑΤΕ ΑΓΩΝΙΣΤΗ Δ. ΠΟΝΤΙΚΑ-ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ-ΣΧΕΔΟΝ-ΤΙΠΟΤΑ(ΑΠΟ ΈΝΑ ΕΤΕΡΟΚΛΗΤΟ ΣΥΝΟΝΘΥΛΕΥΜΑ ΣΚΕΨΕΩΝ ΚΑΙ ΘΕΜΑΤΩΝ)!…
ΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΣ ΤΑ ΓΡΑΨΕΙ ΑΠΛΟΥΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΑ!…
ΣΟΦΟΝ ΤΟ ΣΑΦΕΣ!…
Καταπληκτικό κείμενο!!μπράβο σας!