Μετά τη χθεσινή δημοσίευση με το δημόσιο μήνυμα που απηύθυνα στις Ελληνίδες και τους Έλληνες που περιμένουν από μένα δικαίωση των ψυχών των ανθρώπων τους, αποδείχθηκε ότι μόνο την Ελισάβετ Καλοκαιρινού είχα παραλείψει. Η Ελισάβετ, με τη μητέρα της να τις λέει τότε στο Σισμανόγλειο τις τελευταίες αυτές τρομερές κουβέντες “πάρε παιδί μου τον Αντωνιάδη που μιλάς να με σώσει, θα με πεθάνουν εδώ, θα πέσω από το μπαλκόνι”…
Η Ελισάβετ ανήκει στη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που πάλεψαν μαζί μου μέχρι το τέλος, συγγενείς ασθενών αλλά και οι ίδιοι οι ασθενείς, αλλά που στη φριχτή εκείνη περίοδο, ίσως την πιο σκληρή από όλες στην ιστορία του πρωτοκόλλου του θανάτου, κάποιους δεν καταφέραμε να τους σώσουμε. Και αυτό θα το φέρω βάρος σε όλη μου τη ζωή, και ας μην έφταιγα…
Υπήρχαν όμως και εκείνοι που έκαναν πίσω, είτε στην αρχή είτε στην πορεία, και οι περισσότεροι δυστυχώς το “πλήρωσαν”.
Μία περίπτωση είναι αυτή που βλέπετε, στο Τζάνειο. Και τώρα λαμβάνω το μήνυμα από τη χήρα. Ζητάει δικαίωση. Ο άντρας της διασωληνώθηκε και πέθανε στη διασωλήνωση…
Ανακοπή είπαν.
Όλα θα τα βρούμε τώρα.
Αλλά μην πάτε πολύ μακριά. Μία τέτοια ακόμα περίπτωση είναι και αυτή της Βασιλικής Αγγελούδη, στην Αλεξανδρούπολη. Είχα πει στον Κώστα ότι δεν πρέπει να κάνω πίσω με το αρνητικό τεστ και τις διαβεβαιώσεις του υποδιοικητή ότι θα μεταφερθεί στο Διαβαλκανικό και από εκεί στο Βέλγιο. Αν δεν με δουν από πάνω τους, θα “θετικοποιηθεί” ξανά.
Όπως και έγινε…
Και ενώ η Ελισάβετ ήταν το μέλος αυτής της μεγάλης οικογένειας που είχα παραλείψει να αναφέρω χθες (και σήμερα προχωράμε κανονικά), κατακλύστηκα από μηνύματα από όλη την Ελλάδα με νέες ιστορίες τρόμου από τα κολαστήρια.
Είπαμε. Η καρδιά του εγκλήματος.
Το πρωτόκολλο του θανάτου…
