ΕΔΩ η προηγούμενη δημοσίευση για τον 71χρονο Γιάννη Οικονόμου στο ΑΤΤΙΚΟΝ.
Να σας πω τι καταλαβαίνω;
Ψάχνεστε. Είστε επιφυλακτικοί. Δεν ξέρετε αν μπορείτε να προχωρήσετε. Φοβάστε.
Από την άλλη, θέλετε. Εννοείται.
Ξερολούκουμο είναι.
71 χρονών, ανεμβολίαστος. Ανοσοκατασταλμένος.
Τα …γνωστά στοιχεία; Πολλά.
Φυσικά το γνωστό σκηνικό της απάτης. Η απομόνωση.
Τώρα ούτε από το τζαμάκι.
Φυσικά. Μην τυχόν και περάσει ο φονικός ιός του …επί εβδομάδες θετικού ασθενούς μέσα από το τζάμι και επιτεθεί σε αυτούς που θα βλέπουν τον ασθενή με τον …μαύρο θάνατο, που θα τους βλέπει και αυτός και θα ανεβαίνει η ψυχολογία του.
Κόρη και σύζυγο.
Αλίμονο.
Είναι να ανεβαίνει η ψυχολογία και να καλυτερεύει η υγεία του;
Όχι βέβαια.
Ξέρω, ξέρω.
Το πρωτόκολλο.
Θα το δούμε αυτό το πρωτόκολλο και στη δίκη.
Η προοπτική της ΜΕΘ και η διασωλήνωση;
Εννοείται ότι εδώ και μέρες έχουμε πιάσει την ψιλοκουβεντούλα.
Για το καλό του.
Οι ενημερώσεις, άλλη από τον έναν και άλλη από τον άλλον;
Γίνεται χωρίς αυτές;
Το οξυγόνο; Και ότι δεν θα αντέξει αν το βγάλει;
Εννοείται.
Αλλά ο ίδιος ο ασθενής το βγάζει για να μιλήσει. Κανονικά. Και πάει τουαλέτα χωρίς το οξυγόνο. Κανονικά.
Δεν το λέω εγώ. Ο ίδιος το λέει.
Υπάρχουν όλα τα ηχητικά.
Θυμάστε τον Κώστα Γέρκο;
Μία από τα ίδια.
Θυμάστε που έτσι και έβγαζε το οξυγόνο γινόταν πανικός και …βάραγε ο συναγερμός;
Έτσι και εδώ.
“Μην το βγάζεις το οξυγόνο για να μιλήσεις στο τηλέφωνο, καλέ μου”.
Φυσικά. Γιατί με το οξυγόνο ακούγεται χάλια.
Ενώ χωρίς αυτό, περίφημα.
Και άλλα διάφορα.
Που όλα μαζί δείχνουν ότι γίνεται μία προετοιμασία. Διστακτικά.
Βλέποντας και κάνοντας.
Εγώ, εδώ είμαι.
Παρακολουθώ.
Μαθαίνω, ακούω.
Και περιμένω.
Και εγώ.
