Η Πόπη διασωληνώθηκε χθες. Μπορεί να έπρεπε. Δεν λέω. Ποτέ δεν είπα κάντε το ένα ή κάντε το άλλο. Και μην κάνετε το ένα ή μην κάνετε το άλλο.
Εγώ ζητάω πάντα αυτά που στην προ κόβιντ εποχή θεωρούντο αυτονόητα. Την ενημέρωση δηλαδή των συγγενών πριν από μία τόσο σοβαρή ιατρική πράξη όπως είναι η διασωλήνωση. Η οποία μπορεί να είναι πράγματι αναγκαία, αλίμονο. Η διασωλήνωση δεν προέκυψε επί κόβιντ. Άλλα έγιναν και γίνονται για πρώτη φορά επί κόβιντ. Όπως π.χ. το να διασωληνώνουν ασθενείς με 96, 97 ή και 98 οξυγόνο. Όπως π.χ. να κρατάνε πλήρως αφυδατωμένους ασθενείς με πνευμονία. Με λοίμωξη του αναπνευστικού.
Ή να μην ενημερώνουν τους συγγενείς και να είναι οι γιατροί αγενέστατοι, πετώντας ατάκες που έχουν γίνει viral πια, όπως “γιατρός είσαι και ρωτάς;”, “και να σου πω θα καταλάβεις;”, “με αμφισβητείς;”, ή “δεν έχουν σημασία αυτά”.
Όπως, όπως, όπως…
Μπορεί λοιπόν εν προκειμένω να έπρεπε να διασωληνωθεί η γυναίκα. Να μην το ξέρει όμως ο γιος της; Τι πάει να πει “θα κάνετε αίτηση”; Μετά …θάνατον; Δηλαδή εσείς οι ίδιοι, γιατράρες μου, θα δεχόσασταν μία τέτοια απάντηση για τη μητέρα σας ή θα ΑΠΑΙΤΟΥΣΑΤΕ ενημέρωση; Και μάλιστα, όχι κατόπιν διασωλήνωσης, αλλά ΠΡΟ διασωλήνωσης. Σωστά δεν τα λέω;
Σωστά τα λέω.
Άντε και με την Πόπη λοιπόν.
ΤΩΡΑ.
Όχι μετά θάνατον.
Μετά θάνατον δεν θα κάνουμε απλώς αιτήσεις.
Μετά θάνατον θα έχουμε άλλα…
