Όχι.
Μην ακούτε εμένα.
Εγώ είμαι …συστημικός, κρατάω τον …κόσμο μέσα, δεν έχουν νόημα …αυτά που κάνω και …δεν φέρνουν αποτελέσματα, αποτρέπω τον κόσμο να …βγει στους δρόμους, τον αποτρέπω από το να προσβάλει τα αντισυνταγματικά μέτρα στο Συμβούλιο της Επικρατείας και άλλα πολλά χαριτωμένα που μου προσάπτουν οι …επαναστάτες του facebook και βεβαίως δικηγόροι και πελαταγωγοί που τους χαλάω την μπίζνα των εν γνώσει τους αδιέξοδων νομικών κινήσεων.
Και όπως έχω πει, το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι όλοι αυτοί, πότε πυροσβέστες, πότε υγειονομικοί, πότε γονείς και εκπαιδευτικοί, όπως εδώ, ξοδεύουν τα λιγοστά χρήματά τους στη συμμετοχή τους στις κινήσεις αυτές. Δικά τους είναι, δεν μπορώ να τους επιβάλω τι θα τα κάνουν.
Το πρόβλημα είναι ότι οι εκ των προτέρων αποτυχημένες αυτές ενέργειες αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης, η οποία από μόνη της δεν μπορεί να πάρει απόφαση από το ΣτΕ για τη νομιμοποίηση των μέτρων που επιβάλλει. Πρέπει να προσφύγουν σε αυτό οι πολίτες. Και πάντα, σε όλη αυτή την περίοδο, βρίσκονται οι “λαγοί” που θα κάνουν τη βρώμικη δουλειά, με το αζημίωτο πάντα και σε βάρος των απελπισμένων πολιτών, οι οποίοι δεν θέλουν να ακούσουν ότι θα χάσουν στο ΣτΕ, πιστεύουν ότι πάντα υπάρχουν ελπίδες, παρασύρονται και από τις πατριωτικές κορώνες των “πατριωτών”, και πάνε και σπάνε τα μούτρα τους στην οδό Πανεπιστημίου.
Και το χειρότερο από όλα είναι ότι στο τέλος όλοι αυτοί οι απελπισμένοι άνθρωποι, οι οποίοι εναπόθεσαν τις ελπίδες τους, σαν τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του, σε μία θετική απόφαση του ΣτΕ που θα τους απαλλάξει από τα βάσανά τους, βυθίζονται ακόμη περισσότερο στην απελπισία μετά την αποτυχία στο ΣτΕ, με αποτέλεσμα να γίνονται ακόμη ευκολότερα θύματα για το σύστημα.
Κάποιοι δε από αυτούς επιμένουν. Κάποιοι αφελώς και κάποιοι επειδή κάτι πρέπει να πουν για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και το γεγονός ότι παρέσυραν τόσο κόσμο να χάσει τα χρήματά του και φτάσει στο έσχατο επίπεδο απελπισίας.
“Να μην αγωνιζόμαστε;”.
Να απαντήσω ή το έχω κάνει ξεκάθαρο πια…;
