Άφησα μία μέρα να περάσει.
Από τη χθεσινή δίκη στον Πειραιά. Και την αθώωση των γονιών.
Και που τίποτα και κανένας πια δεν θα τους πάρει το παιδί τους.
Που και αυτό αγωνιούσε. Και ήθελε να έρθει να το πει στους δικαστές.
Τα είπα όμως εγώ αντί για το μικρό αγόρι.
Τα είπαν και οι γονείς. Οι κατηγορούμενοι γονείς.
Οι ΑΔΙΚΑ κατηγορούμενοι γονείς.
Από ένα “αθώοι” ή “ένοχοι” κρεμόταν η τύχη μίας ολόκληρης οικογένειας.
Και ενός μικρού αθώου αγοριού.
Και οι τέσσερις γυναίκες δικαστές και εισαγγελέας, έσωσαν την οικογένεια αυτή.
Και είπαν “αθώοι”…
Τι μαγεία είναι αυτή…
Τι ευτυχία είναι αυτή…
Τι καλά που αποφάσισα να γίνω τελικά δικηγόρος τότε…
Υ.Γ. Παρακαλούνται οι γονείς να μη σχολιάσουν.
Δεν χρειάζεται…
ΕΥΓΕ κ.ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ!