Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.
Ξέσπασα. Με λυγμούς. Είκοσι μήνες.
Είκοσι μήνες συνεχούς εναλλαγής των συναισθημάτων.
Είναι όμως αυτό το “ευχαριστώ”, αυτό το φιλί και αυτό το “σ’ αγαπώ” που τα σκεπάζει όλα.
Θλίψη, πόνο, οργή.
Και με οπλίζει με τη δύναμη που χρειάζομαι.
Για την τελική ευθεία.
Σ’ ευχαριστώ.
Που με βοήθησες να σώσω μία ακόμα ψυχή…
ΕΔΩ το βίντεο.
Το μπράβο είναι πολύ λίγο …
Πήγε σπίτι του ο ανθρωπάκος και με την φροντίδα των οικείων του συνήλθε.