“Καλύτερα να πηγαίνεις λάθος στο δρόμο σου παρά σωστά στο δρόμο κάποιου άλλου”.
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.
Έγκλημα και Τιμωρία.
Το απόφθεγμα αυτό του μεγαλύτερου συγγραφέα όλων των εποχών, αφιερώνεται σε όλους τους αναγνώστες των επικριτικών για την κυβέρνηση αναρτήσεών μου, που παρέμειναν σιωπηλοί…
Αφιερώνεται και στους αναγνώστες των παλαιότερων αναρτήσεών μου κατά της προηγούμενης κυβέρνησης, που επίσης είχαν παραμείνει σιωπηλοί.
Δεν θα κάνω το χατήρι κανενός να ακολουθήσω σωστά το δικό τους δρόμο ή το δρόμο του κόμματος που υποστηρίζουν.
Διεκδικώ για τον εαυτό μου το δικαίωμα να αντιστέκομαι και να αντιδρώ στο λάθος, είτε γίνεται σκόπιμα είτε όχι.
Όποιος και όποτε το κάνει. Όπου και αν ανήκει, ό,τι και αν εκπροσωπεί.
Πόσο λίγοι καταλαβαίνουν ότι όταν ταυτίζεσαι με τα πρόσωπα και τα κόμματα, ταυτίζεσαι και με τις πράξεις τους, όποιες και αν είναι αυτές.
Και οι πράξεις αυτές δεν είναι, και δεν μπορεί να είναι, πάντα σωστές.
Έγκλημα και τιμωρία:
Γιατί ταυτίζεστε με το έγκλημα και τιμωρείστε εσείς;
Ο εγκληματίας πάει να κερδίσει κάτι. Εσείς; Κάποιοι έχουν να κερδίσουν και αυτοί, ή περιμένουν ότι μπορεί να κερδίσουν. Και ταυτίζονται με τον εγκληματία και νομοτελειακά και με το έγκλημα.
Οι υπόλοιποι;
Γιατί; Αξίζει;
Αλλά πώς θα δεχθούμε και θα αναγνωρίσουμε τα λάθη αυτών που πιστεύουμε και υποστηρίζουμε, είτε από ρομαντισμό και αγάπη είτε από συμφέρον, όταν δεν έχουμε πρώτα αναγνωρίσει τα δικά μας λάθη; Όταν δεν έχουμε αποκτήσει οι ίδιοι αυτογνωσία, πώς θα αναγνωρίσουμε τα λάθη των άλλων;
Και πόσο λίγοι καταλαβαίνουν ότι όταν καταδικάζουμε τις πράξεις δεν σημαίνει ότι αναγκαία καταδικάζουμε και τους ανθρώπους.
Όταν οι γονείς μαλώνουν τα παιδιά τους σημαίνει ότι τα απορρίπτουν και τα καταδικάζουν; Ότι δεν τα αγαπάνε;
Δεν θα ακολουθήσω λοιπόν ποτέ το δρόμο των άλλων. Έστω και σωστά.
Προτιμώ να ακολουθώ το δικό μου δρόμο. Έστω και λάθος.
Μόνο ο πάπας άλλωστε διεκδικεί για τον εαυτό του το αλάθητο.
Δεν διεκδικώ ούτε τα πρωτεία της ηθικής. Μακριά από μένα η έπαρση και η αλαζονεία των βλοσυρών βλακόμουτρων του Ντοστογιέφσκι.
Δεν κατηγορώ ούτε τους καλόπιστους, ρομαντικούς και αιθεροβάμονες, ούτε τους κακόπιστους, συμφεροντολόγους και καιροσκόπους.
Ούτε αυτούς που μένουν σιωπηλοί επειδή δεν βλέπουν την αλήθεια, ούτε αυτούς που τη βλέπουν και τους πονάει, ούτε αυτούς που τη βλέπουν και δεν τους ενδιαφέρει.
Ούτε πολλώ μάλλον αυτούς που συμφωνούν αλλά φοβούνται μήπως τους δούνε. Αυτοί που δεν πρέπει. Αυτοί από τους οποίους εξαρτώνται. Με όλων των ειδών τις εξαρτήσεις.
Δεν είμαι θεός για να τους κρίνω.
Διαπιστώσεις κάνω.
Και νιώθω πολύ ωραία που μπορώ και περπατάω στο δικό μου δρόμο. Απαλλαγμένος από εκείνες τις εξαρτήσεις και τις δεσμεύσεις με τις οποίες είναι στρωμένοι οι δρόμοι όσων πικραίνονται, θυμώνουν ή οργίζονται μαζί μου, επειδή ακολουθώ το δικό μου δρόμο και όχι τον δικό τους.
Αν περπατάω σωστά ή όχι, άλλοτε το πιστεύω, άλλοτε το γνωρίζω, άλλοτε αμφιβάλλω.
Αλλά είναι ο δικός μου δρόμος. Ο έντιμος δρόμος. Έντιμος απέναντι στον εαυτό μου, έντιμος απέναντι σ’ αυτούς που με αγαπάνε, σ’ αυτούς που με πιστεύουν και σ’ αυτούς που με εκτιμούν.
Και για να μιλήσω σε όρους του facebook, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύ εκτιμώ τις ελάχιστες αυτές θετικές αντιδράσεις στις αναρτήσεις αυτές, και κυρίως αυτές που βάλλουν κατά των πάντων, γαλάζιων, πράσινων ή πορτοκαλί…
Γιατί η αδικία, η πολιτική απάτη, η ληστεία του δημοσίου χρήματος και η κλοπή των ονείρων του λαού, δεν έχουν συγκεκριμένο χρώμα. Το έχω από πολύ κοντά άλλωστε ζήσει στους δημόσιους διαγωνισμούς 25 χρόνια τώρα… Επί πράσινων, επί γαλάζιων και επί πορτοκαλί κυβερνήσεων. Η διαφθορά κυριαρχεί στον πολιτικό ορίζοντα και τον “φωτίζει” σαν το ουράνιο τόξο…
Όποιος πιστεύει διαφορετικά, θέλει να το πιστεύει ή κάνει πως το πιστεύει, ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο εγώ δεν έχω θέση.
Πόσοι διαβάζουν τις αναρτήσεις αυτές και θυμώνουν. Επειδή τολμάω να κατηγορήσω την κυβέρνηση. Ο Ιούδας. Ο κρυφοαριστερός…
Πόσοι τις διαβάζουν και θυμώνουν. Επειδή τολμάω να κατηγορήσω την ιερή Αριστερά. Ο παλιοδεξιός…
Πόσοι τις διαβάζουν και θυμώνουν. Επειδή τολμάω να κατηγορήσω την Εκκλησία. Ο αντίχριστος…
Ενώ εγώ απλώς περπατάω στο δρόμο μου…
Χίλια likes σε μία εικόνα προφίλ δεν αξίζουν όσο ένα like σε μία τέτοια ανάρτηση…
Τι ευκαιρία αυτή το facebook να ξεχωρίσει κανείς τους μεν από τους δε!
Σπάνια…
