Ψάχνοντας την επόμενη ανάρτηση για τον Σπύρο Καραπιπέρη στον θρυλικό λογαριασμό (στους 100.000 ακόλουθους ακόμη τότε, 20 μέρες πριν το κλείσιμό του), βρήκα αυτήν της 15ης Μαρτίου. 7,5 μήνες πριν. Διασωληνώσεις τότε, διασωληνώσεις και τώρα. Αγώνας για τη σωτηρία ανθρώπων τότε, αγώνας και τώρα. Αν και τώρα είναι ακόμα πιο αποφασισμένοι. Πολύ πιο δύσκολες οι προσπάθειες. Γιατί τελειώνει η ιστορία. Και βιάζονται. Και εγώ πρέπει να είμαι πολύ πιο προσεκτικός.
Γιατί βλέπω εκτός των άλλων και ότι κάτι δεν πάει καλά… Μπορεί να επανέλθω σε αυτό.
Γίνεται αναφορά και στον Σπύρο στη δημοσίευση αυτή, αλλά σκέφτηκα να την ανεβάσω κυρίως γιατί περιγράφει πολλά από τα συναισθήματα που με κατακλύζουν όλους αυτούς τους ατελείωτους μήνες. Πολλά από αυτά που έζησα και συνεχίζω να ζω…
Διαβάστε και θα καταλάβετε…
Το ανέβασα τα ξημερώματα της 15ης Μαρτίου, στις 2:23…
ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ…
Έχετε διασωληνώσει όλη τη χώρα.
Βασανίζετε τους Έλληνες στα κολαστήρια.
Φλέγεται η ελληνική ψυχή.
Αλλά αυτό για το οποίο θα σας βάλω εγώ προσωπικά πίσω από τα κάγκελα για να μείνετε εκεί ,
και να μείνετε εκεί μέχρι να σβήσει ο ήλιος ,
είναι ότι δεν μπορώ να τους βοηθήσω και να τους σώσω όλους.
Και αυτό δεν αντέχεται.
Μου σκίζει την καρδιά.
Μου καίει την ψυχή.
Με κάνει να αισθάνομαι το ίδιο δολοφόνος όπως είστε εσείς.
Και ξέρετε ότι την ίδια ώρα πρέπει να τελειώσω αυτό που θα τελειώσει εσάς.
Και να βοηθήσω και όλους αυτούς ,
αυτούς τους λίγους που έχω κρατήσει στην ποινική δικηγορία που ασκώ 27 χρόνια τώρα ,
κάνοντας και εκεί επιλογές ,
επιλογές δύσκολες και ψυχοφθόρες ,
για να ζήσει η οικογένειά μου.
Γιατί πλούσιος δεν έγινα ποτέ ,
γιατί πάντα υπήρχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ,
οι αδύνατοι, οι αδύναμοι, οι φτωχοί ,
που χρειάζονταν την βοήθειά μου.
Κι εγώ τη βοήθεια αυτή δεν την αρνήθηκα ποτέ.
Σε κανέναν.
Μέχρι να σβήσει ο ήλιος…
Υ.Γ.1. Όμως αύριο θα είναι μία φωτεινή μέρα για κάποιους ανθρώπους που ήμουν μέρες τώρα δίπλα τους ,
νύχτα μέρα ,
και αύριο θα αναπνεύσουν τον αέρα της ελευθερίας.
Πρώτα ο Θεός ,
αύριο βγαίνουν ,
*η Άννα Μαρία Κοτίκα από την Νίκαια ,
*η Δώρα Αγρινιώτη από το Γεννηματά ,
*ο Λάμπρος Καραμήτσος από το ΕΛΠΙΣ ,
*η Μαρία Μπινιάρη από το Σωτηρία.
Να βγουν πρώτα ,
και έχουμε να πούμε πολλά.
Πάρα πολλά…
Πρώτα ο Θεός ,
σε λίγο βγαίνουν ,
*ο Νίκος Ιωσηφίδης από τον Κυανού Σταυρό, όπου έχει πάει μετά το εξιτήριο από το Παπαγεωργίου ,
*η Γιάννης Σαββαΐδης από το Θριάσιο ,
*ο Σπύρος Καραπιπέρης από το Αττικόν ,
*η Κούλα Καραγιάννη από το Θριάσιο.
Και παλεύω με τη βοήθεια της Παναγίας για τόσους άλλους ακόμα…
Και θα μου ζητήσουν τόσοι άλλοι ακόμη…
Και τόσοι άλλοι εκεί έξω που θα γλιτώσουν επειδή απλά θα πουν ότι μίλησαν μαζί μου, ότι θα μιλήσουν μαζί μου ή ότι είναι συγγενείς μου.
Έχω …συγγενέψει με τη μισή χώρα.
Είμαι φίλος με την άλλη μισή…
Υ.Γ.2. Και μέσα σε όλη αυτή τη θύελλα ,
έχεις τα σκουλήκια που σέρνονται μέσα στο βούρκο της ίδιας τους της βρωμιάς ,
να κάνουν αυτό που μόνο ξέρουν καλά να κάνουν σε όλη την μίζερη ζωή τους.
Να ρίχνουν λάσπη ,
και να ξερνάνε χολή ,
από τα έγκατα της βρώμικης και σκοτεινής ψυχής τους.
Ελπίζω να κατάλαβαν από την αντίδραση του κόσμου πώς είναι όταν η λάσπη αυτή επιστρέφει στα θλιβερά μούτρα τους…
Δεν θα ασχοληθώ άλλο μαζί τους. Θα τους αναλάβουν τα δικαστήρια. Αφού πρώτα τους συντρίψατε εσείς με τα σχόλιά σας και την οργή σας.
Μέχρι να σβήσει ο ήλιος…
Υ.Γ.3. Και όπως πολύ ορθά έχει ήδη προειδοποιήσει η Μαριάννα, με κάτι Δημητρίου, κάτι Μαντέδες, κάτι Χρυσανθακόπουλους ,
έχουμε αρκετούς κοινούς φίλους.
Η ιστορία όμως με αυτούς που πατάνε σε δύο βάρκες, κάπου εδώ θα τελειώσει.
Άλλο ακόλουθος και άλλο φίλος. Δεν τους το ζήτησα εγώ. Εκείνοι μου το ζήτησαν.
Γιατί εγώ δεν είμαι πολιτικός, ούτε διεκδικώ ψήφους, αναγνώριση και μερίδια σε “πατριωτικούς” ή άλλους χώρους, όπως φοβούνται όλοι αυτοί οι τυφλοπόντικες, κρίνοντας τα αλλότρια εξ ιδίων, ώστε να με ενδιαφέρει να κρατάω τον κόσμο.
Αυτή η βάρκα στην οποία έχουν πατήσει το ένα πόδι τους, είναι η βάρκα που ενώνει όλους τους πραγματικούς Έλληνες, όπως έγινε στην έκκληση για βοήθεια στην Δώρα Αγρινιώτη στο Γεννηματά. Αλλά θα τα πούμε όλα αυτά αφού βγει από κει.
Είναι μία βάρκα στην οποία δεν έχουν θέση ούτε τα κόμματα, ούτε τα χρώματα, ούτε οι ιδεοληψίες, ούτε οι εξαρτήσεις, ούτε οι φανατισμοί, ούτε οι ψευτοπατριωτισμοί.
Θέση έχει μόνο ο Άνθρωπος.
Είναι η ώρα να αποφασίσουν αν θα πατήσουν και το άλλο πόδι στην βάρκα αυτή.
Ή αν θα φύγουν.
Αν επιμείνουν να είναι με το ένα πόδι στην βάρκα αυτή ,
θα τους το βγάλω εγώ.
