Χθες το βράδυ έκανα μία δημοσίευση με τον πικρόχολο τίτλο “Ώστε η λύση ήταν πολιτική, ε;”.

Για να μην παρεξηγηθώ, η μάχη είναι πάντα ΚΑΙ πολιτική.

Αλλιώς πώς;

Ελάχιστοι από την εδώ πλευρά που σκόρπισε στους πέντε ανέμους, υποστήριξε τη νομική μάχη που δίνω, γιατί όλοι θέλουν να είναι μικροί αρχηγίσκοι και ήθελαν όλοι να εξαργυρώσουν τον αγώνα που έδωσαν, μικρότερο ή μεγαλύτερο, εντός ή εκτός εισαγωγικών. Και να το κάνουν και μόνοι τους, απαξιώνοντας τους άλλους και κυρίως αυτό που κάνω εγώ. Ενώ εγώ πάντα έλεγα και σε αυτούς αλλά και προς πάσα κατεύθυνση, και δεν θα σταματήσω να το λέω, ότι ήμουν, είμαι και θα παραμείνω μαχητής δικηγόρος και θα δώσω την τεράστια αυτή μάχη μέχρι το τέλος, με όποιο κόστος, που ήδη είναι τεράστιο.

Φοβήθηκαν να ρίξουν έστω και ελάχιστα τον προβολέα στη μάχη αυτή. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν όλοι αυτοί που έκαναν κόμματα και κινήματα είχαν ενωθεί διεκδικώντας σοβαρή παρουσία στην πολιτική σκηνή, υποστηρίζοντας ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ και ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ ΠΟΛΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥΣ, τον τιτάνιο νομικό αγώνα που δίνω απέναντι στο μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της Ελλάδας;

Αν εξαιρέσει κανείς το κόμμα “ΝΙΚΗ” που ξεπετάχτηκε από το πουθενά, ΟΛΑ τα άλλα, τα εντός ή εκτός εισαγωγικών, αντισυστημικά κόμματα και κινήματα, καταποντίστηκαν. Θα αντιλέξετε, “μα σίγουρα έγινε νοθεία”. Θέλετε όμως τη γνώμη μου; ΑΝ έγινε νοθεία (εγώ ΠΑΝΤΑ μιλάω με αποδείξεις, και το αν έγινε ΠΡΑΓΜΑΤΙ νοθεία, ΔΕΝ μπορώ νομικά να το αποδείξω), δεν πιστεύω ότι έγινε στα χαμηλά στρώματα, αλλά στα υψηλότερα. Οριακά π.χ. δεν μπήκαν ο Βαρουφάκης με την Κωνσταντοπούλου, όπως και το κόμμα “ΝΙΚΗ”. Εκεί οι υποψίες είναι μεγαλύτερες. Γιατί οι έδρες που δεν πήραν αυτά τα τρία κόμματα, πήγαν παραπάνω. Με αποτέλεσμα η Νέα Δημοκρατία να έφτασε στα όρια της παντοδυναμίας, ακόμα και με αυτό το εκλογικό σύστημα.

ΟΛΟΙ οι άλλοι κάτω από το 1%. Πολύ κάτω μάλιστα από το 1%.

Αλλά ΔΕΝ υπήρχε περίπτωση ΑΥΤΗ τη χρονική στιγμή να έχανε ο Μητσοτάκης. Πιστέψτε με.

Αυτοί, εν αντιθέσει με την εδώ πλευρά, ΞΕΡΟΥΝ…

Τα μηνύματα που παίρνω από χθες είναι δραματικά. “Μόνο εσύ πια”, “είσαι η μόνη ελπίδα που απέμεινε”, και τα συναφή.

Εμ, λογικό…

Απέδειξα πια και στους τελευταίους καλόπιστους και κακόπιστους δύσπιστους την αξιοπιστία μου μένοντας στην πράξη εκτός πολιτικής, την ίδια ώρα που οι μικροί αρχηγίσκοι της εδώ πλευράς πλήρωσαν το σκορποχώρι και κυρίως τη ΜΗ στήριξη της νομικής μάχης που δίνω.

Ώστε συνεχίζω. Τι έχουν να μου πουν πια; Απολύτως τίποτα. Συνεχίζω “ενισχυμένος” και “άφθαρτος”, χωρίς την τροχοπέδη της αμφισβήτησης της εδώ πλευράς, με τη μοναδική λύση για τη λύτρωση της Ελλάδας:

Την δικαστική σε όλα τα επίπεδα ΑΠΟΔΕΙΞΗ του ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ στην ιστορία της Ελλάδας, σε μία χρονική στιγμή που η μάχη που δίνω από την 26η Απριλίου 2020, βρίσκεται πια στην κόψη του ξυραφιού, με τη Δίκη του Αιώνα να πλησιάζει.

16 μέρες…

Στο κάτω κάτω της γραφής, δεν έχει να χάσει κανείς από αυτό που κάνω.

ΟΥΤΕ αυτοί πια…

Ώστε θα κλείσω με τον επίλογο της χθεσινοβραδινής δημοσίευσης:

“Ελπίζω τώρα να έχουν καταλάβει όλοι, να αφήσουν επιτέλους πίσω τους φιλοδοξίες και μικρότητες, και να στηρίξουν τη μεγαλύτερη ΝΟΜΙΚΗ μάχη όλων των εποχών. Για την Ελλάδα…”

Υ.Γ. Τελικά, με νοθεία ή χωρίς, στην πράξη φάνηκε πως ο μόνος που τελικά δεν γα@@ταν, ήταν ο Μητσοτάκης…

Πηγή