Το ερώτημα είναι τι έχω να κερδίσω, δηλαδή για αυτό που κάνω τα τέσσερα αυτά χρόνια, και τι έχω να χάσω.
Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι εύκολη, απλή και ξεκάθαρη:
Θα κάνει πάταγο μία εκλογή μου, μόνος μου ξανά απέναντι σε όλους. Και θα ανεβάσω σε άλλο επίπεδο τη μάχη αυτή. Σε κορυφαίο επίπεδο. Φαντάζεστε τι θα κάνω εκεί; Τους λόγους που θα βγάλω; Τα στοιχεία που θα παραδώσω σε όλους τους ευρωβουλευτές; Τις συμμαχίες που θα κάνω για τη μάχη αυτή; Και όλη αυτή η διεθνοποίηση που θα πάρει εντελώς άλλες διαστάσεις;
Αλλιώς είναι να μιλάνε με τον δικηγόρο Νίκο Αντωνιάδη και αλλιώς να μιλάνε ΚΑΙ με τον ευρωβουλευτή Νίκο Αντωνιάδη.
Το να χάσω, να μην έρθει δηλαδή το 3%, όλοι θα ξέρουν ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες αυτοί άνθρωποι που με ακολουθούν και πιστεύουν σε αυτή τη μάχη και με θέλουν στην Ευρωβουλή, και μπορούν να το κάνουν σε όλη τη χώρα αφού ένα θα είναι το ψηφοδέλτιο παντού, ΔΕΝ θα φανούν. Πάρα πολλοί από εσάς, τόσο δημόσια όσο και αμέτρητοι στα μηνύματα που λαμβάνω ασταμάτητα από χθες το βράδυ, εκφράζετε τον φόβο αν όχι τη βεβαιότητα ότι θα “κοπούν” χιλιάδες ψήφοι, ενώ θα είναι ίσως και μία πρώτης τάξης ευκαιρία για το σύστημα να βγει μετά και να θριαμβολογήσει “σιγά τον κόσμο που έχει τελικά”.
Ενώ την αλήθεια την γνωρίζουν όλοι, την βλέπω και εγώ καθημερινά, στα μηνύματα, στα emails, στα τηλέφωνα, στο δρόμο, παντού. Όσον αφορά στο facebook και στο YouTube δεν χρειάζεται να γράψω κάτι, τα γνωρίζετε. Τα πραγματικά νούμερα φάνηκαν στο Rumble με τις 9 εκατομμύρια προβολές…
Τη λάσπη και τον πόλεμο που θα δεχθώ, μην σας πω κυρίως από την “εδώ πλευρά”, την γνωρίζω. Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια, και με τον νέο Ποινικό Κώδικα πλέον θα έχει μήνυση, αυτόφωρο και βαριές ποινές.
Είναι όμως απίστευτα συγκινητικό και ενθαρρυντικό το περιεχόμενο τόσων άλλων μηνυμάτων, “προχώρα, είμαστε μαζί σου”, “μόνο εσύ”, “επιτέλους, ναι”, “αν όχι εσύ, τότε ποιος”, αλλά ακόμα και στα μηνύματα στα οποία εκφράζεται η παραπάνω ανησυχία, η ένσταση και ο φόβος, αφενός ότι “δεν θα σε αφήσουν”, αφετέρου “τώρα θα γίνουν ακόμα πιο επικίνδυνα τα πράγματα για σένα”, σχεδόν ΟΛΟΙ αυτοί οι άνθρωποι από όλη τη χώρα καταλήγουν σε αυτό το ανατριχιαστικό “ό,τι όμως και αν αποφασίσεις, εμείς θα σε ακολουθήσουμε”.
Τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη και επομένως ακόμα μεγαλύτερη η ευθύνη…
Ποτέ όμως δεν άφησα το θυμικό και το συναίσθημα να καθορίσουν τις κρίσιμες αποφάσεις στη ζωή μου. Αυτός είναι άλλωστε και ο βασικός λόγος που στάθηκα όρθιος παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις που δέχθηκα από όλο κυριολεκτικά το σύστημα, που κάποιους άλλους ίσως θα τους είχαν συντρίψει και μάλιστα από νωρίς.
Η διαφορά η δική μου από άλλους στη θέση μου που θα επιδίωκαν την είσοδό τους στην Ευρωβουλή, είναι ότι το δικό μου κίνητρο δεν είναι προσωπικό, η δική μου απόφαση και η συμμετοχή μου σε μία τέτοια εκλογική διαδικασία δεν θα είναι πολιτική πράξη, αλλά η ενίσχυση της τιτάνιας αυτής μάχης απέναντι στο θηρίο και η συνέχισή της σε ανώτατο επίπεδο.
Δεν πάω να γίνω ένας ακόμα πολιτικός, πάω να συνεχίσω μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο την ανθρωπιστική και νομική αυτή μάχη ως δικηγόρος που ήμουν, είμαι και θα είμαι για όλη την Ελλάδα.
Την οριστική απόφασή μου δεν θα την πάρω ακόμα. Θα εξαρτηθεί από πολλά που είναι να γίνουν, από πολλά που είναι να ειπωθούν.
Πάντως, θέλω να σας πω κάτι.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές ξεχωρίζει και η ήρα από το στάρι. Πέραν των όσων πολύ σπουδαίων μου έχουν πει και γράψει (αλήθεια, πόσο υψηλό είναι το επίπεδο σε τόσο πολύ κόσμο που με ακολουθεί…), για την αγνωμοσύνη, για τα κριτήρια που ψηφίζει ο κόσμος, ακόμα και ο “δικός σου” στις εκλογές, για πολλά πράγματα, ήταν επιπλέον μία ακόμα ευκαιρία να εκτιμήσω την ποιότητα του χαρακτήρα των ανθρώπων εκείνων που εκτίμησα και θα έκοβα το κεφάλι μου ότι δεν έχω πέσει έξω. Γιατί εδώ που τα λέμε, το κεφάλι μου το έχω κόψει αρκετές φορές.
Λερναία Ύδρα έχω γίνει…
Στην κορυφή αυτής της λίστας δεν είναι φυσικά άλλος από τον Δημήτρη Ποντίκα.
Παραπάνω από αδελφός…
