Πάντα έλεγα ότι στις μεγάλες ποινικές υποθέσεις, η μεγαλύτερη ευλογία είναι να έχεις αντιπάλους να σε βοηθάνε.
Γιατί δεν υπάρχει π.χ. μεγαλύτερη βοήθεια από το να έχεις την “αντίκρουση” σε κρίσιμα αποδεικτικά στοιχεία πριν καν κληθούν οι δράστες των εγκλημάτων να δώσουν εξηγήσεις, από “ανεξάρτητους οργανισμούς” που έχουν αναλάβει τον ρόλο της δημόσιας υπεράσπισής τους, και αθόρυβα να αποδομείς την “αντίκρουση” στην ποινική διαδικασία, ώστε να ακυρώνεις εκ των προτέρων τις εξηγήσεις των δραστών όταν θα έρθει η ώρα τους και να έχουν από νωρίς οι εισαγγελείς πλήρη εικόνα. Δεν χρειάζεται να γράψεις “αν ισχυριστούν αυτό, η απάντηση είναι αυτή”:
Πας με τον ισχυρισμό στο πιάτο. Και το σερβίρεις εσύ στον εισαγγελέα και του εξηγείς ότι ενώ σου λένε ότι το πιάτο έχει ψάρι, στην πραγματικότητα έχει κρέας.
Άλλες “αντικρούσεις” περνάνε μήνες ολόκληροι για να προβληθούν από τους “ανεξάρτητους οργανισμούς”, άλλες στηρίζονται σε “νοσηλεύτριες” που όμως επιθυμούν την …ανωνυμία τους, κ.λπ κ.λπ
Με την έννοια αυτή, μόνο …ευγνωμοσύνη αισθάνομαι για τους “ανεξάρτητους”…
Υ.Γ. Το ίδιο ισχύει και για κάποιους πραγματογνώμονες που είχαν διοριστεί από τις εισαγγελικές αρχές σε ποινικές διαδικασίες για θανάτους στα νοσοκομεία. Έκαναν το άσπρο μαύρο ώστε ταυτόχρονα έκαναν και το έργο των τεχνικών συμβούλων μας πολύ ευκολότερο. Το ίδιο και με την υπόθεση της σύλληψής μου. Από τη στιγμή που απέτυχαν να με “τσακίσουν” όπως περίμεναν κρίνοντας τα αλλότρια εξ ιδίων, άρχισα την αντεπίθεση, έκανα προσφυγή στο Συμβούλιο Εφετών εναντίον ενός κατηγορητηρίου που είχε …όλη τη δράση μου, ώστε εκεί αναδείχθηκε η απόλυτη γύμνια της οργάνωσης απέναντί μου. Τα θυμάστε: “Ο Π.Ο.Υ. κήρυξε πανδημία, ο Ε.Μ.Α. έδωσε άδεια για τα εμβόλια και όλοι οι γιατροί ανεξαιρέτως κάνουν το καθήκον τους”. Ώστε μετά τους κυνηγούσα να γίνει η δίκη, αυτοί έφευγαν, ώσπου “μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, …τρεις του κλέφτη, …τέσσερις και τους τσάκωσα”.
