ΕΔΩ οι δύο προηγούμενες δημοσιεύσεις με τον …απρόβλεπτο κόβιντ, για μία ιστορία η οποία επαναλαμβάνεται, ξανά και ξανά.
Αυτό με τον “απρόβλεπτο” κόβιντ μου θυμίζει πολλές περιπτώσεις που οι ασθενείς ήθελαν να φύγουν και οι γιατροί τους έλεγαν να μείνουν μέσα …προληπτικά, γιατί ποτέ δεν ξέρουν αύριο μεθαύριο τι μπορεί να τους επιφυλάσσει ο κόβιντ…
Αλλά να περιμένουν μην τυχόν και συμβεί τίποτα, …μέσα στο νοσοκομείο.
Θυμάστε να γινόταν ποτέ αυτό πριν την απάτη;
Και αφήστε τι γινόταν πριν την απάτη. Εδώ λένε στα νοσοκομεία ότι γιατροί και νοσηλευτές δεν αντέχουν άλλο, ότι καταρρέουν, ότι έχουν εξαντλήσει όλα τα ψυχικά και σωματικά όριά τους, αλλά όταν οι ασθενείς τους ζητάνε να φύγουν, και όχι έτσι, αλλά να υπογράψουν ότι φεύγουν με δική τους ευθύνη, πολλές φορές αναγκάζονται να πρωταγωνιστήσουν σε ταινίες …Mission Impossible και James Bond και να πηδάνε τα κάγκελα των νοσοκομείων για να φύγουν.
Είναι αυτό σαν να μπαίνει κάποιος με τσιμπηματάκια στην καρδιά, να του κάνουν τρίπλεξ, να βγαίνει μια χαρά, αλλά του λένε να μείνει στο νοσοκομείο κανα χρόνο γιατί η καρδιά είναι απρόβλεπτη και μπορεί του χρόνου να πάθε κανα έμφραγμα…
Είπαμε. Αγωνιστές. Όχι αστεία.
Έτσι και με την κυρία Δήμητρα, η οποία πλέον κάνει κανονικό τουρισμό στο Θριάσιο. Ούτε πυρετό, ούτε βήχα, ούτε δύσπνοια, δεν της έχουν καν οξυγόνο, ούτε αυτά τα μυτάκια, αυτάκια, στοματάκια…
Αλλά όχι. Δεν την αφήνουν να φύγει ακόμα. Την αγάπησαν. Τους κάνει παρέα. Έγιναν οικογένεια πια. Δεν θέλουν να τη χάσουν.
Και έτσι την κρατάνε. Δεν έχει σημασία ότι την κρατάνε μακριά από την κόρη της και σε ένα νοσοκομειακό περιβάλλον, με την κυρία Δήμητρα να είναι εκτεθειμένη σε μικρόβια. Όχι. Καμία σημασία δεν έχει αυτό.
Ίσως να περνάει καλά και η ίδια εκεί και να μη θέλει να φύγει.
Πιστεύετε ότι αποκλείεται να το ακούσουν και αυτό τα παιδιά της; Εδώ, γιος και χήρα του Κώστα Αβραμίδη, όταν επισκέφτηκαν το Τζάνειο μετά τον θάνατο του ανθρώπου τους και ρώτησαν γιατί δεν μας αφήσατε να του μιλήσουμε ούτε μία φορά, η απάντηση που πήραν ήταν “μήπως δεν ήθελε να σας μιλήσει;”…
Ευτυχώς ο Δημήτρης έδειξε μεγάλη αυτοσυγκράτηση…
Όπως είπα, η κυρία Δήμητρα δεν έχει ούτε παροχή οξυγόνου πλέον. Μέρες τώρα.
Φυσικά, όλη αυτή η …ξαφνική αγάπη για την κυρία Δήμητρα και η …αγωνία τους να μη τη χάσουν, προέκυψε όταν κάποια γιατρός εκεί, ενώ η κυρία Δήμητρα ήταν έτοιμη να πάρει εξιτήριο, έμαθε ότι ήταν ανεμβολίαστη.
Δεν ξέρω. Μπορεί να είναι τυχαίο. Σύμπτωση.
Εσείς τι λέτε…;
Για το οξυγόνο όμως που της έδιναν προηγουμένως θα κάνω ξεχωριστή δημοσίευση. Γιατί δεν φαντάζεστε τι απάντησαν στην κόρη για το οξυγόνο που της έδιναν ενώ και πάλι δεν το είχε ανάγκη.
Το έχουν περισσευούμενο φαίνεται, και μη ξέροντας τι να το κάνουν, το δίνουν όπου να ‘ναι…
Ίσως για να μη λήξει.
Κρίμα να πάει χαμένο…
Αυτά εδώ είναι τα σημερινά μηνύματα της κόρης. Για το Θριάσιο θα κάνω άλλες δύο δημοσιεύσεις τις επόμενες ώρες. Η μία για την κυρία Δήμητρα και το οξυγόνο.
Η άλλη αφορά στο Θριάσιο και πάλι, αλλά δεν αφορά στη κυρία Δήμητρα.
Έχει διαχρονική αξία. Και είναι πάντα επίκαιρο. Ιδίως μετά τις ομολογίες Τζανάκη, Γκάγκα, Πλεύρη και Μητσοτάκη για τη λίστα της απάτης του Ε.Ο.Δ.Υ.
Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι…
Και μετά μου έγραψε …”ήμαρτον πια”…
Ξέρετε. Και η κόρη αυτή είναι ένας από τους εκατοντάδες ανθρώπους από όλη τη χώρα, όλων των κοινωνικών στρωμάτων, όλων των μορφωτικών επιπέδων, όλων των πολιτικών αντιλήψεων και θρησκευτικών πεποιθήσεων, και όλων των ηλικιών, που έχουν συνεννοηθεί με τον αρχηγό των αρνητών και ηγέτη των αντιεμβολιαστών, τον εξαιρετικά επικίνδυνο, συνωμοσιολόγο, κυνηγό ασθενοφόρων, σχιζοφρενή, παιδεραστή, κοκαϊνομανή, κατά συρροή δολοφόνο, απατεώνα, ψεκασμένο και τσαρλατάνο δικηγόρο, υπόδικο και ελεγχόμενο για δύο κακουργήματα, αλλά και πολλά άλλα που κανείς δεν τα γνωρίζει ακόμα, αλλά ξέρει καλύτερα το παρακράτος, και λένε ψέματα ή τους έχω πείσει εγώ ότι δεν είναι τα πράγματα φυσιολογικά στα νοσοκομεία, αλλά είναι εντελώς αντίθετα από αυτά που οι ίδιοι βλέπουν και βιώνουν, προκειμένου να στηρίξουν το επικίνδυνο και αρρωστημένο αφήγημά μου, ότι δήθεν στα νοσοκομεία εφαρμόζεται πρωτόκολλο θανάτου και απάτης.
Έτσι είναι.
Έτσι ακριβώς.
Και επειδή είναι έτσι ακριβώς, στις 14 Ιανουαρίου αντί να με δικάσουν και να με καταδικάσουν, διακόπτοντας τη δίκη για μερικές μέρες, την έστειλαν στις 4 Μαΐου, για να μου δώσουν χρόνο να σκοτώσω κι άλλους ανθρώπους και να γνωρίσω και άλλα θύματα σαν την κόρη της κυρίας Δήμητρας, ώστε αυτή επηρεασμένη από εμένα, ενώ όλα κυλάνε φυσιολογικά στο Θριάσιο και η κυρία Δήμητρα καλώς παραμένει εκεί, αυτή να φαντασιώνεται συνωμοσίες και πρωτόκολλα.
Και το παρακράτος, έχοντας χάσει τη γη κάτω από τα πόδια, έχει τις δικές του φαντασιώσεις με τον κατά συρροή δολοφόνο πίσω από τα κάγκελα στις 4 Μαΐου, με ριγέ μπλούζες και όλα τα σχετικά, αλλά ούτε λέξη δεν γράφουν γιατί όλα αυτά δεν έγιναν στις 14 Ιανουαρίου, τέσσερις μήνες νωρίτερα…
Τι να κάνουν και αυτοί.
Τη δουλειά τους κάνουν. Αυτά πρέπει να πουν, αυτά λένε.
Γι αυτό πληρώνονται. Μέχρι να τους απολύσουν. Δεν αργεί αυτή η ώρα.
Και φυσικά τότε, “δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις”.
Τη δουλειά τους κάνουν λοιπόν. Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, άλλωστε.
Άλλο το που θα τους οδηγήσει η δική τους…
