ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΤΡΕΝΟ, ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΖΩΜΑ. Η ΦΩΤΙΑ ΚΑΤΕΚΑΨΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. ΑΜΟΡΦΗ ΜΑΖΑ, ΕΝΑΣ ΣΩΡΟΣ ΕΠΙΒΑΤΕΣ, ΒΑΓΟΝΙΑ, ΣΙΔΕΡΟ ΚΑΙ ΚΑΥΤΟ ΑΤΣΑΛΙ. ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ [ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ]

Κοίτα μέχρι τώρα αποδεικνύετε η Αρχαιότερη φυλή στην Ελλάδα η Αρβανιτια άνω τα 1000χρονια παρουσίας κλπ Σινιδισιακα είναι ελληνες τα τελευταία γεγονότα όμως που σινβενουν γύρω μας πλέον δεν αισθάνονται Ελληβες αυτό είναι μια ιστορική αναδτομη για το πόσο ελληβες είναι η Αρβανιτες σαν λαός έχουμε πληρωθεί πολλή δεν ξέρω πλέον αν αξίζει να λεγόμαστε Έλληνες και αν αξίζει στην πορια να παραμένουμε Ελλάδα αυτό θα το αποφασίσουν η Νέοι, εμείς τα φάγαμε τα ψωμιά μας ” Νομίζωπλεον ότι υπαρχρι μεγάλο μίσος για την φυλή μας δεν χρριαζετε πλέον να απόδημους ότι είμαστε Ελληνες το έχουνε αποδιξει η Νέοι τη θα πουν πλέον Ο Έλλην δεν μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος εκεί όπου κυματίζει η Βρεττανική σημαία”

Η περίφημη φράση που είπε όταν πρωτοπάτησε στα Επτάνησα ο Μάρκος Μπότσαρης το καμάρι των Ελλήνων Αρβανιτών.

« Ἀρβανίτες καί Ἕλληνες εἶναι ο ἴδιος λαός πού μισεῖ κάθε ξένο »

1479μ. Χ Μάρκος Βαρβαρίγος
Πρακτικόν Γερουσίας Βενετῶν

Ο αείμνηστος ιστορικός Σαράντος Καργάκος γράφει: “Σε κανένα μέρος της Ελλάδας οι Αρβανίτες ονόμασαν ούτε ονομάζουν τους εαυτούς τους Αλβανούς διότι την Αλβανοφωνία τους παλαιόθεν είχαν πλείστοι συνείδηση Ελληνικής καταγωγής.”

Η πρόσφατη έρευνα του Θ. Πίτσιου στην Πελοπόννησο επιβεβαίωσε ότι οι εκεί Αρβανίτες , όχι μόνον δεν είναι φυλετικώς διναρικοί, αλλά ότι είναι πολύ «μεσογειακώτεροι» από τους Έλληνες της Ηπείρου.

Η ορθομετωπία ,ας πούμε, είναι γνήσιο χαρακτηριστικό της λεπτοφυούς Μεσογειακής φυλής και βλέπουμε να συναντάται μεταξύ των Αρβανιτών σε ποσοστό 90%, όσο δηλ. και στους λοιπούς Πελοποννησίους , ενώ στους Γκέγκες (βόρειοι Αλβανοί) σε ποσοστό κάτω του 40%. Αυτά και άλλα στοιχεία πείθουν ότι «δεν διαφέρουν οι Αρβανίτες από τους Έλληνες των γειτονικών τους χωριών». Γι’ αυτό και οι Φράγκοι δεν τους διέκριναν ούτε τότε από τους λοιπούς Έλληνες («είναι ένας μόνον λαός», έγραφαν) και τους ξεχώριζαν μόνο από την γλώσσα , αλλά και από την ροπή τους προς την στρατιωτική τέχνη( Μπίρης).

Το 1927 ο Herbeit Lewis αποφαίνεται: “Νεότερες φιλολογικές έρευνες δεν παραδέχονται ότι οι Αλβανοί κατάγονται από τους Ιλλύριους”. Εξίσου κατηγορηματικός παρουσιάζεται το 1938 και ο Hans Krahe ο οποίος αναγνωρίζεται από τους πλέον ειδικούς στην Ιλλυρική γλώσσα (Ευαγγελίδης Δημητρίου).

Ο Lapidan προσδιορίζει δε τη πατρίδα των Αλβανών στο εσωτερικό της χερσονήσου Αίμου, στο τρίγωνο Νίσσα (Nis)- Σόφια-Σκόπια, μακριά από τα παράλια του Ιονίου, τεκμηριώνει την άποψή του ως εξής: “Η απουσία τοπωνύμιων Ιλλυρικής προέλευσης στο έδαφος της σημερινής Αλβανίας έχει αναγκάσει τους επιστήμονες να αναζητούν την πατρίδα του Αλβανικού λαού σε περιοχή του εσωτερικού της Βαλκανικής χερσονήσου.

Ο Τούρκος καθηγητής Ahmet Aydines διατείνεται ότι “Η σημερινή Αλβανία ουδεμίαν σχέση έχουν με τους Ιλλύριους αλλά και από πάσης πλευράς εξεταζόμενοι αποδεικνύονται πλήρως Τούρκοι, κοίτις των υπήρξε το σημερινό Αζερμπαϊτζάν”.

Τον Ελληνικό εθνικό χαρακτήρα και τη μακραίωνη αρχαιότητα των Ηπειρωτών μαρτυρούν η τοπωνυμία και η ανθρωπωνυμία. Την πρώτη προσκομίζει ο Georgin τονίζοντας: “Στην Ήπειρο τα τοπωνύμια είναι πολύ αρχαία και μόνο Ελληνικής προελεύσεως. Τη δεύτερη παρουσιάζει ο Masson καταλήγοντας στο ακόλουθο συμπέρασμα: “Όσον αφορά τις Ελληνικές χώρες, τις κοντινές με την Ιλλυρία όπως η Ήπειρος και η Ακαρνανία, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι πράγματι δεν υπέστη σαν επίδραση από βορρά σε πείσμα θεωριών που διατυπώνουν με βάση επιφανειακή ερμηνεία τούτου ή εκείνου του ονόματος.

Ο Τίτος Γιοχάλας στη σημαντική μονογραφία του με τίτλο “Αλβανολογία και ερασιτεχνισμός” τονίζει: τελευταία έχει παρατηρηθεί ένα αυξημένο ενδιαφέρον για τα Αρβανίτικα, τόσο από τους δικούς μας όσο και από ξένους. Δυστυχώς οι ερευνητές αυτοί- με ελάχιστες εξαιρέσεις- όχι μόνον αγνοούν την Αλβανική, αλλά έχουν πλημμελή γνώση της Ελληνικής, όσο και των Αρβανίτικων. Αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται κείμενα Αρβανίτικα με πληθώρα από τραγικά σφάλματα, δημιουργώντας σοβαρότατα προβλήματα στον ανυποψίαστο μελετητή που στηριζόμενος στα κείμενα αυτά, θα θελήσει να καταλήξει σε μικρά “γλωσσικά σφάλματα”.

Ο Χρήστου Χρήστος γράφει: “Οι Αρβανίτες Έλληνες πρωταγωνίσθησαν ολόψυχα και θαρραλέα και πολλοί θυσιάστηκαν σε πολλούς αγώνες της πατρίδας μας, όπως το 1821, κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο του 1912-1913, στην εκστρατεία της χώρας μας και στη Μικρά Ασία 1919-1922 και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο 1940-1941.

Ο Κων/νος Παπαρρηγόπουλος, για πολλούς ο μεγαλύτερος ιστορικός των νεότερων χρόνων, έχει γράψει: “Μετά την άλωση της Πόλης και το χαμό του Ελληνικού πληθυσμού στην ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα, το δέντρο του Ελληνισμού μπολιάστηκε από τους Έλληνες Αρβανίτες και έτσι μπόρεσε να ζήσει να δυναμώσει και να ελευθερωθεί”.

Ο Φράσαρης, αρχηγός του Τούρκικου στρατού κατά το 1854, ερίσας προς συνάρχοντας Τούρκους έρριψεν αυτοίς την ύβριν, ότι αυτός δεν είναι κονιάρης, αλλά έχει προγόνους τους αρχαίους Έλληνας” (Λ. Μπέλλου Αλβανικά Αθήνα 1903)

Κατά δε τον Κώστα Μπίρη, που ερεύνησε βαθύτατα το θέμα παρά τις εξ αντικειμένου δυσχέρειες προσπελάσεως αρχείων και βιβλιοθηκών: “Οι κάτοικοι του Άρβανου ήσαν άσχετοι προς τους Αλβανούς ως προς την Εθνικότητα, τη θρησκεία και το φυλετικό χαρακτήρα. Και μόνον ως προς τη γλώσσα οι βορειοηπειρώτες αυτοί, επειδή γειτόνευαν άμεσα με τους Αλβανούς και είχαν επικοινωνία και συναλλαγές μαζί τους, μιλούσαν μια μικτή Ελληνοαρβανίτικη γλώσσα, τα Αρβανίτικα, που διαφέρουν πολύ από τη γλώσσα των Αλβανών, πράγμα που και στα χρόνια μας έγινε αντιληπτό κατά τον πόλεμο του 1940.
Οι Αλβανοί μετά την απελευθέρωση της Ηπείρου από τη Τουρκία το 1913 πέτυχαν τη δημιουργία ανεξάρτητου κρατιδίου με τη συνθήκη του Λονδίνου (1715 – 1913). Μετά τη αναγνώριση και την εγγύηση της ανεξαρτησίας του στο Λονδίνο υπό τις μεγάλες δυνάμεις, τα σύνορα του νέου κράτους καθορίστηκαν με πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (17/12/1913).
Η Αλβανική εθνική συνείδηση είναι η τελευταία που εμφανίστηκε στα Βαλκάνια. Το 1878 με τη λίγκα της Πριζρένης-Κοσσυφοπεδίου και με ακόμη μεγαλύτερη σαφήνεια με τα κείμενα των Χριστιανών Ορθόδοξων Αλβανών ή Βλάχων της Κορυτσάς.
Η Ελλάδα η οποία ως γνωστών κατείχε τότε τη Βόρεια Ήπειρο μέχρι το Μπεράτι, ύστερα από ισχυρή πίεση που της ασκήθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις και τον εκβιασμό ότι δεν θα παραδώσουν τα νησιά του Αιγαίου, αναγκάστηκε να διατάξει την υποχώρηση των στρατευμάτων από τη Β. Ήπειρο. Ο υπουργός εξωτερικών της Ιταλίας Τζουλιάνο δήλωνε στον Έλληνα πρεσβευτή στη Ρώμη το 1913: “Αναγνωρίζω ότι το Αργυρόκαστρο και η Κορυτσά είναι Ελληνικές, τα δίκαια όμως ενός μικρού κράτους, όπως η Ελλάδα, δεν είναι δυνατόν να υπερισχύσουν των συμφερόντων μιας μεγάλης δύναμης όπως η Ιταλία.
Επομένως δεν επιτρέπεται καμία απολύτως σύγχυση μεταξύ των Ελλήνων Αρβανιτών και των Αλβανών οι οποίοι και δεν έχουν οποιαδήποτε εθνολογική ή φυλετική σχέση και ομοιότητα.

κανενα αιμα…κανενα πτωμα…κανενα κομμενο χερι-ποδι-αυτοι…λαμαρινες απο ελεγχομενη συγκρουση 2 αδειων τρενων…

Στην τελευταια φωτογραφια φαινεται ενα απο τα δυο βαγονια ,με την επιγραφη Ζ Μονιτορ. – Αυτα τα βαγονια τωρα , σε βιντεο κλπ δεν υπαρχουν πουθενα