Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1945 -1980
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε…
Είμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί..
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα.
Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.
Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…
Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.
Τον/Την ευχαριστούμε για το ταξίδι…
Γράφει ο Ιωάννης Κωνσταντόπουλος /thoureios.blogspot.gr
αμ τις σφεντόνες ….τα πατηνια με τα ρουλεμάν στην κατηφορα χωρις φρενα …και το αγαπημενο μας σινεμά θερινο με τον Βεγγο και με σπορακια στο σακλουλακι
Τοτε ηταν η γενια του 1-1-4 τωρα ειναι η γενια 4-1-1 τοτε ηταν η g@μημενη γενια του πολυτεχνειου τωρα ειναι η γενια των 400 ευρω τοτε παιζαμε την γαιδουρα και τωρα την κολοτουμπα βρε πως αλλαξαν τα πραγματα !
ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ και το μοναδικό ραδιόφωνο σφραγισμένο και αυτό, ήταν για να ακούν οι «μεγάλοι» τα νέα και αυτό σε χαμηλή ένταση, για να μην το ακούσει κάποιος και είσουν μετά αναγκασμένος να πληρώσεις ΕΡΑ.
Μια και μιλά το κείμενο για βίαια παιχνίδια και φέρνει σαν παράδειγμα την μακριά γαιδούρα να θυμίσω το ξυλίκι (πόσα μάτια δεν είχαν βγει), τον πετροπόλεμο, το «μια του κλέφτη» με τον Βεζίρη να κρατά λουρίδα, την αμπάριζα και τόσα άλλα… ακόμα τα αγόρια ήταν αγόρια και τα κορίτσια ήταν κορίτσια, αυτό που βλέπω σήμερα αγόρια – κορίτσια «είμαστε φιλαράκια» και κοιμόμαστε και μαζί, πραγματικά ήταν κάτι που δεν συνέβαινε η όποια μίξη αντικειμενικό στόχο είχε το μπαλαμούτιασμα.
Περυσινά ξινά σταφύλια.
Το παραπάνω κείμενο είναι άνω των 5 ετών.
Τώρα το ανακαλύψατε;
επισης φτιαχναμε τοξα, και τα βελη ειχαν μπροστα τυλιγμενο συρμα για να τρυπαει, ειχαμε σφεντονες αυτοσχεδιες με ξυλο απο ελια, φτιαχναμε οπλα απο ταβλες οικοδομης και παιζαμε πολεμο, βουλωναμε τις καμιναδες απο τις σομπες της γειτονιας και ντουμανιαζανε τα σπιτια απο την καπνα, φτιαχναμε μικρα καραβακια απο ξυλο και καναμε ναυμαχιες με αναμενα στουπια μεσα στη στερνα του παππου μου, βαζαμε ξοβεργες στα δεντρα για να πιασουμε καρδερινες και σπινους, στο σχολειο σχεδον καθε βδομαδα πλακωνομασταν στο ξυλο μεχρι να ανοιξουν οι μυτες, και γενικως ειμασταν ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ. ολα αυτα σημερα δεν υπαρχουν γιατι εμεις το θελησαμε, δεν μας υποχρεωσε κανεις. ενα παιδι σημερα μεγαλωνει μαντρωμενο και αποστειρωμενο μεχρι να σπουδασει, κι αν τα καταφερει θα βρει μια δουλεια με 500 -600 ευρω. ΤΟ LIFE STYLE που πλασαρουν απο το χαζοκουτι κατεστρεψε εντελως τον εγκεφαλο των ανθρωπων, δεν υπαρχει επιστροφη στην ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΖΩΗ παρα μονο οταν διαλυθουν τα παντα κι οσοι ζησουν φτου κι απ’την αρχη. Υ.Γ. ειμαι 51 ετων και ζω στην επαρχια φυσικα.
Ναι ετσι ήταν τότε ωραίες εποχές.
αλλο το 45, αλλο το 80…
ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ!!! ΜΟΥ ΞΥΠΝΗΣΕ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΜΝΗΜΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΜΟΥ ΧΡΟΝΩΝ. ΝΟΣΤΑΛΓΩ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ! ΤΙ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΑΠΛΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΟΤΕ!!! ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ!! ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΤΑ ΦΤΙΑΧΝΑΜΕ ΕΜΕΙΣ. ΤΩΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΥΛΙΚΑ ΑΓΑΘΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΦΤΩΧΟΤΕΡΑ…..
Υ.Γ…γειασαν στην μακελαρισα που το δημοσιευσε αλλα ΟΛΑ τα μπραβο στον Ιωάννη Κωνσταντόπουλο που το εγραψε
Γειασαν μακελαρισα…Σου βγαζω το καπελο….οντως ετσι ηταν…για μερικους που νομιζουν οτι αν φυγουμε απο το γαμωευρω τους θα ειναι καταστροφη…το πολυ πολυ να γυρισουμε στα χρονια της ευτυχιας οπως την βιωσαμε εμεις…σημερα τα παιδακια στην Ουγκαντα ειναι πιο ευτυχισμενα απο τα δικα μας που υποτιθετε τα εχουν ολα…οι γονεις μας ΧΩΡΙΣ δανεικα κτιζαν σπιτια και αγοραζαν χωραφια για εμας για να φτασουμε σημερα να τα πουλαμε να ξεπληρωσουμε την εφορια..και μενω στα αεροβολα γιατι ειχαμε αφανησει τα σπουργιτια απο την περιοχη μας…εκλεκτος μεζες και το μοναδικο κρεας που εμπαινε στο τραπεζι μαζι με κανενα καραβελι κατσιλιτρα περιστερι η δεκαοχτουρα….εκτος απο Χριστουγεννα Πασχα αντε και 15αυγουστο που εκαναν οι γονεις μας την υπερβαση σε χοιρινα και αρνια…….χαχαχαχαχα…τι μου θυμισες