«ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΤΟN ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΝΕΚΡΩΣΑΝ ΤΗ ΖΩΗ» – 300 ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΓΑΛΛΟΙ ΒΓΑΖΟΥΝ ΣΤΗ… ΣΕΝΤΡΑ ΤΟΝ ΜΑΚΡΟΝ: «ΨΕΥΤΙΚΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΑΠΟ ΚΟΡΩΝΟΪΟ! – ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΜΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ ΑΤΟΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ 99,91%»

Περισσότεροι από 300 Γάλλοι πανεπιστημιακοί, επιστήμονες, επαγγελματίες στην υγεία, νομικοί, εκπαιδευτικοί και λειτουργοί κοινωνικών επιστημών, καλλιτέχνες, δηλώνουν τη οργή τους από τα λογίδρια των αξιωματούχων που δραματοποιούν την πραγματικότητα για να δικαιολογήσουν τη νέα καραντίνα.

Οι 300 υπογράφουν διαμαρτυρία για το Lockdown2. Σύμφωνα με το dimpenews.com κατηγορούν τον Μακρόν για φαλκίδευση στοιχείων και ψευδή στοιχεία… «Δεν μπορούμε να αντέξουμε ένα δεύτερο επεισόδιο καταστροφικού συλλογικού πανικού, εκτός κι αν ευχόμαστε την κατάρρευση των κοινωνιών μας.

To lockdown είναι μια θεραπεία χειρότερη από το ίδιο το κακό για τη γαλλική κοινωνία.

Είναι ένα κοινό μυστικό ότι το lockdown έχει δρομολογηθεί από το περασμένο καλοκαίρι. Η επικοινωνιακή στρατηγική του Υπουργείου Υγείας έχει αναπτυχθεί γύρω από αυτήν την προοπτική για περισσότερο από δύο μήνες, προκειμένου να κερδίσει την αποδοχή από την πλειοψηφία του πληθυσμού την Ημέρα D. Τα médias mainstream του πρόσφεραν αποφασιστική βοήθεια… Και, δυστυχώς, παίζουν το ρόλο που τους έχει ανατεθεί πολύ καλά. Μηχανικά με βάση τους αριθμούς, αυτή η ενημέρωση συνίσταται στην εστίαση μόνο στους πιο ανησυχητικούς δείκτες.

Την προηγούμενη μέρα, 27 Οκτωβρίου, η χειραγώγηση συνεχίστηκε. Όλα τα μέσα ενημέρωσης έχουν επικεντρωθεί στους φερόμενους 523 νεκρούς: Ωστόσο, αυτός ο αριθμός ήταν ψευδής. Σύμφωνα με τη Δημόσια Υγεία της Γαλλίας, υπήρχαν 292 θάνατοι στο νοσοκομείο στις 27 Οκτωβρίου, έναντι 257 την προηγούμενη (στις 26) και 244 (επομένως κάτω) στις 28. Αλλά προσθέτουν τους θανάτους σε γηροκομεία ανά τέσσερις ημέρες αθροίζοντας τους (σ.σ. και διπλασιάζουν ημερήσιους θανάτους). Ο ισχυρισμός για τον υπολογισμό των ημερήσιων θανάτων εκείνη την ημέρα ισοδυναμεί με τεχνητή διόγκωση των αριθμών.(σ.σ. αυτό το τρικ συνεχίζουν να κάνουν και σήμερα τα γαλλικά ΜΜΕ ως και η figaro)… δυστυχώς αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα μεταξύ πολλών.

Ένα δεύτερο κύμα ισχυρίστηκαν ότι είναι “ακόμη πιο τρομερό από το πρώτο”. Ήταν ο πρόεδρος του «Επιστημονικού Συμβουλίου» (M. Delfraissy) που το είπε πριν από λίγες ημέρες: ένα δεύτερο κύμα θα έφτανε «ακόμη πιο δυνατό από το πρώτο» και θα ήμασταν σε «μια κρίσιμη κατάσταση». Αυτό το είδος καταστροφικής πρόβλεψης αποτελεί χειραγώγηση ενός Συμβουλίου που δεν είναι επιστημονικό αλλά πολιτικό (σ.σ. ενώ στην Ελλάδα;).

Σύμφωνα με στοιχεία της Δημόσιας Υγείας της Γαλλίας, από τα σχεδόν 15 εκατομμύρια τεστ που έχουν πραγματοποιηθεί έως σήμερα, τα 93% είναι αρνητικά. Και μεταξύ του υπόλοιπου 7% του πληθυσμού που έχει δοκιμαστεί θετικά, περισσότερο από το 85% είναι κάτω των 60 ετών. Πρόκειται λοιπόν κυρίως για άτομα που δεν διατρέχουν κίνδυνο εμφάνισης σοβαρής μορφής της νόσου. Τελικά, λιγότερο από το 1% του πληθυσμού κινδυνεύει επομένως και είναι μόνο αυτοί που πρέπει να προστατευτούν.

Ένας άλλος τρόπος για να το θέσουμε: την πρόσφατη περίοδο (μεταξύ 1ης Σεπτεμβρίου και 20 Οκτωβρίου, όταν πραγματοποιήσαμε αυτόν τον υπολογισμό), 7.621.098 άτομα έκαναν τεστ. Κατά την ίδια περίοδο, 38.100 άτομα νοσηλεύτηκαν (0,5%) και 6.593 εισήχθησαν σε εντατική θεραπεία (0,09%) με θετικό τεστ Covid. Με άλλα λόγια, από την 1η Σεπτεμβρίου, από αυτό το τεράστιο δείγμα του πληθυσμού των 7,6 εκατομμυρίων, η μέση πιθανότητα για ένα μέσο άτομο (ανεξάρτητα από την ηλικία ή τη συννοσηρότητα) να μην νοσηλευτεί είναι 99, 5% και το ποσοστό μη εισαγωγής σε εντατική θεραπεία είναι 99,91%. Για να δικαιολογήσει τον περιορισμό 67 εκατομμυρίων Γάλλων σε αυτή τη βάση αυτό ονομάζεται παραλήρημα.

Στη συνέχεια λένε: “ναι, αλλά το νοσοκομείο είναι σε κορεσμό από τον Covid“. Χειραγώγηση πάλι, για τρεις λόγους. Πρώτον, οι εξετάσεις έχουν γενικευθεί από τον Ιούλιο, όποιος εισέρχεται σε νοσοκομείο με ίχνος Covid θεωρείται “νοσοκομειακός Covid”, ακόμη και αν στην πραγματικότητα έρχονται στο νοσοκομείο για τον καρκίνο τους ή την υψηλή αρτηριακή τους πίεση. Και είναι το ίδιο εάν μπαίνουν στην εντατική ή εάν πεθάνουν.

Στη συνέχεια, εάν οι αριθμοί νοσηλείας και ανάνηψης αυξάνονται πράγματι, αυτό δεν είναι κατ΄εξαίρεσην: αντίθετα, αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο ταυτόχρονα (φθινόπωρο-χειμώνα), αλλά «προσποιούμαστε ότι το έχουμε ξεχάσει. Έχει γενικευτεί η νόσος του Αλτσχάιμερ στους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους μας; Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι τον Ιανουάριο του 2020, την παραμονή κρίσης Covid, 1.000 γιατροί εκ των οποίων 600 επικεφαλείς Νοσοκομειακών κλινικών απείλησαν ότι θα παραιτηθούν για να καταγγείλουν ένα δημόσιο νοσοκομείο που πεθαίνει;

Στις 28 Οκτωβρίου, υπήρχαν 3.045 άτομα στην εντατική . Πώς να μιλήσουμε για κορεσμό όταν θυμόμαστε ότι, στα τέλη Αυγούστου, ο Υπουργός Υγείας ανακοίνωσε ότι αν χρειαστεί είναι διαθέσισμες 12.000 κλίνες (τέσσερις φορές περισσότερες). Πού είναι αυτές οι κλίνες; Η αλήθεια είναι ότι οι κυβερνήσεις δεν θέλουν να επενδύσουν στο δημόσιο νοσοκομείο όπου κακομεταχειρίζονται τους επαγγελματίες και όπου έχουν χαθεί σχεδόν 70.000 κρεβάτια σε 15 χρόνια ακόμη και όταν η ιατρική της πόλης είναι κορεσμένη… Ναι, το νοσοκομείο βρίσκεται σε ένταση, αλλά δεν είναι ουσιαστικά λόγω του Covid! Αυτό οφείλεται κυρίως στην πολιτική κακομεταχείρισης που υπέστη αυτή η δημόσια υπηρεσία γενικά για περισσότερα από 20 χρόνια, και ειδικά από τότε που οι πολιτικοί εισήγαγαν εκεί παντού μια πολιτική αριθμών και κερδοφορίας εμπνευσμένη από τη διοίκηση σε μεγάλες εταιρείες.

Η κοινωνική ζωή ακρωτηριασμένη η δημοκρατία είναι είδος προς εξαφάνιση…

Η αλήθεια είναι ότι το lockdown (το οποίο μπορεί να παραταθεί μετά την 1η Δεκεμβρίου) δημιουργεί πολύ περισσότερα προβλήματα από ό, τι επιλύει. Ο παγκόσμιος απολογισμός του δεν συνδέεται με καμία μετρήσιμη μείωση της θνησιμότητας, ενώ το κύριο παρατηρήσιμο αποτέλεσμα είναι πρώτα απ ‘όλα ότι θέτει εκατοντάδες χιλιάδες άτομα εκτός εργασίας και ίσως αύριο εκατομμύρια ανθρώπους , ειδικά προφανώς μεταξύ των πιο ευάλωτων (θέσεις εργασίας επισφαλείς, CDD, Intérim, επιδοτούμενες, εποχιακοί εργαζόμενοι, κ.λπ.), και απειλούν με την εξαφάνιση τις περισσότερες μικρές επιχειρήσεις, συχνά οικογενειακές, εκτός από καταστήματα τροφίμων, των οποίων η καθημερινή δραστηριότητα είναι η μόνη πηγή εισοδήματος . Μπορούμε να στοιχηματίσουμε ότι τα πολύ μεγάλα γκρουπ θα ικανοποιηθούν επειδή πιθανότατα θα τα ξαναγοράσουν αύριο.

Aυτά τα μέτρα του lockdown έχουν ως αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό κοινωνικής ζωής στην πλειοψηφία των κοινωνικών δεσμών όσο κι οικογενειακών. Ένα κάποιο στιλ ζωής κι σκέψης embourgeoisé ικανοποιήθηκε βέβαια την περασμένη άνοιξη, όπου κάθε παιδί είχε το δωμάτιό του για να ζήσει το απόρρητό του, τον υπολογιστή του για να μείνει σε επαφή με το σχολείο και το smartphone του για συνεχείς ανταλλαγές με τους φίλους του, οι γονείς τηλεργασία, βγαίνουν έξω κάθε μέρα για τζόκινγκ στους δρόμους και τους χώρους πρασίνου «όπου θα μπορούν να ακούσουν ξανά τα πουλιά» ….

Αλλά τι ποσοστό του πληθυσμού βρίσκεται σε καραντίνα αυτής της καθημερινής ζωής; Ποιος δεν βλέπει ότι ο εγκλεισμός δυναμιτίζει κοινωνικές ανισότητες, σχολικές αποτυχίες, ενδοοικογενειακή βία, ψυχολογικές διαταραχές και αποποίηση της φροντίδας; Ποιος δεν γνωρίζει ότι προκαλεί ήδη εξεγέρσεις και ταραχές για τροφή σε άλλες χώρες; …..

Όσο για τη δημοκρατία, σφραγίζεται-κλειδαμπαρώνεται από τη μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης και το lockdown.

Η Δημοκρατία υπό εξαφάνιση

Τι είναι μια δημοκρατία χωρίς την ελευθερία να κίνησης-κινητικότητας, συνάθροισης και διαδήλωσης;

Τι είναι μια δημοκρατία όπου δεν παραμένει κανείς στα έδρανα των κοινοβουλευτικών συνελεύσεων;

Τι είναι μια δημοκρατία όπου η δικαιοσύνη παραλύει λόγω έλλειψης ακροαματικής διαδικασίας;

Τι είναι μια δημοκρατία όπου, τελικά, υπάρχει μόνο εκτελεστική εξουσία

Τι είναι μια δημοκρατία όπου όλα αυτά επιβάλλονται μέσω φόβου και ενοχής, ακόμη και λογοκρισίας και κατηγορίας για όποιον αρνείται να υποχωρήσει;

… Δεν απαιτούμε επανάσταση και δεν κάνουμε κομματική πολιτική. Αλλά θέλουμε να πούμε ότι πάει πολύ να μας ζητείται να συμπεριφερόμαστε σαν τα πρόβατα του Panurge στο όνομα μιας εντελώς αφύσικης αρχής της προφύλαξης και στατιστικών ερμηνειών χειραγώγησης.

Απαιτούμε να τερματιστεί αυτός ο πανικός για την υγεία, να δώσουμε σε γιατρούς νοσηλευτές τα μέσα για την εκπλήρωση των αποστολών της δημόσιας υγείας τους, να σταματήσει η παραβίαση ολόκληρων τμημάτων της κοινωνίας και έξοδο από αυτήν την κατάσταση μόνιμης έκτακτης ανάγκης για τη δημοκρατική οικοδόμηση μιας συναινετικής πολιτικής για την υγεία. “*suddepartementnord.org 30/10/20 mediapart 30/10/20

”Φωνές προερχόμενες από τη γαλλική διανόηση καλούν σ΄αντίσταση κατά της κυβερνητικής καταπίεσης στο όνομα μιας κάποιας «τέχνης της ζωής» αλά γαλλικά” αναφέρει η liberation.

Αναφέρει ενδεικτικά κάποιες περιπτώσεις όπως του χρονικογράφου του γαλλικού περιοδικού Le Point του Charles Consigny, που γράφει στο Twitter του : «επομένως δεν μπορούμε να παραδώσουμε ένα Deliveroo μετά τις 22 h… ; Τι θα κάνουν τ’ άτομα που εργάζονται αργά; Yπάρχει κάποιος να σταματήσει την ελευθεριώδη τρέλα που έχει πιάσει τους δημόσιους φορείς λήψης αποφάσεων; “

Στη le Figaro, o συγγραφέας Sylvain Tesson αναρωτιέται: «η απάντηση στον ιό είναι αναλογική στην απειλή του; Τι προστατεύουμε; Το ενδιαφέρον-συμφέρον της ζωής ή της διάρκειας της; Το ένα δεν είναι συγκρίσιμο με το άλλο. Υπάρχουν αυτοί που θεωρούν ότι η αξία της ζωής έχει να κάνει με τη διάρκειά της και όχι με την ουσία της! Υπάρχουν αυτοί που θέλουν να ζήσουν πλήρως, ακόμα κι αν η υγεία τους διακυβεύεται. “

Στο BFM TV, ο Christophe Barbier πολιτικός δημοσιογράφος και αρθρογράφος επικεφαλής συντάκτης του περιοδικού L’Express από το 2006-2016 αναρωτιέται : «αυτή είναι ίσως η ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τη θέση μας έναντι της ζωής. Δεν ανεχόμαστε πια το θάνατο. Πριν είχαμε μια κάποια αίσθηση μοιρολατρείας-πεπρωμένου. Αυτή είναι η ζωή, πεθαίνεις. Δεν υποφέρουμε ότι μπορεί να θυσιαστούμε».

Επίσης στο le Point,είναι ο Alexandre Jardin συγγραφέας, σκηνοθέτης και νικητής του Prix Femina, 1988, για το Le Zèbre που στο όνομα της «γης του d’Artagnan που μετατράπηκε σε ένα γιγαντιαίο γηροκομείο», αναφλέγεται: «αυτό είναι το σύστημά μας που τρελάθηκε ευθανασιάζοντας έπειτα από το Παρίσι τη ζωτικότηκα και τον οπτιμισμό του λαού μας.» Ο Alexandre Jardin,μοιράζεται με τον Barbier έναν πραγματισμό για την τύχη των ηλικιωμένων : «αυτή επιδημία δεν είναι η μαύρη χολέρα αλλά μια πανδημία που μάχεται κατ΄ουσίαν τους ηλικιωμένους μας –συγγνώμη που θα το πω –καταδικασμένων να χαθούν γιατί επέρχεται το βιολογικό τέλος σε μια προχωρημένη ηλικία …Θα μου πουν ότι παίρνω ελαφρά την καρδία και δεν υπολογίζω με συμπόνοια την απαίτηση μείωσης εξάπλωσης του ιού με οποιοδήποτε κόστος ώστε τα νοσοκομεία μας να μην βυθιστούν.. Απαντώ χωρίς περιστροφές ότι ο θάνατος των ηλικιωμένων μας (μέσος όρος ηλικίας των νεκρών από Covid είναι 84 ετών) είναι ένα φαινόμενο στενά συνδεδεμένο με τη ζωή.. ( σσ. Η απόλυτη νεκροφιλία, τελικά αν και αυτοπροσδιορίζονται ως διασώστες και λάτρεις της ζωής είναι ακριβώς το αντίθετο είναι γκότθικ νεκρόφιλοι). Το να θέλεις να αρνηθείς το θάνατο ισοδυναμεί με την άρνηση της ζωής», (σ.σ. όποιος αρνείται το θάνατο ουσιαστικά αρνείται την ίδια τη ζωή).

Πολύ πιο ρηξικέλευθος στο Twitter,ο ηθοποιός Nicolas Bedos (gala 24/9/20) που καταδίκασε τις « δειλές κυβερνητικές ντιρεκτίβες» για τον coronavirus. Καλεί τους Γάλλους να ζήσουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα …καλεί τους Γάλλους πολίτες να επαναστατήσουν: «Ζήστε έντονα, αρρωστήστε, πηγαίνετε στο restaurant, επιπλήξτε τους μπασκίνες, αντιπαρατεθείτε στα αφεντικά σας και στις δειλές κυβερνητικές ντιρεκτίβες. Οφείλουμε έκτοτε να ζήσουμε, ακόμη κι αν πεθάνουμε (οι ηλικιωμένοι μας χρειάζονται την τρυφερότητα μας περισσότερο από τις προφυλάξεις μας). Σταματάμε το σταμάτημα. Ζούμε. Αγαπάμε. Είμαστε εμπύρετοι. Προχωράμε. Αποσυρόμαστε από τη γκρίζα ζώνη», γράφει ο γιος του Guy Bedos, αντιτιθέμενος και στη μάσκα.

Στο Instagram 3/11/20, ο τραγουδιστής, ηθοποιός Benjamin Biolay (gala 4/11/2020) κατήγγειλε τα τελευταία κυβερνητικά μέτρα για τον κόσμο του πολιτισμού, αποκαλώντας τα «παράλογες αποφάσεις». Γράφει «Θύματα για άλλη μια φορά από τις παράλογες, πανταχού παρούσες και Oργουελοκαφκικές αποφάσεις της γαλλικής κυβέρνησης”.

Μια ολιγαρχία τεχνοκρατών, ευγονιστές τελειώνουν τη φιλοσοφία ορίζουν ως αυτοσκοπό τη ζωή τελειώνουν τον αναστοχασμό εκκενώνουν τη ζωή από κάθε άλλο νόημα και ιδέα.