ΔΥΣΤΥΧΩΣ! ΑΠΟΔΗΜΗΣΕ ΕΙΣ ΚΥΡΙΟΝ – ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ ΚΑΝ ΝΑ ΧΑΡΕΙ ΤΗΝ…

Ο τίτλος του άρθρου θα μπορουσε κάλλιστα να είναι ένας μελλοντικός τίτλος για τους σημερινούς 30αρηδες και αυριανούς 70αρηδες. Με σύνταξη στα 72 θα πετάνε… για αλλού. Δεν είναι κανόνας αλλά ας το παραδεχτούμε. Δουλεύεις, σου κρατάνε αποδοχές θες να βγείς στην σύνταξη να βοηθήσεις τα παιδιά σου και να  χαρείς ρε παιδάκι μου την καινούρια ζωή δίχως επαγγελματική ασχολία.  Με την σύνταξη στα 72 τι να κάνεις; Ταξιδάκια; Το πολύ μέχρι το φαρμακείο της γειτονιάς και μια βόλτα μέχρι το καφενείο.

Εφιάλτης θα είναι η συνταξιοδότηση για τις νυν παραγωγικές γενιές αφού μάλλον δεν πρόκειται να φτάσουν σε αυτό το στάδιο ποτέ.

Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ακόμα και στα 72 και δημοσιονομικό κόστος 50 δισ. ευρώ απειλεί να φέρει σε ορίζοντα μικρότερο των πέντε δεκαετιών το εκρηκτικό μείγμα γήρανσης του πληθυσμού, υπογεννητικότητας και έκρηξης των ευέλικτων μορφών απασχόλησης.

Η αύξηση των γενικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 72 έτη θεωρείται πιθανή έως το 2060, εφόσον τόσο στη χώρα μας όσο και στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ενωσης συνεχιστούν οι ασκούμενες πολιτικές που, με στόχο την επίλυση του δημογραφικού προβλήματος και της γήρανσης του πληθυσμού, καταλήγουν στην εύκολη λύση της παράτασης του εργασιακού βίου.

Σε όρους κόστους η «βόμβα» της γήρανσης του πληθυσμού για το ασφαλιστικό σύστημα της Ελλάδας την περίοδο 2017-2065 αγγίζει τα 50 δισ. ευρώ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι με βασικό επιχείρημα την απορρόφηση των πιέσεων που ασκεί η γήρανση του πληθυσμού στη δημοσιονομική ισορροπία του ελληνικού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης ψηφίστηκε το 2010, κατά τη διάρκεια του πρώτου Μνημονίου, διάταξη που ισχύει ακόμη και σήμερα, σύμφωνα με την οποία το γενικό όριο συνταξιοδότησης θα προσαρμόζεται ανάλογα με την πορεία του προσδόκιμου ζωής.

Η πρώτη εξέταση θα γίνει το 2021 και θα ληφθεί υπόψη η εξέλιξη του προσδόκιμου ζωής τη δεκαετία 2010-2020. Από το έτος 2021 και μετά η αναπροσαρμογή του ορίου ηλικίας θα εξετάζεται κάθε τρία χρόνια.

Οι ασφαλισμένοι στο άμεσο μέλλον, εφόσον δεν υπάρξει κάποια νομοθετική αλλαγή από την κυβέρνηση, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 67 στα 68. Και αυτό γιατί, σύμφωνα με τους δύο ειδικούς, το προσδόκιμο ζωής για τους άνδρες το 2010 ήταν 78 έτη και για τις γυναίκες 83,3 έτη, ενώ για το 2020 εκτιμάται ότι θα είναι 79,1 έτη και 84,3 έτη αντίστοιχα. Δηλαδή, το προσδόκιμο ζωής στο τέλος του 2020 θα είναι αυξημένο κατά 1,1 έτος για τους άνδρες και κατά 1 έτος για τις γυναίκες. Ο κ. Ρομπόλης, μάλιστα, αποκαλύπτει πως στην τελευταία μελέτη για τη γήρανση του πληθυσμού της ΕΕ (2018) έχει ληφθεί υπόψη ως υπόθεση εργασίας ότι το 2060 το γενικό όριο ηλικίας συνταξιοδότησης θα είναι το 72ο έτος.

Αλλά και η πρόσφατη μελέτη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης  «φωτογραφίζει» μεγάλες ανατροπές στο Ασφαλιστικό τα επόμενα χρόνια, μεταξύ των οποίων η περαιτέρω αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και το «σφράγισμα» κάθε «παραθύρου» που παραμένει ακόμη ανοικτό και οδηγεί στην πρόωρη έξοδο από την αγορά εργασίας. Μάλιστα, ο ΟΟΣΑ συνιστά να δοθούν στους εργαζομένους κίνητρα ώστε να συνεχίσουν να δουλεύουν ακόμα και μετά τη συμπλήρωση των προβλεπόμενων αυξημένων ορίων ηλικίας.

Μελέτη του Κοινού Κέντρου Ερευνών (Joint Research Centre-JRC) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Διεθνούς Ινστιτούτου Ανάλυσης Εφαρμοσμένων Συστημάτων, άλλωστε, προβλέπει ότι το προσδόκιμο ζωής του μέσου Ευρωπαίου θα αυξάνεται κατά δύο χρόνια ανά δεκαετία, με αποτέλεσμα το 2060 το 32% του πληθυσμού της ΕΕ να είναι άνω των 65 ετών, έναντι ποσοστού 19% το 2015 και μόνο 13% το 1960. Ετσι, η αναλογία ανενεργού – ενεργού πληθυσμού, δηλαδή ο βαθμός εξάρτησης των συνταξιούχων και λοιπών μη απασχολουμένων από τους εργαζομένους, από περίπου 1,05 στην ΕΕ το 2015 (δηλαδή 105 μη εργαζόμενοι ήταν εξαρτημένοι από 100 εργαζομένους) θα αυξηθεί στο 1,36 το 2060.

Για την Ελλάδα προβλέπεται ότι 169 μη εργαζόμενοι θα εξαρτώνται από 100 εργαζομένους (αναλογία 1,69), καθώς η χώρα μας μαστίζεται από γήρανση, παράλληλα με την υπογεννητικότητα και τη διαρροή εγκεφάλων (brain drain) στα χρόνια των Μνημονίων.

Οι εξελίξεις αυτές αναδεικνύουν, σύμφωνα με τους κ.κ. Ρομπόλη και Μπέτση, με τον πιο εύληπτο τρόπο το έλλειμμα μιας συγκροτημένης μεσομακροπρόθεσμης δημογραφικής πολιτικής, που παρατηρείται όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στα άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ.

Η µόνη απάντηση, κατά τους µελετητές, είναι η αύξηση του ΑΕΠ και της πλήρους απασχόλησης, όπως επίσης και των µισθών. «Η οικονομικά βιώσιμη και κοινωνικά αποτελεσματική προοπτική του κοινωνικοασφαλιστικού συστήµατος στην Ελλάδα βασίζεται στην αύξηση του ΑΕΠ και της απασχόλησης, στη δηµογραφική ανανέωση του πληθυσμού και στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας» λένε οι μελετητές.

Στην Ελλάδα, ο πληθυσµός άνω των 65 ετών, σε σχέση µε τον πληθυσμό 15-64 ετών που βρίσκεται σε ηλικία εργασίας, σχεδόν τριπλασιάστηκε από το 1950 µέχρι το 2010, από 11,1% σε 28,4%.

Μέχρι το 2060 εκτιμάται ότι θα έχει διπλασιαστεί (56,7%) σε σχέση µε τη δεκαετία 2010-2020.

Το προσδόκιμο ζωής στους άνδρες αυξήθηκε κατά 11 έτη από το 1960 µέχρι το 2010-2015, ενώ στις γυναίκες αυξήθηκε κατά 13 έτη.

Τα επόμενα έτη κλιμακώνεται επίσης η αύξηση του προσδόκιμου στην ηλικία των 65 ετών, µε αποτέλεσμα να φτάνει τα 23 έτη την περίοδο 2060-2065 έναντι 17 σήμερα για τους άνδρες και τα 28 έναντι 21 για τις γυναίκες.