“ΕΙΔΑΜΕ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΕΙΣ” – “ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΠΟΥ ΑΝ ΤΑ ΜΑΘΕΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ” – “ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΙ ΠΕΘΑΝΕ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ” – ΛΟΓΙΑ ΕΠΙΖΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΓΕΝΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ – ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΠΕΡΙΤΤΕΥΟΥΝ

Η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό και στέκεται στο πλευρό συγγενών των δολοφονημένων στα Τέμπη. Δύο χρόνια μετά και απαντήσεις δεν έχει λάβει κανείς για τίποτα. Ούτε για τις εκρήξεις, ούτε για τις φωτιές, ούτε για το πως κάηκαν οι επιβάτες του τρένου.

“Υπάρχει έκθεση της Πυροσβεστικής που λέει δεν υπήρχαν κάμερες. Ποιον προσπαθούν να κοροϊδέψουν; Την κοινή γνώμη; Την έχασαν την κοινωνία” δήλωσε πρόσφατα ο Παύλος Ασλανίδης, πατέρας του Δημήτρη προσθέτοντας: “Ίσα ίσα οι περισσότεροι που συζητάμε έχουν εξαγριωθεί περισσότερο γιατί νομίζει ο κόσμος ότι ‘τρώει’ άχυρο με αυτά που κάνουν.

Ότι πήραν και πετάξανε με τις φαγάνες 4 η ώρα το πρωί, βρήκαμε τα παιδιά μας τα οστά τους από εδώ και από εκεί, αυτό δεν είναι συγκάλυψη; Γιατί τα κάνουν όλα αυτά; Θα μας απαντήσει; Υπάρχουν και πολύ χειρότερα, που αν τα μάθει η κοινωνία δεν ξέρω και ‘γω τι θα γίνει».

Ο Θοδωρής Κατσιούλας, τραυματίας επιζών σε τηλεοπτική εκπομπή είπε μεταξύ άλλων:

«Έβαλα τη χούφτα μου στη μύτη να κρατήσω λίγο οξυγόνο να αναπνεύσω και ένιωσα τα μέσα μου να βράζουν. Το δέρμα μου σαν κάτι να το τραβούσε. Κράταγα το χέρι να μη μου φύγει το δέρμα.

Και βλέπω ξαφνικά από την αριστερή μεριά ένα άσπρο σύννεφο, δεν έκαιγε σαν φωτιά, έκαιγε αλλιώς. Άκουγα τα παιδιά μέσα φώναζαν. Λέω αυτό ήταν πεθαίνουμε και ξεκίνησα την προσευχή.

Και ξαφνικά το σύννεφο γύρισε με μια δύναμη προς τα μέσα κι εξαφανίστηκε…..Όταν βγήκαμε είδαμε ότι στη δεξιά μεριά είχε φωτιά, στην αριστερή που ήταν το σύννεφο δεν υπήρχε φωτιά».

Η Βασιλική Κόκκαλη, επιζώσα επίσης του 3ου βαγονιού προσθέτει: «Κανείς δεν κλήθηκε στον ανακριτή, εγώ κατέθεσα τον Οκτώβριο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν κληθεί μόνο δύο παιδιά που ήμασταν στην ίδια ομάδα ψυχοθεραπείας. Άκουσα ότι πήγαινε να κλείσει εσπευσμένα η προανακριτική. Πήγα λοιπόν κι έκανα μια υπεύθυνη δήλωση του νόμου 105 με την κατάθεση μου, την έδωσα στο δικηγόρο να πάει στον εφέτη, οπότε ήταν υποχρεωμένος να με καλέσει.

Δεν κλήθηκε κανένας. Με τον τρόπο που το έκανα εγώ με υπεύθυνες δηλώσεις το έκαναν πολλοί επιβάτες.

Ήμουν στο 3ο βαγόνι από το 2 προς το 3. Δεν καθόμουν στη θέση του εισιτηρίου μου, ήμουν στο τέρμα γιατί είχα βρει να φορτίσω το κινητό. Καθόμουν σε αντικριστή θέση κουνήθηκα, επανήλθα, μια … δυο, στην τρίτη πήρε τούμπα το βαγόνι. Καθόμουν από τη δεξιά πλευρά βρέθηκα έξω από το τρένο εγκλωβισμένη. Είχαν πέσει πάνω μου αντικείμενα δεν μπορούσα να απεγκλωβιστώ είχα πολύ βήχα αισθανόμουν ότι πνίγομαι. Δεν ήταν η μυρωδιά της κοινής φωτιάς.

Γιατί δίπλα μου υπήρχαν καλώδια που καιγόντουσαν αλλά η μυρωδιά ήταν έντονο χημικό. Όπως είπε κι ο κύριος πριν, ήταν σαν τη μυρωδιά παλιών καθαριστηρίων επί 200 φορές!

Εγώ βρήκα μόνο το παλτό μου, το έβγαλα στο μπαλκόνι και την άλλη μέρα το πέταξα. Δεν υποφερόταν. Μύριζε πάνω από 2 μήνες η μυρωδιά μες το σπίτι. Πετάχτηκε το παλτό αλλά η μυρωδιά έμεινε στο χώρο.»

Στην ερώτηση του δημοσιογράφου αν θα μπορούσε να αποτελέσει στοιχείο το παλτό απαντά:

«Δεν το σκεφτήκαμε να κρατήσουμε τα παλτό. Σκεφτόμουν πως θα φύγω. Όταν με απεγκλώβισαν, υπήρχε ένα κομμάτι μηχανής και το κάναμε σκαλοπάτι, υπήρχαν άνθρωποι εγκλωβισμένοι κάτω από τα πόδια μας που ζητούσαν βοήθεια δεν τους βλέπαμε. Δίπλα μου ήταν η Ιφιγένεια από τα Γιανιτσά, μέχρι που βγήκα ζούσε το κορίτσι.
Μας είπαν ότι αναλαμβάνουν κάποιοι διασώστες να τη σώσουν, αλλά έμαθα ότι βρέθηκε δυο μέρες μετά νεκρή. Γιατί; Ένα κορίτσι που το έβλεπες από όλες τις μεριές. Από όπου κι αν ήσουν την έβλεπες.»

Στην ερώτηση αν είδε αναζωπυρώσεις απαντά:

«Ναι. Γύριζα έβγαζα το κεφάλι να πάρω αναπνοή κι έριχνα φακό να βλέπει ο κόσμος. Αρχίζανε να μας φωνάζουν: βγείτε γρήγορα φωτιά! Μετά η πρώτη έκρηξη. Και σίγουρα υπήρξε κι άλλη έκρηξη.

Μίλησα με άνθρωπο επιβάτη που ήρθε από μπροστά ζητώντας βοήθεια για την κοπέλα του που είχε χτυπήσει στον αυχένα. Δεν υπήρχαν διασώστες για πολλή ώρα. Ο κόσμος που σώθηκε βγήκε από τους φοιτητές.

Ο άνθρωπος δεν βρήκε λοιπόν κανέναν να βοηθήσει. Μέρες μετά άνοιξα την τηλεόραση και τον είδα στις ειδήσεις ότι πέθανε, απανθρακώθηκε. Είπα: μα ο άνθρωπος ζει, τον είχα δει.

Αυτός ούτε από τη σύγκρουση πέθανε ούτε από πρώτη έκρηξη. Βρέθηκε απανθρακωμένος έξω από το τρένο. Αυτός και ένα άλλο παλικάρι βρέθηκαν σε στάση πυγμάχου. Έγινε πιθανά αναζωπύρωση και αγκαλιάστηκαν να σωθούν έξω από το τρένο. Αλλιώς δεν εξηγείται πως καήκαν έξω από την αμαξοστοιχία.

Ο άνθρωπος ήρθε πίσω ζήτησε βοήθεια έφυγε πάλι μπροστά άρα έγινε κι άλλη αναζωπύρωση.

Τα παιδιά στο βαγόνι δεν είχαν πιθανότητα επιβίωσης. Η κοπέλα όμως δίπλα μου, είχε πιθανότητες και την άφησαν και πέθανε. Όπως κι άλλοι άνθρωποι.

Μόνοι μας ανεβήκαμε, μόνοι βρήκαμε τον δρόμο, ούτε νερό μας φέρανε. Πίσω μου ήταν περιπολικά. Ήταν οι αστυνομικοί με τα χέρια στον ουρανό, σαν τους σερίφηδες, δεν φιλοτιμήθηκε ένας να μου πει αν θέλω νερό.

Φέραν τραυματία την παράτησαν στην άσφαλτο και φύγανε. Τα ασθενοφόρα ήταν παρκαρισμένα μπροστά και κοιτάγανε όπως κι οι πυροσβέστες… δεν ξέρω για τουρισμό ήρθανε;».

“Δεν έχουμε επίσημη ενημέρωση για το παιδί μας”

Η Ασημίνα Χούπα, η μητέρα της 28χρονης Ελπίδας που έχασε τη ζωή της στα Τέμπη στις 28 Φεβρουαρίου 2023, συγκινεί με την εξομολόγησή της.

«Τα τελευταία δύο χρόνια ήταν πολύ δύσκολα, με πάρα πολλή λύπη, πόνο και στενοχώρια. Έτυχε να είμαι στο νοσοκομείο στο Καρπενήσι με μία φίλη μου άρρωστη και το έμαθα εντελώς τυχαία. Ήξερα ότι η Ελπίδα θα φύγει εκείνη την ημέρα, δεν ήξερα ακριβώς την ακριβή ώρα», δήλωσε συγκινημένη.

«Στην αρχή, είχα κάποια ελπίδα. Έλεγα ότι την λένε “Ελπίδα” και κάπου θα τη βρούνε. Περνώντας οι ημέρες, οι ελπίδες εξαφανίζονταν.

Δεν έχουμε καμία επίσημη ενημέρωση για το θάνατο του παιδιού μας. Μου λείπει η Ελπίδα, η αγκαλιά της, τα πειράγματά της, όλα» πρόσθεσε η Ασημίνα Χούπα.