ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΜΕΝΟ(!?) ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΣ ΔΗΛΩΝΕΙ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΤΖΑΚΡΗ! ΜΠΑ, ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ, ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΤΙΣ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΠΟΥ «ΚΕΡΑΣΕΣ» ΛΗΓΜΕΝΑ ΧΗΜΙΚΑ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΝ ΕΒΓΑΛΕΣ ΚΙΧ….ΠΕΙΤΕ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΑΣ

ΧΑΜΟΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΤΟ FACEBOOK TOY Πρωθυπουργου!

Πείτε του την άποψη σας

Διαβάστε πρώτα

Επίθεση σημειώθηκε στο σπίτι της βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Θεοδώρας Τζάκρη και ο Αλέξης Τσίπρας με οργισμένο μήνυμα στο Facebook στέλνει σαφή μηνύματα.
“Το αυγό του φιδιού έχει σπάσει και απειλεί τη Δημοκρατία μας”, “η απόπειρα εκφοβισμού δε θα περάσει. Η Δημοκρατία στο τόπο μας είναι δυνατή και θα νικήσει”, αυτό τονίζει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σε ανάρτησή του στο facebook και στο twitter, με αφορμή την επίθεση στο σπίτι της βουλευτού Πέλλας του ΣΥΡΙΖΑ, Θεοδώρας Τζάκρη, και ενώ χτες είχε υπάρξει επίθεση και στο σπίτι του βουλευτή Πιερίας του ΣΥΡΙΖΑ, Αστέριου Καστόρη.

Το οργισμένο μήνυμα που στέλνει ο Τσίπρας για την επίθεση στο σπίτι της Τζάκρη
Ο πρωθυπουργός σημειώνει πως το ελάχιστο που αναμένει από τον κ. Μητσοτάκη και όλα τα κόμματα “είναι αυτή τη φορά να καταδικάσουν χωρίς μισόλογα”.

Αναλυτικά, ο Αλέξης Τσίπρας σημειώνει σε ανάρτησή του στον προσωπικό λογαριασμό του στο Facebook:

“Στην αρχή ήταν η στοχοποίηση βουλευτών με απειλητικά μηνύματα. Μετά με αφίσες. Ακολούθησαν τα τάγματα εφόδου στο κοινοβούλιο. Για να καταλήξουμε στους εμπρησμούς σπιτιών των βουλευτών.

Όσοι κάνουν πως δε βλέπουν, δεν ακούνε, δεν καταλαβαίνουν φέρουν τεράστια ευθύνη. Το αυγό του φιδιού έχει σπάσει και απειλεί τη Δημοκρατία μας.

Το ελάχιστο που αναμένω από τον Κ. Μητσοτάκη και όλα τα κόμματα είναι αυτή τη φορά να καταδικάσουν χωρίς μισόλογα.

Να ξέρουν όλοι: Η απόπειρα εκφοβισμού δε θα περάσει. Η Δημοκρατία στο τόπο μας είναι δυνατή και θα νικήσει”.

Σχόλιο μας!

Άσε τα κουλά Τσίπρα!
Διάβασε τι προκάλεσες εσύ με τα χημικά σου την Κυριακή

Έτσι έζησα τα χημικά του Τσίπρα!
«Έλεγα δεν θα βγω ζωντανός από εδώ»

Οποίος δεν το έχει αναπνεύσει δεν μπορεί και να το περιγράψει. Στην αρχή νιώθεις να εισπνέεις κάτι σαν ζεστό ατμό. Ταυτόχρονα σε καίνε μάτια σου. Δεν περνούν κλάσματα δευτερολέπτων και ο λαιμός σου αρχίζει να καεί, το στήθος μέσα σου έχεις την εντύπωση διαλύεται, όπως ένα παγάκι που το πετάς μέσα σε ζεστό νερό. Αρχίζεις να φτύνεις. Προσπαθείς σκυφτός να φύγεις από το συγκεκριμένο σημείο για να γλιτώσεις. Έτσι όπως ένιωθα εγώ, ένιωθαν εκατοντάδες Έλληνες συμπολίτες που την Κυριακή το μεσημέρι γευτήκαμε τα ληγμένα δακρυγόνα που μας κέρασε ο Αλέξης Τσίπρας. Ακόμα και τώρα, 48 ώρες μετά τα πνευμόνια μας σιγοβράζουν. Λίγα λεπτά μετά τις 2 έδειχνε το ρολόι μου και βρισκόμουν πάνω στον χώρο του «Άγνωστου Στρατιώτη». Λεβέντες από την Κρήτη, είχαν ξεδιπλώσει την δική τους μεγάλη σημαία δίπλα από την σημαία των παλληκαριών από την Βόρειο Ήπειρο που κρατούσαν την γαλανόλευκη του Κώστα Κατσίφα. Μαυροφορεμένα αγόρια, δεν θα ήταν άνω των 25 με προσπερνούν και όπως βλέπει κάποιος τα δεξιά σκαλιά που από τους τσολιάδες ανεβαίνουν στην Βουλή αρχίζουν να πετούν πέτρες, κροτίδες νεράντζια και ξύλα στους αστυνομικούς με την πράσινη στολή τα κράνη τις μάσκες και τον εξοπλισμό του Terminator. Σκέφτηκα καλά, εκει πάνω δεν θα έπρεπε να υπάρχει το ειδικό μηχάνημα της Ελληνικής Αστυνομίας που να πετάει με πίεση νερό. Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ ακούω το πρώτο μπαμ, όπως ο ήχος τον πυροτεχνημάτων την Κυριακή της Ανάστασης στην εκκλησιά. Ο αέρας αρχίζει να καίει! Οι σημαίες γρήγορα θα διπλωθούν. Λίγα λεπτά αργότερα η ατμόσφαιρα θα καθαρίσει και ο χώρος θα γεμίσει και πάλι Εκει μπροστάρης ο παπά Δημήτρης. Αγόρι μαυροφορέμενο θα τον πλησιάσει και θα του φιλήσει το χέρι. Στο μπράτσο της μαύρης μπλούζας με την κουκούλα, έχει ραμμένη την Ελληνική σημαία. Με το που καταλαβαίνω ότι αυτός δεν έχει καμία σχέση με τους άλλους μαυροφορέμενους βλέπω πάλι από δίπλα μου τους ιδιους φαντομάδες να περνούν και πάλι. Ανεβαίνουν τις σκάλες και πάλι πετούν κροτίδες κατά των αστυνομικών. Όσο γλήγορα εμφανίστηκαν άλλο τόσο γρήγορα εξαφανιστήκαν. Και ενώ από το βάθος ξεχώριζα τις ομιλίες από τα ηχεία του συλλαλητηρίου, μια ομοβροντία θα γεμίσει όλο τον χώρο μέσα στην ομίχλη. Από τον «Άγνωστο Στρατιώτη», θα βρεθώ στο ρεύμα της Βασιλίσσης Αμαλίας που οδηγεί στην Πανεπιστημίου. Μέχρι να ανεβώ στο διάζωμα θα έχω εγκλωβιστεί με άλλους εκατοντάδες συμπολίτες μου, οι οποίοι έψαχναν μαζί με εμένα το ίδιο σημείο διαφυγής, μόνο που αυτό όμως δεν υπήρχε. Αρχίζω να μην μπορώ να αναπνέω, τα μάτια μου και τα πνευμόνια μου έκαιγαν. Διπλά μου μια γυναικά θα με αγκαλιάζει, χωρίς να το καταλάβω και εγώ θα κρατώ αγκαλιά έναν κύριο. Όλοι μαζί ένα κουβάρι. Όλοι σκυμμένοι, με το κεφάλι και σώμα προς τα κάτω. Ένας άνδρας θα βγάλει το αδιάβροχο του να προστατέψει το πρόσωπο σε ένα κοριτσάκι το οποίο μέχρι εκείνη την ώρα δεν ήξερε. Άρχιζα ξαφνικά να φτύνω. Δεν ξέρω πόσα δευτερόλεπτα η λεπτά πέρασαν που νόμιζα ότι αυτό είναι το τέλος μου. Όταν σήκωσα το κεφάλι γιατί άρχισα να νιώθω ότι όλα έχουν περάσει, ακούω μια φωνή που μου λέει: «κοίταξε με», την κοιτάω και με ένα μπουκαλάκι με νερό που μέσα είχε μια άσπρη ουσία μου βρέχει το πρόσωπο μου. Αρχίζω γρήγορα να τρέχω προς την Οθωνος. Μπορούσα και πάλι να αναπνεύσω, μέσα μου όπως όλα έκαιγαν. Ένας πατέρας θα με προσπεράσει. Στα χέρια του κρατούσε το κοριτσάκι του λιπόθυμο. Φώναζε για έναν γιατρό.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΑΠΟΨΗ ΣΑΣ

ΕΔΩ