Η επιλογή Τασούλα είναι τόσο μικροκομματική, ώστε μπροστά της ακόμη και η απερχόμενη Κατερίνα Σακελλαροπούλου, μια κατά κοινή ομολογία αποτυχημένη Πρόεδρος, φαντάζει επαρκέστερη υποψήφια in retrospect
Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να επιλέξει τον Κωνσταντίνο Τασούλα ως τον εκλεκτό του για την προεδρία της Δημοκρατίας εξέπληξε δυσάρεστα πολλούς, ωστόσο είναι απόλυτα συνεπής με τον τρόπο που πολιτεύεται μέχρι σήμερα ο πρωθυπουργός.
Ένας πρωθυπουργός, ο οποίος κατά τη διάρκεια της θητείας του συνδέθηκε με τις υποκλοπές, τη συγκάλυψη των Τεμπών, την παρέμβαση στις ανεξάρτητες αρχές, την καταστρατήγηση του άρθρου 16, κλονίζοντας έτσι συθέμελα τις καταστατικές αρχές της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, δεν θα μπορούσε παρά να μπολιάσει με θεσμική τοξικότητα και το ανώτατο -καίτοι διακοσμητικό- πολιτειακό αξίωμα της χώρας.
Ένας πρωθυπουργός, ο οποίος κατά τη διάρκεια της θητείας του συνδέθηκε με τις υποκλοπές, τη συγκάλυψη των Τεμπών, την παρέμβαση στις ανεξάρτητες αρχές, την καταστρατήγηση του άρθρου 16, κλονίζοντας έτσι συθέμελα τις καταστατικές αρχές της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, δεν θα μπορούσε παρά να μπολιάσει με θεσμική τοξικότητα και το ανώτατο -καίτοι διακοσμητικό- πολιτειακό αξίωμα της χώρας.
Έτσι, και σε αυτή την περίπτωση ο Κυριάκος Μητσοτάκης κινήθηκε εκτός πλαισίου, προτείνοντας για πρώτη φορά στα χρονικά της Μεταπολίτευσης έναν σκληρά κομματικό, παραταξιακό υποψήφιο, προκειμένου να πληρώσει μια θέση, η οποία διαχρονικά συμβολίζει την ενότητα και την ισορροπία του πολιτικού συστήματος.
Μάλιστα, η επιλογή του γαλάζιου προέδρου της Βουλής για την Προεδρία της Δημοκρατίας είναι τόσο μικροκομματική, ώστε μπροστά της ακόμη και η απερχόμενη Κατερίνα Σακελλαροπούλου, μια κατά κοινή ομολογία αποτυχημένη Πρόεδρος, φαντάζει επαρκέστερη υποψήφια in retrospect. Το ιστορικό unfair του Κυριάκου Μητσοτάκη
Παρά το γεγονός ότι το μικροκομματικό σκεπτικό της κυβέρνησης ΝΔ ήταν απολύτως προβλέψιμο, ως προς την επιλογή του επόμενου ΠτΔ, έχει ευρύτερες, και μάλιστα καταστροφικές συνεπαγωγές για τον θεσμό της Προεδρίας.
Και αυτό διότι για πρώτη φορά στα χρονικά της Μεταπολίτευσης ένας πρωθυπουργός καταστρατηγεί την άρρητη παραδοχή, που θέλει την εκάστοτε κυβέρνηση να επιλέγει υποψήφιο από την ιδεολογική παράδοση της «απέναντι πλευράς», προτείνοντας αντ’ αυτού ένα σκληρά κομματικό πρόσωπο από τη δική του παράταξη.
Κι όλα αυτά για να χαϊδέψει τα αυτιά μερικών ακραίων ψηφοφόρων, ή -ακόμη χειρότερα- για να στριμώξει τον εσωκομματικό του αντίπαλο, ήτοι τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος ως γνωστόν δεν επρόκειτο να δώσει θετική ψήφο στην επανεκλογή της κ. Σακελλαροπούλου.
Σε αυτή λοιπόν την περίπτωση, ο κ. Μητσοτάκης ανατρέπει για ακόμη μια φορά το συνταγματικό πνεύμα της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, το οποίο ρητά προβλέπει ότι «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ρυθμιστής του Πολιτεύματος», με απλούστερα λόγια απαιτεί ένα πρόσωπο, κοινής, διακομματικής αποδοχής, μια υποψηφιότητα που συμβολίζει και συμπυκνώνει ευρύτερες συναινέσεις στο πολιτικό σύστημα.Ένας κομματάρχης για Πρόεδρος της ΔημοκρατίαςΕντούτοις, η υποψηφιότητα Τασούλα δεν είναι προβληματική μονάχα ως προς τους συμβολισμούς της, αλλά και σε σχέση με το πώς έχει κινηθεί μέχρι σήμερα πολιτικά ο ίδιος ο πρόεδρος της Βουλής.
Σε αντίθεση με τα όσα κηρύττουν τις τελευταίες μέρες τα συστημικά ΜΜΕ, ο κ. Τασούλας όχι μόνο δεν υπηρέτησε τον ρόλο του ως προέδρου της Βουλής με όρους συναίνεσης, αλλά πολλές φορές λειτούργησε ως κομματάρχης ή ποιμήν της ίδιας του της παράταξης.
Τα παραδείγματα είναι ουκ ολίγα, αλλά το ενδεικτικότερο περιστατικό θεσμικού ξεστρατίσματος του κ. Τασούλα και εργαλειοποίησής του, ως Προέδρου της Βουλής -κομματάρχη, προέκυψε μετά τη διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά από την Κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ.
Μάλιστα, η επιλογή του γαλάζιου προέδρου της Βουλής για την Προεδρία της Δημοκρατίας είναι τόσο μικροκομματική, ώστε μπροστά της ακόμη και η απερχόμενη Κατερίνα Σακελλαροπούλου, μια κατά κοινή ομολογία αποτυχημένη Πρόεδρος, φαντάζει επαρκέστερη υποψήφια in retrospect. Το ιστορικό unfair του Κυριάκου Μητσοτάκη
Παρά το γεγονός ότι το μικροκομματικό σκεπτικό της κυβέρνησης ΝΔ ήταν απολύτως προβλέψιμο, ως προς την επιλογή του επόμενου ΠτΔ, έχει ευρύτερες, και μάλιστα καταστροφικές συνεπαγωγές για τον θεσμό της Προεδρίας.
Και αυτό διότι για πρώτη φορά στα χρονικά της Μεταπολίτευσης ένας πρωθυπουργός καταστρατηγεί την άρρητη παραδοχή, που θέλει την εκάστοτε κυβέρνηση να επιλέγει υποψήφιο από την ιδεολογική παράδοση της «απέναντι πλευράς», προτείνοντας αντ’ αυτού ένα σκληρά κομματικό πρόσωπο από τη δική του παράταξη.
Κι όλα αυτά για να χαϊδέψει τα αυτιά μερικών ακραίων ψηφοφόρων, ή -ακόμη χειρότερα- για να στριμώξει τον εσωκομματικό του αντίπαλο, ήτοι τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος ως γνωστόν δεν επρόκειτο να δώσει θετική ψήφο στην επανεκλογή της κ. Σακελλαροπούλου.
Σε αυτή λοιπόν την περίπτωση, ο κ. Μητσοτάκης ανατρέπει για ακόμη μια φορά το συνταγματικό πνεύμα της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, το οποίο ρητά προβλέπει ότι «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ρυθμιστής του Πολιτεύματος», με απλούστερα λόγια απαιτεί ένα πρόσωπο, κοινής, διακομματικής αποδοχής, μια υποψηφιότητα που συμβολίζει και συμπυκνώνει ευρύτερες συναινέσεις στο πολιτικό σύστημα.Ένας κομματάρχης για Πρόεδρος της ΔημοκρατίαςΕντούτοις, η υποψηφιότητα Τασούλα δεν είναι προβληματική μονάχα ως προς τους συμβολισμούς της, αλλά και σε σχέση με το πώς έχει κινηθεί μέχρι σήμερα πολιτικά ο ίδιος ο πρόεδρος της Βουλής.
Σε αντίθεση με τα όσα κηρύττουν τις τελευταίες μέρες τα συστημικά ΜΜΕ, ο κ. Τασούλας όχι μόνο δεν υπηρέτησε τον ρόλο του ως προέδρου της Βουλής με όρους συναίνεσης, αλλά πολλές φορές λειτούργησε ως κομματάρχης ή ποιμήν της ίδιας του της παράταξης.
Τα παραδείγματα είναι ουκ ολίγα, αλλά το ενδεικτικότερο περιστατικό θεσμικού ξεστρατίσματος του κ. Τασούλα και εργαλειοποίησής του, ως Προέδρου της Βουλής -κομματάρχη, προέκυψε μετά τη διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά από την Κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ.
Πιο συγκεκριμένα, τον Νοέμβριο του 2024 ο πρόεδρος της Βουλής ξεστράτισε από τον θεσμικό του ρόλο για να φορέσει τον μανδύα του μητσοτακισμού, καταφερόμενος με έμμεσες αιχμές εναντίον του πρώην πρωθυπουργού Α. Σαμαρά – ο οποίος τότε έκανε εκ δεξιών και πατριωτικών κριτική στην κυβέρνηση.
Στην τότε τοποθέτησή του -που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια εκδήλωσης για τα αποκαλυπτήρια έργου του χαράκτη Τάσσου για τον Σπύρο Μουστακλή- ο κ. Τασούλας κατηγόρησε με σκληρά λόγια όσους έχουν κάνει τον πατριωτισμό επίδειξη, οικειοποίηση, μονοπώληση και εκδίκηση», σημειώνοντας τα εξής: «Ε, λοιπόν, πατριωτισμός επιδεικτικός, οικειοποιήσεως, μονοπωλήσεως και πολύ περισσότερο τιμωρητικός και εκδικητικός, δεν είναι πατριωτισμός, είναι βαρβαρότητα».
Φυσικά, οι σχετικές εξωθεσμικές δηλώσεις του Κ. Τασούλα δεν ήταν διόλου άσχετες ούτε με τις φιλοδοξίες του να επιλεγεί ως ο επόμενος ΠτΔ από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά κυρίως, ούτε με το παιχνίδι που έπαιξε ο Αντώνης Σαμαράς, ώστε κάτι τέτοιο να μη γίνει ποτέ πραγματικότητα…Η μεγάλη δικαίωση της Μαρίας Καρυστιανού: «Όσοι συμβάλλουν στο «μπάζωμα» της υπόθεσης των Τεμπών, λαμβάνουν τα δώρα που τους «αναλογούν»;Πέραν από το τι συμβολίζει ο Κωνσταντίνος Τασούλας για τον ανώτατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας ή για το τι θα εισφέρει ο ίδιος στον θεσμό, η επιλογή του για την Προεδρία της Δημοκρατίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη αγγίζει μια ακόμη πιο σοβαρή πτυχή την οποία έθιξε η Μαρία Καρυστιανού.
Εν προκειμένω θα αρκεστούμε απλώς και μόνο στην παράθεση της τοποθέτησης της κ. Καρυστιανού χωρίς περαιτέρω σχολιασμό:«Διαβάζω, όπως κάθε ενεργός πολίτης, τα δημοσιεύματα για τους υποψηφίους για την θέση του ΠτΔ.
Το ανώτατο θεσμικό αξίωμα για έναν άνθρωπο που αποπνέει σεβασμό και κύρος. Για έναν άνθρωπο με υψηλή ηθική και αίσθημα δικαίου που έχει προσφέρει πολλά στην χώρα του.
Χωρίς να εντυπωσιαστώ από τα ονόματα που ακούγονται, έμεινα άναυδη, ακούγοντας το όνομα του κ. Τασούλα ως υποψήφιου.
Και μοιραία σκέφτομαι:
Με ποια κριτήρια συζητείται ο κ. Τασούλας ως πιθανή επιλογή;
Διότι αυτά που εμείς γνωρίζουμε, σε ένα ευνομούμενο Κράτος Δικαίου, συνηγορούν υπέρ του αποκλεισμού του και όχι βέβαια υπέρ της επιλογής του. Γιατί;
Διότι ο κ. Τασούλας, ήταν αυτός που ως Πρόεδρος της Βουλής κρατούσε στο γραφείο του την δικογραφία της Ευρωπαίας Εισαγγελέως για τη σύμβαση 717 και τη δικογραφία για τα Τέμπη και δεν την έδωσε άμεσα ως όφειλε, στα μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής.
Διότι ο κ. Τασούλας, είναι αυτός που ως Πρόεδρος της Βουλής κρατάει στο γραφείο του τις μηνύσεις που αφορούν τις ευθύνες του Υπουργείου Μεταφορών και δυο δικογραφίες κατά μελών της κυβέρνησης και δεν τα προωθεί άμεσα στη Βουλή όπως ορίζει το Σύνταγμα και επιβάλλει η θέση του.
Φυσικά, οι σχετικές εξωθεσμικές δηλώσεις του Κ. Τασούλα δεν ήταν διόλου άσχετες ούτε με τις φιλοδοξίες του να επιλεγεί ως ο επόμενος ΠτΔ από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά κυρίως, ούτε με το παιχνίδι που έπαιξε ο Αντώνης Σαμαράς, ώστε κάτι τέτοιο να μη γίνει ποτέ πραγματικότητα…Η μεγάλη δικαίωση της Μαρίας Καρυστιανού: «Όσοι συμβάλλουν στο «μπάζωμα» της υπόθεσης των Τεμπών, λαμβάνουν τα δώρα που τους «αναλογούν»;Πέραν από το τι συμβολίζει ο Κωνσταντίνος Τασούλας για τον ανώτατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας ή για το τι θα εισφέρει ο ίδιος στον θεσμό, η επιλογή του για την Προεδρία της Δημοκρατίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη αγγίζει μια ακόμη πιο σοβαρή πτυχή την οποία έθιξε η Μαρία Καρυστιανού.
Εν προκειμένω θα αρκεστούμε απλώς και μόνο στην παράθεση της τοποθέτησης της κ. Καρυστιανού χωρίς περαιτέρω σχολιασμό:«Διαβάζω, όπως κάθε ενεργός πολίτης, τα δημοσιεύματα για τους υποψηφίους για την θέση του ΠτΔ.
Το ανώτατο θεσμικό αξίωμα για έναν άνθρωπο που αποπνέει σεβασμό και κύρος. Για έναν άνθρωπο με υψηλή ηθική και αίσθημα δικαίου που έχει προσφέρει πολλά στην χώρα του.
Χωρίς να εντυπωσιαστώ από τα ονόματα που ακούγονται, έμεινα άναυδη, ακούγοντας το όνομα του κ. Τασούλα ως υποψήφιου.
Και μοιραία σκέφτομαι:
Με ποια κριτήρια συζητείται ο κ. Τασούλας ως πιθανή επιλογή;
Διότι αυτά που εμείς γνωρίζουμε, σε ένα ευνομούμενο Κράτος Δικαίου, συνηγορούν υπέρ του αποκλεισμού του και όχι βέβαια υπέρ της επιλογής του. Γιατί;
Διότι ο κ. Τασούλας, ήταν αυτός που ως Πρόεδρος της Βουλής κρατούσε στο γραφείο του την δικογραφία της Ευρωπαίας Εισαγγελέως για τη σύμβαση 717 και τη δικογραφία για τα Τέμπη και δεν την έδωσε άμεσα ως όφειλε, στα μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής.
Διότι ο κ. Τασούλας, είναι αυτός που ως Πρόεδρος της Βουλής κρατάει στο γραφείο του τις μηνύσεις που αφορούν τις ευθύνες του Υπουργείου Μεταφορών και δυο δικογραφίες κατά μελών της κυβέρνησης και δεν τα προωθεί άμεσα στη Βουλή όπως ορίζει το Σύνταγμα και επιβάλλει η θέση του.
Διότι ο κ. Τασούλας, είναι αυτός που ως Πρόεδρος της Βουλής αγνοεί τα εξώδικα των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών και συμπράττει στη συγκάλυψη που πανηγυρικά επεδίωξε και πέτυχε η Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής.
Διότι ο κ. Τασούλας, είναι αυτός που υποθάλπει βάζοντας εμπόδια στην αποκάλυψη της αλήθειας για το έγκλημα των Τεμπών.
Διότι ο κ. Τασούλας, είναι αυτός που υποθάλπει βάζοντας εμπόδια στην αποκάλυψη της αλήθειας για το έγκλημα των Τεμπών.
Και ενώ έχει κάνει όλα αυτά, συζητείται πράγματι η επιλογή του και για το ανώτατο αξίωμα της χώρας;
Πώς πρέπει να νιώσουμε οι γονείς και συγγενείς των αδικοχαμένων παιδιών αλλά και όλη η κοινωνία για μία τέτοια επιλογή, αν τελικά αυτή πραγματωθεί;
Τι άλλο πρέπει να γίνει για να κατανοήσουμε πως όσοι συμβάλλουν στο “μπάζωμα” της υπόθεσης των Τεμπών, λαμβάνουν τα δώρα που τους “αναλογούν”;»
Πώς πρέπει να νιώσουμε οι γονείς και συγγενείς των αδικοχαμένων παιδιών αλλά και όλη η κοινωνία για μία τέτοια επιλογή, αν τελικά αυτή πραγματωθεί;
Τι άλλο πρέπει να γίνει για να κατανοήσουμε πως όσοι συμβάλλουν στο “μπάζωμα” της υπόθεσης των Τεμπών, λαμβάνουν τα δώρα που τους “αναλογούν”;»
Όποιος συγκαλύπτει εγκλήματα μπορεί να γίνει και πρόεδρος της Δημοκρατίας αυτό το μήνυμα θέλει να περάσει… Πιο ανεπαρκής από το άθεο σκουπίδι δεν υπάρχει αυτός πιστεύει στον Θεό, αλλά επειδή είναι υπέρ των ανώμαλων δεν αλλάζει τίποτα, ψήφισε το νομοσχέδιο και ότι έφεραν οι προδότες…
Τασουλακουλα
Ο αρχιμαγαρας της Δεξιας και η επιλογη του! Σιχαματα! Ποια ΝΔ μαλλον ΝΜαλακοκρατια!
Σιχαμα αρχαιοκαπηλε της κρητης