ΟΤΑΝ Η ΦΟΝΙΣΣΑ ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΗΡΑΝ ΜΕ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ ΤΗ ΒΡΩΜΙΑΡΑ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

«Ο Δημοκρατικός Συναγερμός, το Δημοκρατικό Κόμμα και ο δήμαρχος Λέλλος Δημητριάδης αποφάσισαν ψες να επιβραβεύσουν με το «Χρυσό Κλειδί» της μοιρασμένης πόλης της Λευκωσίας τη Βασίλισσα της Αγγλίας, για τους απαγχονισμούς των ηρώων της ΕΟΚΑ».

Με τον τρόπο αυτό σχολίαζε η «Σημερινή» (7 Οκτωβρίου 1993) την κατά πλειοψηφία απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Λευκωσίας. Στη συζήτηση που προηγήθηκε, κατατέθηκε η πρόταση για απονομή του χρυσού κλειδιού της πόλης στη Βασίλισσα της Βρετανίας κατά την επίσκεψή της στο νησί για τη Σύνοδο Κορυφής της Κοινοπολιτείας.

Την πρόταση υποστήριξαν οι δημοτικοί σύμβουλοι ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ ενώ εναντίον της τάχθηκαν οι Σύμβουλοι ΑΚΕΛ και ΕΔΕΚ. Αποχή τήρησε ένα στέλεχος του ΔΗΚΟ, ενώ η εκλεγμένη με τον ΔΗΣΥ Βέρα Σαμψών απουσίαζε από τη συνεδρία.

Η απόφαση προκάλεσε σωρεία αντιδράσεων. Μια σκιαγράφηση της ατμόσφαιρας που επικρατούσε επιχειρούμε μέσα από τις σελίδες της «Σημερινής».

«Αν καταθέσει το στεφάνι της, τότε μπορείτε να της παραδώσετε και το κλειδί»

Στο πρωτοσέλιδο της 8ης Οκτωβρίου 1993 σημειωνόταν ότι η Βασίλισσα της Βρετανίας όφειλε να μιμηθεί το παράδειγμα των Γερμανών και των Ιαπώνων, εκφράζοντας απολογίες εκ μέρους της χώρας της για όσα διαπράχθηκαν στην Κύπρο. Παράλληλα, εκφραζόταν η προτροπή για μετάβασή της στα Φυλακισμένα Μνήματα για κατάθεση στεφάνων στους τάφους των ηρώων της ΕΟΚΑ, «επειδή ο απαγχονισμός τους έγινε με τη δική της συγκατάθεση».

Στο ίδιο φύλλο καταγραφόταν η άποψη αναγνωστών της εφημερίδας: «Δώστε στη Βασίλισσα ένα εκμαγείο της αγχόνης για να συνειδητοποιήσει τα εγκλήματα της χώρας της σε βάρος μας». Στο ίδιο πνεύμα κινήθηκε και η ανακοίνωση των Συνδέσμων Αγωνιστών ΕΟΚΑ, όπου σημειωνόταν πως «όσοι επισκέπτονται τον τόπο μας και σέβονται το λαό μας οδεύουν στα Φυλακισμένα Μνήματα για απότιση φόρου τιμής στους νεκρούς του απελευθερωτικού μας αγώνα. Εκεί πρέπει να οδεύσει και η Αυτής Μεγαλειότητα αν όντως τιμά το λαό της χώρας που θα επισκεφθεί. Αν καταθέσει το στεφάνι της και στην έξοδο, τότε, ναι, μπορείτε να της παραδώσετε και το χρυσό κλειδί της Λευκωσίας. Τότε μόνο».

Στην ίδια ανακοίνωση εκφραζόταν διαμαρτυρία για την παράδοση του κλειδιού της κυπριακής πρωτεύουσας «γιατί στα όρια της Λευκωσίας βρίσκονται και κάποια Μνήματα Φυλακισμένα των αγωνιστών που η αποικιακή Κυβέρνηση καταδίκασε σε θάνατο γιατί αγωνίζονταν για τη λευτεριά της πατρίδας τους».

Ως χώρο απόδοσης τιμών της Βασίλισσας υποδεικνύει τα Φυλακισμένα Μνήματα και η ΝΕΔΥΣΥ Παλιομετόχου, η οποία διαχώρισε τη θέση της από την απόφαση του ΔΗΣΥ: «Στο χώρο που βρίσκονται τα Φυλακισμένα Μνήματα θα πρέπει να τιμηθεί η Βασίλισσα. Να γίνει η τελετή κάτω από τη σκιά της αγχόνης, η θέα της οποίας φέρνει στον νου τους λατρευτούς μας ήρωες που μαρτύρησαν περήφανα».

Στη «Σημερινή» φιλοξενήθηκαν δηλώσεις των αδελφών των Ανδρέα Ζάκου και Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Η αδελφή του Ζάκου, Αστέρω Ζάκου Ζαχαρίου, «χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει τους λυγμούς της», εξέφρασε την πικρία της διότι «το χέρι που θα παραλάβει το χρυσό κλειδί υπόγραψε και τη θανατική καταδίκη του αδελφού μου και τόσων παλικαριών». Και η αδελφή η αδελφή του Παλληκαρίδη, Μαρούλα Βρυωνίδου, χρησιμοποίησε συμβολικά τον χώρο ταφής αγωνιστών της ΕΟΚΑ: «Ας της δώσουν το κλειδί, αλλά εισηγούμαι να της δώσουν και ένα άλλο κλειδί. Αυτό των Φυλακισμένων Μνημάτων. Να της το δώσουν εκεί στα Φυλακισμένα Μνήματα, μπρος στην αγχόνη. Λυπάμαι γιατί υπάρχουν πολιτικά κόμματα που δε σεβάστηκαν τη μνήμη των ηρώων μας».

Στις 11 Οκτωβρίου, μάλιστα, στην Πλατεία Ελευθερίας διεξήχθη διαμαρτυρία από συγγενείς ηρώων της ΕΟΚΑ, με φόντο σκηνικό από συμβολική αναπαράσταση των απαγχονισμών.

Στην ίδια εκδήλωση η Αυγή Παναγίδη, κόρη του ήρωα Ανδρέα Παναγίδη, δήλωσε: «Αισθάνομαι πικραμένη και ταυτόχρονα προδομένη. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι φθάσαμε στο σημείο να επιβραβεύουμε τη βασίλισσα της Αγγλίας. Η ενέργεια αυτή διαγράφει τον αγώνα και τη θυσία των ηρώων του 55-59. Αυτά τα παιδιά έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και η βασίλισσα της Αγγλίας ήταν αυτή που υπέγραψε τη θανατική καταδίκη τους».

Αντιδράσεις πολιτών

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι αντιδράσεις πολιτών, τις οποίες προέβαλε η «Σημερινή» της 8ης Οκτωβρίου 1993». Για παράδειγμα, αναφέρεται η περίπτωση του Σίμου Χριστοφίδη που άρχισε απεργία πείνας με πινακίδες που έγραφαν «Αίσχος στον Λέλλο για το χρυσό κλειδί στη δολοφόνο του αγώνα της ΕΟΚΑ». Ο ηθοποιός Κωστάκης Κωνσταντίνου σχολίασε σκωπτικά: «Επειδή έγινε συνήθεια να δίνει ο Δήμος Λευκωσίας το κλειδί της πόλης σ’ όποιον την επισκέπτεται, το έδωσε και στο Μητσοτάκη και στον Παπανδρέου, εισηγούμαι να το δώσει και στον Ντεμιρέλ αν επισκεφτεί την κατεχόμενη Λευκωσία. Διερωτώμαι αν η Βασίλισσα θα επισκεφτεί και τα Φυλακισμένα Μνήματα.

Την 11η Οκτωβρίου, η Δέσπω Πηλαβάκη από τη Λεμεσό εγκαλούσε μέσω της εφημερίδας τον Δήμαρχο Λευκωσίας για την απόφασή του, καθώς μάλιστα υπήρξε δικηγόρος του Ευαγόρα Παλληκαρίδη: «Κύριε δήμαρχε της μοιρασμένης Λευκωσίας μας. Ο πελάτης σου, το δεκαοκτάχρονο παλικάρι, απαγχονίστηκε στις Κεντρικές Φυλακές από τους Άγγλους αποικιοκράτες κατόπιν εντολής και υπογραφής της Ελισάβετ. […] Με τι θράσος αλήθεια, έρχεστε σήμερα να δώσετε το κλειδί της πόλης σε μια δολοφόνο; Τρίζουν τα κόκκαλα των ηρώων μας κύριε Λέλλο».

Την ίδια μέρα, ο Χριστοφής Γιαννακός έκανε λόγο για «ντροπή και εξευτελισμό», καθώς η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Λευκωσίας «αποτελεί κραυγαλέα περιφρόνηση και ύβριν προς τους ηρωικούς αγωνιστές του απελευθερωτικού αγώνα του 55-59, ιδιαίτερα σ’ αυτούς που οδηγήθηκαν προς την αγχόνην και θυσιάστηκαν με τη συγκατάθεση και την υπογραφή της Αυτής Μεγαλειότητος που θα τιμηθεί σε τελετή που απαίσιος απόηχός της θα φθάσει έως τα Φυλακισμένα Μνήματα των ηρώων».

Η διαφορετική στάση του ΔΗΣΥ – Αρχιεπισκόπου

Επικαλούμενος την «εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Κύπρου» επιχείρησε ο ΔΗΣΥ να δικαιολογήσει την απόφασή του. «Ο Δημοκρατικός Συναγερμός πιστεύει ότι άπαξ και το θέμα ετέθη από το Δήμαρχο Λευκωσίας, πράγμα για το οποίο θα έπρεπε να είχε συμβουλευθεί προκαταβολικά τις ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων, θα ήταν επιζήμια για τα εθνικά συμφέροντα η οποιαδήποτε τυχόν απορριπτική θέση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το κόμμα μας αντιπαρέρχεται το ιστορικό παρελθόν, το ρόλο της βρετανικής πολιτικής στα δεινά μας και ότι δεν κατανοεί τις αντιδράσεις».

Από την πλευρά του, το ΔΗΚΟ υποστήριξε ότι κάθε αντίθετη απόφαση θα ήταν λανθασμένη και ίσως προκαλούσε σοβαρό πολιτικό πρόβλημα. «Πρέπει επιπλέον να τονιστεί πως μια διαφορετική απόφαση θ’ αντικρίζετο πιθανότατα ως προσβολή και για τις χώρες – μέλη, στις οποίες η Κύπρος ανέκαθεν προσβλέπει για στήριξη των θέσεών της στο Κυπριακό από τα διεθνή βήματα», προστίθεται στην ανακοίνωση του κόμματος.

Διαφορετική στάση από τους αντιδρώντες τήρησε και ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος, ο οποίος εξήγησε πως, αν η Βρετανίδα μονάρχης επισκεπτόταν την κυπριακή πρωτεύουσα, θα έπρεπε να της δοθεί το κλειδί της πόλης όπως επιβάλλει «η ευγένεια της φιλοξενίας». Σημείωσε, ωστόσο, ότι «θα έχει καλύτερο αποτέλεσμα αν η επίδοση του κλειδιού συνοδευθεί με τα λόγια ότι προσφέρεται σ’ αυτήν το κλειδί μιας διχοτομημένης από την εισβολή της Τουρκίας πόλεως». Ο ίδιος σχολίασε και τις αντιδράσεις σχετικά με την καταδίκη αγωνιστών της ΕΟΚΑ: «Διαφωνούμε, επομένως, με την άποψη ότι δεν έπρεπε να δοθεί το κλειδί στη Βασίλισσα με τη δικαιολογία ότι αυτή υπέγραφε τις καταδίκες των αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Ως γνωστό η Βασίλισσα εκτελεί εισηγήσεις των εκάστοτε Κυβερνήσεων και επομένως δεν μπορεί να θεωρηθεί απόλυτα υπεύθυνη».

Σάτιρα κατά Λέλλου: «Μην πάθεις όπως τον μίστερ Μπιν»

Πέραν των επιθέσεων, αντικείμενο σάτιρας κατέστη ο Λέλλος Δημητριάδης. Στο φύλλο της 8ης Οκτωβρίου 1993, σε λεζάντα φωτογραφίας του Δημάρχου Λευκωσίας σχολιαζόταν η δυναμική του τελευταίου, που παρουσιαζόταν βέβαιος για την έγκριση της πρότασής του.

Την ίδια μέρα, στη στήλη «Λογο-Παίγνια», ο Λέλλος Δημητριάδης προτρεπόταν να βιαστεί να μάθει να κάνει υποκλίσεις. «Μην πάθεις όπως τον ανεκδιήγητο εκείνο μίστερ Μπιν της τηλεόρασης, που σε ένα από τα κωμικά του στιγμιότυπα πήγε να κάνει υπόκλιση μπροστά στη Βασίλισσα και την κουτούλησε στο κεφάλι».

Σε άλλο σατιρικό σχόλιο, με τίτλο «Της Αλισαββούς το (χρυσό) κάγκελο», ο Λέλλος Δημητριάδης χαρακτηρίζεται ως «ιππότης του αποχετευτικού», ενώ εκφραζόταν η απορία «τι να το κάνει το κλειδί το γραΐδιο; Κάνα παξιμαδάκι βουτηγμένο σε τσάι, χάθηκε;»

Σημειώνεται, πάντως, ότι στη στήλη «Αντι-Πολιτικά» της 20ης Οκτωβρίου 1993 εκφραζόταν η άποψη ότι η κίνηση του Λέλλου Δημητριάδη και του Δημοτικού Συμβουλίου Λευκωσίας άξιζαν να τιμηθούν από τους πολίτες, καθώς «κατάφεραν μέσα σε μια νύκτα να μας θυμίσουν τόσο έντονα τον αγώνα των παιδιών της ΕΟΚΑ ’55-’59, όσο δεν κατάφερε καμιά άλλη εκδήλωση στη μνήμη τους μέχρι τώρα… Με την απόφασή του να τιμήσουν τη Βασίλισσα κατάφεραν να γεμίσει η Λευκωσία με τα ονόματα όλων των αγωνιστών του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα…»

Αντιδράσεις για παράδοση του κλειδιού της Λεμεσού

Στις 10 Οκτωβρίου 1993 η «Σημερινή» ενημέρωνε για το ενδεχόμενο να δοθεί στη Βασίλισσα Ελισάβετ και το κλειδί της Λεμεσού. Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσίευσε το «Περιοδικό» (16-23 Οκτωβρίου 1993), η ιδέα για να τιμηθεί η Βασίλισσα με χρυσό κλειδί ξεκίνησε από τη Λεμεσό και στη συνέχεια υιοθετήθηκε από τη Λευκωσία. ««Κι αυτό γιατί ήταν από την αρχή προγραμματισμένο να επισκεφθεί η Ελισάβετ το Κάστρο Λεμεσού. Η επίσκεψη στην Πύλη Αμμοχώστου προστέθηκε αργότερα και φαίνεται ότι έδωσε την ιδέα στον Δήμαρχο κ. Δημητριάδη να ακολουθήσει το παράδειγμα του κ. Χατζηπαύλου».

Η απόφαση θα κρινόταν τελικά από την ψήφο του Δημάρχου της πόλης, Αντώνη Χατζηπαύλου. Σημειώνεται δε, ότι σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας, στο επίσημο πρόγραμμα της Βασίλισσας είχε περιληφθεί επίσκεψη στο κάστρο της Λεμεσού, όπου θα γινόταν η παράδοση του κλειδιού. Η απόφαση, δηλαδή, είχε θεωρηθεί προειλημμένη. Στο ίδιο δημοσίευμα παρατίθεται και η εισήγηση του Δημοτικού Συμβούλου του ΔΗΣΥ, Γλαύκου Ψυλλάκη, όπως η Βρετανίδα τιμηθεί με αρχαίο αμφορέα «κάτι που θα αποδεικνύει την ελληνική ιστορία του νησιού».

Η προοπτική απόδοσης τιμών και από τον Δήμο Λεμεσού, κινητοποίησε τους πολίτες. Όπως φαίνεται από φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στη «Σημερινή» της 13ης Οκτωβρίου 1993, πολίτης μπήκε με την ελληνική σημαία στη συνεδρία του Συμβουλίου «για να υπενθυμίσει σε μερικούς ότι αυτός ο τόπος δεν ξεχνά τι υπέφερε και υποφέρει από τη βρετανική αθλιότητα και υπουλότητα».

Μαζί δημοσιεύεται και η φωτογραφία επτάχρονου παιδιού που, κρατώντας την ελληνική σημαία, στάθηκε έξω από το οίκημα του Δήμου. Τις ίδιες μέρες, ο μαθητόκοσμος της πόλης οργάνωσε μαζικές διαδηλώσεις. Ένα από τα συνθήματα των κινητοποιήσεων ήταν: «Όχι κλειδιά στους δολοφόνους». Σύμφωνα με τη «Σημερινή» (14 Οκτωβρίου 1993), «στη διαδήλωση που διακρινόταν για τον παλμό της, οι μαθητές πορεύθηκαν έξω από την επαρχιακή διοίκηση όπου έψαλαν τον Εθνικό Ύμνο, τραγούδησαν θούρια της ΕΟΚΑ και κραύγασαν συνθήματα όπως “Η Κύπρος είναι ελληνική”».

Στις 16 Οκτωβρίου δημοσιεύθηκε ψήφισμα μαθητών του Λανιτείου, στο οποίο σημειώνεται ότι «ο μαθητόκοσμος της Λεμεσού φωνάζει μαζικά ενάντια στην απόφαση του Δήμου Λευκωσίας για παράδοση του κλειδιού της πόλης στη Βασίλισσα Ελισάβετ. Όμως η σκέψη για υιοθέτηση του παραδείγματος αυτού και από το Δήμο της δικής μας πόλης, έχει δημιουργήσει ένα πολύ πιο έντονο κλίμα διαμαρτυρίας. Θέλουμε να τονίσουμε ότι αυτή σας η σκέψη αντιτάσσεται στις διαπαιδαγωγικές αρχές περί αρετών και αξιών, που μας πρόσφερε η Παιδείας μας».

Στις 18 Οκτωβρίου 1993, η «Σημερινή» ανακοίνωνε: «Η Λεμεσός λέγει οριστικά, όχι κλειδί στη Βασίλισσα». Σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας, οι Δημοτικοί Σύμβουλοι ΔΗΣΥ της πόλης είχαν αποφασίσει να ταχθούν εναντίον της απονομής του κλειδιού της Λεμεσού τη Βρετανίδα Μονάρχη, βάσει και της αρνητικής προδιάθεσης «της συντριπτικής πλειοψηφίας των δημοτών Λεμεσού». Η απόφαση του Δήμου λήφθηκε «παρά τους βρετανικούς εκβιασμούς» και τις πιέσεις του Δημάρχου της Πόλης και του Προέδρου της Δημοκρατίας, όπως έγραφε η «Σημερινή» της 20ης Οκτωβρίου 1993.

Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στη διάρκεια της επίσκεψης

Στις παραμονές της επίσκεψης, οι ηγέτες των πολιτικών κομμάτων διατύπωσαν έκκληση προς τον κυπριακό λαό για αποφυγή ζημιογόνων ενεργειών. Στην κοινή ανακοίνωσή τους οι αρχηγοί ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ σημείωναν ότι κατανοούσαν τις αυθόρμητες αντιδράσεις, ωστόσο εισηγούνταν τη διατήρηση της τάξης και της ομαλότητας προκειμένου να περάσουν τα ορθά μηνύματα και να αναβαθμιστεί το ενδιαφέρον για το Κυπριακό.

Παρά τις προτροπές, όμως, οι αντιδράσεις δεν έλειψαν. Εκ προοιμίου οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών γνωστοποιούσαν την απόφασή τους όπως, την ώρα της παράδοσης του κλειδιού της πόλης, «οι αγωνιστές, μαζί με όσους νιώθουν τα ίδια μ’ αυτούς συναισθήματα, θα πορευθούν στα Φυλακισμένα Μνήματα, να τελέσουν τρισάγιο στους τάφους των εκεί κοιμωμένων ηρωομαρτύρων της ΕΟΚΑ και να καταθέσουν εκεί, μαζί με τα δαφνοστέφανα και της ψυχής τους τα μύρα».

Επιπλέον, οργανωμένα σύνολα γυναικών αποφάσισαν τον σχηματισμό ανθρώπινης αλυσίδας από τη Λεμεσό μέχρι τη Λευκωσία. Στήριξη στη συγκεκριμένη πρωτοβουλία εξέφρασαν διάφορα σωματεία, οργανώσεις και φορείς (όπως η ΠΟΕΔ, οι Χριστιανικοί Σύνδεσμοι Γυναικών Ιεράς Αρχιεπισκοπής, το σωματείο «Ελεύθερο Μόρφου», ο Δήμος Λευκονοίκου κ.ά.).

Στη διάρκεια της παρουσίας της Βασίλισσας στο νησί παρατηρήθηκαν και συλλήψεις πολιτών. Έξι μέλη της Οικολογικής Κίνησης (πέντε άντρες και μία γυναίκα) συνελήφθησαν και τέθηκαν υπό κράτηση για τη συμμετοχή τους σε εκδήλωση διαμαρτυρίας για την άφιξη της Βασίλισσας Ελισάβετ. Τρεις από τους άντρες είχαν ντύσει το μνημείο της Ελευθερίας (κοντά στην Πύλη Αμμοχώστου, στη Λευκωσία) με μαύρο πανί και αλυσοδέθηκαν επί τόπου. Η Αστυνομία διενήργησε έφοδο και συνέλαβε τους διαμαρτυρόμενους, ενέργεια που προκάλεσε αντιδράσεις από διάφορους χώρους (ΕΔΕΚ, Ομοσπονδία Περιβαλλοντικών και Οικολογικών Οργανώσεων Κύπρου, Οικολογική Κίνηση Κύπρου, Φίλοι του Ακάμα).

Άλλη εκδήλωση διαμαρτυρίας αφορούσε στην απεργία πείνας του εκδότη Χρ. Ανδρέου στην Πλατεία Ελευθερίας. Ο ίδιος δήλωσε στο «Περιοδικό» (30 Οκτωβρίου – 5 Νοεμβρίου 1993): «Προσπάθησα να περισώσω την αξιοπρέπειά μας, την ιστορία από τους ανιστόρητους, τη μνήμη από του την αμνησία, το σέβας από τους ασεβείς και το συναίσθημα από τους αναίσθητους». Σύμφωνα με το δημοσίευμα του «Περιοδικού», ο Χρ. Ανδρέου «επισήμανε ότι ο κ. Λ. Δημητριάδης έδωσε το χρυσό κλειδί στη Βασίλισσα με το ίδιο χέρι με το οποίο ως δικηγόρος, στις 13 Μαρτίου 1957, υπέγραφε την αίτηση χάριτος προς τη Βασίλισσα για τον ήρωα Ευαγόρα Παλληκαρίδη».

Από το βιβλίο υπογραφών του Χρ. Ανδρέου, που διατηρούσε στη διάρκεια απεργίας πείνας
Από τις πιο χαρακτηριστικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ήταν οι αντιδράσεις του ασκούμενου γιατρού Χάρη Αριστείδου, στη Λεμεσό. Ο τελευταίος αρχικά είχε ανέβει στον εξώστη του Δημαρχείου Λεμεσού διαμαρτυρόμενος για την πιθανή απόδοση τιμών στη Βρετανίδα Βασίλισσα. Κατόπιν τούτου, συνελήφθη και οδηγήθηκε ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, το οποίο εξέδωσε διάταγμα τριήμερης κράτησης εναντίον του με τις κατηγορίες της παράνομης επέμβασης στο Δημοτικό Μέγαρο, της δημόσιας εξύβρισης Αστυνομικού και της απρεπούς συμπεριφοράς.

Στη διάρκεια της μετακίνησής του ως κρατουμένου (αφού είχε ζητήσει να μεταφερθεί στο Νοσοκομείο Λεμεσού) και ενώ έφερε χειροπέδες στους καρπούς, όρμησε κατά του οχήματος που θα χρησιμοποιείτο για μεταφορά της Βασίλισσας Ελισάβετ και προκάλεσε ζημιές στον ανεμοθώρακά του. Το αυτοκίνητο βρισκόταν σταθμευμένο στο προαύλιο του Κεντρικού Αστυνομικού Σταθμού Λεμεσού.

Ο ίδιος δήλωσε για την ενέργειά του («Περιοδικό», 30 Οκτωβρίου – 5 Νοεμβρίου 1993): «Το αυτοκίνητο το είδα σαν ένα σύμβολο. Για να φτάσω σ’ αυτό το αυτοκίνητο, πέρασα από άλλα πεντέξι αυτοκίνητα τα Αστυνομίας. Δεν συνηθίζω να προξενώ ζημιές οπουδήποτε, εξ ου και δεν το θεωρώ κακόβουλη ζημιά αλλά καλόβουλη ζημιά. […] πιστεύω ότι μ’ αυτή μου την πράξη έγινε αιτία να μαθευτεί ότι αρκετά μας κοροϊδεύουν οι Άγγλοι».