Ο ΥΠΟΧΘΟΝΙΟΣ ΠΟΘΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗΣ! ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΝ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛEΙΑ – ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Το μάθημα των Θρησκευτικών αναμφισβήτητα έχει δεχθεί έναν λυσσαλέο πόλεμο από τους γνωστούς αντιχριστιανικούς κύκλους κατά τις τελευταίες δεκαετίες, και όπως δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις βρισκόμαστε πιο κοντά από ποτέ στην οριστική κατάργηση του, στα πλαίσια ενός οργανωμένου σχεδίου να εξοβελιστεί οτιδήποτε το Ορθόδοξο από τα Ελληνικά σχολεία.

Στρώνουν το έδαφος για το τέλος των Θρησκευτικών
Τελευταίο ύπουλο «χτύπημα», η γνωμοδότηση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, κατά την οποία προβλέπεται εξαίρεση από το μάθημα των Θρησκευτικών και για χριστιανούς Ορθόδοξους. Σύμφωνα με το σκεπτικό της ΑΠΔΠΧ, η απαλλαγή δεν είναι συνταγματικά ανεκτό να αφορά μόνο τους μη Χριστιανούς Ορθοδόξους, αλλά το ίδιο δικαίωμα πρέπει να έχουν και οι Ορθόδοξοι μαθητές.

Δημοκρατικότατο θα έλεγε κάποιος, διαβάζοντας την είδηση επιφανειακά. Βαθιά υποκριτικό και υστερόβουλο, θα έλεγε κάποιος αν έμπαινε στην ουσία του θέματος. Εφόσον η διδακτέα ύλη στα βιβλία των Θρησκευτικών οδεύει από το κακό στο χειρότερο από πλευράς Ορθόδοξης αγωγής, εάν η γνωμοδότηση της ΑΠΔΠΧ γίνει τελικά αποδεκτή από το υπουργείο Παιδείας, οι Ορθόδοξοι μαθητές θα έχουν πλέον δικαίωμα να απέχουν σε περίπτωση που δεν συμφωνούν με το περιεχόμενο του μαθήματος.

Αυτό ακριβώς αφήνει ελεύθερο πεδίο στο να αλλοιωθεί ακόμη περισσότερο το περιεχόμενο των βιβλίων, ούτως ώστε να βρουν σημαντικούς λόγους να απέχουν και οι Ορθόδοξοι μαθητές, όπως πράττουν και οι μη Ορθόδοξοι. Οι τέλειες συνθήκες δηλαδή για να υποβαθμιστεί έως την πλήρη ανυπαρξία το μάθημα των Θρησκευτικών.

Μάλιστα η Αρχή Προστασίας Δεδομένων, γνωμοδοτεί ότι λόγοι που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την εξαίρεση από τα Θρησκευτικά δεν είναι μόνο όσοι αναφέρονται στη θρησκευτική συνείδηση των παιδιών και των γονέων ή κηδεμόνων τους, άλλα οποιοσδήποτε λόγος που ανάγεται σε γενικότερες αντιλήψεις. Με λίγα λόγια επιχειρείται να γίνει το μάθημα τόσο ανυπόληπτο που ακόμα και για έναν φαιδρό λόγο ο οποιοσδήποτε θα μπορεί να απέχει.

Προαιρετικότητα για τη θρησκεία – Υποχρεωτικότητα για το… σεξ
Την ίδια στιγμή το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης εντάσσεται ως υποχρεωτικό μάθημα στο ωρολόγιο πρόγραμμα της εκπαίδευσης και καταλαβαίνει κανείς την μέγιστη υποκρισία του θέματος. Για να γνωρίσουν ακόμα και παιδιά του Δημοτικού τον… θαυμαστό κόσμο του σεξ και της «σεξουαλικής ποικιλομορφίας», το κράτος δεν διστάζει να παρακάμψει και την αγνότητα της παιδικής ηλικίας, άλλα και την διαφωνία κάποιου γονέα που δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο για το παιδί του.

Για την Ορθόδοξη αγωγή από το μάθημα των Θρησκευτικών όμως, το κράτος «όλως τυχαίως» εμφανίζει ένα υπερευαίσθητο «δημοκρατικό» κριτήριο και φαίνεται πρόθυμο να αφορίσει κάθε είδους υποχρεωτικότητα.

Έτσι, το να μαθαίνει ο μαθητής για το ότι δεν υπάρχει μόνο βιολογικό φύλο, είναι όχι μόνο επιτρεπτό, άλλα και επαινετό από το κράτος. Το να μαθαίνει για τον Χριστό και την Ορθοδοξία, αντιμετωπίζεται σαν εκπαιδευτικό «χαμαλίκι» που ο οποιοσδήποτε θα μπορεί να προσπεράσει, μέχρι αυτό το μάθημα να πάψει να υφίσταται στο τοπίο της Ελληνικής Παιδείας.

Όλα αυτά είναι συντονισμένες προσπάθειες για μια απο-εκκλησιαστικοποίηση των σχολείων δήθεν στο όνομα της Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων. Όπως έγραφε πολύ σοφά ο μακαριστός π. Γεώργιος Μεταλληνός: «όσοι αντιμάχονται την παρουσία του μαθήματος των Θρησκευτικών στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της χώρας μας, ζητούν να επιβάλουν… «δημοκρατικότατα» τις ατομικές τους απόψεις ερήμην του λαού».

Τους… μάραναν τα Θρησκευτικά, ενώ δεν έχουν λύσει βασικότατα θέματα της Παιδείας. Ας αναλογιστούμε πως στο ελληνικό σχολείο δεν έχει ακόμα αναπτυχθεί ένα θεσμικό πλαίσιο για την αποτροπή και την αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού. Ένα παιδί μπορεί να κακοποιείται ψυχικά ή και σωματικά και να απευθύνεται ματαίως σε εκπαιδευτικούς και διευθυντές που αρνούνται να αναλάβουν την οποιαδήποτε ευθύνη, και την ίδια ώρα σε αυτό το παιδί προσφέρεται η… δημοκρατική προοπτική να απαλλάσσεται από τα Θρησκευτικά με οποιαδήποτε πρόφαση. Παρανοϊκές καταστάσεις.

Τα Θρησκευτικά έχουν θέση στα σχολεία – Ποια Θρησκευτικά όμως;
Αν κάποιος αντιτείνει πως η Ορθόδοξη αγωγή εκπορεύεται κυρίως από την εκκλησιαστική ζωή, δηλαδή από την ενοριακή δράση, τα κατηχητικά, τα κηρύγματα κ.λπ., δεν θα έχει άδικο. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως και το μάθημα των Θρησκευτικών δεν έχει θέση στην εκπαίδευση. Το αντίθετο. Σε ένα κράτος στο οποίο η επίσημη και επικρατούσα θρησκεία είναι η Ορθοδοξία, η Ορθόδοξη αγωγή έχει θέση σε κάθε βασικό κύτταρο της κοινωνίας, στο σχολείο όπως και στην οικογένεια. Αν σβήσει εντελώς η θρησκεία μας και η ιστορία μας από τα σχολεία, τότε οι νέες γενιές θα απομείνουν έρμαια στον εθνικό και ηθικό μηδενισμό που προωθεί η Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Είναι γεγονός βέβαια πως τα βιβλία των Θρησκευτικών τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να χάνουν τον Χριστοκεντρικό χαρακτήρα τους και ρέπουν προς τη διαθρησκειακή ή πολυθρησκειακή προπαγάνδα.

Παρά το ότι το Σύνταγμα ορίζει ρητώς πως το μάθημα των Θρησκευτικών υπάρχει στα σχολεία για να αναπτύσσεται η ορθόδοξη χριστιανική θρησκευτική συνείδηση των παιδιών, η νεοταξική λαίλαπα με μεθοδικές παρεμβάσεις υπονόμευσε τον καθαρά ομολογιακό χαρακτήρα των Θρησκευτικών και το μετατρέπει σε ένα «χλιαρό» και «άνευρο» μάθημα.

Είναι ολοφάνερο πως όσο συνεχίζονται οι παρεμβάσεις στα βιβλία των Θρησκευτικών, παρακάμπτεται όλο και πιο πολύ ο βιωματικός και μυστηριακός χαρακτήρας της χριστιανικής πίστης, και επικρατεί όλο και περισσότερο μια δυτικόφερτη εκκοσμικευμένη αντίληψη του Χριστιανισμού που αρχίζει να εμφανίζεται σαν μια ακόμη «θρησκεία» δίπλα σε όλες τις άλλες. Επομένως είναι επιτακτική η ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί η διδακτέα ύλη των βιβλίων και να επανέλθει το πνεύμα της συγγραφής τους προς τον ομολογιακό και Χριστοκεντρικό χαρακτήρα που αρμόζει στην διδασκαλία της Ορθοδοξίας.

Οι «διανοούμενοι» του δήθεν εκσυγχρονισμού, θέλουν να βγάλουν από τη μέση την Ορθόδοξη θεολογία και την πατερική διδασκαλία και βήμα με το βήμα απονευρώνουν την εκπαίδευση από οτιδήποτε μπαίνει εμπόδιο στον ιδεολογικό «χυλό» της επερχόμενης πανθρησκείας. Σε κάθε περίπτωση, τα νεοταξικά σχέδια για απαλοιφή των Θρησκευτικών από τα σχολεία δεν πρέπει να ευδοκιμήσουν, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποτραπεί από σύσσωμη την Εκκλησία, κλήρο και λαό.