ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΝΑ ΤΟ ΕΛΕΓΑΝ; ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΡΟΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΖΙΩΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΡΟΥΠΑ : “Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ” – ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΙΑΧΕΣ ΜΕ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΟΛΕΙΜΑΝΙ!

Κείμενο των μελών της τρομοκρατικής οργάνωσης του «Επαναστατικού Αγώνα» Πόλας Ρούπα & Νίκου Μαζιώτη ρίχνει λάδι στην φωτιά της ευρύτερης ανησυχίας.

Στο «μανιφέστο» τους με τίτλο «Το κράτος των ΗΠΑ θέλει πόλεμο» οι υπογράφοντες εμπλέκουν την Ελλάδα στα πολεμικά σενάρια μετά την δολοφονία του Ιρανού υποστρατήγου Σουλεϊμανί από τον αμερικανικό στρατό, πράξη την οποία χαρακτηρίζουν «σαφή πράξη έναρξης πολέμου και όχι πράξη αποτροπής του, όπως δήλωσε ο Τραμπ»

«Είναι ένα αποφασιστικό βήμα, όπου η ανθρωπότητα σύρεται πίσω από μια πολεμική σύρραξη με προοπτική να λάβει γενικευμένο χαρακτήρα. Μέσα από ποια αλληλουχία γεγονότων ένας γενικευμένος πόλεμος θα εκδηλωθεί, μένει να δούμε» σχολιάζουν και αφού κάνουν μια ιστορική αναδρομή σε άλλες πολεμικές συρράξες με την αμερικανική σφραγίδα επισημαίνουν:

«Η πολιτική του αμερικανικού κράτους παρουσιάζεται ως προσωπική πολιτική ενός «απρόβλεπτου» ή » ανεξέλεγκτου» προέδρου. Με αυτό τον τρόπο ερμηνεύεται η στάση της αμερικανικής κυβέρνησης στο παγκόσμιο εμπόριο, την αποχώρησή της από τις συμφωνίες για το κλίμα, την έγκρισή της στην Τουρκία για την εισβολή στην Συρία, τη δολοφονία του Σουλεϊμανί. Όμως αυτή η προσέγγιση είναι όχι μόνο επιφανειακή, αλλά και επικίνδυνη καθώς δεν αγγίζει και τις πραγματικές αιτίες που επιλέγονται αυτές οι πολιτικές, οι οποίες μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον κίνδυνο μιας ακόμα μεγαλύτερης παγκόσμιας πολεμικής ανάφλεξης και επιρρίπτει τις ευθύνες σε απροσδιόριστους παράγοντες προσωπικών τάσεων και φιλοδοξιών, που –όπως συχνά λέγεται– άγονται και φέρονται χωρίς σαφή στρατηγική κατεύθυνση. Πρόκειται όχι απλώς για κοντόφθαλμη, αλλά για παραπλανητική προσέγγιση που συνειδητά ή μη, αφήνει, αλώβητους από τα κοινωνικά «πυρά» τον πρωταγωνιστή και κύριο υπεύθυνο για τα δεινά και τους κινδύνους που απειλούν την ανθρωπότητα: το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού και του κράτους».

Στην συνέχεια τονίζουν πως η δολοφονία Σουλεϊμανί δεν αφορά απλώς και μόνο την προσπάθεια των ΗΠΑ να περιορίσουν την επιρροή του Ιράν στη Μ. Ανατολή που ενισχύθηκε πολύ στα πλαίσια του παγκόσμιου πολέμου κατά της «τρομοκρατίας» το 2001 και την κατάληψη του Αφγανιστάν και του Ιράκ το 2003. «Το Ιράν μετά την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν αύξησε την επιρροή του στο Ιράκ, ενίσχυσε τη θέση του μέσω της σιιτικής Χεζμπολάχ στον Λίβανο, επιχειρεί στον συριακό εμφύλιο πόλεμο στο πλευρό του καθεστώτος Άσαντ ενώ υποστηρίζει τους σιίτες αντάρτες Χούτι της Υεμένης οι οποίοι μάχονται το εκεί σουνιτικό καθεστώς που υποστηρίζεται από την Σαουδική Αραβία. Η δολοφονία Σουλεϊμανί μπορεί να ερμηνευτεί μέσα στα ευρύτερα πλαίσια όπου γεωστρατηγική και οικονομική πολιτική διαπλέκονται, στοχεύουν στον έλεγχο και του πετρελαίου και της τιμής του και στον οικονομικό και εμπορικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι ΗΠΑ και η κυβέρνηση Τραμπ τα τελευταία χρόνια εναντίον της Ευρώπης και της Κίνας στα πλαίσια της πολιτικής αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης. Ένας πόλεμος στα στενά του Ορμούζ που είναι ο μοναδικός δρόμος από όπου εξάγεται το ιρανικό πετρέλαιο στην Ευρώπη ή την Κίνα, θα έπληττε όχι τις ΗΠΑ αλλά τα άλλα τμήματα της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ» σχολιάζουν.

Όσο για την εμπλοκή της Ελλάδας και την απειλή που επίκειται σημειώνουν:

«Το ελληνικό πολιτικό σύστημα εξουσίας των τελευταίων κυβερνήσεων, καμαρώνει ότι αναβαθμίζεται ο ρόλος του στην Ανατολική Μεσόγειο μέσω της συμφωνίας για τον αγωγό φυσικού αερίου, τον Eastmed, την συμφωνία που πραγματοποίησαν η ελληνική, ισραηλινή και κυπριακή κυβέρνηση, (ενώ έπεφταν οι υπογραφές για τον αγωγό, έπεφταν οι βόμβες στην αντιπροσωπεία της ιρανικής κυβέρνησης στο Ιράκ), με την σύσφιξη των σχέσεων σε στρατιωτικό και εμπορικό επίπεδο με το ισραηλινό κράτος – δολοφόνο που προώθησε αρχικά η κυβέρνηση Σύριζα, με την αγορά νέων οπλικών συστημάτων από τις ΗΠΑ, με την ενίσχυση των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στη χώρα. Και με την δολοφονία Σουλεϊμανί έγινε πιο συγκεκριμένος ο λόγος που το αμερικανικό κράτος επέλεξε τώρα να πατήσει πιο γερά στο ελληνικό έδαφος ενισχύοντας τη στρατιωτική του παρουσία: Ο επικείμενος πόλεμος που πυροδοτεί στην περιοχή η δολοφονία του Ιρανού στρατηγού. Ήδη η Ελλάδα μπορεί να είναι στόχος. Είναι στόχος γιατί μπορεί να συρθεί πίσω από συμφέροντα οικονομικά και πολιτικά του αμερικανικού και ισραηλινού συστήματος εξουσίας. Ακόμα και η αυξανόμενη ένταση με την Τουρκία που αφορά την οριοθέτηση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, τις υποθαλάσσιες γεωτρήσεις για υδρογονάνθρακες, στα πλαίσια των οποίων εντάσσεται και η πρόσφατη συμφωνία Τουρκίας και Λιβύης, προσδένει ακόμα πιο σφιχτά στο άρμα των αμερικανικών συμφερόντων τη χώρα και στα πολεμικά σχέδια του αμερικανικού κράτους στην περιοχή. Η αμερικανική κυβέρνηση δια του προέδρου της έχει ήδη μνημονεύσει κατά το πρόσφατο παρελθόν τα προτερήματα –οικονομικά και πολιτικά– της ελληνικής γεωγραφικής θέσης και της ασφάλειας που αυτή προσφέρει ένεκα και της μη συνεργάσιμης Τουρκίας και του καθεστώτος Ερντογάν, τη στιγμή που ο υπόλοιπος κόσμος μπορεί να φλέγεται και να καταστρέφεται. Αλλά ακόμα και αν αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια μας η στρατηγική του αμερικανικού κράτους, όλοι, αναλυτές, πολιτικοί του καθεστώτος, δημοσιογράφοι κλπ, εξακολουθούν να εθελοτυφλούν και να παραπλανούν τους λαούς. Η πραγματική αιτία για την υποδαύλιση ενός παγκόσμιου πολέμου δεν βρίσκεται σε κάποιον αμβλύνου πρόεδρο, σε κάποιο πολεμοχαρές στρατιωτικό ή πολιτικό επιτελείο, ή ακόμα σε επιμέρους επεκτατικά σχέδια κρατών για οικονομικούς ή γεωστρατηγικούς λόγους. Η υποδαύλιση ενός πολέμου βρίσκεται στην ίδια τη φύση του κράτους και του καπιταλισμού.”

Ως χώρα «για να διατηρήσουμε την εύνοια της κρατικής υπερδύναμης των ΗΠΑ», «για να κρατήσουμε τον αναβαθμισμένο γεωστρατηγικό ρόλο στην περιοχή», » για να απολαύσουμε τα προνόμιά ως πεδίο διέλευσης αγωγών φυσικού αερίου», «είμαστε υποχρεωμένοι» να παίξουμε τον ρόλο του προκεχωρημένου φυλακίου για τις πολεμικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στο Ιράν και να υποστούμε τις όποιες συνέπειες; Είμαστε υποχρεωμένοι να συρόμαστε σε ένα πόλεμο καταστροφικό για τους λαούς και με απρόβλεπτες διαστάσεις; Είμαστε υποχρεωμένοι να γίνουμε ουραγοί αυτού του πολέμου; Όχι. Αντιθέτως, είμαστε υποχρεωμένοι απέναντι στους εαυτούς μας, τα παιδιά μας, τις επόμενες γενιές να αγωνιστούμε για την αποφυγή πολέμων, για την αποδέσμευσή μας από το πολεμικό άρμα των ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την αποδέσμευσή μας από το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και την ανατροπή του κράτους.»