ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΕΚΑΝΑΝ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΓΝΑΔΗ ΕΝΑ “ΤΕΡΑΣ” – ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΑΠΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

του Δημήτρη Καλαντζή.

«Πάντοτε, στη σκηνή βρίσκεται κατά 50% ο ίδιος ο ηθοποιός και κατά 50% ο μύθος του. Πηγαίνουμε σε μια παράσταση προεξοφλημένοι πως θα δούμε ένα μύθο – γύρευε πως αυτός έγινε μύθος – οπότε και να αφοδεύσει ο πρωταγωνιστής μας πάνω στη σκηνή, θα πούμε «τι έκανε ο πούστης!». Ο μύθος είναι μια μεγάλη ασφαλιστική δικλείδα».
– Είστε άνθρωπος του ρίσκου;
«Ρίσκο είναι να μην έχεις δίχτυ ασφαλείας κι εγώ πιστεύω ότι έχω…»
Δημήτρης Λιγνάδης, σκηνοθέτης / ηθοποιός.
– Γιατί δεν πήγατε στην αστυνομία;
«Στα 19 δεν μπορείς να μπεις σ’ ένα αστυνομικό τμήμα καταγγέλλοντας ένα τέτοιο άτομο… Είχε τεράστια ισχύ αυτός ο σκηνοθέτης. Και καλλιτεχνική και κοινωνική και οικονομική. Η δύναμή του μ’ έκανε ένα τίποτα μπροστά του…».
Νίκος Σ., θύμα κακοποίησης.
«Το θάρρος και η αποφασιστικότητα (των θυμάτων), κατάφεραν να διαλύσουν, μέσα σε λίγες μόλις ημέρες, ένα ισχυρό κατεστημένο. Αποκαθήλωσαν έναν ευρείας αποδοχής, μέχρι προσφάτως, ηθοποιό – σκηνοθέτη και θεατρικό δάσκαλο, από τον οποίον όλοι πλέον, ορισμένοι με αρκετή καθυστέρηση είναι η αλήθεια, επιλέγουν να πάρουν αποστάσεις».
Κορυφαίας αναγνωσιμότητας ιστότοπος.

Το «κατεστημένο», ο «μύθος», το «ιερό τέρας της τέχνης», η καλλιτεχνική, κοινωνική και οικονομική ισχύς βρέθηκαν στη μία πλευρά.

Και στην άλλη, «ανώνυμοι», «μικροί» άνθρωποι που βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν για τα τραύματα του σώματος και της ψυχής τους από ένα «ιερό τέρας».

Γνώριζαν ότι κινδύνευαν να γίνουν θύματα για δεύτερη φορά…

«Τι ήθελες βράδυ στο σπίτι του σκηνοθέτη;», «Δεν γνώριζες ότι έτσι είναι αυτός;», «Πας να συκοφαντήσεις το θέατρο και όλους τους ηθοποιούς με αυτά που λες!», «Αυτός είναι καταξιωμένος σκηνοθέτης, εσύ, τι είσαι που τον κατηγορείς;»

Το «τέρας» είχε το πάνω χέρι στον πρώτο γύρο των αποκαλύψεων.

Δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, «πνευματικοί άνθρωποι», οικονομικοί παράγοντες που πατρονάρουν καλλιτέχνες γιατί τους βρίσκουν «διασκεδαστικούς κουλτουριάρηδες», το «κατεστημένο» που έκανε τον Λιγνάδη «ιερό τέρας», ορθώνει τείχη προστασίας γύρω του με πρόφαση το «κράτος δικαίου», το «τεκμήριο της αθωότητας» και το «όχι στα λαϊκά δικαστήρια» (ναι όμως, στους εξωδικαστικούς συμβιβασμούς που κρύβουν κάτω από το χαλί φρικτά εγκλήματα).

Το ένα κανάλι της οικογένειας Βαρδινογιάννη με ρεπορτάζ του αποφαίνεται ότι ο «γνωστός σκηνοθέτης» βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα «για το τίποτα». Και χρειάζεται να πάρουν φωτιά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να ζητήσει «μισή συγγνώμη» (δήθεν ο τίτλος ήταν άστοχος και όχι όλο το ρεπορτάζ – ουδέν αναληθέστερο: ο τίτλος απέδιδε εξαιρετικά το περιεχόμενο του ρεπορτάζ που αθώωνε τον Λιγνάδη).

Κάποιες και κάποιοι, τυφλά κομματόσκυλα, σπεύδουν να υπερασπιστούν τον Λιγνάδη για να προφυλάξουν τον Μητσοτάκη. Και φτάνουν σε εμετικές ακρότητες του είδους: «ποιό είναι το πρόβλημα; Συναινετικό σεξ μεταξύ ενηλίκων ήταν ο 40άρης ισχυρός να παραβιάζει το σώμα του 19χρονου ανίσχυρου με σιδερένιο σωλήνα»…

Η Σμαράγδα Καρύδη γράφει ότι «δεν χαίρεται για την καταστροφή ανθρώπων» (προσπαθώντας να προκαλέσει συμπάθεια για τον Λιγνάδη;)  και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης διαβεβαιώνει ότι «ποτέ μπροστά μου δεν συνέβη καμία κακοποιητική συμπεριφορά». Όσο για τον Χρήστο Χωμενίδη, εξαπολύει επίθεση σε όσους στηρίζουν τους καταγγέλλοντες / θύματα: «έχουμε γεμίσει δικαστές και νεκροθάφτες. Πλάι στους καταξιωμένους και ανεπίληπτους καταγγέλλοντες, ζωύφια ανωφελή κερδίζουν δημοσιότητα κουνώντας το δάκτυλο. Γριές της ρούγας μεταμφιεσμένες σε δημοσιογράφους, σε “influencers”, δράττονται τής ευκαιρίας για να σπιλώσουν συνειδήσεις. Για να κατασπαράξουν προσωπικότητες με παντελώς αστήρικτες ενίοτε κατηγορίες. Δηλητηριώδεις ψίθυροι, ανυπόστατες φήμες διαχέονται και δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα…».

(Αλήθεια, ο «πνευματικός άνθρωπος» κύριος Χωμενίδης, πως θα εξιλεωθεί απέναντι στις «γριές της ρούγας», αν η «προσωπικότητα που σπιλώνεται» καταδικαστεί για τα φρικτά εγκλήματα που καταγγέλλεται ότι διέπραξε;)

Στον δεύτερο γύρο το «τέρας» βρίσκεται στριμωγμένο από τη «σταυροφορία» τολμηρών μονάδων, όπως η δημοσιογράφος  Έλενα Ακρίτα, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς και άλλοι, που ενθαρύνουν και συσπείρωσαν τις φωνές των «μικρών» ανθρώπων στο αίτημα για διερεύνηση των καταγγελιών και απονομή δικαιοσύνης. Ουσιαστικής δικαιοσύνης. Δικαιοσύνης που δεν παραγράφεται από τυπικούς και εφήμερους νόμους, ούτε θάβεται με εξωδικαστικούς συμβιβασμούς που θεσπίστηκαν για την προστασία των ισχυρών.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ «ΤΕΡΑΤΟΣ»

Σε αυτή την καταιγίδα πολλοί στέκονται αμήχανα. Η συνείδησή τους δεν επέτρεπε να εναντιωθούν στα θύματα αλλά… πώς να στραφούν κατά του Λιγνάδη; Πως να αποδεχτούν ότι κάτω από τη μύτη τους, το «ιερό τέρας», που κι εκείνοι είχαν συμβάλει να γίνει τέτοιο, ενδεχομένως να έκρυβε μία ερεβώδη πλευρά;

Αυτοί οι κάποιοι ήταν πολλοί.
Ήμασταν πολλοί.

Κι ας είχαμε φάει τα μούτρα μας όταν παραδίδαμε κείμενο για τις Βάκχες με τον Ρουβά / βάτραχο, το οποίο «δεν μπορούσε να δημοσιευτεί έτσι. Πρέπει να το… λειάνεις. Είναι ο Λιγνάδης!».

Κι ας δαγκωνόμασταν για να μην πούμε ότι ο Οιδίποδας του Λιγνάδη ήταν κατώτερος και από τον Οιδίποδα του Μαρκουλάκη…

Κι ας μη γράψαμε ποτέ ότι οι Πέρσες ήταν μία απογοητευτική μετριότητα…

Και ο Ριχάρδος Γ’ έπειθε μόνο στις σκηνές της τρέλας…

Ο Δημήτρης Λιγνάδης περιβαλλόταν πάντα από μία ορατή και αόρατη ασπίδα προστασίας. Όφειλες να του συμπεριφερθείς με το γάντι. Ακόμα και όταν δεν σε υποχρέωναν, αισθανόσουν ότι το «όφειλες» για είσαι μέσα στο σύστημα.

Γιατί όμως το όφειλες;

Ναι, είναι χαρισματικός άνθρωπος. Γοητευτικός όταν τον γνωρίζεις, καθώς αντί για τον «βαρύ» άνθρωπο της «κουλτούρας» που περιμένεις, βρίσκεσαι μπροστά σε έναν εξωστρεφή άνδρα σε παρατεταμένη εφηβεία που έχει περισσότερη διάθεση να σε κερδίσει με τον (χειριστικό) αυθορμητισμό του παρά να συντηρήσει τον όποιο μύθο του…

ΤΟ ΒΑΡΥ ΟΝΟΜΑ

Ο Δημήτρης Λιγνάδης είναι γιος ενός από τους σημαντικούς ανθρώπους του θεάτρου, του Τάσου Λιγνάδη, φιλόλογου, συγγραφέα, λογοτέχνη, μελετητητή του αρχαίου δράματος και κριτικού θεάτρου σε μεγάλες εφημερίδες που επέδρασε στην πορεία του Εθνικού Θεάτρου ως διδάσκων και στέλεχός του επί δεκαετίες, ενώ για μεγάλα διαστήματα κατείχε και σημαντικές θέσεις στην Κρατική Τηλεόραση. Το επώνυμο «Λιγνάδης» είχε τέτοια δύναμη τις δεκαετίες του ‘60, ’70 και ’80 που άνοιγε και έκλεινε «πόρτες».

Ο γιος του, Δημήτρης, περιγράφει ως εξής την απόφασή του να γίνει ηθοποιός:

«Μπήκα στην Φιλοσοφική θεωρώντας ότι θα γίνω φιλόλογος. Μου άρεσε άλλωστε. Κι ενώ είχα περάσει στο Πανεπιστήμιο, εκείνον τον Σεπτέμβριο, όπως περνούσα έξω από την Δραματική Σχολή του Εθνικού, λέω του πατέρα μου «να δώσω εξετάσεις;». «Κάνε ό,τι θες», μου είπε αλλά «δεν προλαβαίνεις». Έδωσα έναν μονόλογο που είχα διαβάσει σε μια εκδήλωση στο σχολείο και άλλον έναν του Ντύρενματ, που είχα παίξει στο σχολείο, συμπτωματικά. Φαντάζομαι ότι ήμουν αξιοπρεπής και ότι θα με περνούσαν λόγω του πατέρα μου –δίδασκε στην σχολή. Θα έπρεπε να ήμουν πολύ μεγάλο αγγούρι για να μην με περάσουν. Η επωνυμία, για να λέμε την αλήθεια, ανοίγει πιο εύκολα τις πόρτες, αλλά το θέμα είναι πόσο θα παραμείνεις μέσα στο δωμάτιο. Δεν είχα ποτέ σκεφτεί να γίνω ηθοποιός. Μπαίνοντας στην σχολή το είχα σαν χόμπι. Ως αριστούχο με πήρε μετά το Εθνικό κι έπαιξα εκεί δέκα χρόνια, πολλούς ρόλους κομπάρσου, και καλούς…».

Παράλληλα με την εξασφάλιση δεκαετούς συνεργασίας με το Εθνικό Θέατρο «σε ρόλους κομπάρσου και καλούς», ο Δημήτρης Λιγνάδης εξασφαλίζει, μόλις στα 20 χρόνια του, δεκαετή συνεργασία με την Κρατική Τηλεόραση, στην οποία, όπως γράψαμε, στέλεχος ήταν ο πατέρας του. Η «γκάμα» της εργασίας του στην ΕΡΤ είναι ευρύτατη: γίνεται η φωνή του «Μελένιου» στα «Στρουμφάκια», αφηγείται ντοκιμαντέρ και αναλαμβάνει μικρότερους ή μεγαλύτερους ρόλους σε σειρές.

ΤΟ ΜΕΤΡΙΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Δημήτρης Λιγνάδης μέχρι τα 30 χρόνια του δείχνει ότι δεν «χτίζει» μία σημαντική πορεία στην υποκριτική ή τη σκηνοθεσία, αλλά συνεχίζει να αντιμετωπίζει τη «δουλειά του μπαμπά» ως χόμπι. Ο θάνατος του Τάσου Λιγνάδη όμως το 1989 αλλάζει τα πάντα. Ο Δημήτρης γίνεται ο αποκλειστικός φορέας του επωνύμου και μπαίνει με «μαγικό τρόπο» στα παπούτσια ενός «ιερού τέρατος».

Παρά το μέτριο έως ασήμαντο προσωπικό έργο του (θεωρητικό και παραστατικό) γίνεται διδάσκων στη σχολή του Εθνικού, αναλαμβάνει με άνεση τον ρόλο του σκηνοθέτη και αντιμετωπίζεται από τον «χώρο» ως μία σημαντική καλλιτεχνική προσωπικότητα. Παρά τα μετριότατα αποτελέσματα που σημειώνει, συνεχίζουν να ανοίγουν οι πόρτες του Εθνικού Θεάτρου ως να επρόκειτο για κάποιο εξαιρετικό ταλέντο.

Η περίπτωση του Δημήτρη Λιγνάδη θα μπορούσε να είναι ένα από τα κορυφαία παραδείγματα νεποτισμού στον «θεσμικό» καλλιτεχνικό χώρο της Ελλάδας.

ΒΑΤΡΑ-Χ: ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΙΑΣΚΟ ΤΗΣ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ

Το 2008 ο Δημήτρης Λιγνάδης χρηματοδοτείται αδρά από το Εθνικό θέατρο για να παρουσιάσει στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου τους «Βάτραχους» του Αριστοφάνη ως… frog opera. H παράσταση προσβάλει τον εμβληματικό χώρο του αρχαίου δράματος και για οποιονδήποτε άλλον θα ήταν η αιτία για να μην ξαναπάει στο θέατρο ούτε ως θεατής. Η παράσταση περιέργως πως δεν βρίσκεται στο αναλυτικό ηλεκτρονικό αρχείο του Εθνικού Θεάτρου ούτε ως αναφορά (δεν μπήκε ποτέ ή αφαιρέθηκε προσφάτως;). Υπάρχουν όμως στο διαδίκτυο κάποιες από τις (συνθλιπτικές) κριτικές που γράφτηκαν τότε, οι οποίες δεν αμφισβητούν απλώς το αποτέλεσμα της δουλειάς του Δημήτρη Λιγνάδη, αλλά την επάρκειά του σε γνώσεις και αντίληψη για το αρχαίο δράμα.

ΤΟ ΒΗΜΑ, Κοσμάς Βίδος. «Φτύσε τον βάτραχό σου!»

«…Δεν διαφωνώ με τις «πειραγμένες» παραστάσεις κλασικών έργων, έχω απλώς το βίτσιο να ζητάω εκτός από πειραγμένες να είναι και ουσιαστικές: να καταθέτουν μια νέα πρόταση, να προβληματίζουν, να επαναπροσδιορίζουν…, κάτι να κάνουν. Οι «Βάτρα-Χ» ήταν μόνο «πειραγμένοι». Χωρίς ουσιαστικό λόγο και χωρίς αποτέλεσμα. Η τηλεοπτικής αντι-αισθητικής παράσταση που έστησε ο πολυπαινεμένος εσχάτως καλλιτέχνης παρέπεμπε σε κακοστημένο και κακοπαιγμένο ριάλιτι. Με μηδενική αίσθηση του χιούμορ – εκτός και αν το να μιλάει ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στα ελληνικά και να του απαντάει ξεκούδουνα ο Λιγνάδης στα αγγλικά θεωρείται αστείο. Με κακή αισθητική -, εμφανή από την ώρα που έμπαινες στο θέατρο και αντίκριζες το άτεχνο σκηνικό, κάτι ανάμεσα σε γήπεδο και σε… περίπου βάλτο. Με άστοχες δήθεν σατιρικές αναφορές σε πρόσωπα και πράγματα από τα οποία θα είχαν πολλά να μάθουν οι Λιγνάδηδες του σύγχρονου θεάτρου, αν δεν είχαν φτάσει(;) τόσο γρήγορα στην κορυφή…»

ΤΑ ΝΕΑ, Κώστας Γεωργουσόπουλος. «Η φτερού στην Επίδαυρο»

«Ποια ήταν η «ζωντάνια» που έφερε στην Επίδαυρο ο ορκοπάτης φιλόλογος (σ.σ Λιγνάδης); Έφερε τον θλιβερό συγγραφέα εαυτό του, ως θεατρικό λαμόγιο παραπλάνησε το κοινό και μάλιστα το ανίδεο, το παραπλανημένο ήδη από την Αννίτα Πάνια, το απαίδευτο, το έρμαιο στην τηλεοπτική σαλαμούρα ότι θα δει Αριστοφάνη και του πλασάρισε το δικό του ανέμπνευστο, σαχλό, της πλάκας σενάριο που μόνο στις σχολικές παραστάσεις των αριστοκρατικών κολεγίων στις χριστουγεννιάτικες γιορτές συναντάς, διανθισμένο με γκέι ιδιόλεκτα των παρόδων της Ομόνοιας και της Κουμουνδούρου. Έφερε στην Επίδαυρο τον χαρισματικό σόουμαν Μαρίνο, τον έπεισε πως η αρχαία ορχήστρα είναι πίστα και τον εξέθεσε ανεπανόρθωτα, βάζοντάς τον να ανοιγοκλείνει το στόμα του, γιατί τα στιχάκια ήταν πλέι μπακ και το μηχάνημα τον πρόδωσε, αφήνοντάς τον να κάνει σαν χάχας το χρυσόψαρο στη γυάλα… Ο χαβαλές της Επιδαύρου, εξόδοις σου, δεν έχει να κάνει ούτε με τη θεατρική ιστορία, την παράδοση της αριστοφανικής ερμηνείας, με την αισθητική και τα ρέστα. Είναι μια ηθελημένη προβοκατόρικη υπονόμευση του όποιου δημόσιου ήθους και της πολιτικής του πολιτισμού. Σε μια εποχή εξαχρείωσης του δημόσιου βίου, απαξίωσης της πολιτικής και διάλυσης του κοινωνικού ιστού, θα περίμενε κανείς το θέατρο μέσω του μεγαλοφυούς Αριστοφάνη να αποτελεί εστία Αντίστασης. Δυστυχώς έγινε κερκόπορτα για να αλωθεί ό,τι απέμεινε, από την καφρίλα, τον χουλιγκανισμό και την ξετσιπωσιά…» 

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, «Μια αποτυχημένη εγχείρηση»

«Προσωπικά δεν συμφωνώ ακριβώς με τον Κ. Γεωργουσόπουλο, ο οποίος με δύο λόγια χαρακτήρισε αυτούς τους Βατράχους ως μια ακραία ξεφτίλα τόσο για τον χώρο της Επιδαύρου όσο και για τον φιλόγελο Αριστοφάνη. Οχι! Η παράσταση ήταν ακόμα χειρότερη: ήταν κακότεχνη, χοντροκομμένη και τελικά παρ’ όλη την «ντεμέκ» σπιρτάδα της, κατέληγε στο χειρότερο απ’ όλα – ήταν ανυπόφορα και μπερδευτικά βαρετή. Οποιος λοιπόν έφυγε πριν από το τέλος ακολουθώντας τη σοφή συμβουλή του Σενέκα, κέρδισε πολύτιμο χρόνο. Από τη ζωή του. Δυστυχώς εγώ έμεινα μέχρι το τέλος βλέποντας μια κακή παράσταση ενός παραμορφωμένου αριστοφανικού έργου. Ανούσια εκσυγχρονισμένα «αστεία» εκεί όπου στο πρωτότυπο ο «οξύλαλος» (λέξη που σημαίνει «γλώσσα σπαθί» και την οποία χρησιμοποιεί στην κωμωδία αυτή ο συγγραφέας αναφερόμενος στον Αισχύλο) Αριστοφάνης κυριολεκτικά κεντάει το κείμενο με λεπτότητα, ο διασκευαστής -δηλαδή ο Δημήτρης Λιγνάδης- έκανε ανούσιο πνεύμα λες και αυτοσχεδιάζει κάποια χοντροκομμένα σκετσάκια σε σχολική εκδρομή…»

«ΠΑΙΓΝΙΩΔΗΣ» ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΙΚΟΝΑ

Ήταν τέτοια η σιγουριά του Δημήτρη Λιγνάδη ότι το επώνυμό του και το προστατευτικό (καλλιτεχνικό, δημοσιογραφικό και κοινωνικό) κατεστημένο θα του προσέφερε για πάντα και απλόχερα δίχτυ προστασίας, παρά τις καλλιτεχνικές αποτυχίες του, που στις συνεντεύξεις του, στη δημόσια εικόνα του, έχανε κάθε μέτρο. Δηλώσεις σαν κι αυτές που κατά καιρούς έχουν δημοσιοποιηθεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο θα είχαν –τουλάχιστον- αμφισβητήσει τη σοβαρότητα οποιουδήποτε άλλου προσώπου:

«Ας μου τύχει η καψούρα και ας πάει στο διάολο η αξιοπρέπεια… Καψουρεύτηκα και θα κοιτάξω την αξιοπρέπεια; Τι λέτε ρε; Δεν με ενδιαφέρει η αξιοπρέπεια. Με ενδιαφέρει να είμαι ερωτευμένος».

«Αυτός που πάει προς το φως του έρωτα και ας ξέρει ότι θα καεί, αυτός είναι ο αληθινός Τσε Γκεβάρα. Θα ήθελα να είμαι ο Τσε Γκεβάρα του έρωτα».

«Το σεξ, νομίζω ότι όπως σε όλο τον κόσμο, μου αρέσει πάρα πολύ. Το σεξ είναι ένα από τα ωραιότερα πράγματα στον κόσμο. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να ακούω κάποιον να λέει “έχω εθισμό”»

«Δεν έχει υπάρξει φάση της ζωής μου που να μην ήθελα καθόλου σεξ. Όταν είμαι πολύ πιεσμένος ίσως, αλλά όχι πάντα».

«Κυνηγάω την τελειότητα και όταν την προσεγγίζω βαριέμαι… Πλήττω φρικτά. Το τέλειο με κάνει και βαριέμαι! Και στο θέατρο και στη ζωή. Την αντέχεις την τελειότητα στον έρωτα; Βαριέμαι!»

«Θυμάμαι σε μια παράσταση στο Αμόρε είπα στην σκηνοθέτιδα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα εκτός από το να κουνήσω τα αφτιά μου. «Tότε βγες και κάνε αυτό», μου είπε. Και βγήκα – κάτι αδιανόητο για μένα. Αλλά από τότε που κούνησα τα αφτιά μου, βγήκαν πολλά πράγματα από μέσα μου. Ένιωσα τρομερή απελευθέρωση. Πιστεύω ότι η ζωή είναι τσίρκο. Και το τσίρκο είναι δελεαστικό, θεαματικό αλλά έχει κι έναν φόβο, ένα δέος».

«Ο πατέρας μου γάμ…ε τη ζωή και την υγεία του για τον έρωτα. Αυτά τα λίγα λεπτά χαράς, όταν συναντιούνται δύο σώματα ή δύο βλέμματα μπορούν να σου γαμ…ν χρόνια ζωής. Κατά τη γνώμη μου βέβαια, δεν σ’ τα γαμ…ε. Σ’ τα γονιμοποιούν…».

Λαλίστατος και προβοκάτορας όταν μιλούσε για το σεξ, αδιάφορος όταν μιλούσε για το αρχαίο δράμα (η θέση του μέσα από εκατοντάδες συνεντεύξεις είναι ότι «δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε ως αντικέρ», χωρίς όμως καμία ουσιαστική πρόταση για το πως πρέπει να το αντιμετωπίζουμε), ο Δημήτρης Λιγνάδης δεν θέλησε να μιλήσει ποτέ ειλικρινά για μία οριακή κατάσταση της ζωής του: όταν αντιμετώπισε τον θάνατο μετά από επίθεση με μαχαίρι μέσα στο σπίτι του:

«Τότε πράγματι κινδύνευσε η ζωή μου. Ήμουν χύμα στο πάτωμα του σπιτιού μου. Ετοιμοθάνατος. Τελικά γλίτωσα γιατί είχα τεράστια θέληση να ζήσω. Δεν ξέρω άλλες λεπτομέρειες γι’αυτή την ιστορία, δεν ξέρω τις λεπτομέρειες που ίσως κάποιος ήθελε να ακούσει, ξέρω όμως ότι κινδύνευσε χοντρά η ζωή μου».

Κανείς δεν αναρωτήθηκε ποτέ γιατί ο καλλιτέχνης / ηθοποιός θέλησε να διαγράψει ένα τέτοιο γεγονός από την ιστορία του. Και κανείς δεν έψαξε να βρει τι πραγματικά συνέβη, λόγω του προστατευτικού μύθου του «ιερού τέρατος».

Κι όμως. Υπήρξε εγκληματική πράξη. Υπήρξε εμπλοκή της Αστυνομίας. Ο Λιγνάδης νοσηλεύτηκε. Κινδύνευσε η ζωή του «χοντρά». Γιατί δεν κατήγγειλε τον / τους δράστες; Ποιός άνθρωπος επί γης δεν θέλει την τιμωρία κάποιου / κάποιων που προσπάθησαν να τον σκοτώσουν;

Ιδιωτική υπόθεση; Ίσως «ναι» για κάποιον που δεν τοποθετείται στην ανώτατη θέση ενός κορυφαίου κρατικού καλλιτεχνικού οργανισμού της χώρας. Στις δημόσιες θέσεις όμως, καμία σκιά εγκληματικής φύσης ή συναλλαγής δεν επιτρέπεται να υπάρχει στα πρόσωπα που τις αναλαμβάνουν.

Γιατί επελέγη τελικά ο Δημήτρης Λιγνάδης ως επικεφαλής του Εθνικού Θεάτρου;

Είχε τόση άγνοια ο Κυριάκος Μητσοτάκης για τον χώρο του θεάτρου που προσπέρασε πραγματικούς «δασκάλους» της τέχνης όπως ο Μαρμαρινός – για να μην αναφέρουμε τον κορυφαίο Τερζόπουλο;

Έπεσε θύμα του κατασκευασμένου «μύθου» ή απλώς επικράτησε το πολιτικό κριτήριο των «δικών μας παιδιών», κι επειδή ο Μαρκουλάκης είχε «εκτεθεί» με δηλώσεις του υπέρ του Μητσοτάκη προεκλογικά, πήγε στην «δεύτερη κοντινότερη επιλογή»;

‘Οπως και να έχει, η διαδικασία της κάθαρσης δια της δικαιοσύνης, δείχνει να έχει μπει σε τροχιά.

Πάντα υπάρχει ο φόβος της παλινόρθωσης του κατεστημένου και των «εξωδικαστικών» διευθετήσεων.

Αλλά πλέον ίσως γίναμε πιο υποψιασμένοι.

Και λιγότερο ευάλωτοι σε μύθους με «τέρατα».