“ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟΝΙΑ ΣΚΑΚΙΕΡΑΣ” – ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΓΟΝΕΑ ΘΥΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ – “ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ” Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΠΙΖΗΣΑΣΑΣ

Με μια ανάρτηση του ο Δημήτρης Μπέζας πατέρας θύματος της τραγωδίας των Τεμπών, ξεσπάει και στέλνει το δικό του μήνυμα, απέναντι σε όσους προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον πόνο των συγγενών.

Αναφέρει αναλυτικά ο Δημήτρης Μπέζας στην ανάρτηση του:

«Ένα τελευταίο μιάς που πλησιάζει η καταραμένη μέρα (28/2): κάνω τεράστια υπομονή και προσπάθεια με όλα αυτά που ακούω και βλέπω εδώ και καιρό….Με άλλα λόγια : Ανύπαρκτοι , κάτω τα χέρια από τη ψυχούλα των παιδιών μας, βρείτε άλλο αφήγημα για πολιτική καμπάνια και ψηφαλάκια. Φιλόδοξοι, τα φώτα έχουν και διακόπτη, όπως ανάβουν, έτσι και σβήνουν.

Τη τραγωδία των Τεμπών, δε θα τη κάνετε ασανσέρ κυβερνήσεων , ηγετών και ποσοστών στα γκάλοπ , τα παιδιά μας δεν είναι πιόνια σκακιέρας!! Τα Τέμπη δεν είναι πολιτικό θέμα αν και το παλεύετε πολλοί για να το κάνετε, τα Τέμπη είναι το αποτέλεσμα τεραστίων τωρινών και διαχρονικών πολιτικών ευθυνών, αυτό ΝΑΙ !!!!!!

Ο υγιώς σκεπτόμενος κόσμος, σας έχει πάρει χαμπάρι για αυτό και μας αγκάλιασε και μας αγκαλιάζει. Ο “παππάς” έχει τελειώσει, δε περνάει πια.

Δικαίωση.. η μόνη δικαίωση που μπορεί να υπάρξει, είναι οι ένοχοι να μπούνε μέσα, πως θα μπούνε; όταν θα πάψουν να γίνονται “βρώμικα” παιχνίδια γύρω από αυτό το δράμα και να εφαρμοστούν διαδικασίες και νόμοι. Αυτό είναι δικαιοσύνη !!!

Δεν έχω οξυγόνο…το οξυγόνο και εμείς το στερήσαμε στα παιδιά μας, με τις διαχρονικές κακές επιλογές μας που μας έφεραν σε αυτή τη κατάντια, ΝΑΙ, έχω τρομερές ενοχές, δεν οδηγούσα τα κολότρενα, ούτε ρουσφέτι ζήτησα μία φορά στη ζωή μου, αλλά εγώ, όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι κάναμε το ίδιο λάθος.

Ένας αγαπητός μου φίλος, πρίν μερικά χρόνια, μου έμαθε μία παροιμία : ” το κ@λο έβαλες μάγειρα, σκατά θα μαγειρέψει….” αυτό πλήρωσαν δυστυχώς τα παιδάκια μας που δεν έφταιγαν στο παραμικρό, 30 χρόνια και βάλε , λάθος «μενού», λάθος “συνταγές”.. απλά ήταν όμορφα τα «σερβίτσια» και νομίζαμε ότι τρώγαμε γκουρμεδιές….να μη πω τι τρώγαμε….

Νιώθω για πρώτη φορά ότι ο κόσμος κατάλαβε, κατάλαβε ότι κάθε μέρα που ζούμε είναι τύχη ενώ δε θα έπρεπε να είναι τυχαίο γεγονός αλλά διασφαλισμένο όσο γίνετε , τύχη γιατί η ζωή δεν έχει μόνο ατυχήματα έχει και αρρώστιες.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ γαμώτο μου και πρέπει, έχουμε παιδιά δικά μας ακόμα και για όλα τα υπόλοιπα που ζούνε σε αυτό το ..που λέγετε Ελλάδα, δεν επιτρέπεται να τα αφήσουμε να κινδυνέψουν για τους ίδιους λόγους και να κληρονομήσουν αυτό το χάλι…

Τη Παρασκευή πρέπει να καταλάβουν αυτοί όλοι που σηκώνουν και κουνάνε δάκτυλα , ότι για το μόνο λόγο που θα τους το ξανά επιτρέψουμε να τα κουνήσουν, είναι για να βγάλουν τα μάτια τους μεταξύ τους …να μη πω κάτι άλλο.

Σκύψτε τα κεφάλια μία φορά ρε, έχετε το θράσος κάποιοι από εσάς να έρχεστε σε εκδηλώσεις μνήμης, να μας παρηγορήσετε γιατί, που μας “φάγατε” τα παιδιά με τη καλή «διαχείριση» που κάνατε; Εσείς που αλλάζετε κόμματα σα τα πουκάμισα νομίζετε ότι κάνατε μπουγάδα ευθυνών; τη ψυχή θα παραδώσετε ρε ; δεν έχετε το θάρρος να κοιτάξετε ούτε τη μάπα σας στο καθρέπτη, όλοι σας, ΟΛΟΙ ΣΑΣ!!!!! Τέλος!

Το έχω πεί και θα το επαναλάβω, δε θα πω σας ευχαριστώ , θα πω σας ευχαριστούμε γιατί δεν είμαι μόνος, η μοίρα, μας μετάτρεψε σε μία μεγάλη οικογένεια πονεμένων ανθρώπων που δε τα παρατάνε, δε συμβιβάζονται και παλεύουνε μέρα με τη μέρα για να μπορούνε να κοιτάνε ψηλά τον ουρανό χωρίς ντροπή απέναντι σε αυτούς που χάθηκαν.

Είναι η τελευταία φορά που γράφω επί του θέματος, θα μου επιτρέψετε που και που να postάρω κάποια φωτογραφία ή video της Φραντσέσκας μου αυτό δε μπορώ και δε θέλω να το κόψω.
Μια μεγάλη αγκαλιά σε όλους σας, φίλους, γνωστούς και μη, η αγάπη και η συμπαράστασή σας είναι συγκλονιστική»

«Ακόμη και τώρα μετά από δύο χρόνια δεν μπορώ να ξεχάσω αυτά τις φωνές»

Η Αλεξάνδρα Τσακίρη είναι μια επιζήσασα από την τραγωδία των Τεμπών και το τραγικό δυστύχημα θα μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό της. Η Αλεξάνδρα Τσακίρη περιέγραψε στο OPEN τα όσα έζησε και σκέφτηκε τη στιγμή της φονικής σύγκρουσης. Σύμφωνα με όσα αποκάλυψε: «Δεν είχαμε οξυγόνο εκείνη την ώρα, δηλαδή προσπαθούσαμε με τα χίλια ζόρια να αναπνεύσουμε, βάζαμε φουλάρια μπροστά γιατί μας δυσκόλευε αυτό που κάναμε σαν αναπνοή. Μέσα στο βαγόνι αλλά και όταν βγήκαμε, είδαμε πολύ έντονα τη φωτιά, τα δικά μας τα τζάμια είχανε σπάσει από τις λαμαρίνες της εμπορικής αμαξοστοιχίας και την φωτιά τη βλέπαμε δίπλα μας. Όλοι φώναζαν ‘’βοήθεια’’ θα πεθάνουμε. Ένας από τα πίσω βαγόνια φώναξε ‘’ψυχραιμία όλοι’’ και ήταν αυτό που χρειαζόμουν εκείνη την ώρα για να είμαι ψύχραιμη ώστε να βγούμε έξω».

Στη συνέχεια η ίδια είπε πως δύο χρόνια μετά δεν μπορεί να ξεχάσει τις φωνές από το μοιραίο τρένο αναφέροντας λέγοντας χαρακτηριστικά πως: «Ακόμη και τώρα μετά από δύο χρόνια δεν μπορώ να ξεχάσω αυτά τις φωνές , αυτά τα πράγματα που είδα εκείνο το βράδυ. Ειδικά για τα παιδιά που τα γνώριζα, την Αφροδίτη, τον Άγγελο και την Εριέττα, με πονάει ακόμη περισσότερο γιατί τους είδα, σηκώθηκαν και μετά από λίγο χάθηκαν και ακόμη και τώρα που μιλάμε η Εριέττα δεν έχει βρεθεί. Αυτό με πονάει παραπάνω γιατί εγώ μπόρεσα εκείνο το βράδυ να πάρω τους γονείς μου τηλέφωνο να τους πω ότι όλα καλά, είμαι εντάξει, χτύπησα λίγο αλλά είμαι εντάξει ζώ. Κάποιοι γονείς δεν δέχτηκαν αυτό το τηλεφώνημα» .