ΤΗΣ ΑΚΟΛΑΣΙΑΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ! “Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΜΕ ΤΟ ΕΣΩΡΟΥΧΟ” – ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΚΛΕΙΣΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΣΟΥΝΑΜΙ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ – “ΒΡΟΧΗ” ΟΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΜΠΕΚΑΤΩΡΟΥ

Γυναίκες, πρωταθλήτριες και με διακρίσεις στο χώρο τους, αποφάσισαν να μιλήσουν για τις ανάρμοστες συμπεριφορές των οποίων έγιναν δέκτες, στα χρόνια της νιότης τους

Ο κρίκος στην αλυσίδα της σιωπής έσπασε όταν η Σοφία Μπεκατώρου, έβγαλε από μέσα της το επτασφράγιστο μυστικό, που τη βασάνιζε για 23 χρόνια. Γυναίκες, πρωταθλήτριες και με διακρίσεις στο χώρο τους, αποφάσισαν να μιλήσουν για τις ανάρμοστες συμπεριφορές των οποίων έγιναν δέκτες, στα χρόνια της νιότης τους. Μια από αυτές η αθλήτρια του υγρού στίβου Ραμπέα Ιατρίδου η οποία σε δηλώσεις της στην ΕΡΤ αποκάλυψε την εμπειρία που είχε με γιατρό που, όπως είπε την εξέτασε γυμνή, χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος.

«Έχω υποχρέωση να ξεντυθώ. Με εξέτασε με ανάρμοστο τρόπο σε σημεία που δεν θα έπρεπε καθόλου να με αγγίξει για την εξέταση αυτή», είπε η Ραμπέα για να προσθέσει: «Η κάθε γυναίκα έχει δικό της λόγο που φοβάται να μιλήσει. Πραγματικά είναι αμέτρητα τα μηνύματα που έχω δεχτεί από το πρωί που έκανα την ανάρτηση από συναθλήτριες και φίλες που έχουν δεχτεί αντίστοιχες συμπεριφορές στο χώρο εργασίας και στον αθλητικό χώρο. Λυπάμαι πάρα πολύ. Αυτές οι συνθήκες σιωπής , ο φόβος να αποκαλύψουμε συντηρεί αυτές τις καταστάσεις και διαιωνίζει αυτό το πρόβλημα». Η ίδια είχε αναρτήσει στο λογαριασμό της στο Facebook το παρακάτω μήνυμα, μετά τις αποκαλύψεις της Σοφίας Μπεκατώρου.

Η ανάρτησή της

H αποκάλυψη της σεξουαλικής κακοποίησης της Ολυμπιονίκη μας Σοφία Μπεκατώρου έσκασε σαν βόμβα λες και τα εγκλήματα αυτής της κατηγορίας είναι κάτι σπάνιο για την “πολιτισμένη” κοινωνία μας και όλοι δήλωσαν σοκαρισμένοι που ο Ελληνικός πρωταθλητισμός δεν είναι αγνός και δεν στελεχώνεται από ενάρετους ανθρώπους…

Μετά το σοκ η βροχή του εύκολου σχολιασμού και η ευκαιρία των πολλών να κρίνουν πίσω από τα πληκτρολόγιά τους και αρκετών κομπλεξικών να νιώσουν ανώτεροι κατηγορώντας το θύμα είτε ευθέως είτε με υπονοούμενα για τον χρόνο που διάλεξε να δημοσιοποιήσει την ιστορία της.

Στην ανάγνωση της ιστορίας της έμεινα για ώρες σιωπηλή. Σκέφτηκα πόσα έχει πετύχει αυτή η γυναικάρα με το εθνόσημο στο στήθος της και στα πανιά της και προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου στη θέση της. Σκέφτηκα πως θα αισθανόμουν, τι θα σκεφτόμουν, τι θα έκανα. Τι θα επέλεγα να κάνω και πως θα το έπνιγα μέσα μου.. Σίγουρα δεν μπορείς να το νιώσεις σκέφτηκα αν δεν το έχεις ζήσει..

Την επόμενη ημέρα ήρθε η ανάρτηση της φίλης Μάνιας Μπίκοφ για τον γιατρό της εθνικής υδατοσφαίρισης που υποχρέωνε τις αθλήτριες να κατεβάζουν το μαγιό τους, να ταράξει τα δικά μου νερά με μια αλυσιδωτή αντίδραση που με πήγε πολλά χρόνια πίσω, σαν μια πτώση μια τσουλήθρα που δεν μπόρεσα να σταματήσω πριν προσγειωθώ σε ένα ιατρείο της Θεσσσαλονίκης, σχεδον 27 χρόνια πριν. Στη διάρκεια της αθλητικής μου καριέρας είχα μόνο άνδρες προπονητές και συνοδούς στις αποστολές και ήταν όλοι τους άψογοι, δεν είχα ποτέ παράπονο.

«Ο γιατρός, μου ζήτησε να μείνω με το εσώρουχο»

Λίγο πριν τα 19 μου, στην επανεκκίνηση εντατικών προπονήσεων μετά από ολιγόμηνη παύση για τις πανελλαδικές εξετάσεις σε μια στιγμή ανωριμότητας στο γυμναστήριο του Τζίμη Σαμαρά, χωρίς καλό ζέσταμα δέχτηκα μια πρόκληση για μια άσκηση που κατέληξε σε άσχημη θλάση του δικεφάλου του δεξιού ποδιού. Κάλεσα αμέσως τον αθλίατρο που με παρακολουθούσε αλλά λόγω φόρτου θα με έβλεπε το επόμενο απόγευμα αργά. Ο φόβος μου πως κάτι κακό έχει γίνει με οδήγησε να κλείσω ραντεβού και σε ορθοπεδικό του ασφαλιστικού φορέα κοντά στο σπίτι.. Ο γιατρός, μου ζήτησε αμέσως να μείνω με το εσώρουχο.

Αφού έκανε σύντομες ερωτήσεις και με εξέτασε στο ειδικό κρεβάτι πιάνοντας συνεχώς το σώμα μου σε σημεία που δεν δικαιολογούσε η εξέταση, μου ζήτησε να σηκωθώ και να σκύψω. Στάθηκα αντικριστά του και πήγα να σκύψω εμπρός. Οχι μου είπε, όχι έτσι, θα γυρίσεις και θα σκύψεις μπροστά μου. Είχα πανικοβληθεί, το ένιωθα τελείως λάθος αλλά δεν ήξερα πως να αντιδράσω, το όχι είχε κολλήσει σαν λυγμός στο λαιμό μου και δεν κατάφερε να βγει.

Εκανα αυτό που μου ζήτησε και ο σιχαμένος στάθηκε ακριβώς πίσω μου και χούφτωσε με πρόφαση την εξέταση μηρούς και γλουτούς, Με ένα εξίσου σιχαμένο χαμόγελο μου συνταγογράφησε λίγο μετά φάρμακα. Μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μου ξέσπασα σε κλάματα και έσκισα τη συνταγή σε χιλιάδες κομματάκια. Εκανα ώρα να γυρίσω στο σπίτι μέχρι να μη φαίνεται το κλάμα μου γιατι αν έλεγα τι έγινε ο πατέρας μου θα πήγαινε και θα τον πετούσε από το μπαλκόνι αφού πρώτα τον είχε κάνει τόπι στο ξύλο..

Το ίδιο βράδυ πήγα στο ιατρείο του αθλίατρου μου σαν φοβισμένο κουτάβι.. “Βγάζουμε παπουτσάκια και καλτσούλες και ανεβαίνουμε στο κρεβατάκι” μου είπε γλυκά. “Γιατρέ να βγάλω τη φόρμα;” “Όχι βέβαια” απάντησε ήρεμα, “δε χρειάζεται για την εξέταση”. Η εξέταση περιλάμβανε εντολές κίνησης, εκτέλεση και ακόλουθη ερώτηση για το είδος και την ένταση του πόνου και το μόνο που άγγιξε ήταν ο αστράγαλος και η κνήμη μου για να διορθώσει κίνηση.. Με τις θεραπείες και την αγωγή σε λίγες ημέρες ήμουν πάλι σε θέση να κολυμπήσω αλλά το σκηνικό στον πρώτο γιατρό έκανα χρόνια να το ξεπεράσω και ο τρόπος που διάλεξα για να το διαχειριστώ ήταν να το διακωμωδήσω ώσπου τελικά το ξέχασα. Ημουν μικρή, φοβισμένη και εντελώς άβγαλτη.

Με αφορμή την εξιστόρησή σου Μάνια, που με αφορμή την εξιστόρηση της Σοφίας, το ξέθαψες από τη μνήμη σου, το ξέθαψα κι εγώ από τη δική μου.. Σαφώς και δεν εξισώνεται σε καμία περίπτωση με αυτή ενός βιασμού αλλά η παρενόχληση και η κακοποίηση ανεξάρτητα από την βαρύτητα του περιστατικού γεμίζουν με αισθήματα ντροπής το θύμα.

Πολύ φοβάμαι πως πολλές αθλήτριες έχουν ανάλογες ή πολύ πιο σοβαρές ιστορίες να διηγηθούν. Το λάθος δεν είναι ότι πνίξαμε τις ιστορίες μέσα μας. Το λάθος είναι ότι δεν είχαμε την αίσθηση ότι θα μας (υπο)στηρίξουν για να τις πούμε και φυσικά φοβόμασταν τον σχολιασμό και την κριτική από τους “δικαστές” γι’ αυτό δεν είχαμε το θάρρος. Η κάθε γυναίκα χρειάζεται τη στήριξη μας αν και όταν αποφασίσει να μιλήσει, όταν βρει το θάρρος μέσα της.

Και η Μάνια Μπίκοφ αθλήτρια πόλο σε δηλώσεις της, στην ΕΡΤ μίλησε για τα όσα βίωσε πριν από τριάντα χρόνια από γιατρο, ο οποίος αν και είχε πρόβλημα στον ώμο , της ζητούσε να κατεβάσει το μαγιό. Στον συγκεκριμένο γιατρό την είχαν στείλει άνθρωποι που είχαν σχέση με την εθνική ομάδα πόλο εκείνης της εποχής.

«Μου ζήτησε να κατεβάσω το μαγιό μέχρι τη μέση . Η αλήθεια είναι ότι εγώ τα έχασα. Υπάκουσα. Δεν μου άρεσε . Το σύζήτησα με δυο συναθλητριές μου που είχαμε πάει μαζί για επίσκεψη και στην επόμενη επίσκεψη έγινε το ίδιο. Τότε αντέδρασα και του είπα : « γιατί μου ζητάτε να κατεβάσω το μαγιό μου αφού θέλετε να δείτε τον ωμο μου» και μου είπε με αυτό το ύφος ενός ανθρώπου με εξουσία πάνω σε έναν αθλητή «Γιατί ,ντρέπεσαι»

«Κοπιάζεις πάρα πολύ, αφιεερώνεσαι , αφήνεις όλη σου τη ζωή για το όνειρό σου και είναι πολύ δύσκολο να πας κόντρα σε όλους αυτούς. Εννοείται ότι διακυβέβεται η καριέρα σου . Να μην μείνουν άλλο κλειστά τα στόματα»

Η ανάρτησή της:

Μια γυναίκα βρίσκει το θάρρος και δημόσια μιλά για τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη χρόνια πριν κ αντί αυτό να αφυπνίσει, ταρακουνήσει, προβληματισει κάθε έναν, ειδικά του χώρου του αθλήματος της, η ίδια δέχεται πλήθος μηνυμάτων που εμμέσως πλην σαφώς την κρίνουν γιατί της πήρε τόσα χρόνια, ότι τα ήθελε, ότι το κάνει για την δημοσιότητα.

Είστε όλοι τραγικοί.. Οι γυναίκες δε,, που σχολιάζετε στο ίδιο μήκος κύματος είστε εμετικές Ξέρετε πόσο δύναμη χρειάζεται να αποδεχθεις αρχικά ότι είσαι θύμα βίας και να το πεις; Έχετε σκεφτεί πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να χειριστείς και την βία αλλά και όλους όσους σε κρίνουν; Έχετε μπει σε αυτήν τη θέση? Όπου το θύμα, ζει με τον φόβο; όπου δεν τολμά να ζητήσει βοήθεια γιατί ξέρει πως θα είναι αβοηθητη;

Η Sofia Bekatorou μια σπουδαία αθλήτρια και γυναίκα μέσα από αυτήν την εξομολόγηση της ξεκλείδωσε πολλά κουτάκια μνήμης. Περίμενα σήμερα να υπάρχει υποστήριξη από τον χώρο. Δεν την είδα.

Εγώ λοιπόν Σοφία,, με αφορμή την δική σου ιστορία θα πω μια ακόμη.. 28-30 χρόνια πριν, όταν ήμουν εν ενεργεια αθλήτρια της υδατοσφαίρισης εμφανίστηκε ένας τραυματισμός στον ώμο. Ήμασταν σε προετοιμασία με την εθνική ομάδα ο πόνος επέμενε, με έστειλαν στον γιατρό. Δεν ήμουν μόνη, ήταν ακόμη 1-2 συναθλητριες με παρόμοια θέματα.

Στις 3-4 επισκέψεις στον “γιατρό” αυτό, στην εξέταση και στις ενέσεις ενζυμων που μου έκανε για να βγάζω την προπόνηση ΠΑΝΤΑ μου ζητούσε να κατεβάσω το μαγιό μου. Ο τραυματισμός μου ήταν στο δεξί ώμο.

Την πρώτη φορά το έκανα, με αιφνιδίασε, δεν ήξερα γιατί το ζήτησε. Όταν βγήκα ρώτησα τις άλλες, μου είπαν ότι κ σε αυτές κάτι ανάλογο είχε ζητήσει. Δε μίλησα σε κάποιον άλλον. Στην επόμενη επίσκεψη το ίδιο. Τον κοίταξα κατάματα και τον ρώτησα γιατί; Αφού τον ώμο μου θα δείτε.. Μου απάντησε με υφακι “γιατί, ντρέπεσαι;” Ήταν ο τοπ γιατρός, με έστειλε η ομάδα, φοβομουν αν μιλούσα θα έχανα τη θέση μου στην ομάδα.. Πήγα ακόμη 2 φορές, αρνήθηκα να κ ξανακατεβάσω το μαγιό μου. Στη συνέχεια δεν ξαναπήγα ΠΟΤΕ, ανέλαβε το σωματείο μου κ με έστειλε σε άλλους γιατρούς.

Ο συγκεκριμένος δεν με άγγιξε στο στήθος, την έβρισκε όμως να μας βλέπει. Τότε φοβομουν. Έπειτα απλά το διέγραψα από τη μνήμη μου. Με αφορμή τα λόγια σου Σοφία, σήμερα το ξέθαψα από τη μνήμη μου. Ήμουν μια αθλήτρια που ζούσα μόνη μου στην Αθήνα κ αγωνιζόμουν για το όνειρο μου. Άλλες εποχές τότε. Τώρα αν κάτι ανάλογο συνέβαινε στα παιδιά μου, θα γινόμουν αγρίμι. Με αφορμή τα λόγια σου Σοφία, θα τους μιλήσω ξανά για την βία, ειδικά για την σεξουαλική. Σ ευχαριστώ λοιπόν και σου βγάζω το καπέλο. #me_tin_Sofia