ΟΙ ΕΓΧΩΡΙΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ “ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ” ΠΟΥ ΕΒΓΑΛΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑ ΤΗΣ “ΧΡΩΠΕΙ” ΠΟΥ ΕΞΟΡΥΞΕ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΑΠΟ ΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ. Η “ΕΠΑΡΑΤΟΣ ΧΟΥΝΤΑ” ΤΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΚΑΙ Ο “ΚΟΛΟΜΠΙΝΑΣ” ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΤΟΝ ΕΚΛΕΙΣΕ ΦΥΛΑΚΗ

Η Ελλάδα είναι μία χώρα πλούσια σε γεωφυσικούς πόρους. Πετρέλαιο, φυσικό αέριο “κοιμούνται” στο υπέδαφος της χώρας μας, περιμένοντας να ξυπνήσουν από το τρυπάνι κάποιου. Μόνο που αυτός ο κάποιος δεν θα είναι το ελληνικό κράτος. Άλλωστε όλα “παραχωρήθηκαν” στους Δανειστές για 99 χρόνια. Τυχαίο; Όχι! Τα χρόνια της κρίσης, διαβάζουμε καθημερινά για την ανακάλυψη των πετρελαίων στο Ιόνιο και τη Νότια Κρήτη. Τώρα πήραν χαμπάρι τα πετρέλαια στη δυτική Ελλάδα; Ή μήπως τώρα ήρθε η ώρα να τα εκμεταλλευτούν;

Το πλούσιο υπέδαφος της χώρας μας και τα πετρέλαια τα μυρίστηκαν πρώτοι οι άγγλοι το 1927, τα δοκίμασε το πολεμικό μας ναυτικό το 1928, η ιδιωτική τους εκμετάλλευση άρχισε το 1965 και η ζωή τους έκλεισε το 1979. Παρακάτω θα διαβάστε την απίστευτη περιπέτεια του πρώην ιδιοκτήτη της ΧΡΩΠΕΙ (που έβγαζε το Αλγκόν το αντίστοιχο σήμερα είναι το Ντεπόν). Του  επιστήμονα που ανακάλυψε το πετρέλαιο στο Κερί Ζακύνθου, αλλά την ανακάλυψή του αυτή την “δολοφόνησαν” οι κυβερνώντες της εποχής!

Πετρέλαια Ζακύνθου

Πρώτοι οι Άγγλοι μυρίστηκαν το πετρέλαιο της Ζακύνθου και πολύ αργότερα οι αναθυμιάσεις οδήγησαν εκεί και τη μύτη ενός επιχειρηματία: Του ιδιοκτήτη της διαλυμένης σήμερα βιομηχανίας  ΧΡΩΠΕΙ, Σωτήρη Σοφιανόπουλου.

• Το 1927 η αγγλική εταιρεία «NEAR EAST PETROLEUM COMPANY» έρχεται στη Ζάκυνθο, για να μελετήσει τις δυνατότητες αντλήσεως πετρελαίου. Δεν γίνεται όμως εντατική άντληση, των φρεατίων, γιατί λείπουν τα επαρκή μηχανήματα και οι δεξαμενές.
• Το 1928, η ελληνική κυβέρνηση στέλνει το τορπιλοβόλο «Πέργαμος» για να κάνει δοκιμές καύσεως. Η έκθεση που συντάσσεται καταλήγει σε ένα αισιόδοξο συμπέρασμα: «Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι τ’ αποτελέσματα των δοκιμών ήσαν ικανοποιητικά».
• Το 1965, ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος επισκέπτεται για πρώτη φορά τη Ζάκυνθο και μαθαίνει ότι στο Κερί, σ’ ένα βάλτο 1.000 στρεμμάτων, υπάρχει πετρέλαιο! Τα χρόνια της δικτατορίας αποφασίζει να ασχοληθεί επιχειρηματικά με την υπόθεση της Ζακύνθου. Η επταετία είχε τότε παραχωρήσει άδεια για γεωτρήσεις στην αμερικανική εταιρεία ANCAR OIL. Ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος συναντιέται στα γραφεία της ΧΡΩΠΕΙ με τον ελληνικής καταγωγής πρόεδρο της ΑΝΚΑΡΟΪΛ Στερτζ (Στέργιου), καταλήγουν σε συμφωνία και αποφασίζεται να γίνει το συντομότερο γεώτρηση βάθους 2.500 μέτρων: «Η ΑΝΚΑΡΟΪΛ και η ΧΡΩΠΕΙ θα είχαν ποσοστά επί της παραγωγής και της εκμετάλλευσης του πετρελαίου. Παρασκευή, θα ερχόταν ξανά ο Στερτζ για να υπογράψουμε τη σύμβαση και την Τρίτη γίνεται το πραξικόπημα στην Κύπρο. Ο Στερτζ δεν έρχεται και βέβαια η σύμβαση ναυαγεί. Γίνονται τα γνωστά, έρχεται η μεταπολίτευση και εγώ εξακολουθώ να ενδιαφέρομαι για τα πετρέλαια. Επισκέπτομαι τον καθηγητή Ζάχο, διευθύνοντα σύμβουλο της ΔΕΠ (Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου). Πραγματικά, στέλνει στη ΧΡΩΠΕΙ την άδεια να προχωρήσω τις εργασίες στο Κερί».
• Ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος πηγαίνει στη Ζάκυνθο και στήνει εκεί ένα κανονικό εργοτάξιο επανδρωμένο με μηχανικούς και τεχνικούς της ΧΡΩΠΕΙ. Τότε έλεγε: «Η μεγαλύτερη γεώτρηση που είχα κάνει ήταν βάθους 120 μέτρων το περισσότερο, όμως, πετρέλαιο έβγαινε από μια των 18 μέτρων. Πετρέλαιο χωρίς υδρόθειο, με βάση τη νάφθα. Έφτασα να βγάζω, ανάλογα με τις υδροστατικές πιέσεις, μέχρι και 70 βαρέλια πετρέλαιο την ημέρα. Για μήνες ολόκληρους τα πετρελαιοκίνητα φορτηγά της ΧΡΩΠΕΙ κινούνταν με αυτό το καύσιμο, ενώ επί χρόνια μου ζητούσαν να τους πω το μυστικό – πώς δηλαδή, κατάφερα να βγάλω ντίζελ σε πρώτη φάση χωρίς διυλιστήριο!».

Ο δραστήριος επιχειρηματίας ζητά από το υπουργείο Βιομηχανίας άδεια εκμεταλλεύσεως: «Έτρεχα από το υπουργείο Βιομηχανίας στη ΔΕΠ και τούμπαλιν. Σ’ αυτά τα δρομολόγια με κορόιδευαν όλοι μαζί. Τράβηξα μια εταιρεία στη Ζάκυνθο και πουλούσα το πετρέλαιο που έβγαζα με κανονικό τιμολόγιο στη ΧΡΩΠΕΙ».

• Η δουλειά στο Κερί κρατάει δύο χρόνια και σταματάει με τη σύλληψη του Σωτήρη Σοφιανόπουλου. Όπως υποστηρίζει ο ίδιος: «ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε ζητήσει από τον υπουργό Βιομηχανίας να μου δοθεί άδεια εκμεταλλεύ­σεως, αντ’ αυτού μια ωραία πρωία έρχονται στο Κερί και με συλλαμβάνουν ως παραβάτη του νόμου επειδή παράγω αργό πετρέλαιο».
• Ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος δικάζεται τον Μάιο του 1979 και αθωώνεται. Με δικαστική απόφαση, όμως, αναστέλλονται οι δύο άδειες που είχε για παραγωγή πετρελαίου. Από τότε, κανείς δεν ασχολήθηκε πια με τα πετρέλαια της Ζακύνθου. Η περιοχή αναδίδει ακόμα τη μυρωδιά του πετρελαίου και ο βάλτος βουλιάζει στα περασμένα υγρά γυαλιστερά μεγαλεία.

Ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος υποστηρίζει από τότε ότι εσκεμμένα σκέπασαν την υπόθεση και κατηγορεί όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης ότι παραδίδουν τον εθνικό πλούτο της χώρας στις πολυεθνικές… Πριν από 40 χρόνια λοιπόν, αποδείχθηκε περίτρανα ότι στη Δυτική Ελλάδα υπάρχουν κοιτάσματα πετρελαίου.

Ποιος ήταν ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος

Ο Σωτήριος Σοφιανόπουλος γεννήθηκε το 1938 στην Αθήνα. Το 1956 αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Αναβρύτων. Σπούδασε Χημικός στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο Πολυτεχνείο Darmstadt της Γερμανίας. Διετέλεσε επί τετραετία Πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων φοιτητών στη Γερμανία. Επί 11 χρόνια διετέλεσε Αντιπρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρίας ΧΡΩΠΕΙ. Ειδικεύτηκε στην αναπτυξιακή έρευνα και τεχνολογία και μεταξύ άλλων κατασκεύασε τα πρώτα ελληνικά όπλα μετά το 1974. Είχε ξεκινήσει και την κατασκευή βαλλιστικών πυραύλων αλλά για διαφόρους λόγους (!) η παραγωγή σταμάτησε… Στα εργαστήρια της ΧΡΩΠΕΙ ο Σοφιανόπουλος συνέθεσε και το προωθητικό υγρό πυραύλων Υδραζίνη. Στα ναυπηγεία Αυλίδος κατασκεύασε τορπιλακάτους που όμως η προσπάθεια για διαφόρους λόγους (!) δεν συνεχίστηκε… Προσκλήθηκε από τον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή να υποβάλει «οικονομικό υπόμνημα». Για λογαριασμό του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης έφερε σε πέρας υλικό εφαρμοσμένης έρευνας υψηλοτάτης τεχνολογίας με άκρως απόρρητη σύμβαση, το οποίο χαρακτηρίστηκε εθνικό θέμα υψίστης ασφάλειας, αλλά ποτέ δεν προσκλήθηκε στις δοκιμές…(!)

Το 1972 απέδειξε ότι η σόγια ευδοκιμεί στη χώρα μας αλλά ναυάγησαν οι προσπάθειες του για βιομηχανική εκμετάλλευση… Κατασκεύασε το πρώτο εργοστάσιο παρασκευής πρωτεϊνούχων αλεύρων υψηλής περιεκτικότητας σε οξέα. Την τεχνολογία ζήτησε εκτός των άλλων κρατών και η Βουλγαρία με ανταλλαγή τεχνολογίας παραγωγής κιτρικού οξέος, αλλά το κράτος δεν επέτρεψε τη συνεργασία αυτή και διέταξε το κλείσιμο του εργοστασίου. Το 1977 παρήγαγε το πρώτο ελληνικό πετρέλαιο στο Κερί Ζακύνθου και κατέληξε στα δικαστήρια κατηγορούμενος από την κρατική μηχανή, παρόλο που είχε πάρει δύο άδειες γι’ αυτό τον σκοπό… (!)

Ο Σοφιανόπουλος …που κάνει σήμερα τον κτηνοτρόφο-αγρότη, είναι σπουδαία ελληνική φυσιογνωμία… Τον φάγανε οι εγχώριοι και ξένοι μπάσταρδοι!

 “Βαρύ” και μη εκμεταλλεύσιμο

Η Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου (ΔΕΠ) υποστήριζε τότε ότι το πετρέλαιο της περιοχής Κερί Ζακύνθου δεν είναι εμπορικά εκμεταλλεύσιμο, διότι είναι «βαρύ» (έ­χει δηλαδή μεγάλο ειδικό βάρος) και η ποσότητα του μι­κρή (μπορούν να αντληθούν περίπου 30-40 βαρέλια την η­μέρα). Το κοίτασμα αυτό, σύμφωνα με έρευνες της ΔΕΠ, προέρχεται από την περιοχή του Κυπαρισσιακού Κόλπου, όπου σύμφωνα με τις ενδείξεις υπάρχει πετρέλαιο σε βά­θος 1.000 μέτρων. Εξαιτίας του μεγάλου βάθους δεν έγι­ναν γεωλογικές μελέτες για να φανεί αν το κοίτασμα πετρελαίου στην Κυπαρισσία είναι μικρό ή μεγάλo.

Ακόμα και σήμερα προσπαθούν να το καλύψουν

Πρόσφατες αναφορές στο θέμα, είναι ενδεικτική της προσπάθειας συγκάλυψης που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Γιατί άραγε; Δείτε τι έγραφε δημοσίευμα στις 27/10/2015: “Δεν πίστευαν στα μάτια τους κάτοικοι της Ζακύνθου όταν από τις βρύσες των σπιτιών τους έτρεχε, αντί για νερό, πετρέλαιο για αρκετές ώρες την περασμένη Παρασκευή. Ο πρόεδρος της τοπικής εταιρίας ύδρευσης αλλά και ο δήμαρχος κάνουν λόγο για ανθρώπινο λάθος ενός τοπικού πρατηριούχου καυσίμων. Η υπόθεση πάντως βρίσκεται ήδη στην εισαγγελία του νησιού. «Ήταν μια καφέ βρωμιά με έντονο άρωμα πετρελαίου» είπε μια κάτοικος του νησιού και πέρα από την όποια χιουμοριστική διάθεση μπορεί να κανείς να επιστρατεύσει για να σχολιάσει το γεγονός, δεν παύει να πρόκειται για μια πολύ σοβαρή υπόθεση που γεννά ερωτηματικά, με βασικότερα τα εξής δύο: Πώς οι δεξαμενές καυσίμων μπορούν να συνδέονται με το δίκτυο ύδρευσης και πώς ο εν λόγω πρατηριούχος είχε πρόσβαση σε αυτό; Τί θα γινόταν αν είχε πιει από το τρεχούμενο πετρέλαιο κάποιο παιδί ή ηλικιωμένος;”.