27 ΙΟΥΛΙΟΥ 2020, ΤΟ ΡΟΛΟΪ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ. “ΕΣΥ ΗΘΕΛΕΣ ΤΟ ΠΤΩΜΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟ, ΚΥΡΙΕ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ. ΕΣΥ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΑΙΜΟΡΡΑΓΟΥΣΑ, ΓΕΛΑΓΕΣ. ΕΣΥ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΜΕ ΚΛΑΙΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ”. ΑΛΛΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΒΓΗΚΕ Ο ΘΕΟΣ KAI ΤΩΡΑ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΠΗΓΕΣ ΝΑ ΜΕ ΦΑΣ.. ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΧΙΟΣ

Το ξημέρωμα της 27ης Ιουλίου 2020, χάραμα Αγίου Παντελεήμονος,   είναι δύσκολο να ξεχαστεί ακόμα και από έναν εκπαιδευμένο πεζοναύτη. Πόσο μάλλον για έναν δημοσιογράφο που μπορεί να έχει περάσει επαγγελματικά δια πυρός και σιδήρου, όμως ούτε εκπαιδευμένος είναι σε αιφνιδιαστικές ένοπλες επιθέσεις αντάρτικου πόλης, ούτε σε καταστάσεις πραγματικής μάχης. Γιατί όλα όσα έγιναν εκείνο το βράδυ, ήταν μία μάχη. Για τη ζωή μου.

Έναν χρόνο μετά, έχω καταλήξει σε συγκεκριμένα συμπεράσματα, διερευνώντας το προμελετημένο σχέδιο βιολογικής μου εξόντωσης. Κατ’ αρχήν οφείλω να διευκρινίσω ότι από το Τμήμα Ανθρωποκτονιών της Ασφάλειας Αττικής, από τον επικεφαλής του, από τον επικεφαλής του ΥΔΕΖΙ, αλλά και από τον Διοικητή Ασφαλείας (τυγχάνει και οι δύο τελευταίοι να είναι πατριώτες μου αλλά και εξηρτημένοι υπηρεσιακά από την κυβέρνηση Μητσοτάκη), δεν έχω καμία απολύτως ενημέρωση. Τέτοιους πατριώτες, λένε στο χωριό μου, να τους βράσεις. Αρχίζω και το εμπεδώνω.

Η αντίστροφη μέτρηση

Η συνάντηση με τον Δημητρακόπουλο

Την Πέμπτη 23 Ιουλίου το μεσημέρι, δέχομαι στο κινητό του τηλέφωνο κλήση από τον ποινικολόγο Μιχάλη Δημητρακόπουλο. Εμμένει- ενώ ακούγεται ανήσυχος- να συναντηθούμε “άμεσα και γρήγορα εκτός γραφείου, επ’ ουδενί στο γραφείο, όχι στο γραφείο”, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Του απαντώ ότι η μόνη μέρα που έχω σχετικά ήρεμη, είναι το Σάββατο. “Το Σάββατο, κανένα πρόβλημα, ακόμα και στο σπίτι σου. Να έρθω στο σπίτι σου”, μου απαντά νευρικά. Ο διάλογος είναι χαρακτηριστικός.

-Στο σπίτι μου, όχι, είναι η οικογένειά μου. Θα δούμε. Πάρε με το Σάββατο και βλέπουμε.

-Εντάξει αλλά θα ήθελα γρήγορα.

(Το Σάββατο κι ενώ νόμισα ότι ήταν ένα από τα γνωστά “κούφια” ραντεβού, έτσι κοιμήθηκα λιγάκι παραπάνω, χτυπάει το τηλέφωνο. Ο δικηγόρος είναι στην άλλη γραμμή).

—Τι θα γίνει , θα βρεθούμε; Μου’ πες μεσημέρι.

–Έχω ένα θέμα τώρα, εάν θέλεις, μετά τις 3.

-Εντάξει 3 , ότι ώρα μου πεις. Αλλά όχι σε δημόσιο χώρο, δεν θέλω να μας δουν. Πάμε σε κανένα πάρκο καλύτερα εκεί στα Βριλήσσια, πάμε σε κανέναν παιδότοπο, καλύτερα!

–Τι να κάνουμε στον παιδότοπο. Άσε, ρε μεγάλε, σε καφετέρια θα πάμε.

-Όχι μωρέ εκεί, τι να κάνουμε, μας βλέπουν.

-Θα δούμε.

(Στις 3.15 περίπου, κι ενώ έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι λόγω ενστίκτου ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά με τη συμπεριφορά του κι ενώ βρίσκομαι στη συμβολή των οδών Αναπαύσεως και Πεντέλης στα Βριλήσσια, το τηλέφωνο ξαναχτυπά, αυτός ακούγεται πολύ πιεσμένος, λες και κάποιοι τον ζορίζουν, λες και κάποιοι βρίσκονται πίσω απ’ αυτόν).

—Έλα που είσαι ρε παιδί μου;

-Εδώ στη γωνία.

Πάμε σε παιδότοπο, στο πάρκο, όχι σε καφέ.

-Σε καφέ.

-Καλά εντάξει, δίπλα είμαι, δεν με βλέπεις;

-Ωραία, έλα στον Μπάκα (καφετέρια επί της περιοχής της Πεντέλης).

-Κάτσε να έρθω με το δικό σου αυτοκίνητο, μου λέει.

(Τον παίρνω, πάμε στον Μπάκα. Εκεί δεν μου αναφέρει τίποτα για χρήματα. Εν περιλήψει, με ρωτά για την οικονομική κατάσταση της εταιρείας, εάν βγάζουμε χρήματα, εάν επιβιώνουμε κλπ. Του απαντώ , να ρωτήσει τον διαχειριστή, εάν ενδιαφέρεται και φεύγοντας, κάνει την πρώτη προσέγγιση. Για την οικογένεια Βαρδινογιάννη).

—Αυτοί, είναι εντάξει άνθρωποι, εκτιμούν. Kαι μου είπαν να σου δώσω δυο χαρτιά.

-Τι χαρτιά, ρε;

-Ένα δώρο.

Η απόπειρα χρηματισμού. Πρέπει να με παρακολουθούσαν

Στο παρκινγκ, έξω από το ναυτικό πάρκο, αντιλαμβάνομαι ότι ο τύπος είναι στημένος. Αλλά μάλλον όχι από τους Βαρδινογιάννηδες (σε μεταγενέστερη συνάντηση με πρόσωπο κοντά στην οικογένεια, δόθηκαν επαρκείς εξηγήσεις ότι το δώρο δεν ήταν από εκεί, ήταν σίγουρα από το Μαξίμου, όπως έμαθα, μετά από λίγες ημέρες).

-Πάρτα και φύγε, του λέω. Και ένα εκατομμύριο να δώσεις, εγώ λεφτά δεν παίρνω.

-Μα, ένα δώρο για το σπίτι (και βγάζει από ένα γαλάζιο λινό σακάκι που φορούσε δύο ογκώδεις φακέλους με χαρτονομίσματα). Αρχίζω να εκνευρίζομαι.

-Φύγε, μεγάλε (του λέω κι ενώ κοιτάζω γύρω μου και βλέπω, έναν τύπο σε διπλανό Ι.Χ στο παρκινγκ).

—Τα καμπανάκια, άρχισαν να χτυπούν

02:20, ξημέρωμα Αγίου Παντελεήμονος. Κυριακή προς Δευτέρα. Φεύγω από το γραφείο. Νιώθω ότι κάτι κακό θα γίνει. Πάλι το ένστικτο εκείνο, το παλιό. Φτάνω 100 μέτρα από το σπίτι μου. Κοιτάζω συνέχεια πίσω μου και βγάζω το φακό. Δεν αντιλαμβάνομαι κίνηση ύποπτη και μπαίνω στο στενό, φωτίζοντας. Είπα και πέρσι ότι είχα προετοιμαστεί για χτύπημα , ειδικά όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε αποσύρει τον έναν αστυνομικό με τον οποίο πήγαινα κάθε βράδυ σπίτι μου. Εσκεμμένα. Για να με φάνε. Γιατί η εφημερίδα ασχολείτο μαζί του και του έκανε σκληρή αντιπολίτευση. Και σε αυτόν και στη σύζυγό του. Έτσι δεν γίνεται πάντα; Πως τίναξαν στον αέρα την δημοσιογράφο στη Μάλτα; Ξαφνικά, νιώθω μια ισχυρή πίεση , σαν να  με χτύπησε ένα αόρατο ατσάλινο ρόπαλο. Με ρίχνει στο κάθισμα του συνοδηγού, με το αριστερό μου μάτι, βλέπω στο ένα μέτρο, έναν μασκοφόρο, με καφέ- μαύρα μάτια με μικρή κόρη, διεσταλμένα, να χαμογελούν την ώρα που το όπλο του ρίχνει και τη δεύτερη σφαίρα. Νιώθω το κάψιμο και τον αρχίζω σε βαρύτατες ύβρεις. Προσπαθεί να ξαναρίξει. Το όπλο μπλοκάρει. Αυτό το θυμάμαι από την σκοποβολή που έκανα. Σπρώχνω την πόρτα. Φεύγει. Τον κυνηγώ. Ξαναγυρίζει. Επιδιώκει να ξαναπυροβολήσει. Είμαι τυχερός. Ανεβαίνει στη μηχανή που τον περιμένει και χάνεται. Παρατηρώ το περίεργο του βάδισμα. Σαν να κουτσαίνει. Σαν να σέρνει το πόδι του.

Ποιοι ήταν

Από την δημοσιογραφική έρευνα που έχω κάνει – με τη βοήθεια συνεργατών μου αλλά και άλλων “φίλων”- έχω καταλήξει σε ανάλογα συμπεράσματα, κι ενώ η αστυνομία δεν μου έχει δώσει την παραμικρή ενημέρωση. Υπάρχουν μάρτυρες, στοιχεία, συνομιλίες, χαρτιά. Και βίντεο. Και βίντεο, το τονίζω.

—–Πολιτικός εντολέας, ήταν το Μαξίμου. Ο Μητσοτάκης ήξερε ότι κάποιος θα επιχειρούσε εναντίον μου. Και δεν το απέτρεψε. Είναι πια σίγουρο ότι ο πρωθυπουργός, γνώριζε τα πάντα. Και αυτός και η αυλή του. Τα πάντα.

—Ηθικός αυτουργός, ήταν ο Δημήτρης Καπετανάκης- Καπές. Το όνομα της Μαφίας. Δολοφονήθηκε στα Βριλήσσια, ανήμερα της γιορτής της γυναίκας του. 9 Δεκεμβρίου 2020. Ενωρίτερα όμως- βάσει στοιχείων- μπαινόβγαινε στο Μαξίμου. Παρείχε προστασία. Είχε αναλάβει “παρακρατική φύλαξη και ασπίδα”.

-Φυσικός αυτουργός είναι μπράβος του υποκόσμου που έχει σχέση με διεφθαρμένους αστυνομικούς. Είναι εν ζωή. Θα τον βρω.

Στέφανος Σ. Χίος