Ο Σταύρος Ξενίδης ήταν ένας ταλαντούχος και πολυπράγμων ηθοποιός, με πλούσια και σημαντική θεατρική καριέρα, αλλά και πολλές συμμετοχές σε ταινίες του κινηματογράφου. Αναλάμβανε κυρίως δεύτερους ρόλους, αλλά ποτέ δεν πέρναγε απαρατήρητος.

Ήταν ένας από τους φίλους (ο συνταγματάρχης) της περιβόητης αντροπαρέας του Γιώργου Κωνσταντίνου στην ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα». Ήταν ο κύριος Χαραλαμπίδης στο πλευρό του Παπαμιχαήλ στην ταινία «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» και το δεξί χέρι του Κωνσταντάρα στην «Κόρη μου τη Σοσιαλίστρια».
Ενσάρκωσε επίσης τον Ιωάννη Κωλέττη στη «Μαντώ Μαυρογένους», αλλά και τον ψυχίατρο στην ταινία «Αγάπησα μια πολυθρόνα» . Ένας από τους ρόλους του που ξεχώρισε ήταν στην ταινία «Η Βουλευτίνα» με τη Ρένα Βλαχοπούλου, όπου έπαιξε τον Περικλή Αράπη, τον αρραβωνιαστικό της Ρένας, που προσπαθούσε να εκλεγεί βουλευτής. Διέπρεψε όμως και στη ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» ως φίλος του Αντωνάκη, υποδυόμενος τον στρατιωτικό που τα έλεγε «τσεκουράτα».
Έγινε ηθοποιός κρυφά από τους γονείς του
Ο Σταύρος Ξενίδης γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου του 1923 στην Κωνσταντινούπολη, ενόσω οι γονείς του είχαν πάρει το δρόμο της προσφυγιάς προς την Ελλάδα. Ο πατέρας του, είχε γεννηθεί στην Άγκυρα και η μητέρα του στην Καισαρεία. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας, που αρχικά εγκαταστάθηκε στο Κουκάκι και το 1927 μετακόμισε στη Νέα Φιλαδέλφεια, όπου μεγάλωσε ο Σταύρος.
«Πολλοί συγγενείς μας, τότε μας έλεγαν ότι πήγαμε στην άκρη του Θεού, σε λίγα χρόνια όμως, μετάνιωσαν που δεν είχαν ακολουθήσει το παράδειγμα μας, γιατί η Φιλαδέλφεια έγινε πολύ όμορφη» ανέφερε σε συνέντευξή του.
Αφού ολοκλήρωσε το δημοτικό στη γειτονιά του, φοίτησε για τις 4 πρώτες τάξεις στη Λεόντειο σχολή αλλά στην 5η Γυμνασίου άρχισε η γερμανική κατοχή και συνέχισε τη σχολική του ζωή σε έναν όροφο πάνω από ένα κινηματογράφο της εποχής. Εκεί το μάθημα γινόταν μετά βίας, μόνο και μόνο για να μπορέσουν οι μαθητές να ολοκληρώσουν τις τελευταίες τους χρονιές και να πάρουν το απολυτήριο. Μετά το σχολείο ξεκίνησε να εργάζεται ως υπάλληλος σε εμπορικό κατάστημα. Για την εποχή ήταν μια καλή δουλειά με προοπτικές να αποκτήσει κάποτε τη δική του επιχείρηση. Μόνο που είχε άλλα σχέδια, καθώς από μικρός ήθελε να γίνει ηθοποιός. Δεν τολμούσε όμως να το πει στους γονείς του, που φυσικά δε συμφωνούσαν. Κανείς γονιός εκείνη την εποχή δεν ήθελε το παιδί του να γίνει ηθοποιός.
Ειδικά ο πατέρας του που ήταν γιατρός δεν ήθελε ο γιος του να «μπλέξει» με τον καλλιτεχνικό χώρο. «Ο πατέρας έβαζε πάνω από όλα τη λογική και η λογική λέει ότι ένας ηθοποιός έχει πιθανότητες 50-50%, να πεινάσει. Γιατί ποτέ δεν ξέρει τι του ξημερώνει η επόμενη μέρα, αν θα βρει δουλειά, αν θα πάει καλά η παράσταση, τι θα κάνει την επόμενη σαιζόν. Είναι ένα «τσιγγάνικο επάγγελμα» είχε πει σε συνέντευξη του όταν ήταν πια καταξιωμένος ηθοποιός.
Ωστόσο το πεπρωμένον φυγείν αδύνατο και ο Ξενίδης γράφτηκε κρυφά στη Δραματική Σχολή του Καρόλου Κουν, όπου είχε δάσκαλο, τον μετέπειτα συνεργάτη του, Βασίλη Διαμαντόπουλο. Το θεατρικό του ντεμπούτο έγινε τον Οκτώβρη 1944 στην παράσταση «Στο βυθό», αλλά η σεζόν δεν ολοκληρώθηκε λόγω των Δεκεμβριανών. Δύο χρόνια αργότερα κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και το έκανε και με το παραπάνω, καθώς φόρεσε το χακί για 4 χρόνια. «Απέλυαν σταδιακά τους στρατιώτες, για να μη δημιουργηθεί κοινωνικό πρόβλημα. Εγώ ήμουνα από τους τελευταίους, γιατί σαν αποθηκάριος έπρεπε να παραδώσω».
Μόλις απολύθηκε άρχισε την πορεία του στο θέατρο Μουσούρη, όπου παρέμεινε για 26 χρόνια, χαρακτηρίζοντας την επαφή του με τον ίδιο τον Μουσούρη, ως την «πιο ευτυχισμένη, θεατρικά, περίοδο της ζωής του». Το 1954 έπαιξε στην πρώτη του κινηματογραφική ταινία την «Ωραία των Αθηνών». Ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή το 1947 και δεν πρόλαβε να δει τον γιο του να καταξιώνεται ως ηθοποιός.
Ο Σταύρος Ξενίδης αγαπήθηκε και μέσα από τη ραδιοφωνική εκπομπή «ο θυρωρός», ενώ κατέπληξε το κοινό όταν υποδύθηκε τον δαιμόνιο αστυνόμο Μπέκα στην τηλεόραση.
Ο Ξενίδης παντρεύτηκε τη γυναίκα του δύο φορές
Ο Ξενίδης είχε χαρακτηρίσει «παραμύθι» την προσωπική του ιστορία με τη σύζυγό του και ηθοποιό, Μαργαρίτα Λαμπρινού. Παντρεύτηκαν το 1955, αλλά ένα χρόνο μετά χώρισαν. Είκοσι χρόνια αργότερα, τα ξανάσμιξαν και παντρεύτηκαν για δεύτερη φορά και έμειναν μαζί όλη τους τη ζωή. Τα τελευταία χρόνια, τα πέρασαν μαζί στο Γηροκομείο Αθηνών, καθώς η υγεία του ηθοποιού ήταν επιβαρυμένη λόγω συνεχών εγκεφαλικών επεισοδίων που υπέστη. Ο Σταύρος Ξενίδης έφυγε από τη ζωή στις 2 Νοεμβρίου του 2008.